บทที่217 จักรพันธ์

ณ Blue love

รพีพงษ์กับโยษิตานั่งที่ข้างหน้าของหน้าต่างม่าน ยาว พลางจิบกาแฟ พลางชมวิวทิวทัศน์ของดงเย็น

“ความจริงบางครั้งฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันนะ แก มีความสามารถที่จะให้ทุกคนเคารพในตัวแกแท้ๆ แต่แก กลับอดทนมาโดยตลอด แกไม่เก็บท่าทีที่คนพวกนั้นมี ต่อแกมาใส่ใจจริงๆหรอ?” โยษิตาถาม

ปกติไม่แสดงออกใดๆ แต่จู่ๆก็ทำขึ้นมา ความยิ่ง ใหญ่ของฉันจะขึ้นอยู่กับสถานการณ์ บางครั้งถ้าใช้ อำนาจตัวเองมั่วซั่ว ก็ไม่ได้เป็นเรื่องที่ดี” รพีพงศ์กล่าว

“ดูๆแล้วหลายปีมานี้แกโตขึ้นเยอะเลยนะ” โยษิ ตาหัวเราะพลางพูด

“ทุกอย่างเป็นไปเพราะคุณ ไม่โตไม่ได้หรอก” รพี พงษ์เพ่งไปที่โยษิตาแล้วกล่าว

“ดูแล้วแกยังคงเกลียดแค้นฉันนะ ฉันมาเชิญคุณ กลับไปด้วยตัวเองแล้ว หรือมันไม่สามารถทำให้แกลืม เรื่องราวในตอนนั้นได้เลยหรอ?” โยษิตากล่าว

“นี่มันคนล่ะเรื่องกัน ผมไม่เคยพูดว่าจะตกลงกลับ ไปพร้อมคุณ แล้วต้องยกโทษให้คุณ แล้วที่ผมกลับไปก็ เพราะจดหมายฉบับนั้นที่พ่อฝากไว้ให้ผมต่างหาก ไม่ได้ เกี่ยวข้องอะไรกับคุณเลย” รพีพงษ์กล่าว
โยษิตาทำได้เพียงหัวเราะเท่านั้น แล้วไม่พูด อะไรอีก ทั้งคู่นั่งกันอย่างเงียบสงบ เมื่อต่างคนต่างดื่ม กาแฟในแก้วของตัวเองหมด โยษิตาก็เริ่มพูดต่อ

“วันนี้ตอนกลางคืนฉันจะกลับไปเกียวโต แกยัง ต้องอีกนานเท่าไหร่ถึงจะกลับไป?” โยษิตารู้นิสัยของรพี พงษ์ดี ว่าเพื่อจดหมายฉบับนั้นแล้ว เขาจะต้องกลับไป เกียวโตแน่นอน ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องกลับไปพร้อมกับ รพีพงษ์

“รอให้จัดการเรื่องทางนี้เสร็จก่อน ก็น่าจะเป็นช่วง สองสามวันนี้แหละ

โยษิตาพยักหน้า แล้วกล่าว “ประตูของตระกูลลัด ดาวัลย์ เปิดรอรับการกลับมาของแกตลอดเวลา”

“กลัวก็แค่หลังประตูจะมีมีดซ่อนอยู่” รพีพงษ์ หัวเราะ

โยษิตาสะดุ้ง ประหลาดใจเล็กน้อย เหมือนรพี พงษ์จะรู้อะไรมาแล้ว?

แต่เธอก็ไม่ได้แสดงท่าทางอะไรออกมา สีหน้ายัง คงมองไปที่รพีพงษ์ดังเดิม

“พี่สาวฉันมีแค่แกคนเดียว ตอนนั้นเป็นเพราะ

ร้อนรน ถึงได้ไล่แกออกจากตระกูลลัดดาวัลย์ หลายปีมา นี้เธอได้คิดไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วนแล้ว เพียงแค่แกกลับ ไป หัวหน้าคนต่อไปของตระกูลลัดดาวัลย์ ก็คือแก ไม่ว่า แกจะยอมรับหรือไม่ยอมรับ มันคือความจริงที่ได้กำหนด ไว้แล้ว
เมื่อโยษิตาพูดจบ ก็ยืนขึ้นจากเก้าอี้ หันเดินลง บันไดไป

“เจอกันที่เกียวโต”

รพีพงษ์หันไปมองนอกกระจก มองไปที่เงาของ โยษิตาที่เดินจากดงเย็นไป เขาก็หลับตาลง

“พวกคุณให้ผมกลับ เพื่อให้ผมไปรับมรดกของ ตระกูลลัดดาวัลย์จริงหรอ? หรือคุณมั่นใจแล้วว่าหลัง จากที่ผมได้รับมรดกของตระกูลลัดดาวัลย์แล้วนั้น จะไม่ ทำอะไรพวกคุณแล้ว? เกรงว่ากลับไปครั้งนี้ เรื่องราวจะ ไม่ง่ายอย่างที่คิดไว้” รพีพงษ์พึมพำ

จากนั้นเขาไม่คิดมากอะไรอีก ยืนขึ้น แล้วกลับ บ้าน หลังจากที่ศศินัดดาและศักดารู้ว่ารพีพงษ์เป็น

ทายาทของตระกูลลัดดาวัลย์แล้วนั้น ท่าทีต่อรพีพงษ์ก็

เปลี่ยนไปต้อนรับขับสู้ทันที

เสียงในการพูดของศศินัดดาก็เปลี่ยนเป็นอ่อน โยนขึ้นมาก เมื่อเสียงของเธอนุ่มขึ้น ทั้งครอบครัวก็แลดู สามัคคีขึ้นเยอะ

รพีพงษ์ดีใจสำหรับการเปลี่ยนแปลงในครั้งนี้ อย่างน้อยครอบครัวก็จะไม่เหมือนกับเมื่อก่อนแล้ว ทุกๆ วันล้วนได้ยินแต่เสียงด่าของศศินัดดา

เกียวโต คฤหาสน์ใหญ่ของตระกูลลัดดาวัลย์

ในห้องลับใต้ดิน มีผู้หญิงมาที่นี่แต่งกายอย่างหรูหรา หยิบกุญแจขึ้นมา เปิดประตูห้องล่างนี้

อายุของผู้หญิงคนนี้ราวๆสี่สิบใกล้จะห้าสิบ ถึงแม้ บนใบหน้าจะมีรอยตีนกาอยู่บ้าง แต่ก็ยังคงมองออกว่า เมื่อตอนวัยรุ่นนั้นเธอชั่งสวยงามเหลือเกิน

ดวงตาของผู้หญิงคล้ายคลึงกับของโยษิจา ถ้า มองให้ดีๆล่ะก็ สามารถมองเห็นหน้าของรพีพงษ์ได้เลย ทีเดียว

คนนี้คือหัวหน้าคนปัจจุบันของตระกูลลัดดาวัลย์ พอดี พี่วาวของโยษิตา แม่ของรพีพงษ์ วิธรา

เธอเดินเข้าไปในห้องใต้ดิน แล้วเปิดไฟภายใน ห้อง ห้องใต้ดินนี้มีแค่เตียงหนึ่งใบและโต๊ะหนึ่งตัว เท่านั้น ขณะนี้ก็มีวัยรุ่นหนึ่งคนกำลังนอนอยู่บนเตียง เมื่อเปิดไฟ เขาก็ลืมตาขึ้น แล้วนั่งขึ้นจากเตียง

วันรุ่นคนนี้หล่อเหลา เพียงแต่เป็นเพราะต้องอยู่ ในห้องใต้ดิน ดูๆไปจะสกปรกโสโครกมาก แต่ถ้าดูดีๆ แล้ว จะเห็นได้ว่า รูปร่างเด็กวัยรุ่นคนนี้กับรพีพงษ์นั้น คล้ายคลึงกันมาก ถ้าไม่ดูให้ละเอียด แยกความแตกต่าง ของทั้งคู่ไม่ออกเลยทีเดียว

คนนี้มีชื่อว่าจักรพันธ์ เป็นพี่น้องแม่เดียวกันแต่ ต่างพ่อ คนที่รู้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่นั้นน้อยมาก

จักรพันธ์เห็นวีธรา ก็รีบกล่าวอย่างดีใจทันทีว่า “แม่ คุณช่วยผมหาตัวตายตัวแทนได้หรือยัง?”

วีธราเดินไป นั่งข้างๆจักรพันธ์ ด้วยใบหน้าแห่ง ความรักแล้วกล่าว “จักรพันธ์ แกรออีกสองวันนะ อีกสักสองวัน ไอ้สวะรพีพงษ์มันจะกลับมาแล้ว

ถึงเวลานั้นพวกเราส่งมันให้กับหอการค้าสมน แกก็จะปลอดภัยแล้ว”

จักรพันธ์ได้ยินคำพูดของวีธรา สีหน้าบิ้งตึง อารมณ์ไม่ดีแล้วกล่าว “อีกสองวันอีกแล้ว ครั้งที่แล้วคุณ ก็พูดแบบนี้ ผมอยู่ที่ลับนี่มานานหลายวันแล้วนะ ร่างกาย จะมีขนออกมาแล้วเนี่ย แล้วผมก็ไม่ได้แตะต้องผู้หญิงมา หนึ่งเดือนแล้วนะ คุณรู้บ้างไหมว่าผมต้องอดกลั้นขนาด ไหน?”

วีธราเห็นจักรพันธ์โมโห ก็รีบปลอบโยน

“จักรพันธ์ ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ครั้งนี้ไอ้สวะรพีพงษ์จะ ต้องกลับมาแน่นอน รอให้เขากลับมา ฉันจะหาวิธีจับตัว มัน ถึงเวลานั้นพวกเราส่งเขาออกไป แล้วพูดว่าคุณผู้ หญิงของหอการค้าสมนนั้นรพีพงษ์เป็นคนจับไป ถึง เวลานั้นแกก็สามารถออกไปได้อย่างเฉิดฉายแล้ว และ คุณผู้หญิงของหอการค้าสมน.นั้นฉันได้ขังเอาไว้ในที่ลับ แล้ว ถึงเวลานั้นก็จะได้ลิ้มลองคุณผู้หญิงของหอการค้า สมน.แล้ว”

“ครั้งนี้มันก็สั่งซวยจริงๆ ใครจะไปรู้ว่าผู้หญิงคน นั้นเป็นคุณผู้หญิงของหอการค้าสมน. ที่สำคัญที่สุดคือ หอการค้าสมน.ยังเข้าใจผิดคิดว่าพวกเราได้ฆ่าคุณผู้ หญิงของพวกเราตายแล้วเสียอีก ซึ่งน่าปวดหัวเหลือ เกิน” จักรพันธ์อารมณ์ไม่ดี

วีธราหัวเราะ แล้วกล่าว “จักรพันธ์ เพียงแค่แก ชอบ แม่จะช่วยให้แกได้เธอมา แม้จะเป็นคุณผู้หญิงของหอการค้าสมน. ฉันก็จะหามาให้ ความจริงคนของหอการ ค้าสมน.คิดว่าคุณผู้หญิงของพวกเขาได้เสียชีวิตลงแล้ว ก็เป็นแผนที่ฉันวางไว้ ถึงเวลานั้นรพีพงษ์จะเป็นตัว ตายตัวแทนที่จะถูกส่งไปยังหอการค้าสมน. แกก็ สามารถที่จะเอาคุณผู้หญิงของหอการค้าสมน.เป็นทาส ข้างกายได้ตลอดกาลแล้ว คนของหอการค้าสมน.ไม่คิด ไม่ฝันว่าคุณผู้หญิงของพวกเขาถูกฉันขังเอาไว้ในที่ลับ แห่งหนึ่ง”

“คุณคิดว่าคนของหอการค้าสมน.จะเชื่อไหมว่า รพีพงษ์เป็นคนจับตัวคุณหญิงของพวกเขาไป? จักรพันธ์ ถาม

“เรื่องนี้แกสบายใจได้ ที่หอการค้าสมนนั้นมีรูป ตอนที่แกจับคุณหญิงของพวกเขาเพียงรูปเดียวเท่านั้น พวกเขาก็ดูตามรูปนี้แล้วแกะรอยมาถึงตระกูลลัดดาวัลย์ ของเรา แกกับรพีพงษ์คล้ายคลึงกันมาก คนของหอการ ค้าสมน.คิดว่าเรื่องนี้รพีพงษ์เป็นคนทำ ถึงเวลานั้นพวก เราเอารพีพงษ์ส่งให้กับหอการค้าสมน. ถึงแม้รพีพงษ์จะ ปฏิเสธเขาก็คิดว่ากำลังแก้ตัว” วีธราหัวเราะแล้วกล่าว

“งั้นก็ดี แต่รพีพงษ์ก็เป็นลูกชายของคุณ คุณทน เห็นเขาตายแทนผมได้หรอ?”จักรพันธ์ถาม

สีหน้าของวีธราเปลี่ยนไปทันที แล้วกล่าว “ไอ้ สวะนั่นก็ถือเป็นลูกชายของฉันได้ไง ลูกชายของฉันมีแค่ แกคนเดียวเท่านั้น เขาก็แค่เมล็ดพันธุ์แห่งความชั่วร้าย ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาฉันไม่เคยคิดว่าเขาเป็นลูกชายฉัน เลยด้วยซ้ำ ตอนนั้นไม่ได้ฆ่าเขา ก็ถือว่าฉันมีไมตรีต่อเขาแล้ว”

จักรพันธ์ยิ้ม แล้วกล่าว “พูดอีกก็ถูกอีก ตอนนั้น คุณก็โดนบีบให้แต่งงานเข้าตระกูลลัดดาวัลย์ ในตัวรพี พงษ์มีเลือดของตระกูลลัดดาวัลย์อยู่ เขาไม่คู่ควรที่จะ เป็นลูกชายของคุณ ผมได้ยินมาว่าตอนที่เขาอยู่เมืองริ เวอร์ทุกคนต่างมองเขาว่าเป็นไอ้สวะ ขยะแบบนี้ ตอนนั้น น่าจะฆ่าทั้งไปเลย”

“จักรพันธ์ แกก็อย่าพูดแบบนี้ ตอนนั้นถ้าฉันฆ่า เขาแล้ว ตอนนี้พวกเราจะไปหาตัวตายตัวแทนที่ไหนได้ อีก ต่อให้ตระกูลลัดดาวัลย์มีอำนาจ ก็แตะต้องหอการค้า สมน.ไม่ได้ แกอยากได้คุณผู้หญิงของหอการค้าสมน. แล้วยังไม่อยากดูหอการค้าสมุน.เพ่งเล็ง ก็มีแค่วิธีนี้วิธี เดียว” วีธรากล่าว

“รู้แล้ว รู้แล้ว ผู้หญิงของหอการค้าสมน.นั้นดูให้

ผมดีๆ อย่าให้ใครแตะต้องได้ รอให้ผมออกไปได้จะต้อง

มีความสุขกับเธอให้สาสมหน่อย” จักรพันธ์พูดอย่างเสีย อารมณ์ ถึงแม้จักรพันธ์จะเสียอารมณ์ แต่วีธราก็ไม่โกรธ เคืองใดๆ ในใจของเธอจักรพันธ์คือพระเจ้าของเธอ ไม่

ว่าจักรพันธ์อยากได้อะไร เธอก็จะหามาให้จักรพันธ์เสมอ

“แกไม่ต้องเป็นห่วง แม่จะดูเด็กผู้หญิงคนนั้นให้ ผู้หญิงที่จักรพันธ์ของฉันชอบ จะให้คนอื่นจับต้องได้ อย่างไรกัน” วีธรากล่าว

“แม่ ผมได้ยินมาว่ารพีพงษ์ได้แต่งงานอยู่ที่เมืองริเวอร์ ภรรยาสวยอยู่นะ ไม่งั้นคุณก็เอาภรรยาของเขา กลับมาให้ผมด้วยซิ ให้ผมได้ปลดปล่อย” ใบหน้าของ จักรพันธ์สะท้อนรอยยิ้มแห่งความลามกออกมา

วีธราพยักหน้า แล้วกล่าว ได้ได้ได้ รอให้รพีพงษ์ มาก่อนจัดการเรื่องของหอการค้าสมน.จบ ฉันจะเอา ภรรยาของรพีพงษ์นั้นมาให้แก แกไอ้เด็กคนนี้ ความ ต้องการด้านนี้ไร้ขีดจำกัดจริงๆ”

“อิอิ ใครให้ผมเป็นลูกชายของแม่ล่ะ” จักรพันธ์ หัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์