บทที่352 ผมคัดค้าน

หลังจากที่จารุณีจากไปแล้วนั้น รพีพงษ์นั่งอยู่บนเตียงอยู่นาน คิดไม่ออกว่าตัวเองมีเสน่ห์ดึงดูดเพศตรงข้ามตั้งแต่เมื่อไหร่ ตอนที่อยู่เมืองกรีนโคลตกกลางคืนรวินท์ก็มาที่ห้องของเขา ครั้งนี้จารุณีก็ทำเรื่องแบบนี้อีก

ตอนที่จารุณีออกไปนั้น ชัดเจนว่าเสียใจมาก รพีพงษ์ก็รู้ ว่าการที่เขาปฏิเสธเธอไปโดยตรงแบบนั้น ทำให้เธอรู้สึก เสียใจ แต่เขาไม่สามารถหลอกจารุณีได้ เขารู้สึกว่าเรื่อง แบบนี้ต้องทำให้ชัดเจน ไม่งั้นจะกลายเป็นเข้าใจผิดกันไป ใหญา

จารุณีอาจจะเสียใจแค่ชั่วขณะหนึ่ง เวลาผ่านไป ก็จะไม่รู้ สึกชอบรพีพงษ์อีกแล้ว เธอเป็นถึงคุณหนูของหอการค้าสมุน. มีคนรายล้อมอยู่มากมาย รพีพงษ์คิดว่าอีกไม่นานก็จะมีคน มาแทนที่เขาแล้ว

และตอนนี้รพีพงษ์ก็ไม่มีอารมณ์คิดถึงเรื่องแบบนี้ พรุ่งนี้ เขาจะกลับไปตระกูลลัดดาวัลย์ เพื่อเอาสิ่งที่เป็นของเขาคืน กลับมา ดังนั้นไม่ว่าเรื่องอะไร ก็ไม่สำคัญเท่าเรื่องนี้

ไม่คิดเรื่องของจารุณีอีกต่อไป รพีพงษ์นอนลงบนเตียงอีก ครั้ง ไม่นาน ก็หลับไป
เขาไม่รู้ว่าคืนนี้จารุณีนอนไม่หลับ ในสมองเอาแต่คิดว่า จะแย่งรพีพงษ์จากอารียาได้อย่างไร

วันต่อมา ณ คฤหาสน์ตระกูลลัดดาวัลย์

ในสวน มีคนของตระกูลลัดดาวัลย์จำนวนมากยืนอยู่ที่นี่

ญาดา นิรนัยและคนอื่นๆก็รวมอยู่ในนั้น ก่อนหน้านี้ไม่ นาน โยษิตาได้แจ้งให้ทุกคนมารวมตัวกันในสวน มีเรื่อง ด่วนแจ้งให้ทราบ เกี่ยวกับความเป็นความตายของตระกูล ลัดดาวัลย์

เมื่อทุกคนได้รับแจ้งแล้วนั้น ก็ตกใจด้วยกันทั้งหมด ไม่มี ใครกล้าเชื่องช้า ดังนั้นจึงรีบมารวมตัวกันที่สวนโดยเร็ว

“พวกคุณได้ยินหรือยัง ครั้งนี้น่าจะเกี่ยวข้องกับรพีพงษ์ นะ” มีคนหนึ่งพูดขึ้นมาเบาๆ

“อะไรนะ? ไม่ใช่เกี่ยวกับความเป็นความตายของตระกูล ลัดดาวัลย์หรอกหรอ ทำไมไปเกี่ยวกับไอ้สวะรพีพงษ์นั่นได้?”

“ใช่ ก่อนหน้านี้ไอ้สวะรพีพงษ์มันตายไปแล้วไม่ใช่หรอ ทำไมเรื่องที่จะประกาศยังเกี่ยวข้องกับรพีพงษ์ได้อีก ไม่ได้ เข้าใจผิดใช่ไหม?”

“นี่ฉันไม่รู้จริงๆ ฉันก็ได้ยินมาอีกทีหนะ แต่สิ่งที่มั่นใจได้ คือรพีพงศ์ยังไม่ตาย ก่อนหน้านี้มีคนถ่ายรูปรพีพงษ์อยู่ที่ อำเภอนกฟ้าแหนะ ได้ยินมาว่าอยู่กับคุณหนูของหอการค้าสมน.ด้วยนะ

“เซรด ดวงของไอ้นี่มันดีจริงๆ ก่อนหน้านี้เขาได้ฆ่าคุณหนู ของหอการค้าสมน.ไม่ใช่หรอ จากนั้นเขาถึงได้ถูกหอการค้า สมน.ฆ่า หรือมันไม่จริง?”

ทุกคนกำลังถกเถียงกัน คาดเดาเรื่องที่เกิดขึ้นไปต่างๆ นานา ญาดาได้ยินคนเหล่านั้นถูกเถียงกัน ก็ขมวดคิ้วขึ้นมา

เรื่องที่เกิดขึ้นในครั้งที่แล้วตอนที่รพีพงษ์กลับมาทำให้ท่า ที่ของญาดาที่ที่ต่อรพีพงษ์เปลี่ยนไปมาก ก่อนหน้านี้เธอคิด ว่ารพีพงษ์คือไอ้สวะ ดังนั้นจึงเหยียดหยามรพีพงษ์

แต่เมื่อได้เห็นฝีมือการเล่นหมากรุกแล้ว แม้แต่ญาทิปก็ ไม่ใช่คู่แข่งของเขา ความคิดที่เธอมีต่อรพีพงษ์จึงได้เปลี่ยน ไปอย่างสิ้นเชิง ดังนั้นหลังจากวันนั้น เธอเลยอยากที่จะ ขอโทษรพีพงษ์

แต่หลังจากคืนนั้นไปแล้ว เธอก็ไม่ได้เห็นรพีพงษ์อีกเลย ไม่นาน เมื่อเรื่องที่รพีพงษ์ได้ฆ่าคุณหนูของหอการค้า สมน.แพร่กระจายออกไป บวกกับที่มีข่าวออกมาว่ารพีพงษ์ ถูกคนของหอการค้าสมน.จับตัวไป เพื่อฆ่าล้างแค้น

แต่เรื่องพวกนั้นก็เป็นแค่ข่าวลือ วีธราได้ควบคุมเรื่องนี้ไว้ อย่างดี ให้ทุกคนรู้ว่ามีข่าวลือนี้ แต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าเป็นเรื่อง จริงหรือเท็จ
ไม่ว่าข่าวลือจะจริงหรือเท็จ ญาดาไม่เห็นรพีพงษ์อีกแล้ว นั่นคือสิ่งที่จริง

รพีพงษ์มันก็แค่ชกต่อยเป็นนิดหน่อยเท่านั้นเอง เขาก็แค่ เด็กกำพร้าของตระกูลลัดดาวัลย์ ความสามารถแค่นั้น จะมี ความเกี่ยวข้องกับความเป็นความตายของตระกูลลัดดาวัลย์ ได้ไงกัน ตลกจริงๆ” นิรมัทที่ยืนอยู่ข้างญาดาบีนปากแล้ว กล่าว

หลังจากที่แพ้รพีพงษ์ในครั้งที่แล้ว นิรมัทก็ไม่คบค้า สมาคมกับเขาอีกเลย แต่แม้ว่าจะแพ้รพีพงษ์ ในใจเขาก็ยัง คงไม่เชื่ออยู่ดีดังนั้นจึงได้แต่พผุดว่ารพีพงษ์เป็นลูกกำพร้า เพื่อให้ตัวเองสบายใจขึ้นเท่านั้น

ในตอนที่ทุกคนกำลังถกเถียงกันอยู่นั้น โยษิตาพาทุกคน เดินไปที่กลางสนาม สีหน้าของทุกคนล้วนบึ้งตึง พวกเขาเดิน ไปที่นั่นด้วยกัน

เจตดิลกและท่านคทาทั้งสองก็ตามไปด้วย ท่านคทาสีหน้า ดูเป็นทุกข์ และเจตดิลกดูออกชัดเจนว่ากำลังโมโห

โยษิตาเดินไปยังด้านหน้าของทุกคน ทุกอย่างเงียบลง สงัด ไม่มีใครกล้าส่งเสียงใดๆออกมา ดูจากสีหน้าคนชั้นสูง ของตระกูลลัดดาวัลย์ก็สามารถดูออกได้ว่า เรื่องที่จะ ประกาศในครั้งนี้ต้องเป็นเรื่องใหญ่มากแน่ๆ

โยษิตามองไปยังทุกคนๆ ที่อยู่บริเวณนั้น คนของตระกูลลัดดาวัลย์รวมกันแล้วมีทั้งหมดร้อยกว่าคน คนเหล่านี้ล้วน เป็นผู้ที่โดดเด่นของแต่ละสาขาธุรกิจ หลังจากที่โยษิตรับรู้ได้ ว่ารพีพงษ์จะต้องกลับมาทวงอำนาจของตระกูลลัตดาวัลย์คืน แล้วนั้น เลยต้องหาวิธีป้องกัน ฉะนั้นจึงต้องหลอกพวกที่โดด เด่นเหล่านี้ไว้

เธอก้าวมาข้างหน้า แล้วกล่าว “เชื่อว่าในจำนวนไม่น้อย ของพวกเราน่าจะเดาออกว่าทำไมฉันถึงเรียกทุกคนมารวม ตัวกัน เรื่องที่ฉันจะประกาศในวันนี้ เกี่ยวข้องกับความเป็น ความตายของตระกูลลัดดาวัลย์ ดังนั้นจึงจำเป็นต้องเรียกทุก คนมา

“จนกระทั่งวันนี้ พี่สาวของฉัน ก็คือหัวหน้าตระกูลลัดดา วัลย์ วีธรา หายตัวไปตอนอยู่เมืองริเวอร์เป็นเวลาสิบกว่าวัน แล้ว ฉันจัดคนไปหาจำนวนไม่น้อย แต่คนที่ฉันจัดไป ก็ไม่ กลับมาแม้แต่คนเดียว

“พวกคุณน่าจะรู้แล้ว เด็กกำพร้าของตระกูลลัดดาวัลย์ รพี พงษ์อยู่เมืองริเวอร์ ก่อนหน้านี้มีข่าวลือว่ารพีพงษ์ได้เสีย ชีวิตแล้ว หลังจากนั้นฉันจัดคนไปตรวจสอบ รพีพงษ์ยังไม่ เสียชีวิต แต่ตอนนี้เขาอยู่เมืองริเวอร์”

“พวกคุณจํานวนไม่น้อยน่าจะรู้ว่าครั้งที่ที่รพีพงษ์กลับมา เขาแสดงความสามารถและพรสวรรค์มากมาย แล้วยังแสดง ให้พวกเราเห็นอีกว่าเขาไม่ใช่ไอ้สวะ ที่เขากลับมา ก็แค่ อยากข่มพวกเราก็เท่านั้น”
“หลังจากที่พี่สาวเห็นความสามารถของรพีพงษ์แล้วนั้น อยากที่จะปรับความเข้าใจกับเขา แต่รพีพงษ์ไม่ยอม หลัง จากที่ข่มเสร็จแล้ว ก็จากไป ก่อนจะจากไปยังพูดจาไม่ดีว่า จะทำให้พวกเราเสียใจที่ตอนนั้นไล่เขาออกจากตระกูลลัดดา วัลย์

พวกคุณก็รู้ปีนั้นที่รพีพงษ์โดนไล่ออกจากตระกูลลัดดา วลัย์ เพราะเขาจะฆ่าแม่ของตัวเอง ยึดอำนาจของตระกูลลัด ดาวัลย์ หลายปีมานี้พี่สาวได้ยกโทษให้เขาแล้ว และตระกูล ลัดดาวัลย์ต้องการทายาทสืบทอดวงศ์ตระกูล ดังนั้นหลังจาก ที่ได้ไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วนแล้ว จึงได้เดินทางไปที่เมืองริเวอร์ อยากดีกับรพีพงษ์เหมือนเดิม”

“แต่ทว่าเมื่อเธอเดินทางไปแล้วก็ไร้ซึ่งข่าวคราว ฉันจะด คนไปหาก็ขาดการติดต่อ จนกระทั่งเมื่อวาน ลูกน้องของฉัน ได้เสี่ยงชีวิตส่งข่าวกลับมาว่าพี่สาวได้ตกอยู่ในมือของรพี พงษ์แล้ว ไม่แน่ตอนนี้อาจถูกรพีพงษ์….”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ โยษิตาก็เงียบ เสียงสั่นคลอ

เธอได้แต่งคำพูดมากมายออกมา มีบางเรื่องที่เธอไม่ สามารถให้คนของตระกูลลัดดาวัลย์รู้ได้ ดังนั้นจึงได้แต่งเติม คำพูดที่มีประโยชน์ต่อเธอขึ้นมา พยายามให้ทุกคนคิดว่ารพี พงษ์ฆ่าวีธรา เป็นผู้ร้ายที่คนตระกูลลัดดาวัลย์ต้องเกลียดชัง

หลังจากที่ทุกคนฟังโยษิตาพูดจบแล้วนั้น ก็ตกใจ และเดือดขึ้นมา

“ไม่คาดคิดว่ารพีพงษ์จะใจร้ายได้ขนาดนี้ แม้แม่ของตัว เองยัง..”

“น่าเกลียดจริงๆ บนโลกนี้ยังมีคนที่น่าเกลียดแบบนี้อยู่ ด้วยหรอ!”

“คนแบบนี้ไม่สมควรอยู่บนโลกต่อไป แม้เขาจะเก่งขนาด ไหน ก็ทำได้แค่อยู่ในที่เล็กๆอย่างเมืองริเวอร์ ด้วยความ สามารถของตระกูลลัดดาวัลย์ ต้องการจะทำลายเขาเป็น เรื่องไม่ยาก ตอนนี้พวกเราจัดคนไปจัดการมันเถอะ”

หลังจากที่โยษิตาเห็นปฏิกิริยาของทุกคนแล้วนั้น ก็ยิ้ม ดูแคลนออกมา จากนั้นก็พูดแย่างโศกเศร้าว่า “รพีพงษ์โหด เหี้ยมจริงๆ แต่สาเหตุที่ฉันเรียกทุกคนมาในวันนี้ ไม่ใช่เพื่อ วางแผนฆ่ารพีพงษ์ ตอนที่พี่สาวไปเมืองริเวอร์ก็ได้ไปพร้อม กับการ์ดฝีมือชั้นสูง พวกเขายังไม่มีปัญญาทำอะไรรพีพงษ์ใต้ เลย แม้พวกเราจะวางแผนอย่างดี เกรงว่ายังยากที่จะฆ่าเขา ได้”

“ฉันให้พวกคุณมา เพียงแค่อยากเตือนพวกคุณ บน ร่างกายของพี่สาวฉันมีสร้อยประจำตระกูลอยู่ ถ้าพี่สาวถูก ทำร้าย สร้อยประจำตระกูลต้องอยู่ในมือของรพีพงษ์ ตา มกฏของตระกูลลัดดาวัลย์ รพีพงษ์คือทายาทที่ถูกต้องตามงกุฎหมาย มีสร้อยประจำตระกูลอยู่ในมือ ก็มีสิทธิ์ในการสั่ง การได้ ถ้าเขานำสร้อยประจําตระกูลลัดดาวัลย์กลับมา สำหรับพวกเราแล้ว มันคือจุดจบเลยนะ”

ทุกคนเริ่มคำนึงถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้ขึ้นมา ล้วน รู้สึกว่าโยษิตาพูดมีเหตุผล

“ดังนั้นฉันมีข้อเสนอ ยังไม่มั่นใจว่าพี่สาวได้เสียชีวิตไป แล้วหรือยังนั้น ให้ฉันเป็นตัวแทนในการดำรงตำแหน่ง หัวหน้าตระกูล และทำลายกฎสร้อยประจำตระกูลนั้นซะ อย่างนี้ถึงแม้รพีพงษ์กลับมา พวกเราแค่ร่วมใจกัน ไม่ให้ ตระกูลลัดดาวัลย์อยู่ในมือของรพีพงษ์ เขาก็ทำอะไรพวกเรา ไม่ได้แล้ว” นี่เป็นเป้าหมายหลักของโยษิตา ในการที่จะกุม อำนาจตระกูลลัดดาวัลย์ แบบนี้ถึงแม้รพีพงษ์กลับมา ก็ไม่มี ทางเอาตระกูลลัดดาวัลย์กลับไปได้ เพราะคนที่อยู่ที่นี่เป็น กำลังหลักของตระกูลลัดดาวัลย์ เพียงแค่พวกเขาไม่ยอมรับ ในตัวรพีพงษ์ งั้นรพีพงษ์ก็จะไม่มีโอกาสใดๆอีกต่อไป ถึง เวลานั้น โยษิตาก็สามารถกุมอำนาจตระกูลลัดดาวัลย์ได้แล้ว

“นี่เป็นคำตอบของพวกเราชั้นสูงปรึกษากันออกมา โยษิ ตามีประสบการณ์ในการดูแลตระกูลลัดดาวัลย์ ให้เธอดำรง ตำแหน่งหัวหน้าตระกูลแทนชั่วคราวแล้วกัน สมเหตุสมผล รอให้จัดการรพีพงษ์ได้ แล้วค่อยตัดสินใจว่าจะให้ใครเป็น หัวหน้าตระกูลลัดดาวัลย์ก็ยังไม่สาย” นิรมัทพูดเสริมขึ้นมา

ในชนชั้นสูงของตระกูลลัดดาวัลย์ มีครึ่งหนึ่งที่เป็นพรรคพวกของวีธราและโยษิตาสองพี่น้อง ไม่งั้นพวกเธอไม่ สามารถควบคุมตระกูลลัดดาวัลย์ได้นานขนาดนี้ นิรมัยก็ถือ เป็นส่วนหนึ่งเช่นกัน

“ต่อไปจะเป็นช่วงเวลาทีให้ทุกคนได้แสดงความคิดเห็น ถ้ามีวิธีที่ดีกว่าวิธีนี้ สามารถเสนอได้ ถ้าไม่มีใครคัดค้านล่ะก็ จะดำเนินการตามวิธีนี้เลยแล้วกัน” นิรมัทพูดต่อ

ทุกคนๆไม่มีใครคัดค้าน หลายปีมานี้วีธราสองพี่น้องได้ กุมอำนาจของตระกูลลัดดาวัลย์ไว้ในมือ จนทำให้คนของ ตระกูลลัดดาวัลย์ยอมรับไปแล้ว คนที่เหลือไม่รู้ถึงความ ร้ายกาจของวีธราสองพี่น้องคู่นี้ เลยไม่คัดค้านพวกเธอแต่ อย่างใด

“ไม่มีใครคัดค้านใช่ไหม? ถ้าไม่มีล่ะก็ งั้นฉันจะเป็น ตัวแทนในการปกครองตระกูลไปก่อนล่ะกัน และสิ่งที่ฉันจะ ทำเป็นลำดับแรกหลังจากที่เป็นตัวแทนปกครองแล้วนั้น ก็ คือกำจัดไอ้สวะรพีพงษ์นั่นซะ!” โยษิตาประกาศอย่าง แข็งกร้าว

เธอมั่นใจว่าจะไม่มีใครคัดค้านอย่างแน่นอนแล้ว

“ผมคัดค้าน!”

ในขณะเดียวกันนี้ มีเสียงดังขึ้นมา จากนั้น ทุกคนก็มองไป ยังร่างที่ผอมสูงที่กำลังเดินมายังสวน