บทที่ 204 หนึ่งพันล้าน มากมายเหรอ

คนดูทั้งหมดหลงใหล!

สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่พื้นผิวของหิน หมายเลขสามสิบหกที่ถูกผ่าออกมา และสีเขียวที่มี เสน่ห์ทำให้การเต้นของหัวใจของทุกคนเร็วขึ้นมาก

ทุกคนก็เป็นผู้ชำนาญอยู่ในแวดวงของการพนัน หินมาหลายปี ต่างก็ต้องรู้ดีหยกจักรพรรดิมูลค่าแค่ ไหน หินก้อนใหญ่เท่ากำปั้นขนาดนี้ สามารถขายได้ใน ราคาหลายร้อยล้าน

ตามปริมาณของหินหมายเลขสามสิบหกแล้ว อย่างน้อยก็สามารถขายได้มากกว่าหนึ่งพันล้าน

ก้อนเนื้อแก้วใส่เมื่อกี้ของทิวัตถ์ เมื่อเทียบกับก้อน นี้ แตกต่างกันราวฟ้ากับดิน

ทิวัตถ์ที่ยังอยู่ในท่ามกลางที่ตื่นเต้น แต่เมื่อหลัง จากเห็นหินหมายเลขสามสิบหกผ่าออกมาเป็นหยก จักรพรรดิ ก็ตกตะลึงทันที

ในตอนนั้นเขายังคงเยาะเย้ยจิรายุศว่าวันนี้เทียบ เขาไม่ได้ เพราะเขาดูแล้วว่าหินหมายเลขสามสิบหกก็ เป็นแค่หินเสีย ยังไงก็ไม่สามารถผ่าออกมาเป็นเนื้อ น้ำดีได้

ไม่ใช่มีเพียงเขาที่คิดแบบนี้ ผู้คนที่อยู่ในที่นี้ก็รู้สึก ว่าหินหมายเลขสามสิบหกเป็นแค่หินเสีย กล่าวได้ว่าหินหมายเลขสามสิบหก นั้นภายนอกแย่ที่สุดในบรรดา หินทั้งหมดในที่นี้

ดังนั้นทุกคนจึงไม่มีความหวังกับหินก้อนนี้

แต่ตอนนี้หินก้อนนี้กลับผ่าออกมาเป็นหยก จักรพรรดิ ความตกใจนี้ เหมือนกับระเบิดปรมาณูที่ ระเบิดในฝูงชนคนมากมาย”

เมื่อตอนที่จิรายุศเห็นหินหมายเลขสามสิบหกผ่าสี เขียวออกมา ก็อ้าปากค้าง ตาของเขาจ้องมองนิ่งๆ อย่างกับวัว จากนั้น ตัวของเขาก็เริ่มสั่น

“หยก…หยกจักรพรรดิ!พี่รพี คือหยก จักรพรรดิ! พวกเราผ่าออกมาเป็นหยกจักรพรรดิ ผม อยู่ในแวดวงหินหยกมาหลายปี นี่เป็นครั้งแรกที่ผ่าออก มาเป็นหยกจักรพรรดิพี่รพี พี่เป็นดาวนำโชคของผม จริงๆ!”

จิรายุศตื่นเต้นมาก จนแทบจะกระโดดกอดรพี

พงษ์

“สุดยอดจริงๆ เปิดออกมาเป็นหยกจักรพรรดิ นี่ ถือเป็นประวัติศาสตร์ของอำเภอหยกของเราเลย เป็น หยกจักรพรรดิที่ก้อนที่ใหญ่ที่สุดเลย” “โอ้พระเจ้า ฉันได้เห็นหยกจักรพรรดิของจริง

ก้อนนี้มูลค่าน่าจะเริ่มต้นที่หนึ่งพันล้าน ทำให้คนอิจฉา

จริงๆ”

“ชายหนุ่มคนนี้สุดยอดจริงๆ ทุกคนต่างก็ไม่ได้สนใจมองหินก้อนนี้ มีเพียงเขาที่เสียเงินหนึ่งล้านเพื่อ ประมูลหินก้อนนี้ลงมา ตอนนี้เปิดออกมาเป็นหยก จักรพรรดิ ทำกำไรได้ง่ายๆเลยนะ”

“นี่คือผู้ชำนาญการพนันหินที่แท้จริง หนึ่งล้าน กลายเป็นหนึ่งพันล้าน นี่คือผลตอบแทนที่น่ากลัว อาจ ไม่เคยมีในประวัติศาสตร์ก่อนเลย”

ทุกคนพูดถึงเรื่องนี้ และแสดงออกทางสายตา ชื่นชมและอิจฉารพีพงษ์

จารุพิชญ์และจารุกิตติ์ทั้งคู่มีใบหน้าที่ซีดจาง เมื่อ ก็จารุพิชญ์แสร้งทำเป็นยกย่องรพีพงษ์อย่างถ่อมตัว แม้ว่ารพีพงษ์จะประเมินของโบราณเก่ง แต่พนันหินก็ ยังห่างไกลอีกเยอะ คิดไม่ถึงว่าจะโดนตบหน้าเร็ว ขนาดนี้

ที่สำคัญหินหมายเลขสามสิบเป็นหินที่ทุกคนดูถูก มีเพียงรพีพงษ์คนเดียวเท่านั้นที่คิดว่ามันน่าสนใจ แม้แต่จารุพิชญ์ก็มั่นใจมาก ว่าหินก้อนนี้ไม่สามารถ ออกเนื้อน้ำที่ดีได้ แต่รพีพงษ์ก็ยืนยันที่จะประมูลหิน ก้อนนี้ลงมา

นี่แสดงให้เห็นว่าวันนี้ในหมู่คนทั้งหมดที่มีอยู่ใน ตอนนี้รพีพงษ์ เป็นนักชำนาญการพนันหินที่แท้จริง

จารุพิชญ์และรพีพงษ์เทียบกันแล้ว ยังห่างไกลกันมาก

ถ้าวันนี้รพีพงษ์ไม่มา ก้อนหินที่สวยงามเช่นนี้ สำหรับคนอื่นคงจะมองว่าเป็นขยะ และถูกโยนลงถัง ขยะ

“อาจารย์ นี่รพีพงษ์คนนี้ ….ตกลงว่าเป็นใครกัน

แน่? ทำไมเขาสามารถมองออกในสิ่งที่เรามองไม่ออก เขายังเป็นแค่คนที่อายุใกล้เคียงกับผมจริงๆเหรอ?” จารุกิตติ์จ้องมองไปที่รพีพงษ์อย่างว่างเปล่า ทั้ง

สองครั้งที่แข่งกับรพีพงษ์ ทำให้เขาเริ่มสงสัยกับชีวิต

จารุพิชญ์จ้องมองรพีพงษ์ด้วยอารมณ์ ณ ตอนนี้ เขาไม่รู้สึกเกลียดชังรพีพงษ์ ได้อีกต่อไป เพราะฝีมือ ระดับรพีพงษ์ นั่นสูงกว่าเขาไปเยอะมาก

เมื่อคนคนหนึ่งที่ดีเลิศเหนือคนรอบข้างขนาดนี้ คนรอบข้างเขาก็ต้องรู้สึกอิจฉา ริษยา อยากเหนือ กว่าเขา และพิสูจน์ตัวเอง

แต่เมื่อคนคนหนึ่งมีความเป็นเลิศเหนือคนรอบข้าง

ทุกคนจะชื่นชมเขา และเคารพเขา นี่คือความประทับ

ใจอย่างสุดซึ้ง เพราะทุกคนรู้ดีว่า ไม่ว่าพวกเขาจะ

พยายามแค่ไหน ก็ไม่สามารถอยู่เหนือคนคนนี้ไปได้ ตอนนี้จิตใจของจารุพิชญ์ก็เป็นแบบนี้ เขาได้ ตระหนักว่า ตัวเองไม่มีคุณสมบัติที่จะเปรียบเทียบกับ รพีพงษ์ได้เลย ไม่ว่าจะเป็นการพนันหินและการ ประเมินวัตถุโบราณ รพีพงษ์เป็นคนที่มีความเชี่ยวชาญอย่างแท้จริง แต่จารุพิชญ์นั้นแค่มีชื่อเสียงที่เมืองริ เวอร์เท่านั้นเอง และเมื่อเทียบกับท่านอาจารย์จริงๆ ก็ยังห่างไกลอีกมาก

บางทีนี้อาจจะเป็นความอัจฉริยะ บางคนเกิดมา ก็เก่งกว่าเรามาก นี่คืออิจฉาแต่ก็ริษยาไม่ลง”จารุพิชญ์ พูดพำพึม

จารุกิตติ์กำหมัดแน่น เขามองไปที่รพีพงษ์อย่าง ดุร้ายด้วยตาทั้งสองข้าง เขารู้สึกว่าอายุของตัวเองไม่ ต่างจากรพีพงษ์มากนัก ที่สำคัญตัวเองก็ได้รับการ ยกย่องว่าเป็นเก่งจากคนอื่นมาตั้งแต่ยังเด็ก เขาคิดว่า เขาสามารถเทียบกับรพีพงษ์ได้

แต่หลังจากจ้องมองไปที่รพีพงษ์สักพัก หมัดของ จารุกิตติ์ก็คลายออกอีกครั้ง และบนใบหน้าของเขาก็ ปรากฏความรู้สึกไร้เรี่ยวแรงขึ้น เขารู้ว่าแม้ว่าเขาจะใช้ เวลาทั้งชีวิตไล่ตามรพีพงษ์ แต่เขาก็ไม่อาจตามทัน ได้..

ที่สำคัญคือเขาทำได้เพียงแค่พัฒนาตัวเองอย่าง ต่อเนื่องในด้านการประเมินวัตถุโบราณ

ขณะที่รพีพงษ์มีความเชี่ยวชาญในทุกสิ่ง ซึ่งไม่ใช่ สิ่งที่สามารถเอาชนะได้ด้วยความพยายาม

ทิวัตถ์มองไปที่หินหมายเลขสามสิบหกอย่างรับไม่ ได้ที่ผ่าออกเนื้อน้ำดี คนทั้งคนก็ตะลึงอึ้งไปเลย
เดิมที่เขาคิดว่าเขาสามารถใช้ประโยชน์จากการ ประมูลในวันนี้ เพื่อเอาชนะจิรายุศได้ แบบนี้เขาจะมี โอกาสเปิดช่องทางในตลาดหยกของอำเภอหยกได้ และเขาพอจะสามารถแข่งขันธุรกิจหยกกับจิรายุศได้ ในอนาคต

แต่ตอนนี้เขาตระหนักได้แล้วว่า ทุกสิ่งที่เขาทำ มา ทั้งหมดนี้กลับกลายเป็นสะพานให้จิรายุศเหยียบไป ถึงฝั่ง หินที่ประมูลคืนนี้ก็สามารถขายได้ในราคาที่ดี พอสมควร แต่ว่าคืนนี้จิรายุศเปิดออกมาเป็นหยก จักรพรรดิ ในคืนนี้สายตาของทุกคนจดจ่อไปที่จิรายุศ ดังนั้นตำแหน่งของจิรายุศในแวดวงหยกของอำเภอ หยกจะสั่นคลอนได้ยากขึ้น

บางทีเขาอาจจะทำธุรกิจหยกในอำเภอหยก แต่ ยังไงก็ไม่สามารถเหยียบหัวเขาเข้าแวดวงนี้ได้ เพียง แค่จิรายุศต้องการ ก็สามารถขับไล่เขาออกจากอำเภอ หยกได้ตลอดเวลา

“เถ้าแก่ทิวัตถ์ ขอโทษด้วยจริงๆนะ หินหมายเลข สามสิบหกที่คุณไม่สนใจ แต่กลับเปิดออกมาเป็นเนื้อ น้ำดีอย่างหยกจักรพรรดิ ที่สำคัญยังเป็นก้อนใหญ่ ขนาดนี้ด้วย แม้แต่พระเจ้ายังไม่ต้องการให้ผมแพ้ให้ คุณเลย”จิรายุศยิ้มแล้วมองไปที่ทิวัตถ์

สีหน้าทิวัตถ์เคร่งเครียด จากนั้นจ้องมองจิรายุศอ ย่างเคียดแค้น สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร และสะบัดแขน เสื้อแล้วออกจากที่นี่
จารุพิชญ์และจารุกิตติ์ตามออกไปด้วยความ

อับอาย วันนี้เป็นช่วงเวลาที่มืดมนที่สุดในชีวิตของพวก เขาอย่างไม่ต้องสงสัย

จิรายุศเห็นว่าทิวัตถ์ออกไปด้วยความโมโห สีหน้า ก็เต็มไปด้วยชัยชนะ หันกลับไปมองรพีพงษ์ ยิ้มแล้ว พูด: “พี่รพี หยกจักรพรรดินี่พี่เป็นคนเปิดออก ก้อนนี้ก็ เป็นของพี่ พี่เอาไปเถอะ ผมไม่รู้สึกทุกข์ใจหรอกครับ แค่วันนี้ทำให้ไอ้หลานอย่างทิวัตถ์ไม่ประสบความ สำเร็จ ก็ถือเป็นชัยชนะที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของผม”

รพีพงษ์ยิ้ม แล้วพูด: “แค่หินก้อนเดียวเอง ฉันหา ได้ไม่ยาก นายเก็บไว้เถอะ

สีหน้าจิรายุศเต็มไปด้วยความตะลึง คิดไม่ถึงว่า รพีพงษ์จะไม่สนใจหินก้อนนี้ นี่หยกมันมูลค่าหนึ่งพัน

ล้านเลยนะ

“พี่รพี พี่ก็อย่าปฏิเสธเลย หินก้อนนี้มีมูลค่าตั้งหนึ่ง พันล้านเลยนะ ผมไม่สามารถรับไว้ได้ หินก้อนนี้พี่เป็น คนประมูลมาเอง พี่ไม่ต้องเกรงใจผม”จิรายุศพูด

“หนึ่งพันล้าน มากมายเหรอ?” รพีพงษ์ถาม

จู่ๆจิรายุศก็รู้สึกหายใจไม่ออกทันที เขามองไปที่ รพีพงษ์ด้วยความตกใจ ชายที่อยู่ตรงหน้าตัวเอง มีชีวิต แบบไหนกันนะ นี่คือหนึ่งพันล้านเลยนะ แล้วเขารู้สึก ว่าหนึ่งพันล้านไม่มาก?
“ไม่ต้องรบเร้าแล้ว เงินหนึ่งพันล้านนั้นไม่มากเกิน ไปสำหรับฉันจริงๆ นายเก็บหินก้อนนี้ไว้เถอะ แค่วันใด ฉันขอให้นายช่วยในอนาคต นายแค่อย่าปฏิเสธก็ พอ”รพีพงษ์กล่าวด้วยรอยยิ้ม

จิรายุศแสดงออกถึงความขอบคุณ มองไปที่รพี พงษ์อย่าวจริงจัง แล้วพูด: “พี่รพี พี่สบายใจได้ ผมจิรา ยุศถ้ายังมีลมหายใจอยู่ ก็จะบุกน้ำลุยไฟเพื่อพี่ อย่าง แน่นอน!”

รพีพงษ์พยักหน้า การประมูลของวันนี้สิ้นสุดลง แล้ว และถึงเวลาที่ต้องกลับไป

ในตอนนั้นโทรศัพท์ของจิรายุศก็ดังขึ้น เขารับ โทรศัพท์ สีหน้าก็เปลี่ยนไปเคร่งขรึมขึ้นมา

รพีพงษ์ดูท่าทางของเขาแบบนี้ ในใจก็รู้สึกแปลกๆ และถามว่า:”เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”

จิรายุศวางสายไป แล้วพูด: ฝั่งพี่สะใภ้เกิดปัญหา

นิดหน่อย”

ใบหน้าที่นิ่งสงบอยู่รพีพงษ์ก็เป็นกังวล “เกิดอะไร ขึ้น?”

“เอ่อ พี่รพี พี่ไม่ต้องกังวล พี่สะใภ้พวกเขาไม่ได้ เกิดได้เป็นอะไร บอดี้การ์ดทั้งหกคนที่ผมจัดเตรียมไว้ จัดการแก้ปัญหาได้แล้ว เรากลับไปก่อน หลังจากกลับ ไปก็จะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น”จิรายุศพูด LEGO

รพีพงษ์พยักหน้า จิรายุศก็ไปจัดการสั่งการเรื่องพวกก้อนหิน จากนั้นก็ออกจากห้องนิทรรศการพร้อม รพีพงษ์และขับรถเข้าไปยังในเมืองของอำเภอ

Rose&Mary Hostel อารียาและศศินัดดาศักดา ทั้งสามคนต่างก็เข้าพักในห้องชุดด้วยความกลัว สิ่งที่ เกิดขึ้นในวันนี้ทำให้พวกเขารู้สึกกลัวเล็กน้อย ถ้าไม่ใช่ คนทั้งหกที่ปรากฏตัวกะทันหัน ตอนนี้ไม่รู้จุดจบของ พวกเขาจะเป็นเช่นไร

ในตอนนี้รพีพงษ์ก็ปรากฏตัวที่หน้าประตู หลังจาก เปิดประตู เห็นว่าทั้งสามคนไม่ได้เป็นอะไร เขาก็รู้สึก โล่งใจ

อารียาเห็นรพีพงษ์กลับมา ก็รีบลุกขึ้น วิ่งไปหารพี

พงษ์ และกอดเขา

“รพีพงษ์ วันนี้ฉันเกือบจะไม่ได้เจอนายแล้ว

นะ “อารียาพูด

รพีพงษ์ยิ้ม และพูดปลอบโยน: “ไม่เป็นไรแล้วนะ เธอสบายใจได้แล้ว ไม่มีอะไรอันตรายแล้ว หลังจากวัน นี้ไปเราก็จะกลับเมืองริเวอร์แล้ว”

อารียาพยักหน้า รู้สึกว่ามีรพีพงษ์อยู่ ถึงจะ

ปลอดภัยที่สุด

“ลูกลูกถอยห่างออกมาจากไอ้ขยะนี่เลยนะ รพี พงษ์แกมันก็หน้าไม่อายจริงๆ กอดอารีต่อหน้าเรา แกก็ ไม่ถามความเห็นคิดจากเราหน่อยเหรอ?”สีหน้าของศศินัดดาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

ทั้งคู่ถอยออกจากกัน รพีพงษ์ก็ยิ้มอย่างเขินอาย อารียามองไปที่ศศินัดดา แล้วพูดว่า: “แม่ค่ะ แบบนี้หนู ทำอะไรก็ต้องผ่านความคิดเห็นทุกอย่างจากแม่เหรอ คะ หนูก็อายุยี่สิบกว่าแล้วนะคะ”

ศศินัดดาบ่นพึมพำและไม่พูดอะไร

รพีพงษ์มองไปที่อารียา แล้วพูดว่า: “พวกคุณอยู่ที่ นี่ไปก่อนนะ ผมจะออกไปข้างนอก จัดการเรื่องบาง อย่าง แล้วจะรีบกลับมา”

อารียาพยักหน้า รู้ดีว่ารพีพงษ์กำลังจะไปจัดการ กับคนที่มาสร้างปัญหาให้กับพวกเขาในวันนี้

ในตอนนี้รพีพงษ์รู้แล้ว คนที่ว่างจ้างฌัลล์ให้ทำ เรื่องนี้ รพีพงษ์เป็นคนชอบตัดหญ้าถอนโคนเสมอ ตอนนี้เขาวางแผนที่จะกลับไปเมืองริเวอร์ เขาก็ต้อง สะสางปัญหาที่นี่ให้หมดก่อน

กล้าว่าจ้างให้คนมาจัดการอารียา รพีพงษ์จะไม่

ทน!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ