พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว

ตอนที่459 คุกเข่า



ตอนที่459 คุกเข่า

เสียงของดัมพ์รงค์ดึงกึกก้องไปทั้งสนาม ตอนนี้รพีพงษ์ ถือว่าชนะปีนบันไดสูงสําเร็จ

ทั้งสนามเงียบไปสามวินาที จากนั้นก็ก็ปรบมือดังลั่น

ฝนสุดามองไปที่รพีพงษ์ด้วยความยินดี ยิ้มจนแก้มปริ เธอพุ่งไปที่รพีพงษ์แล้วตะโกน “คุณคือคนที่ฝนสุดาชอบ!” ธนเทพเดินถอยหลังไป นั่งลงบนโซฟาอย่างหมดอาลัย ตายอยาก ด้วยอารมณ์เกินที่ยากจะบรรยาย

นี่ยังฆ่ารพีพงษ์ไม่ได้อีก เขาคิดวิธีที่จะจัดการกับรพี พงษ์ไม่ออกอีกแล้ว

เตชัสผิวปากให้รพีพงษ์ ตอน รพีพงษ์คือไอดอลของ เขา แม้จะให้เขาเป็นลูกน้องของรพีพงษ์ตลอดชีวิต เขาก็ยินดี อย่างยิ่ง

รพีพงษ์เห็นการประลองปีนบันไดสูงจบลง ก็ถอนหายใจ ยาวๆ ตอนนี้ในร่างกายเริ่มมีปฏิกิริยาต่อต้านออกมา และ กำลังภายในของร่างกายก็ถูกใช้ไปอย่างเต็มที่

เขาเดินไปข้างหน้าสองก้าว คิดว่าจะลงจากเวที แต่ทว่า เพิ่งจะก้าวเท้า หัวเขาเริ่มหมุน จากนั้นก็ล้มลงกับพื้น

เตชัสที่อยู่ล่างเวทีเห็นเหตุการณ์ ก็รีบพุ่งไปบนเวที ตรวจร่างกายของรพีพงษ์ พบว่าเขาเพียงแค่สลบไป ไม่ได้มี อะไรสาหัส จึงโล่งอกไป

ฝนสดาเห็นรพีพงษ์เป็นลม ก็ตกใจเช่นกัน ความจริง อยากที่จะพุ่งเข้าไปดูเหตุการณ์ แต่คิดๆแล้ว คนเยอะขนาดนี้ เธอควรจะอดกลั้นไว้ดีกว่า

ตอนที่นนทภูเห็นรพีพงษ์ล้มลงใจก็เต้นตึกๆ แต่เมื่อ แน่ชัดว่าเขาไม่เป็นอะไรแล้วนั้น ก็ไม่ได้ร้อนใจ เพียงแค่สั่งให้ คนข้างกาย ให้พวกเขาตามหมอให้รพีพงษ์

ไม่นาน ก็มีคนพารพีพงษ์ที่สลบอยู่ออกจากหอแข่งขัน

ศิลปะการต่อสู้กิสนา กลับไปพักผ่อนที่วิลล่า

เมื่อปีนบันไดสูงจบลง หลังจากคนส่วนใหญ่ในหอการ แข่งขันดีใจกันเสร็จ ก็แยกย้ายกันกลับไป

ท่านบุญถึงลุกขึ้น ยิ้มต่อนนทภูแล้วกล่าว “วันนี้ได้เห็น พลังของลูกชายแก นั่งเป็นเรื่องเซอร์ไพร์สอย่างหาที่เปรียบ มิได้ ว่างเมื่อไหร่พาเขาไปดีมชาที่บ้านฉัน”

นนทภูรีบยืนขึ้น แล้วคำนับให้ท่านบุญถึง ยิ้มแล้วกล่าว “แน่นอน”

นนทภูผู้เป็นเจ้าของเทือกเขากิสนารู้ดีว่าท่านบุญถึงเป็น คนระดับไหน คนที่เขาเชิญไปดีมชาได้นั้น ไม่มีใครที่ไร้ความ

สามารถสักครู่

แค่เขาพูดออกมา ก็มีค่าอย่างมาก

ท่านบุญถึงไม่อยู่ต่อ หันหลังกลับแล้วเดินจากไป นนทภู ออกไปส่ง ไม่นานก็กลับมายังหอการแข่งขันอีกครั้ง

วันนี้รพีพงษ์ชนะการแข่งขันปีนบันไดสูงสําเร็จ ถือว่า บรรลุเป้าหมายแล้ว และนนทภูจะต้องช่วยรพีพงษ์จัดการ ปัญหาบางอย่าง ให้ไอ้พวกระยำทั้งหลายรู้ ว่าลูกชายเขา ไม่ใช่ใครจะรังแกได้ง่ายๆ

นรชัยรออยู่ที่ที่นั่งของนนทภู เพราะคนจำนวนมากได้ ออกไปจากที่นี่แล้ว จึงเหลือแค่คนของนนทภู และคนที่นรชัย

พามา

นรชัยยืนอยู่ที่นี่อย่างวิตกกังวล ครุ่นคิดว่าจะสร้างความ สัมพันธ์กับเจ้าของเทือกเขากิสนาได้อย่างไร เมื่อกี้เขาได้สังเกตท่านบุญถึงที่นั่งใกล้ๆกับนนทภู ถึงแม้ เขาไม่รู้ว่าคนแก่คนนั้นเป็นใคร แต่รับรู้ได้ว่าเจาเป็นคนที่คาด เดายาก ดูก็รู้ว่าไม่ใช่คนธรรมดา ยิ่งทำให้นรชัยรู้ว่านนทภู แตะต้องไม่ได้

นนทภูกลับไปนั่ง ลงบนโซฟาอีกครั้ง มองไปนัยน์ตาของ นรชัย ด้วยความเยือกเย็น

“ท่านเทพสังหาร ครั้งนี้ที่ผมมาเทือกเขากิสนา ตั้งใจเอา ของขวัญมาให้ท่าน……. นรชัยยิ้มพลางกล่าว ตัดสินใจบอก ว่าตนเองเอาของขวัญมาให้ก่อน

นนทภูเหอะๆ แล้วกล่าว “ไม่จำเป็นหรอก ผมไม่อยากได้

ของขวัญของคุณ

นรชัยชะงัก ไม่รู้ว่าเจ้าของเทือกเขากิสนาเป็นอะไรไป แค่เริ่มต้นก็แข็งกระด้างเสียแล้ว เหมือนกับไม่ให้เกียรติเขา อย่างไรอย่างนั้น

การแข่งขันปีนบันไดสูงครั้งนี้เขาเป็นคนลงเงินจัดการ แข่งขัน แล้วยังมียอดฝีมืออย่างรพีพงษ์ ความจริงเจ้าของ เทือกเขากิสนาจะต้องดีใจถึงจะถูกสิ ตอนนี้ดูๆแล้ว เป็น เพราะเรื่องนี้เขาจึงรู้สึกไม่สบายใจ

“ท่านเทพสังหาร คุณหมายความว่ายังไง? อย่างกล้าๆกลัวๆ ” นรชัยถาม

“ ผมหมายความไง เดี่ยวคุณก็จะรู้ในอีกไม่ช้า เรียก ลูกชายคุณมา เรื่องวันนี้ ต้องคิดบัญชีให้หมด” นนทภูกล่าว

สีหน้าของนรชัยถอดสี ไม่คาดคิดว่านนทภูตั้งใจรออยู่ที่ นี่อยู่แล้ว เมื่อกี้เขาคิดว่านนทภูตั้งใจจะมาสร้างสัมพันธไมตรี กับเขา แต่ที่ไหนได้มาเพื่อคิดบัญชีกับลูกชายเขา ดังนั้นจึง รออยู่ ตอนนี้ดูๆแล้ว กลับไม่ได้เป็นอย่างที่คิดไว้ “ท่านเทพสังหาร ถ้าลูกชายของผมสร้างปัญหาไว้ คุณ บอกผมได้นะ ผมจะกลับไปจัดการเขาเอง” นรชัยกล่าว นนทภูชักตาไป เขา ด้วยความโกรธแค้น นรชัยเห็น สายตาของนนทกู ตกใจจนแทบจะคุกเข่าลงกับพื้น

ความสามารถของเด็กคนนี้ซึ่งเก่งกล้าเหลือเกิน เขาก็ เป็นผู้ดีเหมือนกัน แต่ไม่สามารถที่จะทนต่อสายตาของนนท ภูได้

คุณไม่เข้าใจที่ผมพูดหรอ?

หน้าผากของนรชัยเต็มไปด้วยเหงื่อ เขารู้ว่าตัวเองอยู่ใน เทือกเขากิสนา ไม่มีสิทธิ์ที่จะขัดขืน ดังนั้นสุดท้ายแล้วจึงไม่ พูดอะไร หยิบมือถือขึ้นมา แล้วโทรหาลูกชายเขา

ผ่านไปไม่นาน ธนเทพเดินลงมาจากชั้นสาม มาอยู่หน้า ของนนทภูพวกเขา

คนที่เดินลงมาพร้อมกับธนเทพ ก็คือฝนสุดา

ฝนสุดารับรู้ได้ถึงพลังในตัวของนนทภู ฝนสุดารู้สึก แปลกใจ แต่ไม่นานเธอก็เข้าใจเรื่องราวทั้งหมด

หลังจากที่ฝนสุดารู้แล้วว่ารพีพงษ์คือลูกชายที่เจ้าของ เทือกเขากิสนาภูมิใจ ก็เดาออกว่านนทภูไม่มีทางปล่อยธน เทพไปแน่นอน

เธอหันหน้าไปมองธนเทพ ด้วยสายตาสงสาร

ธนเทพยังเข้าใจ เขายังไม่รู้ว่าทำไมพ่อเขาถึงได้เรียก เขามา ตอนนี้เขายังคงอยู่ในอารมณ์โกรธที่รพีพงษ์ชนะการ แข่งขันปีนบันไดสูงได้สําเร็จ เขาต้องหาวิธีอื่น ที่จะกำจัดรพี พงษ์ให้หายไปจากโลก

เมื่อกี้ เขาคิดที่จะใช้การวางยาพิษให้รพีพงษ์ รพีพงษ์ กำลังเป็นลมไปพอดี เขาจะให้การ์ดของเบสไปดูรพีพงษ์แล้ว วางยาเสีย เพียงแค่ไม่มีคนขัดขวาง รพีพงษ์จะต้องตาย

แน่นอน

แต่เขายังคิดไม่จบ ก็ถูกเรียกตัวแล้ว ดึงนั้นทำได้เพียง จัดการเรื่องตรงนี้ให้เสร็จก่อนแล้วค่อยไปลงมือกับรพีพงษ์

“พ่อ พ่อหาผมมีธุระอะไรหรอครับ?” ธนเทพมองไปที่นร ชัย ไม่ได้สนใจนนทภูที่อยู่ตรงหน้าแต่อย่างใด ในสายตาเขา เจ้าของเทือกเขากิสนาไม่สำคัญใดๆ ไม่จำเป็นต้องเกรงใจ

นรชัยชักตาไปที่ธนเทพ แล้วกล่าว “อาเทพสังหารหาแก แกถามท่านเองแล้วกัน”

ธนเทพสงสัย หันหน้าไปที่นนทภู ถามอย่างมีมารยาทว่า “อาเทพสังหาร คุณหาผมมีอะไรหรือเปล่า?” นนทภูเงยหน้าดูธนเทพ แล้วพูดอย่างเข้มงวดว่า

“คุกเข่า!”


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ