บทที่809 ความจริง

รพีพงษ์จ้องไปที่อุเอสึงิ ยูกิที่ล้มอยู่กับพื้น ชี้ไปที่รายการหน้า สุดท้าย ถาม “พวกแกต้องการของสิ่งนี้ไปทำอะไร? ทำไมต้องไป ที่สำนักเทพยาเซียนเพื่อของพวกนี้? แม้พวกแกต้องการ ก็เอาคน ของตระกูลอุเอสึงไปเลยไม่ได้หรือไง?”

อุเอสึงิ ยูกิรู้ว่าตัวเองมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ไหวแล้ว ได้ยินคำถาม ของรพีพงษ์ ก็ยิ้มพลางกล่าวว่า “ของพวกนี้จะใช้คนของพวกฉัน ได้ไงกัน แม้แต่คนของประเทศญี่ปุ่น พวกเราก็ไม่ใช้ ถ้าจะใช้ ต้องใช้คนของประเทศจีนของพวกแก”

“คนประเทศจีนเป็นคนที่เลวทรามต่ำช้า เกิดมาเพื่อรับใช้คน ของประเทศญี่ปุ่น ยิ่งไปกว่านั้นประเทศคนของแกคนมากขนาด นั้น พวกฉันก็แค่ต้องการเด็กสิบกว่าคนก็เท่านั้น หาจากพวกแก สะดวกกว่าเยอะ”

ได้ยินคำพูดของอุเอสึงิ ยุกิ รพีพงษ์ก็เกรี้ยวกราด จึงได้ถีบไป ที่อกของอุเอสึงิ ยูกิอีกครั้ง

อุเอสึงิ ยูกิกระอักเลือดออกมา สีหน้าขาวโพลน

“แม้แกจะฆ่าฉันก็ไร้ประโยชน์ ครั้งนี้ไม่สามารถเอาของจาก สำนักเทพยาเซียนได้ คนของตระกูลอุเอสึงิของฉันก็สามารถหา ของพวกนี้จากที่อื่นได้ ตอนนี้นายใหญ่ของตระกูลฉันกำลังหา ทางอยู่ ถ้าเขาทำสำเร็จ ชนชั้นต่ำอย่างพวกแกก็ต้องอยู่ใต้อานัด ของเขาแล้ว!” อุเอซึง ยูกิตะคอก
รพีพงษ์ดูแคลน กล่าว “หยุดฝันหวานได้ล่ะ พวกเราชาวจีน ประเทศเล็กๆอย่างพวกแกเทียบไม่ได้หรอก ฉันหนึ่งคน จะล้าง บางตระกูลอุเองของพวกแกเอง!

พูดจบ รพีพงษ์ก็ก้มลงไปบีบคอของอุเอสึงิ ยูกิ ใช้แรง หักคอ เขาโดยตรง

สำหรับสัตว์ประหลาดที่จิตใจไม่ปกติ รพีพงษ์ไม่จำเป็นต้อง

อ่อนข้อให้

หลังจากที่รู้แล้วว่าตระกูลอุเอสึงทำเรื่องไม่ดีไม่งามแบบนี้แล้ว นั้น รพีพงษ์ไม่คิดจะเกรงใจตระกูลอุเอสึงอีกต่อไป แค่คำพูดที่อุ เอสึงิ ยูกิพูดนั้น แม้เขาจะไปล้างบางตระกูลอุเองก็ไม่ถือว่าทำ เกินไป ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่จะไปแย่งหยกโยงจิตเลย

แล้วสิ่งที่ทำให้รพีพงษ์คิดไม่ถึงก็คือ สำนักเทพยาเซียนตกลง การแลกเปลี่ยนแบบนี้กับตระกูลอุเอง ทำให้รพีพงษ์รู้สึก รังเกียจสำนักเทพยาเซียนอย่างเข้าไส้

แล้วตอนนี้รพีพงษ์ก็ไม่รู้ว่าสำนักเทพยาเซียนได้เตรียมของที่

ตระกูลอุเอสึงต้องการไว้หรือยัง นี่เกี่ยวข้องกับชีวิตของเด็ก ดัง

นั้นไม่ว่าจะเป็นด้วยเหตุผลอะไร รพีพงษ์จำเป็นต้องไปที่สำนัก เทพยาเซียนสักครั้ง หากสำนักเทพยาเซียนเป็นสำนักที่ร้ายกาจแบบนี้ รพีพงษ์ก็จะ

เปิดโปงสำนักเทพยาเซียนนี้อย่างไม่หยุดยั้ง

เสียงการต่อสู้ของทั้งสองเมื่อกี้ค่อนข้างดัง อุเอสึงิ ฮารุที่อยู่ไม่ ไกลเริ่มสังเกตเห็นเรื่องการณ์ตั้งนานแล้ว ดังนั้นจึงรีบเดินมา
ตอนที่เธอมาถึง ได้เห็นนพรพีพงษ์กำลังบีบคอเอสง ยูกิพอดี จากนั้นก็ส่งเสียงตกใจ หยิบมีดสั้นออกมาจากชุด ปาไปที่รพ พงษ์

“แกฆ่าลุงฉันทำไม แกกำลังหลอกพวกเราจริงๆ ฉันไม่ควรเชื่อ แกเลย!” อุเอสึงิ ฮารุตะคอกใส่รพีพงษ์

รพีพงษ์กำลังเกรี้ยวกราด เห็นอุเอสึงิ ฮารุพุ่งเข้ามา ก็โบกมือ

ปัดเธอออกไป

อุเอสึงิ ฮารุล้มลงกับพื้น มองรพีพงษ์ด้วยความโกรธแค้น แล้ว กล่าว “ทำไมแกต้องทำแบบนี้ พวกเราไม่มีความแค้นกับแก คน ที่จะฆ่าแกคือคนของสำนักเทพยาเซียน ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเรา ทำไมแกน่ารังเกียจขนาดนี้!

“ผมน่ารังเกียจ? ยังมีหน้าพูดแบบนี้อีกนะ! ทำไมผมฆ่าเขาคุณ ไม่รู้หรือไง? ตระกูลอุเองของพวกคุณ เป็นแค่สัตว์ประหลาดเล่น ไสยศาสตร์ก็เท่านั้น ยังกล้าที่จะเอาเด็กของประเทศจีน ผมไม่สับ เขาเป็นชิ้นๆก็บุญขนาดไหนแล้ว!” รพีพงษ์กล่าวอย่างเกรี้ยว กราด

“เด็ก? เด็กอะไร? พวกเราจะเอาเด็กของประเทศจีนตั้งแต่เมื่อ ไหร่?” อุเอสึงิ ฮารุสงสัย

“หยุดเสแสร้งได้แล้ว คุณในฐานะของคนตระกูลอุเอง ไม่รู้ถึง รายละเอียดของการแลกเปลี่ยนกับสำนักเทพยาเซียนในครั้งนี้ หรือไง?” รพีพงษ์จ้องไปที่อุเอสึงิ ฮารุอย่างใจจดใจจ่อ

อุเอสึงิ ฮารุไม่เข้าใจ แล้วกล่าว “ครั้งนี้ที่พวกเรามาสำนักเทพยาเซียน ก็แค่มาเอาวัตถุดิบยาก็เท่านั้น ผิดมากหรือไง?

รพีพงษ์เห็นอุเอง ฮารุท่าที่จริงจัง ราวกับว่าเธอไม่รู้เนื้อหา

ในการแลกเปลี่ยน ในครั้งนี้จริงๆ บวกกับระหว่างทางที่อุเอสึง ยู

กิและอุเอสึงิ ฮารุดูไม่ค่อยปกติ รพีพงษ์จึงเดาว่าอุเอสึงิ ฮารุไม่น่า

จะรู้เกี่ยวกับการแลกเปลี่ยนในครั้งนี้จริงๆ เขาโยนใบรายการนั้นไปด้านหน้าของอุเอสึงิ ฮารุ แล้วกล่าว

“ผิดไม่ผิด คุณดุเอาเองแล้วกัน!”

อุเอสึงิ ฮารุหยิบใบรายการนั้นขึ้นมา ดูอย่างละเอียด ด้าน หน้าเธอไม่รู้สึกว่าไม่มีอะไรไม่ชอบมาพากล แต่เมื่อเธอเห็นหน้า สุดท้าย เธอก็ตาโตขึ้น หน้าซีดโพลน

“นี่……..นี่มันเป็นไปได้ไง ทำไม มีของแบบนี้อยู่ด้วย?” อุเอสึง

ฮารพิมพ์

“ตระกูลอุเอสึงิของพวกคุณเป็นอะไรกันแน่ ทำไมต้องทำ

ไสยศาสตร์อะไรแบบนี้ วันนี้ถ้าคุณไม่บอกผม งั้นคุณก็รอตายทั้ง

เป็นได้เลย” รพีพงษ์กล่าว

อุเอสึงิ ฮารุมองไปที่รพีพงษ์ กล่าว “ตระกูลอุเองของฉันไม่ เคยทำเรื่องอะไรที่มันน่ารังเกียจแบบนี้ เนื้อหาที่อยู่ในใบ รายการนี้ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น ตอนที่ฉันมา พวก เขาบอกแค่ให้ฉันมาเอาวัตถุดิบยา วัตถุดิบยาพวกนี้มีน้อย มีแค่ สำนักเทพยาเซียนเท่านั้นที่มี

“ถึงตอนนี้แล้วคุณยังจะตอแหลอีก ลักษณะของสัตว์ประหลาด ตัวนี้ยังบอกอะไรไม่ได้อีกหรือไง?” รพีพงษ์จ้องอุเอสึงิ ฮารุแล้วกล่าว

อุเอสึงิ ฮารมองไปอุเอง ยูกิ เมื่อเธอร้อนใจ จึงไม่ได้ลักษณะอุเอสึงิ ยูกิ

มองอุเอสึงิ ยูกิพยาบาทแล้วนั้น อุเอสึงิ ฮารุก็ตกใจ แสดง ท่าทีคาดถึง

“……….ไมกันทำไมถึงแบบนี้ทำไมเขาเปลี่ยน เป็นแบบนี้? ตระกูลอุเอสึงของฉัน อุเอสึงิ ฮารุกล่าวอย่างคาดไม่ถึง

รพีพงษ์เห็นท่าตกใจของอุเอสึงิ ฮารุแล้วนั้น เหมือนกับเพิ่งเรื่องตระกูลอุเอสึงอย่างไรอย่าง

ความจริง ตระกูลอุเองเธอมาทำการแลกเปลี่ยนกับสำนัก เทพยาเซียนเช่นนั้นเนี่ยชั้นกลาง ไม่จำเป็นต้องอุเอสึงิ ยูกิมาเดียวแล้ว

ตระกูลอุเอสึงจำเป็นเปลี่ยนฝีมือไม่ถือมาก ถ้าพูดตระกูลอุเองให้เอง ฮารุมาฝึกฝน รพีพงษ์ก็ทางเชื่อ

คุณหยุดแสดงละครแล้ว ถ้าไม่อะไรเลย แล้วตระกูลอุ เองให้หญิงที่เป็นแค่เน่ยจิ้งทำไมรพีพงษ์ถาม

หายใจ เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว เธอก็จำเป็นต้องซ่อนอะไรอีกแล้ว
เธอเงยหน้ามองรพีพงษ์ เล่าเหตุผลที่ทำไมเธอต้องมาให้ฟังทั้งหมด