บทที่786 ฉายสุดา

“พวกแกถอยไปให้หมดนะ จะบอกให้ ฉันเป็นประมุขตระกูล วัชรชัยแห่งห้าตระกูลใหญ่ ถ้าพวกแกกล้าแตะต้องฉัน คุณจะ ไม่ปล่อยพวกแกไว้แน่! “ฉายสุดาตะโกนใส่ชายเหล่านั้น

ชายไม่กี่คนแค่นหัวเราะ ราวกับไม่เชื่อในคำพูดฉายสุดา

พวกเขาเป็นคนในวงการมาจากสำนักเล็กๆ และพวกเขาก็ ดื่มเหล้าไปไม่น้อย ออกมาเห็นฉายสุดาพอดี เห็นหล่อนสะสวย จึงเกิดความคิดสกปรก จึงลากเธอมาตรอกแห่งนี้

“ปู่ของหล่อนเป็นประมุขวัชรชัย งั้นกูก็เป็นประมุขเชาวกรกุล แล้วกัน อย่ามาตอแหลหน่อยเลย หลานสาวตระกูลวัชรชัย จะ ไม่มีคนคุ้มกันเชียวเหรอ”

“น้องจ๋า อย่ากลัวไปเลย พวกเราไม่ใช่คนร้าย ขอแค่เชื่อฟัง

พวกเราจะไม่ทำให้ลำบากเลย จะทำให้ขึ้นสวรรค์ รู้มั้ยจ๊ะ

“ฮิฮิ ผู้หญิงเจนโลกนี่น่าดูจริงๆด้วย ตัวเล็กแค่นี้ก็แตกสาวแล้ว ในบ้านนอกแบบนี้หาสาวสวยแบบนี้ไม่เจอหรอกนะ”

ฉายสุดาเห็นพวกเขาไม่เชื่อคำหล่อน ใจร้อนดุจไฟลน จึงรู้สึก หมดหวัง

รพีพงษ์กับธฤตญาณเห็น ถ้าคนที่ถูกต้อนจนมุมเป็นเด็กสาวที่ไม่รู้จัก พวกเขาคงจัดการเก็บพวกนี้ไป

แล้ว

แต่เป็นฉายสุดา พวกเขาจึงลังเล

“ช่วยดีมั้ย ธฤตญาณถามรพีพงษ์คำหนึ่ง “นายว่าไงล่ะ”รพีพงษ์ถามกลับ

“ฉันว่า อย่าช่วยเลย แม้ว่าหล่อนยังเด็ก แต่ก็เป็นคนตระกูล วัชรชัย พวกเขาล้วนเป็นคนที่อยากฆ่านายให้ตาย ช่วยหล่อนไว้ หล่อนก็กลับมาทำร้ายเปล่าๆ หาเรื่องใส่ตัวทำไม”ธฤตญาณเอ่ย ปาก

รพีพงษ์ยิ้มเอ่ยปากไม่แน่ว่าฉันช่วยหล่อนครั้งหนึ่ง หล่อนอาจ จะไม่อยากฆ่าฉันแล้วก็ได้

พูดจบ รพีพงษ์จึงพุ่งไปที่ชายกลุ่มนั้น

เขากับห้าตระกูลใหญ่ในตอนนี้ ดูท่า เหมือนน้ำกับไฟ ส่วนย หนูนี่ก็เหน็บแนมเสียเขาไม่เหลือท่า แต่ว่าไม่ใช่สาเหตุที่จะทำให้ รพีพงษ์ต้องเพิกเฉยต่อความช่วยเหลือ

เขามีความเข้มแข็งในใจ ถ้าวันนี้คนที่อยู่ตรงนี้เป็นบดีศวร เขาคงจากไปโดยไม่มองด้วยซ้ำ แต่ฉายสุดาเป็นเพียงเด็กสาวที่ ไม่รู้อะไร มีหลายเรื่องที่เจ้าหล่อนไม่รู้ด้วยซ้ำ ตอนที่รพีพงษ์เห็น เธอ ความคิดแรกคือเธอยังเป็นเด็กสาวที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ ส่วนเรื่องบุญคุณความแค้นกับตระกูลวัชรชัย ฉายสุดาไม่ได้เป็น คนก่อสักหน่อย รพีพงษ์จะไม่ลงอารมณ์กับเด็กคนหนึ่ง
ในตอนที่ฉายสุดากำลังสิ้นหวัง เวลานี้เอง รพีพงษ์ปรากฏตัว ขึ้นด้านหลังชายเหล่านั้น ฉายสุดาตกตะลึง

ตอนนั้น ในใจเธอเริ่มมีหวัง หวังว่าจู่ๆคุณจะปรากฏตัวขึ้น แล้วช่วยเธอออกไป หรือไม่ก็มีวีรบุรุษสักคนปรากฏตัว ช่วยให้ เธอรอดพ้น

หากคิดไม่ถึงว่า คนที่ปรากฏตัวคือรพีพงษ์

รพีพงษ์ยื่นมือออกไป ตบบ่าชายคนหนึ่ง พูดขึ้น”เธอเป็นแค่ เด็กผู้หญิง พวกแกทำแบบนี้ เดรัจฉานไปมั้ย

คนที่หันไปหารพีพงษ์ เป็นเพราะดื่มเหล้า พอหันมาเห็นว่าเป็น ใคร ก็เปิดปากด่าแม่งมึงเป็นใครวะ อย่ามาเลือก รีบไสหัว ไป! ”

อีกคนก็พุ่งมาทางรพีพงษ์ ด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์

“กล้ารบกวนพ่อมึงเหรอ ไม่แหกตาดูเลย พวกกู จะจัดการถึง

ก่อน แล้วค่อยไปเล่นกับสาวน้อย”

พวกเขาไม่ได้เห็นรพีพงษ์อยู่ในสายตา แม้ว่าจะเป็นพวกสำนัก เร่ร่อน แต่อย่างน้อยก็มีกำลังภายใน ในสังคมนี้ ก็ยังทำตัว เกกมะเหรกได้

รพีพงษ์เบ้ปาก บีบคอคนนั้น แค่ออกแรงก็คอพับ

อีกหลายคนพอเห็นก็กระโดดโหยง รีบเข้าไปรุมรพีพงษ์

รพีพงษ์ออกแรงจัดการ พวกขยะสำนักเล็ก อยู่ต่อหน้าเขาไม่นับเป็นอะไร

ในชั่วพริบไม่คนนั้นโอดครวญ

หลังจากโดนซ้อมไม่กี่คนนั้นตื่นตัว ตอนนี้เขาไปรพีพงษ์ จู่เห็นเป็นรพีพงษ์ผู้ประลอง

ชนะ

รพีพงษ์! เป็นรพีพงษ์! พวกมึงบอดวะ ไม่

พงษ์

มึงว่าพวกทั้งมึงด่าก่อน รพีพงษ์รู้สึกว่าคนเกกมะเหรก ถีบไปคนละที จนพวกเขา สลบเหมือด

ฉายสุดาเห็นรพีพงษ์ช่วยเหลือเธอ ฉับพลันตัว

คุณบอกว่ารพีพงษ์ร้าย ศัตรูของตระกูลวัชร ชัย วายร้ายตัวฉกาจ นั้นจึงต้องขจัดทิ้ง แต่ตัวฉกาช่วยออกมาคาดหมายของ

เธอ

เธอจ้องมองรพีพงษ์สักครู่ จากนั้นค่อยๆพูดขึ้น ตายต่อหน้าตอนนี้ ฉันจะยอมเป็นเบี้ยนาย

พอได้คําพูดฉายรพีพงษ์พูดอะไรออก คิดถึงว่ายหนูตัวแค่นี้ แต่ความคิดซับซ้อนเหลือ

เกิน

“เป็นเด็กเป็นเล็กพูดอะไรปกติหน่อยไม่ได้เหรอ รีบกลับบ้าน เถอะ เดินเตร็ดเตร่อยู่นอกบ้านแบบนี้ ถ้าเกิดเจออะไรอีก ไม่มี ใครช่วยได้แล้วนะ”

รพีพงษ์พูดกับฉายสุดา จากนั้นเดินออกจากตรอกไป

ธฤตญาณคอยยืนดูอยู่ข้างๆ พอเห็นรพีพงษ์เดินมา ยิ้มแล้ว พูดบอกแล้วไงว่าต่อให้ช่วยหล่อน หล่อนก็ไม่ขอบคุณหรอก เห็นมั้ยหล่อนยังคิดเลยว่าที่นายช่วยมีจุดประสงค์”

รพีพงษ์ไม่พูดอะไร เดินมุ่งหน้าต่อไป

ฉายสุดาจ้องเงาหลังรพีพงษ์ จากนั้นกัดฟันกรอด รีบวิ่งตามไป

“นาย…..นายบอกได้ไหมว่าทำไมต้องช่วยฉัน ทั้งๆที่ฉันเป็น ศัตรูกับนาย แต่นายก็ช่วยฉัน นายทำแบบนี้ ไม่หาเรื่องใส่ตัวเห รอ”ฉายสุดาตะโกนไป

รพีพงษ์หยุด หันกลับไปมองฉายสุดา พูดว่า “เธอก็เป็นแค่เด็ก คนหนึ่ง ฉันไปเป็นศัตรูกับเธอตอนไหน เรื่องฉันกับเธอ ไม่เกี่ยว กับเธอ รีบเรียกรถกลับบ้านเถอะ อย่าอยู่ข้างนอกเลย

ฉายสุดาได้ยินดังนั้น ในใจก็รู้สึกไม่เป็นอรรถรส

เธอมองรพีพงษ์เดินต่อ ก็ไม่ได้หยุด จึงเดินตาม

รพีพงษ์เห็นฉายสุดาเดินตาม รู้สึกแปลกใจ จึงถาม“ตามมาทำไม หรือไม่กลัวฉันเปลี่ยนใจ จับเธอไปด้วย” “ฉันรู้สึกว่านายไม่ใช่คนแบบนั้น แล้วก็…..ฉันมีไรอยากพูด ด้วย”

ฉายสุดาก้มหน้าเล่นนิ้วมือ ตาโตลำพองใจ