พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว

บทที่944 ฝีมือสะท้านโลกันต์



บทที่944 ฝีมือสะท้านโลกันต์

ทุกคนกำลังดูรพีพงษ์ดึงดาบออกอย่างไม่เข้าใจ พวกเขาคิดไม่ ออกจริงๆว่ารพีพงษ์จะใช้ดาบในการเอาธงรบออกมาได้ไงกัน

“เขาคิดจะใช้ดาบตัดธงรบลงมางั้นหรือ? ไม่พูดเรื่องพลังของ เขาก่อนนะ ถ้าตัดธงรบล่ะก็ ก็มีแต่จะยั่วโมโหเหล่าทหารของ ทหารมังกรเท่านั้นแหละ” ชนสรณ์ดูแคลนพลางกล่าว

เขามั่นใจแน่แล้วว่ายังไงรพีพงษ์ก็ไม่มีทางเอาธงรบลงมาได้

ภายในเวลาหนึ่งนาที วันนี้เขาต้องเสียหน้าแน่นอนแล้ว

แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นต่อจากนี้มันได้ตบหน้าเขาเข้าอย่างจัง บนหน้าดูแคลนของเขาต้องหุบไป กลับเป็นตะลึงขึ้นทันใด

เห็นเพียงแค่ตอนที่รพีพงษ์เอามุรามาสะออกมาเท่านั้น บน

ดาบก็มีออร่าประกายออกมา เหตุการณ์นี้ มันก็ประหลาดมาก

พอแล้ว

จากนั้นร่างของรพีพงษ์ก็เริ่มขยับ ลอยขึ้นไปบนหน้าผาอย่าง รวดเร็ว ตามก้าวของเขา พื้นดินก็เริ่มสั่นสะเทือนขึ้นมา

และความเร็วของรพีพงษ์ได้ไปถึงจุดที่คนธรรมดาจินตนาการ ไม่ออกแล้ว ชนสรณ์ที่ยืนดูอยู่ไกลๆเห็นเพียงแค่ภาพติดต่อ เท่านั้น ความรู้สึกนั้น เหมือนกับใช้คอมพิวเตอร์ตัดต่อออกมา อย่างไรอย่างนั้น

ในขณะที่รพีพงษ์พุ่งขึ้นไปที่หน้าผานั้น เขาใช้เท้าเหยียบพื้นอย่างแรง จากนั้นทั้งตัวก็ปรากฏการเคลื่อนไหลของพลังที่ปล่อย ออกมา จากนั้นตัวเขาก็เหมือนกับกระสุนปืนใหญ่ พุ่งขึ้นไปข้าง

เพียงเว็บเดียว รพีพงษ์ก็พุ่งผ่านสิบกว่าเมตรไป ทำให้ทุกคน ตะลึง

หลังจากที่ความเร็วลดลงแล้ว รพีพงษ์ได้ยื่นมุรามาสะในมือ ของตัวเองเสียบเขาไปในภูเขา แล้วเหยียบบนดาบที่ลงพลัง วิเศษเสนไว้

มุรามาสะระเบิดพลังอันมหาศาลออกมาทันใด รพีพงษ์ใช้พลัง โจมตีนี้ พุ่งขึ้นต่อไปอีก แค่สองอึดใจ เขาก็ไปถึงจุดที่ธงรบปักอยู่

หลังจากที่ยื่นมือไปหยิบธงรบออกแล้ว รพีพงษ์ไม่หยุด ได้ขึ้น ไปด้านบนต่อ จากนั้นก็นั่งบนหน้าผา

เขาเอาธงรบวางไว้ข้างตัว มองลงไปยังผู้คนที่ฐานทัพ รพีพงษ์ ในเวลานี้ ราวกับเป็นเทพสงครามองค์หนึ่ง ทุกคนในสายตาเขา เป็นแค่มดเท่านั้น

ทุกคนด้านล่างล้วนรู้สึกได้ถึงความรู้สึกกดดันบนตัวของร

พงษ์ ความรู้สึกแบบนี้ ไม่ใช่หัวหน้าครูฝึกจะทำได้

“นี่….นี่ยังเป็นคนอยู่มั้ย? เขาทำได้อย่างไรกัน? ปีนเขาร้อย เมตร…แบบนี้เนี่ยนะ?” เฮียตะลึง

“พระเจ้า เมื่อกี้ฉันฝันไปหรือเปล่าเนี่ย? ทำไมเหมือนกับดูหนัง อยู่อย่างไรอย่างนั้นเลย หัวหน้าครูฝึกคนนี้ของเรา คงไม่เชิญคนตัดต่ออยู่ใกล้ๆหรอกนะ?” เฮียเบิดพูดกับตัวเอง

“น่ากลัวชะมัด ยอดฝีมือวงการในตำนาน เกรงว่าจะไม่ เก่งกาจเท่าหัวหน้าครูฝึกคนนี้ของเราหรอกนะ?”

ชนสรณ์มองเหตุการณ์อย่างเหม่อลอย ถ้าบอกว่าเมื่อก่อน ค่อนข้างเหยียดหยามรพีพงษ์ ตอนนี้เขาไม่กล้าจะมีความคิดนี้ แม้แต่สักครึ่งเดียว

ความสามารถที่รพีพงษ์แสดงออกมาทั้งหมดนั้น เกรงว่าแม้แต่ ยอดฝีมือแดนปรมาจารย์ก็เทียบไม่ได้ เขาไม่คาดคิดจริงๆว่า หัวหน้าครูฝึกคนใหม่ที่ผู้บัญชาการหามาคนนี้ จะมีฝีมือขนาดนี้

“ฉันมองผิดไปจริงๆ คนที่ผู้บัญชาการหามาเองนั้น จะไร้ซึ่ง ความสามารถได้อย่างไรกัน ฉันยังคิดจะแสดงอำนาจกับเขาอีก แล้วยังคิดว่าตัวเองใช้อุปกรณ์ปีนเขาใช้เวลาสามสิบนาทีเอาธง รบลงมานั้นเก่งกาจมาก สุดท้ายเค้าใช้แค่สองครั้งก็ลอยขึ้นไป เป็นร้อยๆเมตรได้ ฉันนี่มันน่าตลกจริงๆ

ชนสรณ์ส่ายหัวอย่างไม่มีทางออก ด้วยอารมณ์อึดอัดจนไม่รู้ จะทําอย่างไร

ทัตดาที่อยู่ข้างๆก็ประหลาดใจ จ้องรพีพงษ์ที่ยืนอยู่บนหน้าผา อย่างไม่กล้าเชื่อ เหม่อลอยอยู่สักพักใหญ่

เมื่อก่อนเป็นเพราะชนสรณ์ เธอจึงรู้สึกว่ารพีพงษ์เป็นคนที่โชค ดี ที่ผู้บัญชาการเลือก เรียกให้มาเป็นหัวหน้าครูฝึก สิ่งสำคัญที่สุด ความจริงก็คือมาฝึกฝนจิตใจของเหล่าทหารมังกร

ตอนนี้เห็นฝีมือทุกอย่างที่รพีพงษ์ปล่อยออกมา เธอเพิ่งจะรู้ว่า ชนสรณ์นั้นคิดผิดเสียแล้ว ที่รพีพงษ์ถูกผู้บัญชาการเลือกนั้น ไม่ใช่เพราะโชคหรืออะไรนั่น และที่ให้รพีพงษ์มาเป็นหัวหน้าครู ฝึก ไม่ใช่แค่มาฝึกสภาพจิตใจของทหารมังกรแค่นี้อย่างแน่นอน

“คนนี้ คิดไม่ถึงว่าจะเก่งขนาดนี้ ……….ไม่ออกจริงๆ” ทัดดา อุทาน ความแตกต่างที่เห็นได้ชัด ทำให้เธอยิ่งมองว่ารพีพงษ์ รุนแรงเข้าไปอีก ถ้ารพีพงษ์แสดงฝีมือแบบนี้ออกมาแต่แรก เธอก็ คงจะไม่มีอาการแบบตอนนี้

“ซี เห็นแก่ความแข็งแกร่งของคุณ ฉันจะไม่คิดเล็กคิดน้อยกับ เรื่องที่คุณทำโทษฉันโดยการวิดพื้นอีก” ดวงตาของทัตดา แสดงออกถึงความขี้เล่นความแค้นที่มีต่อรพีพงษ์ได้สลายไป

“หัวหน้าครูฝึกเก่งจริงๆ แต่เขาขึ้นไปแบบนี้ แล้วจะลงมายัง ไง? ลง โดยทางลาดชันนั้นขั้นต่ำก็ต้องใช้เวลาไม่น้อยเลยนะ” ใน ขณะที่ทุกคนกำลังตะลึงกับฝีมือของรพีพงษ์อยู่นั้น ทหารมังกรคน หนึ่งก็กล่าวขึ้นมา

ทุกคนก็อยากรู้ขึ้นมาแล้วว่ารพีพงษ์จะลงมาอย่างไร เพราะ ตอนที่เขาขึ้นไปมันซึ่งทำให้คนตะลึงเหลือเกิน ถ้าตอนลงมาลง ทางลาดชันนั้น ก็จะฮาแน่

“ไม่ว่าจะลงมาอย่างไร ฝีมือของหัวหน้าครูฝึกคนนี้ก็ทำให้ พวกเรานับถือ ฝีมือในการขึ้นหน้าผาของเขา ชาตินี้ฉันไม่เห็น เป็นครั้งที่สอง”
*ไซ ฝีมือเมื่อกี้ก็น่าตกใจแล้ว แต่แม้จะพูดแบบนี้ แต่ก็อยากดู ว่าตอนเข้าลงมาจะทำให้คนตะลึงได้อีกมั้ย

“พวกแกดูเร็ว เหมือนกับหัวหน้าครูฝึกยืนบนหน้าผาแล้ว หรือ

เข้าจะกระโดดลงมา?”

“เซรด อย่าตลก นี่มันหน้าผาสูงร้อยเมตรนะเว้ย แม้เขาจะเก่ง ถ้ากระโดดลงมา ก็กระดูกหักหมดอะ ด้านล่างนี้ไม่มีโคลนนะ

ชนสรณ์และทัตดาทั้งสองมองรพีพงษ์อย่างเป็นห่วง แม้ร พงษ์ฝีมือที่รพีพงษ์ใช้เมื่อกี้จะเหนือความคาดหมายของพวกเขา แล้ว แต่พวกเขาก็ยังไม่คิดว่าร้อยเมตรลงมา จะสามารถยืนขึ้น มา

ทัตดากำหมัดของตัวเองอย่างแน่น ขมวดคิ้วมองรพีพงษ์ที่อยู่ บนหน้าผา แล้วพึมพำ “ทุกคนรู้ว่าคุณเก่งกาจแล้ว คุณไม่จำเป็น ต้องทำมันอีกต่อไป กระโดดจากที่สูงขนาดนั้น ต่อให้กระดูก เหล็กก็แตกได้นะ”

ชนสรณ์เดินไปข้างหน้า จากนั้นก็ตะโกนเสียงดังไปที่รพีพงษ์ “หัวหน้าครูฝึก คุณรออยู่ข้างบนก่อนนะ ผมจะให้ฮอร์ไปรับคุณ ลงมาเดี๋ยวนี้! ใจเย็นๆ หน้าผาสูงขนาดนี้ ไม่ใช่เรื่องตลกที่จะ กระโดดลงมา!”

แม้รพีพงษ์จะได้ยินที่ชนสรณ์ตะโกนมา แต่ก็ไม่สนใจ แต่กลับ รู้สึกตื่นเต้น
กระโดดลงจากที่สูงขนาดนี้ เขาไม่เคยลองทำมาก่อน ไม่รู้ว่า จะมีความรู้สึกยังไง

ไม่คิดมาก รพีพงษ์ก้าวไปข้างหน้า ลอยไปยังพื้น


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ