บทที่825 อยากอยู่นานแค่ไหนก็นานแค่นั้น

รพีพงษ์และอุเอสึงิ ฮารุทั้งสองคนเดินตามจิรภัทรไปยังส่วนลึก ของสำนักเทพยาเซียน ในใจก็อยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับบ่อน้ำที่ จิรภัทรบอกเป็นอย่างมาก

หลังจากนั้นไม่นาน ทั้งสามก็เดินกลุ่มอาคารที่มากมายของ สำนักเทพยาเซียน มาถึงสถานที่ที่มีหินกองอยู่ ซึ่งเป็นสถานที่ เต็มไปด้วยต้นไม้

โดยทั่วไปไม่มีผู้คนปรากฏ เพราะเป็นเขตหวงห้าม ดังนั้นปกติ แล้วลูกศิษย์ในสำนักเทพยาเซียนก็ไม่มีกล้ามาตามใจชอบ

ในไม่ช้า รพีพงษ์มองเห็นบ่อน้ำที่มีคลื่นสีเขียวมรกตที่เปล่ง ประกายอยู่ไม่ไกล แม้ว่าน้ำในบ่อจะใส แต่กลับเป็นสีเขียวมรกต รอบๆบ่อมีหินที่มีตะไคร่น้ำอยู่บ้าง สาเหตุอาจเป็นเพราะน้ำใน สระน้ำมีอุณหภูมิค่อนข้างต่ำ รพีพงษ์มาถึงที่บริเวณนี้ ก็รับรู้ถึง ความรู้สึกเยือกเย็นทันที

จิรภัทรยื่นมือชี้ไปที่บ่อน้ำนั้น เอ่ยปากว่า “นี่คือบ่อน้ำที่มีอยู่ ในสำนักเทพยาเซียนมาหลายพันปี น้ำในบ่ออุดมสมบูรณ์ไป ด้วยคุณสมบัติของยามากมาย เนื่องจากการหล่อเลี้ยงของ วัตถุดิบยามาหลายร้อยปี น้ำในบ่อนี้กลายเป็นน้ำอัศจรรย์ ต่อ ให้ดื่มเข้าไป ไม่ว่าโรคอะไรก็ไม่สามารถทำอะไรได้

“ฤทธิ์ยาทางบ่อน้ำมีความสัมพันธ์กับสีของน้ำ เมื่อตอนนั้นที่ ฉันเพิ่งเข้ามาในสำนักเทพยาเซียน ที่นี่ยังคงเป็นสีเขียวเข้มหลังปีใหม่ที่ผ่านมา ก็ค่อยๆกลายเป็นสีเขียวมรกต ก็ไม่รู้ว่าฤทธิ์ ยาในบ่อน้ำจะอยู่ได้อีกกี่ปี

“แน่นอนว่า พอเพียงสำหรับที่นายจะใช้

รพีพงษ์พยักหน้า แล้วถามว่า “ฉันจะต้องอยู่ในบ่อน้ำนาน แค่ไหน?”

“สิ่งนี้ขึ้นอยู่กับการดูดซึมของร่างกายของแต่ละคน บางคน เข้าไปครึ่งวันไม่สามารถอดกลั้นมันไว้ได้ก็ออกมาแล้ว บางคน สามารถอยู่ในนั้นได้ถึงสองวันสองคืน ถึงยังไงสามารถยืนหยัด อยู่ในนั้นได้ยิ่งนานมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งดีมากเท่านั้น แต่นายก็ไม่ ต้องว่ากังวลจะอดตายถ้าอยู่ในนั้นตลอด ในบ่อน้ำนี้อุดมไปด้วย สารอาหาร นายอยู่ข้างในมันจะดูดซึมเข้าไปโดยอัตโนมัติ สามารถรักษาสภาพชีวิตของนายให้คงอยู่ตามขั้นปกติได้

“นั่นก็หมายความว่า ฉันอยากเข้าไปอยู่นานแค่ไหนก็นานแค่ นั้นเหรอ?”รพีพงษ์เอ่ยปาก

จิรภัทรพยักหน้า แล้วพูดว่า “ถูกต้อง นายสามารถอยู่จนถึง เวลาที่นายรู้สึกเหมาะสมค่อยออกมา

ในใจของเขารู้ว่าต่อให้รพีพงษ์จะแข็งแกร่งแค่ไหน ก็ไม่ สามารถอดกลั้นทนฤทธิ์ยาในบ่อน้ำได้ ดังนั้นจึงไม่น่าจะเป็น ปัญหาใหญ่ที่จะพูดอย่างนั้น

หลังจากที่ฟังคำของจิรภัทร ทันใดนั้นรพีพงษ์ก็รู้สึกอยากที่จะ ลองดู อยากดูว่าตัวเองจะสามารถอยู่ในบ่อน้ำได้นานแค่ไหน จึง เอ่ยปากว่า “ฉันเข้าใจแล้ว ฉันจะเข้าไปเดี๋ยวนี้ พวกคุณไม่ต้องสนใจฉัน”

หลังจากพูดจบ เขาจะกระโดดลงไปในบ่อน้ำทันที

จิรภัทรรีบห้ามเขาไว้ เอ่ยปากว่า: “น้องรพีพงษ์ นายไม่ สามารถเข้าไปแบบนี้”

รพีพงษ์มองไปที่จิรภัทรอย่างสงสัย เอ่ยปากถามว่า: “ถ้าอย่าง นั้นฉันต้องเข้าไปยังไง?”

จิรภัทรยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดว่า “นายสวมใส่เสื้อผ้าหลายชิ้น ขนาดนี้ มีผลกระทบต่อการดูดซึมฤทธิ์ยาเป็นอย่างมาก ดังนั้นจะ เข้าไป ต้องถอดเสื้อผ้าก่อน”

เมื่ออุเอสึงิ ฮารุที่อยู่ข้างๆได้ยินเขาพูดแบบนี้ ก็หน้าแดงทันที และพูดว่า “ถ้า….ถ้าอย่างนั้น ฉันขอตัวไปก่อน ก็ไม่อยู่เกะกะที่นี่ แล้ว”

จิรภัทรก็หัวเราะเสียงดัง แล้วพูดว่า “ฉันก็ขอตัวไปก่อนเช่น กัน ฉันจะจัดให้ลูกศิษย์ของสำนักมาดูนายเป็นระยะๆ หากมี เหตุการณ์อะไร สามารถแจ้งฉันได้ตลอดเวลา”

รพีพงษ์พยักหน้า มองไปที่จิรภัทรและอุเอสึงิ ฮารุทั้งสองคน จากไป หลังจากแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่รอบๆ จึงถอดเสื้อผ้า และ กระโดดลงไปในบ่อน้ำ

บ่อน้ำไม่ลึกเกินไป รพีพงษ์นั่งขัดสมาธิในบ่อน้ำ ระดับน้ำต่ำ กว่าตำแหน่งหน้าอกของตัวเอง

ทันทีที่เขาเข้าไปในบ่อน้ำนี้ ก็รู้สึกได้ถึงฤทธิ์ยาที่มีอยู่ในบ่อน้ำพุ่งเข้าสู่รูขุมขนในร่างกายของตัวเองอย่างรวดเร็ว

น้ำในบ่อที่เดิมที่เป็นอยู่แล้ว หลังจากที่ฤทธิ์ยาได้ผล รพีพงษ์ รู้สึกร้อนขึ้นเล็กน้อย

เขาหลับตาลงทันที ไหลเวียนพลังวิเศษเสน พยายามดูดซึม ฤทธิ์ยาในบ่อน้ำนี้

แม้ว่าจะไม่รู้ว่าน้ำในบ่อนี้จะสามารถเพิ่มความแข็งแกร่งของ ตัวเองได้หรือไม่ แต่ฤทธิ์ยาในบ่อน้ำเท่านั้นที่สามารถฝึกร่างกาย ได้ ก็เพียงพอแล้วสำหรับรพีพงษ์แล้ว

แบบนี้ การเพิ่มของรพีพงษ์เริ่มขึ้นในบ่อน้ำ อุเอสึงิ ฮารุก็อยู่ ในสำนักเทพยาเซียน ซึ่งอาศัยอยู่ที่นั่นชั่วคราว

ตอนแรกจิรภัทรคิดว่ารพีพงษ์จะจุกตายอยู่ในบ่อน้ำเป็นเวลา สองวัน ก็จะออกมา แต่ผ่านไปสองวันแล้ว เขามาดูที่บ่อน้ำด้วย ตัวเองแวบหนึ่ง พบว่ารพีพงษ์นั่งอยู่ข้างใน โดยไม่ขยับเลยแม้แต่ น้อย ดูท่าทางเหมือนกับจะไม่ออกมา

“ผู้ชายคนนี้เป็นอัจฉริยะหนึ่งในล้าน อยู่ในนั้นเป็นเวลานาน กว่าคนอื่นก็เป็นเรื่องปกติ ในเมื่อรับปากคนอื่นเขาแล้ว ต่อให้ เขาจะอยู่ที่ไปอีกหลายวันก็ไม่เป็นไร

บ่ายวันนั้น ผู้อาวุโสหลายคนมาถึงที่ตรงหน้าจิรภัทร ผู้อาวุโส คนหนึ่งในนั้นมองไปที่จิรภัทรอย่างจริงจัง และเอ่ยปากว่า “เจ้า สำนัก รพีพงษ์แซ่ตัวอยู่ในบ่อน้ำในสำนักเทพยาเซียนของเรา เป็นเวลาห้าวันแล้ว ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป เขาจะดูดซึมฤทธิ์ยา ในบ่อน้ำไปทั้งหมดหรือเปล่า”
จิรภัทรยิ้มเล็กน้อย บนใบหน้าเต็มไปด้วยความมั่นใจ เอ่ย ปากว่า: “เรื่องนี้พวกท่านสบายใจได้ แม้ว่าฤทธิ์ยาในบ่อน้ำจะ ค่อยๆอ่อนลง แต่อย่างน้อยก็เพียงพอให้ลูกศิษย์ในสำนัก ใช้ได้ เป็นหนึ่งร้อยครั้ง จะถูกรพีพงษ์คนเดียวดูดซึมไปหมดได้อย่างไร พวกท่านก็กังวลมากเกินไปแล้ว”

หลังจากผู้อาวุโสหลายคนได้ยินคำพูดของจิรภัทร ก็ไม่ได้ อะไรจะพูดมากนัก ทำได้เพียงออกจากที่จิรภัทรด้วยสีหน้าที่แน่ว แน่

ผ่านไปอีกห้าวัน จิรภัทรกำลังจัดการกับบางสิ่งอยู่ในห้อง หนังสือของสำนักเทพยาเซียน ในเวลานี้มีลูกศิษย์คนหนึ่งวิ่งมา ในห้องหนังสือ ตะโกนใส่จิรภัทรด้วยสีหน้าที่กังวล “เจ้าสำนัก ไม่ดีแล้ว เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นที่บ่อน้ำ

มือของจิรภัทรหยุดลงทันที เงยหน้ามองไปทางลูกศิษย์คนนั้น เอ่ยปากว่า “เกิดเรื่องอะไรขึ้น? รพีพงษ์เป็นอะไรเหรอ?”

“ไม่ใช่ แต่สีน้ำในบ่อเปลี่ยนไป ผู้อาวุโสหลายท่านบอกว่า ถ้า หากรพีพงษ์ยังคงแช่อยู่ต่อไป ฤทธิ์ยาในบ่อน้ำก็จะหมดไปอย่าง สมบูรณ์”ลูกศิษย์เอ่ยปาก

จิรภัทรเบิกตากว้าง ลุกขึ้นทันที และอุทานว่า: “สีเปลี่ยนไปเห รอ? นี่มันเป็นไปไม่ได้”

หลังจากพูดจบ เขาก็รีบออกจากห้องหนังสือ และรีบไปที่ บ่อนํ้า

ในเวลานี้ผู้อาวุโสหลายคนกำลังรายล้อมรอบบ่อน้ำอยู่ มองไปที่น้ำและรพีพงษ์ที่อยู่ในบ่อน้ำด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม

หลังจากที่จิรภัทรมาถึงที่นี่ ก็รีบมองไปที่ในบ่อน้ำ พบว่าสีของ น้ำในบ่อนั้นจางลงมาก แต่ก็ไม่ได้ร้ายแรงอย่างที่ศิษย์คนนั้น บอกมา

ในเวลานี้รพีพงษ์ยังคงนั่งสมาธิอยู่ในบ่อน้ำ หลับตาแน่น ราวกับว่าเข้าสู่สมาธิ และไม่รู้สึกถึงสถานการณ์โดยรอบแม้แต่ น้อย

ที่สำคัญถ้าหากสังเกตดูอย่างละเอียด หลังจากที่เห็นด้านบน ศีรษะของเขาแล้ว ก็มีหมอกจางๆลอยขึ้นมา ค่อนข้างลึกลับ

ผู้อาวุโสหลายคนเมื่อเห็นจิรภัทรมาถึง หนึ่งในนั้นกล่าวว่า “เจ้าสำนัก หรือจะปลุกเขาขึ้นมาดี ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป บ่อน้ำ ล้ำค่าของพวกเรา ก็จะหมดฤทธิ์ไปจริงๆ”

เมื่อเจ้าสำนักได้ยินคำพูดของเขา บนใบหน้าก็เต็มไปด้วย ความกระอักกระอ่วน ตอนนั้นเขารับปากรพีพงษ์ว่าอยากอยู่นาน แค่ไหนก็อยู่นานแค่นั้น ตอนนี้ปลูกรพีพงษ์ขึ้นมา ก็ไม่รักษา สัญญาเกินไปแล้ว

ดังนั้นจึงจำใจแล้วพูดว่า “รอไปก่อนเถอะ ไม่แน่ว่าวันนี้หรือ พรุ่งนี้ก็จะตื่นขึ้นมาเอง พวกเราปลุกเขาขึ้นมามันจะส่งผลกระทบ ต่อเขา ถึงอย่างไร เขาก็น่าจะถึงขีดจำกัดแล้ว”

และแล้ว หลังจากห้าต่อมา