บทที่ 873 ยาจิตแดง

เช้าวันรุ่งขึ้น

รพีพงษ์และธัชธรรมทั้งสองเดินลงมาตามทางภูเขา เพราะเมื่อ วานตอนขึ้นเขาก็เป็นเวลาช่วงบ่ายแล้ว พอได้ไม้เทพแดงมา ก็ เป็นช่วงมืดค่ำ นิรภัฏไม่ได้เป็นคนขี้งก จึงให้ทั้งสองพักอยู่บนเขา หนึ่งคืน

รุ่งเช้า ทั้งสองได้เก็บของและลานิรภัฏ จากนั้นก็เดินลงจาก

เขา

เดินพลาง รพีพงษ์ก็จ้องไปที่ธัชธรรม แล้วกล่าว “ผู้อาวุโส ครั้ง นี้ที่คุณได้ไม้เทพแดงมา มิทราบว่าถือว่าเป็นผลงานของผมด้วย หรือไม่?”

“งั้นผมก็ควรจะได้รางวัลสักหน่อย?” รพีพงษ์ถามต่อ

ถ้าธัชธรรมตกลงจะให้รางวัลเขา เขาก็สามารถขอหยกโยงจิต จากธัชธรรมได้เลย แบบนี้ก็ไม่ต้องวุ่นวายใดๆแล้ว

“แกยังไม่ไปรายงานตัวที่กลุ่มสิงโตอย่างเป็นทางการเลย จะ เอารางวัลเสียแล้ว” ธัชธรรมจ้องรพีพงษ์แล้วกล่าว

“ที่ผมตกลงจะเข้าร่วมกลุ่มสิงโต ไม่ใช่แค่เพราะความรักหรือ ศีลธรรมอะไร ผมเคยเป็นนักธุรกิจ ไม่ทำการค้าที่ขาดทุน ถ้าไม่มี ประโยชน์อะไร แล้วผมจะเข้ากลุ่มสิงโตทำไมกัน สู้ไปอยู่กับผู้ อาวุโสนิรภัฏดีกว่า” รพีพงษ์กล่าว
ธัชธรรมยิ้ม แล้วกล่าว “แกพูดมีเหตุผล ฉันก็ไม่ใช่คนไร้ เหตุผล รางวัลของแกนะมีแน่ ความจริงครั้งนี้ฉันได้เตรียมของ เพื่อที่จะแลกกับนิรภัฏ แต่ในเมื่อเป็นเพราะแก เขาจึงได้ให้ไม้ เทพแดงมาฟรีๆ งั้นฉันจะเอาของสิ่งนี้ให้แก

พูดพลาง ธัชธรรมได้เอาขวดหยก ในชุดออกมา แล้วยื่นให้ร

พงษ์

รพีพงษ์รับขวดหยกนั่นไป เปิดออกแล้วสูดดม มีกลิ่นหอม พิเศษคลุ้งออกมา จากนั้นก็มองเข้าไปด้านในเป็นยาสีแดง ดูเป็น สิ่งลี้ลับ

“นี่คืออะไร?” รพีพงษ์หยิบขวดหยกแล้วถาม

“สิ่งที่อยู่ในขวดหยกนี้ คือยาชั้นเลิศ แม้ยาชั้นเลิศก็เทียบกับ ไม้เทพแดงไม่ได้ แต่ยาเม็ดประกอบด้วยยาทั้งหมดสิบสามชนิด อายุเป็นร้อยๆปี ชื่อยาจิตแดง

“ในยามีตัวยาอยู่มหาศาล เป็นของสำคัญ หากคนธรรมดากิน เข้าไป จะทำให้ทวารทั้งเจ็ดเลือดไหลจนตาย แม้จะเป็นยอดฝีมือ เนยจิ้ง ก็ยากที่จะรับฤทธิ์ยานี้ได้ แดนปรมาจารย์จึงจะสามารถ ลองได้”

“ถ้าใช้อย่างเหมาะสม ยานี้จะทำให้ปรมาจารย์เป็นแดนดั่ง เทพ ดังนั้นสำหรับผู้คนวงการ ยาตัวนี้ เป็นสิ่งสำคัญที่จะไปถึง แตนดั่งเทพ ดังนั้นค่าของมัน จึงไม่น้อยไปกว่าไม้เทพแดงเลย”

ธัชธรรมดูรพีพงษ์แล้วอธิบาย
หลังจากที่รพีพงษ์ฟังจบ ก็เกิดตะลึงขึ้นมา คิดไม่ถึงว่ายาเล็กๆ ในขวดหยกนี้ จะทำให้ปรมาจารย์เป็นแดนดั่งเทพได้ ถ้าเป็น แบบนี้ ยาตัวนี้ก็ยอดเยี่ยมมาก

ตอนแรกรพีพงษ์ได้กินยาของสำนักเทพยาเซียนไปเกือบเก้า สิบเปอร์เซ็นต์ เพิ่งจะเป็นแดนครึ่งดั่งเทพ นั่นหมายถึงฤทธิ์ของ ยาตัวนี้ เยี่ยมกว่ายาของเทพยาเซียน

แน่นอนว่ารพีพงษ์รู้ดีกับความพิเศษของตัวเอง เขาฝึกฝนพลัง วิเศษเสน ซึ่งต่างจากเนยจิ้งอย่างมาก บอกว่าเป็นแดนดั่งเทพ แต่ความจริงเป็นแดนครึ่งพลังวิเศษเสน นี่เทียบกับแดน ปรมาจารย์ไปแดนดั่งเทพไม่ได้

ไม่รู้ว่าถ้ารพีพงษ์กินยานี้เข้าไป จะเป็นพลังวิเศษเสนชั้นยอด ได้หรือไม่ เป็นยอดฝีมือแดนดั่งเทพจริงๆ

รพีพงษ์มักจะรู้สึกว่า การที่จะไปถึงพลังวิเศษเสนชั้นยอดได้นั้น

อยากกว่าการที่แดนปรมาจารย์ไปแดนดั่งเทพเสียอีก พลังวิเศษ

เสนยิ่งใหญ่จริงๆ แต่การที่จะเลื่อนขั้นได้ก็ยากเหลือเกิน

ยาจิตแดงนี้ทำให้รพีพงษ์เข้าใจว่าแม้จะเป็นยาชั้นเลิศ ก็มีข้อ เสียเช่นเดียวกัน อย่างน้อยยาชั้นเลิศสองเม็ดที่รพีพงษ์กินเข้าไป ก่อนหน้านี้ ก็เทียบกับยาจิตแดงนี้ไม่ได้

“แม้ยาจิตแดงนี้จะสามารถทำให้แดนปรมาจารย์เป็นแดนดั่ง เทพได้ แต่ความอันตรายของมันก็ยากจะคาดเดาได้ แม้ยานี้จะ เป็นยาชั้นเลิศ แต่สําหรับฤทธิ์ยา และสำหรับร่างกายมนุษย์ ฤทธิ์ ยาของยาระดับนี้ ยาที่จะรับได้ แดนปรมาจารย์กินยาเม็ดนี้เข้าไป อยากจะประสบความสําเร็จ ก็ต้องยอมรับกับความ อันตรายถึงชีวิตให้ได้

“แม้จะมีฉันกับนิรภัฏคนแบบนี้กำกับอยู่ข้างๆ เปอร์เซ็นต์ที่จะ สำเร็จมีห้าสิบเปอร์เซ็นต์ แต่ถ้าการเลื่อนขั้นล้มเหลว เพราะฤทธิ์ ยา ผู้ที่กินยาเข้าไปอาจเป็นคนไร้สมรรถภาพไปเลยก็เป็นได้

ธัชธรรมพูดเสริม

ได้ยินแบบนี้ รพีพงษ์ที่อยากลองกินยานี้ดูก็ถึงกับต้องหยุด ชะงักความคิดลงไป

ไม่คาดคิดว่าแม้จะมีธัชธรรมยอดฝีมือระดับนี้อยู่ข้างๆ คอย แนะนำ เปอร์เซ็นต์ความสำเร็จมีเพียงครึ่งหนึ่งเท่านั้น ยา อันตรายเกินไปแล้ว

รพีพงษ์ที่มั่นใจในพรสวรรค์ของตัวเองยอมที่จะเสียเวลา แต่ ไม่เสี่ยงอันตรายแบบนี้

ดูออกถึงความคิดของรพีพงษ์ทั้งหมด ธัชธรรมยิ้ม แล้วกล่าว “เส้นทางวางการไม่ได้ราบรื่นเสมอไป ไม่ว่าจะเจอกับอะไร ล้วนมีอันตรายทั้งนั้น จิตวิญญาณของการ บางครั้งก็ไม่ใช่การ ที่กล้าจะเสี่ยงอันตรายแบบนี้

รพีพงษ์พยักหน้า ธัชธรรมพูดไม่ผิด เส้นทางของวงการน้อย ที่จะราบรื่น อยากพัฒนาฝีมือ ก็ต้องเสี่ยงอันตราย

“อย่าคิดว่าเปอร์เซ็นต์ความสำเร็จมีเพียงห้าเปอร์เซ็นต์ ยานี้ ไม่ว่าใครครอบครอง สุดท้ายล้วนอยากลองด้วยกันทั้งหมด ถ้าเอายานี้ให้กับนิรภัฏ เกรงว่าเขาจะให้ศิษย์เขากินยานี้ตั้งแต่ฉัน ยังไม่ออกมาเสียอีก”

“เสียดายครั้งนี้ไม้เทพแดงแกชนะ ดังนั้นยานี้แกจึงเสีย เปรียบ

ธัชธรรมหัวเราะ

สิ่งที่รพีพงษ์คิดทั้งหมด ไม่ใช่ยาตัวนี้ สำหรับยาที่สามารถ ทำให้ตัวเองเลื่อนขั้นได้นั้น รพีพงษ์รู้สึกชอบจริงๆ แต่ในร่างกาย ยังมีพลังวิเศษเสนอยู่นั้น สำหรับยานี้แล้วรพีพงษ์ไม่ได้อยากได้ มันมากนัก

แต่ตอนนี้สิ่งที่เขาอยากได้จริงๆ ก็คือหยกโยงจิตทั้งสามในมือ

ของกลุ่มสิงโต ได้หยกโยงจิตนั้นมา เขาก็ประสบความสำเร็จใน ภารกิจที่อาจารย์เขามอบหมายมาแล้ว แม้อาจารย์บอกว่ายังมีเวลาอีกสามปี แต่รพีพงษ์ไม่อยากซื้อ

เวลาไว้ อยากทำให้เสร็จเร็วๆ

ดังนั้นเขาจึงจ้องไปที่ธัชธรรม แล้วถาม “ความจริงผมไม่ได้ อยากได้ยาจิตแดงนี้สักเท่าไหร่ ผมสามารถเอายานี้แลกกับสิ่ง อื่นได้มั้ย?”

ธัชธรรมชะงัก แล้วถาม “แกอยากแลกกับอะไร?”

“ผมได้ยินมาว่า ในมือของกลุ่มสิงโตมีหยกที่ชื่อว่าหยกโยงจิต ไม่รู้ว่ายาจิตแดงนี้ สามารถแลกกับหยกนั้นได้หรือไม่?” รพีพงษ์ กล่าว
ได้ยินคำพูดนี้ของรพีพงษ์ ธัชธรรมหลับตาลง มองรพีพงษ์ด้วย ความครุ่นคิด แล้วถาม “แกไปได้ยินมาจากไหนว่ากลุ่มสิงโต ของเรามีหยก โยงจิตของแบบนี้อยู่? แกจะเอาหยกโยงจิตไปทำ อะไร?”