บทที่180 รถคันนี้เป็นของพวกเธอจริงๆหรอ

อำเภอหยก เป็นเมืองหินหยกดั้งเดิมที่ขึ้นชื่อในแถบเมือง ชลาลัย ที่นี่ผลิตหยก ทุกปีจะมีหยกจำนวนมากโผล่ออกมา ทุกคนให้สมญานามว่าธานีแห่งหยกงามผู้ที่ชอบสะสมหยก และขุดหยก ก็จะมาเที่ยวชมอำเภอหยกนี้

เพราะหลายปีมานี้การค้าหยกของอำเภอหยกเฟื่องฟูเป็น อย่างมาก ทุกๆครัวเรือนล้วนมีความเป็นอยู่ที่ดี

แล้วธุรกิจหยกที่ใหญ่ที่สุดในนั้น คือจิรายุศ ที่อำเภอ หยก ไม่มีใครไม่รู้จักจิรายุศชื่อนี้ เพราะสถานะของจิรายุศในอำเภอหยกนี้สูงมาก ดังนั้น

ทุกคนจึงเรียกเขาว่าท่านยุด ทุกคนที่อำเภอหยกล้วนหวัง

ที่จะเป็นเพื่อนกับท่านยุด

โมไนยโชคดีที่ได้เป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของจิรายุศคน หนึ่ง ปรางทิพย์ถึงได้ชอบเขา แล้วยังเป็นตัวแทนคนรุ่น ใหม่ยอดเยี่ยมของอำเภอหยกอีกด้วย รัศมีเปล่งปลั่ง

ด้านหน้าสถานีขนส่งอำเภอหยก โมไนยและปรางทิพย์ ทั้งคู่กำลังยืนอยู่ข้างถนนพอดี ข้างกายพวกเขาจอดรถออ ดีคันใหม่เอาไว้ เพ่งมองดูผู้คนที่ผ่านไปมา

เพราะเป็นสถานีขนส่ง ดังนั้นถึงได้มีจำนวนคนเยอะ มากมาย เมื่อกี้โมไนยกว่าจะจอดรถได้ก็ไม่ง่ายเลย

ไม่ไกลจากที่นี่ก็คือทางออกของทางด่วน อารียาจะต้อง ออกจากทางด่วนตรงนี้ ดังนั้นปรางทิพย์และโมไนยจึงมารออยู่ที่นี่ก่อน

“คนใหญ่คนโตที่ท่านยุดต้อนรับคือใคร ไม่ได้บอกคุณ หรอ?” ปรางทิพย์ถาม

โมไนยส่ายหัว แล้วกล่าว “คนที่ท่านยุดต้อนรับ ต้องเป็น คนระดับเดียวกับเขาแน่นอน ผมจะสานสัมพันธ์ได้ไงกัน ผมอยู่ที่นั่นแป็ปนึง ก็ให้ผมออกมาแล้ว” ปรางทิพย์พยักหน้า แล้วกล่าว “สนเขาทำไม เรื่องของ

คนใหญ่คนโต ไม่เกี่ยวข้องกับพวกเรา พวกเรารอเยาะเย้ย

ครอบครัวอารียาดีกว่า”

โมไนยก็หัวเราะตาม แล้วกล่าว “ผมล่ะอยากเห็น ว่าพวก เขาขับรถอะไรกันมา”

“ยังต้องถามอีกหรอ ต้องเป็นรถมือสองร้ายๆแน่ๆ เทียบ กันออดี้ของเราไม่ได้หรอก ถึงแม้ไม่ใช่มือสอง ก็ต้องเป็น แบบที่ถูกมากๆแน่ๆ ไม่แน่อาจเป็นรถตู้ก็ได้นะ” ปรางทิพย์ หัวเราะพลางกล่าว

โมไนยหัวเราะก๊าก แล้วกล่าว “ถ้าเป็นรถตู้จริงๆล่ะก็ นั่น

ก็ตลกเกินไปแล้วปะ”

ทั้งคู่เพ่งมองไปรถที่ขับผ่านไปมา มองเห็นรถร้ายๆหน่อย ก็จะเพ่งดูเป็นพิเศษ ดูว่าคนที่นั่งอยู่ข้างในใช่ครอบครัวอารี ยาหรือไม่

ผ่านไปไม่นาน ปรางทิพย์เห็นคนหลายคนเดินมา มอง อย่างตั้งใจ เป็นครอบครัวอารียาพอดี

ใบหน้าปรางทิพย์เต็มไปด้วยความสงสัย ในใจคิดพวกเขาไม่ใช่ว่าขับรถมากันหรอ ทำไมตอนนี้เปลี่ยนเป็นเดินมา แล้วล่ะ หรือพวกเขารู้สึกอับอาย ดังนั้นจึงนั่งรถโดยสาร มา?

ปรางทิพย์รีบดึงโมไนยแล้วเดินไปยังครอบครัวของอารี ยาที่นั่น แล้วกล่าว “นั่นก็คือครอบครัวของอารียา”

ทั้งคู่เดินไปตรงหน้าของครอบครัวอารียา ปรางทิพย์ถาม อย่างอารมณ์แปลกๆว่า “อารี พวกแกไม่ใช่ว่าขับรถมาหรอ ทำไมถึงได้เดินกลับมาล่ะ?”

อารียามองไปยังปรางทิพย์ แล้วกล่าว”ตรงนั้นคนเยอะ เกินไป รถขับเข้ามาไม่ได้ พวกเราจึงได้เดินมา มาเจอพวก เธอก่อน”

ที่แท้ก็จอดรถไว้ตรงนั้น

โมไนยสงสัยขึ้นมาทันใด ถึงแม้ตรงนั้นจะเป็นสถานีรถ ขนส่ง คนมากอยู่ก็จริง แต่ถ้าขับช้าๆก็มาได้ ทำไมพวกเขา ถึงพูดว่าขับมาไม่ได้?

“คุณป้า คุณลุง ฉันแนะนำให้พวกคุณรู้จัก นี่คือโมไนย แฟนของฉัน ตอนนี้ทำงานอยู่กับท่านยุด รายได้ต่อปีก็หลัก ล้าน” ปรางทิพย์กล่าว

ศศินัดดาและศักดาทั้งคู่พยักหน้า ไม่ได้มีปฏิกิริยา โต้ตอบอะไรมากนัก

ตอนนี้พวกเขาอยู่วิลล่าที่ราคากว่าสิบล้าน แล้วยังขับรถ ราคาสี่ล้านกว่า ที่บ้านยังมีวัตถุโบราณที่ราคาร้อยกว่าล้าน หลายชิ้น แค่หลักล้านสำหรับพวกเขาแล้วไม่มีค่าใดๆ
ปรางทิพย์เห็นพวกเขาไม่มีปฏิกิริยาต้อตอบใดๆ ในใจคิด พวกเขาต้องอิจฉาความเก่งของโมไนยแน่ๆ ในใจเหยียด หยามขึ้นมาทันที

เพื่อทำให้ครอบครัวอารียาอับอาย ดวงตาของปรางทิพย์ ก็ดูไปที่รพีพงษ์ แล้วกล่าว “อารี แกพาไอ้สวะนี่กลับมา จริงๆด้วยอะ ตอนนี้เขายังเกาะเมียกินอยู่ใช่ไหม? ดูสิดูสิ ความแตกต่างระหว่างคนเรา ไม่เทียบกันไม่ได้จริงๆนะ โมไนยของฉัน เก่งกว่าเขาหลายสิบเท่า”

อารียาขมวดคิ้ว แล้วกล่าว “รพีพงษ์ก็เก่งมาก”

เห็นอารียาโต้ตอบ ปรางทิพย์รีบประชดขึ้นทันใด “เขา เก่ง? อย่าตลกไปหน่อยเลย เขาก็แค่ไอ้สวะคนนึงเท่านั้น”

“ใช่แล้ว รพีพงษ์ แกไม่ใช่ขับรถกลับมาหรอ รถคันนี้ของ แกขับยากล่ะซิ ดูรถใหม่คันนี้ของโมไนยสิ ออดี้ สี่แสนกว่า นะ เป็นยังไงบ้าง อิจฉาล่ะสิ?” ปรางทิพย์กล่าวอย่างสะใจ

โมไนยก็ยืดอก ใบหน้ามั่นใจอย่างมาก

“คุณป้า คุณลุง เดี่ยวพวกคุณนั่งรถของโมไนยกลับล่ะ กัน รถคันนี้ของเขาสบาย ต้องดีกว่ารถของรพีพงษ์แน่นอน ไอ้รพีพงษ์นี่ก็จริงๆนะ ให้พวกคุณนั่งรถร้ายๆกลับมา ใช้ไม่ ได้จริงๆ” ปรางทิพย์มองไปที่ศศินัดดาและศักดา

ทั้งคู่อยากหัวเราะขึ้นมา พวกเรามีรถคันละสี่ล้านกว่าไม่ นั่ง แล้วไปนั่งรถของแกคันล่ะสี่แสนกว่า? นี่ไม่ใช่ทำให้ตัว เองลำบากหรอ

รพีพงษ์หัวเราะ แล้วกล่าว “รถของผมจอดอยู่ทางนั้นหรือพวกคุณไปดูกันไหม?”

ปรางทิพย์และโมไนยไม่คิดว่ารพีพงษ์ยังมีหน้าจะให้พวก เขาไปดูรถอีก ตกลงอย่างหัวเราะเยาะเย้ย

ศศินัดดาและศักดาก็รู้สึกไม่พอใจกับการกระทำของ ปรางทิพย์ ในใจคิดเดี่ยวเห็นรถคันล่ะสี่ล้านกว่าของ ครอบครัวเรา ดูสิพวกแกยังจะมั่นหน้าแบบนี้อยู่อีกไหม

ทุกคนเดินไปทางนั้น มองดูคนที่สถานีขนส่งที่เพิ่มมาก ขึ้น รพีพงษ์ขมวดคิ้ว ในใจคิดอีกแป๊ปจะฝ่าตรงนี้ไปยังไง

ไม่นาน ทุกคนก็เดินมาถึงจุดที่จอดรถของรพีพงษ์ ตรง นั้นมีผู้คนรายล้อมอยู่จำนวนมาก ทุกคนมองปอร์เช่ของรพี พงษ์อย่างประหลาดใจ

ถึงแม้ช่วงหลายปีมานี้อำเภอหยกจะเจริญก้าวหน้า แต่ก็ เป็นแค่อำเภอ รถหรูปอร์เช่แบบนี้มีน้อย มากสุดก็ แค่BMWออดี้เหล่านั้น

ทันใดนั้นรถปอร์เช่หนึ่งคันปรากฏขึ้นมาที่นี่ ทุกคนล้วน ประหลาดใจด้วยกันทั้งนั้น และอยากมาดู

“เชรดดด ปอร์เช่911 และแล้วอำเภอของเราก็มีปอร์เช่ ซักที นี่คงไม่ใช่ของท่านยุดหรอกนะ?” โมไนยประหลาดใจ

“ปอร์เช่911? รถแบบนั้นแพงมากหรอ?” ปรางทิพย์ถาม “สี่ล้านกว่านะ เพียงพอที่จะรถคันนี้ของผมสอบคันเลย

นะ” โมไนยกล่าว ปรางทิพย์ตกใจ ไม่คิดว่ารถคันนี้จะแพงได้ขนาดนี้
ขณะนี้ รพีพงษ์ก็หัวเราะขึ้นมา ปรางทิพย์ชักตาไปที่เขา แล้วกล่าว “แกหัวเราะอะไรของแก รถคันนั้นจะแพงขนาด ไหน ก็ไม่ใช่ของแก”

“รถของพวกแกอยู่นี้ไม่ใช่หรอ คันไหนล่ะ?” ปรางทิพย์

ถาม

รพีพงษ์ชี้ไปที่ปอร์เช่นั้น แล้วกล่าว “ก็อยู่ตรงนั้นไง”

ปรางทิพย์และโมไนยมองไปตามมือของรพีพงษ์ ตรงนั้น นอกจากปอร์เช่แล้ว ก็ยังมีรถตู้ร้ายๆจอดอยู่อีกคัน พวก เขาคิดไปเองว่ารถตู้คันนั้นเป็นของรพีพงษ์

“ปราง กูๆแล้วคุณพูดไว้ไม่มีผิดนะ รพีพงษ์นี่สวะโดยแท้ จริงๆ ยังขับรถแบบนี้กลับมาอีก งามหน้าจริงๆ” โมไนย กล่าว อย่างไม่คิดถึงความรู้สึกของรพีพงษ์แต่อย่างใด

“ฉันบอกคุณแล้ว เขาก็แค่ปลิงดูดเลือด คุณยังหวังที่จะ ให้เขาเอารถดีๆมาจากไหนอีก” ปรางทิพย์กล่าวอย่าง เหยียดหยาม

ทุกคนเดินไปที่ข้างหน้ารถตู้นั้น ปรางทิพย์หันไปมองอารี ยา แล้วกล่าว “ช่วงหลายปีมานี้แกคงใช้ชีวิตลำบากมาก สินะ อยู่กับสวะรพีพงษ์นี้ ขับรถตู้ร้ายๆแบบนี้ แล้วยังมีหน้า ให้พวกเราดูอีก ฉันไม่เหมือนกัน มีแฟนที่เก่งอย่างโมไนย แกอิจฉาก็คงจะอิจฉาไม่ไหวล่ะ”

อารียาใช้สายตามองบนกับเธอ แล้วกล่าว”ใครบอกแกว่า รถตู้คันนี้เป็นรถของรพีพงษ์”

ปรางทิพย์ตาโต แล้วกล่าว “นี่ก็มีแค่สองคัน ไม่ใช่รถตู้คันนี้ หรือรถของรพีพงษ์คือปอร์เช่คันนั้น?”

“อย่าตลก ถ้าเขาขับปอร์เช่ ก็ไม่ถูกเรียกว่าสวะแล้ว” โมไนยหัวเราะพลางกล่าว

“รถของปมก็คือปอร์เช่คันนั้น” รพีพงษ์กล่าว

ปรางทิพย์มองรพีพงษ์เหมือนมองคนบ้าอย่างไรอย่างนั้น แล้วกล่าว “รพีพงษ์ แกทำเพื่อเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ ก็ไม่ควร ทำแบบนี้ปะ แกคิดว่าแค่แกบอกว่ารถคันนี้ของแก แล้วมัน จะเป็นของแกจริงๆหรอ? ตลก”

รพีพงษ์เอากุญแจรถปอร์เช่ออกจากกระเป๋าเสื้อของเขา เขย่าต่อหน้าปรางทิพย์ แล้วกด ไฟของปอร์เช่ก็กระพริบ ขึ้นมาสองครั้ง

คนบริเวณนั้นเห็นไฟของปอร์เช่กระพริบขึ้นมา จึงรีบหัน กลับ แล้วมองรพีพงษ์อย่างอิจฉา

“นี่คือเจ้าของปอร์เช่หรอเนี่ย เจ๋งฉะมัด”

รถคันละสี่ล้านกว่าเลยนะ เมื่อไหร่ฉันจะมีปัญญาได้ขับ รถแพงๆแบบนี้บ้างนะ

“ไม่ต้องพูดล่ะ ให้ฉันได้ลูบๆคลำๆ ฉันก็ดีใจจนนอนไม่ หลับแล้ว

ปรางทิพย์และโมไนยทั้งคู่แข็งที่อ ใบหน้าพวกเขาทั้งคู่ มองไปที่กุญแจที่อยู่ในมือรพีพงษ์อย่างไม่เชื่อ ไม่คาดคิด ว่ารถที่รพีพงษ์พูดถึง จะเป็นปอร์เช่คันนี้จริงๆ
นี่….นี่เป็นรถของพวกแกจริงหรอ?” ปรางทิพย์มองไปที่ อารียาและรพีพงษ์

“ไม่งั้นล่ะ” อารียามองบน

“นี่มันเป็นไปไม่ได้!” ปรางทิพย์น้ำเสียงตกใจ แล้วกล่าว “กุญแจนี้รพีพงษ์ต้องขอขโมยมาแน่ๆ พวกแกให้รพีพงษ์ ขโมยกุญแจของรถที่แพงขนาดนี้ เขาทำผิดกฎหมาย!”

ศศินัดดาได้ยินปรางทิพย์พูดแบบนี้ ก็เครียดขึ้นมา แล้ว กล่าว “แกพูดบ้าอะไร นี่จะขโมยได้ไง”

“ไอ้สวะรพีพงษ์นี่จะมีปัญญาซื้อรถแพงๆแบบนี้ได้ไง นี่ ต้องขโมยกุญแจคนอื่นมาแน่ๆ คุณป้า หรือคุณป้าจะ ปกป้องรพีพงษ์หรอ นี่ทำผิดอยู่นะ” ปรางทิพย์มั่นใจว่า กุญแจนี้รพีพงษ์ขโมยมา

ครอบครัวศศินัดดาเริ่มเสียอารมณ์ แต่รพีพงษ์กลับรู้สึก ตลก ในใจคิดไม่แปลกที่เป็นครอบครัวเดียวกับศศินัดดา ลักษณะการแถ เหมือนกันทุกประการ

ตอนนี้ประตูรถปอร์เช่ถูกเปิดออก มีเสียงตะลึงของผู้คน ออกมา “ประตูรถเปิดแล้ว ในรถยังมีคนอยู่อีก!”

ปรางทิพย์ดูรพีพงษ์อย่างดูแคลน แล้วกล่าว “เข้าของรถ เค้าอยู่ในรถหนะ แกยังมีอะไรที่จะพูดอีก รอให้เขาลงมา ฉันจะให้เขาแจ้งความจับแก”

“พูดถูก เข้าของรถเค้ายังอยู่ แกยังกล้าพูดว่านี่คือรถ ของแกอีก แกนี่มั่นหน้าเลือดจริงๆ!” โมไนยพูดเสริม

รพีพงษ์ไม่ได้พูดอะไร ครอบครัวอารียามองปรางทิพย์เหมือนมองคนบ้าอย่างไรอย่างนั้น

ต่อมา คนบนรถลงมา ปรางทิพย์และโมไนยจะเดินไป

ฟ้อง

แต่หลังจากที่พวกเขาเห็นคนที่ลงจากรถแล้ว ก็ชะงักใน

ทันที

“ธีริทธิ์ ทำไมแกถึงอยู่ในรถนี้?” ปรางทิพย์ตะลึงแล้ว

กล่าว

“ผมนั่งรถนี้กลับมาสิ” ธีริทธิ์กล่าว เมื่อกี้เขานั่งเล่นเกมอยู่ บนรถ ไม่ได้ลงไป

“รถคันนี้เป็นของใคร?” ปรางทิพย์ถาม

“เป็นของพี่เขยผมหนะสิ เป็นไง เจ็งอะดิ ปอร์เช่911 สี่ ล้านกว่านะ” ธีริทธิ์หัวเราะพลางกล่าว

ในใจปรางทิพย์เต็มไปด้วยความรู้สึกพ่ายแพ้ ธีริทธิ์ก็พูด แล้วว่ารถนี้เป็นของรพีพงษ์ งั้นก็ไม่น่าที่จะขโมยมาแล้ว

เขาหันไปมองรพีพงษ์ แล้วถาม “แก…..แกเป็นแค่ไอ้สวะ ไม่ใช่หรอ ทำไมถึงซื้อรถแพงๆคันนี้ได้?”

ตอนนี้เองศศินัดดาก้าวออกมา แล้วกล่าว “รถคันนี้เขา ซื้อที่ไหน ลูกสาวฉันซื้อต่างหาก” ได้ยินศศินัดดาพูดแบบนี้ โมไนยก็รู้สึกดีขึ้นมานิด แต่ ปรางทิพย์ยิ่งเสียใจ เพราะนี่หมายถึง หน้าที่การงานของ

อารียา ดีกว่าเธอเยอะ

แล้วเธอยังบอกกับอารียาอีกว่าจะหางานที่เงินเดือนหกพันหยวนให้

“พวกเราไม่พูดเรื่องนี้แล้ว คิดดีกว่าว่าจะฝ่าตรงนี้ไปได้ ยังไง” อารียากล่าว

ปรางทิพย์พีมพาทันที “หี รถคันนี้มีดีอะไร เรียกคนมา เยอะขนาดนี้ ไปก็ไปไม่ได้ สู้ออดี้ของโมไนยก็ไม่ได้

ถึงแม้ปากพูดแบบนี้ แต่ก็ดูออกว่าด้วยใบหน้าว่าเธอ

อิจฉา

ในตอนที่กำลังคิดว่าจะฝ่าฝูงชนนี้ไปได้อย่างไร มีเสียง บีบแตรดังมาจากใกล้ๆ

เป็นรถฮาเลย์ดิวิชั่นคันแล้วคันเล่าขับผ่านไป ทำเอาคน บนถนนต้องหลบข้างๆสองข้างทาง ความจริงเป็นถนนที่ แน่นแต่กลับกลายเป็นกว้างใหญ่

รถโรลล์รอยส์ขับมาทางนี้ เมื่อเห็นรถคันนี้ ทุกคนก็เริ่ม ส่งเสียงดังขึ้นมา ไม่ได้สนใจรถปอร์เช่ของรพีพงษ์แล้ว โมไนยก็ตาลุกวาว แล้วจะโกน “นั่นมันรถของท่านยุดนี้!

รถโรลล์รอยส์คันเดียวของอำเภอหยกนี้ ทำไมเขาถึงมาที่

นี่!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ