พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว

บทที่909 ของถูกคุณภาพดี



บทที่909 ของถูกคุณภาพดี

ตอนที่ออกมาจากห้าง หงส์มองรพีพงษ์อย่างรู้สึกไม่ดี แล้วกล่าว “เมื่อกี้ขอบคุณนะ แปดหมื่นกว่านั้นฉันจะคืนให้ รพีพงษ์ยิ้ม แล้วกล่าว ไม่ต้องหรอก แค่แปดหมื่นเอง คิดเสีย ว่าผมให้ของขวัญคุณก็แล้วกัน ต่อไปคุณอยากแป๊ปๆก็ใส่

อารมณ์กับผมก็แล้วกัน”

หงส์เกรี้ยวกราด กล่าว “อารมณ์ฉันมันแย่ขนาดนั้นเลยหรือ ไง?”

รพีพงษ์ส่งสายตาให้เธอ ให้เธอรู้ด้วยตัวเอง

ตอนนี้รพีพงษ์นึกอะไรออก จึงถาม “ตอนนี้ผลงานของคุณมี เท่าไหร่?”

หงส์คิด แล้วกล่าว “ฉันอยู่ที่กลุ่มสิงโตตั้งแต่เล็ก ถึงตอนนี้

รวมๆกันก็น่าจะสามแสนกว่าผลงาน

รพีพงษ์ตาลุกวาว แล้วถาม “งั้นคุณขายผลงานพวกนี้มั้ย ผม สามารถซื้อในราคาสูงก็ได้ ว่าไง?”

หงส์มองรพีพงษ์อย่างสงสัย กล่าว “กลุ่มสิงโตสั่งห้ามซื้อขาย ผลงาน คุณไม่รู้หรอ? ผลงานตัวเองใช้เองเท่านั้น”

“อันนี้ผมรู้ แต่ผมอยากให้ผลงานแลกของบางอย่าง คุณใช้ผล งานแลก แล้วเรามาตกลงกันนอกรอบ แบบนี้ก็ไม่มีใครรู้แล้ว”รพีพงษ์ยิ้มพลางกล่าว

หงส์คิดๆทำได้จริงๆ จึงถามว่า “คุณอยากแลกอะไร?”

“อันนี้รออนาคตค่อยว่ากัน ไม่รีบ รพีพงษ์กล่าว หงส์ไม่ถามมาก ได้แต่พยักหน้า

เมื่อนักวิธีที่จะเอาหยก โยงจิตมาได้ รพีพงษ์ก็โล่งใจ ถ้าเป็น แบบนี้ เขาสามารถประหยัดเวลาและพลังได้อีกเยอะ

แต่แม้ว่าหงส์จะช่วยแลกหยกโยงจิตมาให้ได้ ก็ต้องรอให้กลับ ไปสำนักงานใหญ่กลุ่มสิงโตก่อนจึงจะเอาได้ ดังนั้นภารกิจหลัก ของรพีพงษ์ในตอนนี้ ก็ยังเป็นประชุมการแลกเปลี่ยนความคิด เห็นในการฝึกวิชาเวทย์

ทั้งสองเดินไปข้างหน้า คนรอบข้างจำนวนไม่น้อยถูกหงส์ ดึงดูดสายตา เทียบกับเน็ตไอดอลพวกนั้น ดูออกชัดเจนว่าหงส์มี ออร่ามากกว่า แดนปรมาจารย์จะมีออร่าที่เห็นได้ชัด

หงส์ถูกคนรอบข้างจ้องจนรู้สึกเขินอาย แต่ก็ชอบความรู้สึกที่ ตกเป็นสายตาของคนหมู่มาก

เธอมองรพีพงษ์ แล้วถาม “ตอนนี้พวกเราจะไปทำอะไร?

“ตอนนั้นผมได้ยินคนคุยกันว่าใกล้ๆนี้มีงานนิทรรศการวัตถุ โบราณ ผมว่าจะไปที่นั่น” รพีพงษ์กล่าว

หงส์อ่อออกมา แล้วตามรพีพงษ์ไปอย่างสงบ

ในเรื่องวัตถุโบราณรพีพงษ์รู้ดีเป็นอย่างมาก ตอนนั้นที่ได้ยินว่าใกล้ๆนี้มีนิทรรศการวัตถุโบราณ เขาก็สนใจขึ้นมา

และตอนนี้รพีพงษ์มีพลังจิต เมื่อก่อนเขาใช้สายตาและความรู้ มาวิเคราะห์วัตถุโบราณ ตอนนี้เขาอยากรู้ว่าพลังจิตของตัวเองจะ สามารถแยกแยะอันทีราคาสูงออกมาได้หรือไม่

ไม่นาน รพีพงษ์และหงส์มายังลานสนามจัตุรัสที่ไม่ใหญ่มาก เทียบการไหลเวียนอากาศผู้คนที่เดินผ่านไปมากับห้าง ที่นี่ อากาศบริสุทธิ์กว่าเยอะ

รพีพงษ์เห็นนิทรรศการวัตถุโบราณที่กำลังจัดอยู่ไม่ไกล ใน งานนิทรรศการทุกคนวางวัตถุโบราณ โชว์ไว้ข้างทาง ถ้าใคร สนใจ ก็สามารถซื้อขายกันหน้างานได้เลย

แม้จะบอกว่าเป็นงานนิทรรศการวัตถุโบราณขนาดเล็ก แต่ ของที่วางขายก็มีจำนวนไม่น้อยเลย มีคนจำนวนไม่น้อยกำลัง เดินดูไปรอบๆ กำลังทดสอบหาของดีจากของวัตถุโบราณเหล่านี้

หงส์กำลังมองไปที่ตำแหน่งขายของ หันมองรพีพงษ์แล้วกล่าว “ความจริงถ้าคุณอยากได้วัตถุโบราณล่ะก็ ไปเอาที่เจ้าสำนักเลย ก็ได้นะ เครื่องปั้นดินเผาที่บ้านเขา แต่ละอันก็อายุกว่าร้อยปี ง่าย กว่าที่คุณจะมาเสียเวลาหาที่นี่อีก”

รพีพงษ์ยิ้ม กล่าว “ความจริงที่มาที่แบบนี้ ประเด็นหลักเลย ไม่ใช่จะมาซื้อวัตถุโบราณที่ปพงที่สุดนั้นกลับไป แบบนั้นมันไม่มี ความหมาย

“งั้นคุณมาที่นี่ทำไม?” หงส์ถาม
รพีพงษ์ยิ้มมุมปาก กล่าว “มาเอาของถูกคุณภาพดี” พูดจบ เขาก็เดินไปข้างหน้า

ในที่แบบนี้ ซื้อวัตถุโบราณที่ทุกคนยอมรับ สำหรับรพีพงษ์ แล้วไม่มีความน่าสนใดๆ แต่มาเอาของถูกคุณภาพดีนี่สิ ไม่ใช่จะ พูดกันได้ง่ายๆ

ทั้งสองเดินไปถึงงานวัตถุโบราณ แล้วดูแต่ละร้าน

หงส์แปลกใจ แม้เธอจะไม่ค่อยเข้าใจในวัตถุโบราณ แต่ก็ อยากใช้สายตาตัวเองดูว่าจะหาของดีได้หรือไม่

รพีพงษ์ปล่อยพลังจิตออกมา ห่อหุ้มวัตถุโบราณเหล่านั้นไว้ สังเกตการณ์อย่างละเอียด

หลังจากที่ใช้พลังจิตสังเกตการณ์แล้ว รพีพงษ์เหมือนกับพบ เข้ากับโลกใบใหม่ พวกวัตถุโบราณเหล่านี้พออยู่ในการห่อหุ้ม ของพลังจิต ก็ได้ส่งรายละเอียดทุกอย่างเข้าไปในสมองของรพี พงษ์

ถ้าเป็นเมื่อก่อนใช้เพียงสายตาสังเกตการณ์ของโบราณพวกนี้ แม้รพีพงษ์ที่คิดว่าตัวเองมีความสามารถสูงแล้ว ก็ยังคงมอง พลาดอยู่บ้างในบางครั้ง

แต่เมื่อมีพลังจิต รพีพงษ์สามารถมองรอบๆ ไม่มีมุมอับ เหมือนใช้กล้องจุลทรรศน์มองอย่างไรอย่างนั้น การสังเกตวัตถุ โบราณเหล่านี้ ห้ามพลาดแม้แต่รายละเอียดสักนิดเดียว

บวกกับความรู้ที่รพีพงษ์มีอยู่ ไม่มีทางมองพลาดเกิดขึ้นแน่นอน

รพีพงษ์ได้เจอเข้ากับวัตถุโบราณที่คุณภาพไม่เลวที่วางขาย แล้วจริงๆ และเจ้าของร้านก็ดูออกชัดเจนว่าไม่ค่อยเข้าใจมูลค่า ของพวกมันสักเท่าไหร่ ราคาที่ปล่อยมาถูกมาก

ถ้านี่คือการหาของถูกคุณภาพดีล่ะก็ บางทีรพีพงษ์อาจจะรวย ขึ้นมาสักนิดก็ได้

แต่รพีพงษ์ในตอนนี้ไม่มีความคิดแบบนี้ สำหรับเขาแล้ว เงิน เป็นเพียงตัวเลยเท่านั้น และตอนนี้รพีพงษ์ก็ไม่มีงานอดิเรกใน การสะสมวัตถุโบราณ ดังนั้นจึงไม่ได้ซื้อ

หงส์เห็นร้านที่อยู่ไม่ไดลวางกำไลหยกไว้ ก็สายตาลุกวาว รีบ วิ่งไปด้านหน้า แล้วหยิบขึ้นมาดู

เจ้าของร้านรีบยิ้มแล้วกล่าว “สาวน้อย สายตาหนูดีจริงๆ

กำไลหยกนี้ทำมาจากหยกคุณภาพดี และเป็นของเก่าแก่ในสมัย จักรพรรดิเฉียนหลง ถ้าหนูชอบ หนึ่งแสนหยวน เรามาทำความ รู้จักกัน”

หงส์เอากำไลหยกให้รพีพงษ์ดู แล้วถาม “กำไลหยกนี่เป็นไง?”

รพีพงษ์ใช้พลังจิตสแกนดู ยิ้มพลางกล่าว “มีรอยต่อชัดเจน และรายละเอียดเก็บไม่ค่อยดี มองแว๊บแรกก็รู้แล้วว่าเป็นของ ราคาส่งจากโรงงาน ใช้วัสดุที่แย่ที่สุด ในยุคของเฉียนหลงผลิต ของสิ่งนี้ออกมายังไม่ได้”
หงส์ตาโต คิดไม่ถึงว่ารพีพงษ์ปดูก็ดูออกถึงเนื้อแท้ เธอต้อง มองอยู่สักพัก ก็ดูไม่ออกมากำไลมีรอยต่อ และก็ไม่รู้ว่ารพีพงษ์ มองออกได้ไง

รพีพงษ์ยิ้ม เขาใช้พลังจิตดู ถ้าไม่มีพลังจิต เขาทำได้เพียง รายละเอียดบางอย่างแล้วตัดสินว่ากำไลหยกนี้ไม่ค่อยดี แต่ดูไม่ ออกว่าผลิตจากโรงงาน

ปัจจุบันนี้ฝีมือด้านหัตถกรรมของโรงงาน ไม่ต่างไปจากฝีมือ ของอาจารย์ขั้นสูงสักเท่าไหร่เลย

เจ้าของร้านมองรพีพงษ์อย่างตะลึง กำไลหยกนี้เขาหาอาจารย์ หลายท่านมาดู แม้อาจารย์พวกนั้นจะดูออกว่ากำไลหยกนี้ไม่ ค่อยดี แต่ดูไม่ออกเสียด้วยซ้ำว่าหยกนี้มาจากโรงงาน

รพีพงษ์แว็บเดียวก็ดูออก ดูๆแล้วต้องเป็นคนที่มีความ สามารถคนหนึ่งเลยทีเดียว แล้วยังวัยรุ่นขนาดนี้ ต้องเป็น อัจฉริยะแน่นอน

ในตอนที่เจ้าของร้านและหงส์กำลังตะลึงอยู่นั้น ความสนใจ ของรพีพงษ์ กลับไปอยู่ที่กระบี่สั้นที่ทำจากหยกเล่มหนึ่ง

กระบี่หยกเล่มนี้ทําออกมาสวยงาม แต่บนกระบี่มีรอย ดังนั้น จึงมีคนถามน้อย

พลังจิตของรพีพงษ์สแกนดูแล้ว กระบี่นั้นสาดแสงออร่าที่คน ไม่ค่อยได้เห็นมากนักออกมา


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ