บทที่195 ขอให้มีชีวิตยืนยาว

ในห้องเรสสิเดนท์ ศศินัดดาวิ่งมาอย่างตื่นเต้น

“ลูกสาว แกเดาสิว่าเมื่อกี้ฉันเห็นอะไร ครอบครัวบ จีกำลังทะเลาะกับพ่อของโมไนยอยู่ ปรางทิพย์ก็ร้อง จะเป็นจะตาย โมไนยก็ไม่รู้ไปไหน พวกเขาต้องคุยไม่ ลงตัวแล้วแน่ๆ ช่างน่าขำจริงๆ!” ศศินัดดายิ้มพลางกล่าว

อารียาชะงัก ไม่คาดคิดว่าวันหมั้นของปรางทิพย์ จะกลายเป็นเช่นนี้ เธอหันไปมองรพีพงษ์ที่อยู่ข้างๆ ตอนนั้นรพีพงษ์ไม่ได้กลับมาพร้อมกับเธอ บอกว่า จัดการธุระบางอย่าง ตอนนี้ศศินัดดาวิ่งมาบอกถึง สถานการณ์อันเลวร้ายของครอบครัวบจี อารียาอด ลังเลไม่ได้ว่าเป็นฝีมือของรพีพงษ์

“คุณทำใช่ไหม?” อารียาถาม

“พวกเขาทำเองต่างหาก” รพีพงษ์ยิ้มพลางพูด อารียาพยักหน้า แล้วไม่ได้พูดอะไรต่อ

ศศินัดดาไม่รู้ว่าพวกเขาทั้งคู่กำลังพูดถึงเรื่องอะไร หันไปทางรพีพงษ์ แล้วกล่าว “รพีพงษ์ แกรู้ใช่ไหมว่า วันนี้จะเกิดอะไรขึ้น ดังนั้นจึงตั้งใจเอาห้องส่วน ตัวVIPให้พวกเขา ให้พวกเขาดีใจไปก่อน?”

รพีพงษ์ยิ้มพลางกล่าว “ผมได้ยินมาว่าฮวงจุ้ยของ ห้องส่วนตัวVIPนั้นไม่ค่อยดี อาจเพราะพวกเขาเจอเข้า กับอะไรล่ะมั้ง”
ศศินัดดากลัวขึ้นมาทันที แล้วกล่าว “ยังดีที่เราไม่ ได้ไปกินข้าวที่ห้องส่วนตัวVIPนั้น ไม่งั้นไม่แน่คนที่โชค ร้ายอาจเป็นพวกเราก็ได้”

อารียาเอื้อมระอา รู้สึกว่าศศินัดดาหลอกง่ายเหลือ

เกิน

“ลูกสาว แกรีบมาดูนี่ ก่อนหน้านี้บจียังหยิ่งผยอง อยู่เลย ตอนนี้พวกเราจะต้องดูสถานการณ์อันเลวร้าย ของครอบครัวพวกเขา”

ศศินัดดาพูดมาหนึ่งประโยค จากนั้นก็ดึงอารียามา เดินไปข้างนอก

รพีพงษ์เบื่อหน่าย เขาเกรงว่าศศินัดดาและครอบ ครัวบจีจะตบตีกันขึ้นมา ดังนั้นจึงลุกขึ้นและเดินตาม ไป

ในRose&Mary Hostelครอบครัวบจีได้เดินออก

จากห้องส่วนตัวVIPมา

พ่อของโมไนยได้ขอโทษกับครอบครัวบจีหลาย

ครั้ง แต่ปรางทิพย์ไม่ฟังแม้แต่อย่างใด ทั้งคู่รู้สึกเอือม

ระอา และก็ไม่รู้ว่าโมไนยวิ่งหนีไปไหนแล้วด้วย พวก

เขาทำได้เพียงออกจากที่นี่ไปก่อน ตอนนี้ปรางทิพย์ได้หยุดร้องแล้ว บจีได้ปลอบโยน อยู่แสนนาน ทั้งสามถึงได้เดินออกมาจากห้องส่วนตัว

ในขณะนี้ศศินัดดาก็พาอารียาและรพีพงษ์ทั้งคู่ เดินมา มาเจอกับครอบครัวของบจีพอดี
ทำทีมองไปอย่างอัปยศอดสู แต่ใบหน้าเต็มไปด้วย ความสะใจ แล้วกล่าวอย่างทำอะไรไม่ถูกว่า “ทำไม ใบหน้าของทุกคนแลดูทุกข์ระทมขมขื่นจัง วันนี้เป็นวัน หมั้นไม่ใช่หรอ โมไนยล่ะ ทำไมเหลือแค่ครอบครัวแก ครอบครัวเดียวล่ะ?”

หลังจากที่ครอบครัวบจีเห็นศศินัดดาทั้งสามแล้ว นั้น สีหน้าตามเดิมก็บูดบึ้งอยู่แล้ว ขณะนี้ยิ่งดูไม่ดี เข้าไปใหญ่

บจีมองไปที่ศศินัดดาอย่างโมโหเกรี้ยวกราด แล้ว ด่า “ศศินัดดา เป็นเพราะพวกแก พวกแกเอาโชคร้าย มาให้พวกเรา ถึงทำให้ปรางทิพย์ของเราเจอกับไอ้เลว โมไนยนี่ ต้องเป็นเพราะพวกแกแน่ๆ ครอบครัวพวกแก จะต้องไม่ตายดีแน่นอน!”

ศศินัดดาบึนปาก แล้วกล่าว “แกหยุดให้ร้ายคนอื่น ได้ล่ะ ตอนที่ปรางทิพย์ของแกกับไอ้โมไนยนั่นได้กัน พวกเรายังไม่กลับมาเลยนะ แปลว่าครอบครัวของแก ทุกคนตาบอด ตอนนี้ยังมาโกรธเคืองพวกเราอีก”

บจีพูดไม่ออกขึ้นมาทันที ศศินัดดาพูดก็ไม่ผิด ตอนที่ปรางทิพย์และโมไนยเป็นแฟนกันนั้น จะโทษ ครอบครัวศศินัดดาไม่ได้จริงๆ

เพียงแต่เธอไม่รู้ ถ้าปรางทิพย์และโมไนยไม่ยั่ว

โมโหอารียาละกัน งานหมั้นของครอบครัวพวกเขาวันนี้

ก็ยังคงราบรื่นต่อไป และเรื่องที่โมไนยแอบไปมีอะไร

กับพนักงานนั้น พวกเขาก็อาจไม่รู้ไปตลอดกาล
ปรางทิพย์ชักตาไปที่อารียา ดูๆแล้วตอนนี้ ถึงแม้ อารียาจะแต่งงานกับไอ้สวะรพีพงษ์นี่ ก็มีความสุขกว่า เธอเยอะมาก

แล้วตอนนี้รพีพงษ์ก็ไม่ได้เป็นสวะอย่างที่คิด เขา ขับปอร์เช่ อยู่โรงแรมRose&Mary Hostelแล้วจะเป็น ไอ้สวะได้ยังไงกัน

ในใจปรางทิพย์เต็มไปด้วยความอิจฉาริษยาอย่าง รุนแรง เธอไม่พอใจ เธอคิดว่าอารียาไม่ควรจะมีชีวิตที่ ดีกว่าเธอ

“ฝากไว้ก่อนเหอะ ฉันไม่มีความสุข พวกแกก็ต้อง ไม่มีความสุขเช่นกัน อารียา ทำไมแกมีความสุขกว่าฉัน แกจงเก็บช่วงเวลาดีๆเหล่านี้เอาไว้ให้ดี ไม่นานฉันจะ ให้พวกแกได้ลิ้มลองความผิดหวัง!” ในใจปรางทิพย์ พิมพ์

“พวกแกสะใจให้มันน้อยๆหน่อย ถึงแม้ปรางทิพย์ ไม่ได้แต่งกับโมไนย แต่ตำแหน่งในตระกูลเขมพงศ์ ก็ ยังสูงกว่าพวกแกอยู่ดี ท่านไวทยุตไม่มีทางเชื่อว่าพวก แกพักที่Rose&Mary Hostelงานวันเกิดครั้งนี้ของเขา ไม่แน่พวกแกอาจไม่มีสิทธิ์เข้าร่วมก็เป็นได้นะ ศศิ นัดดา ฝากไว้ก่อนเหอะ ฉันจะทำให้ท่านไวทยุตไล่แก ออกจากตระกูลให้ได้!”

บจีตะโกนออกมา แล้วก็พาตุลยวัตและปรางทิพย์ ออกจากทีนี่

ศศินัดดาบึนปาก แล้วกล่าว “ครั้งนี้ฉันเอาของขวัญชิ้นใหญ่มา พ่อของฉันจะไม่ให้ฉันเข้าร่วมงานวัน เกิดได้ยังไงกัน นอกจากเขาไม่อยากได้ของขวัญชิ้น ใหญ่ที่ฉันเตรียมมาให้

หลังจากที่งานหมั้นพังลง ครอบครัวบจีก็ สงบเสงี่ยมอยู่หลายวัน หลังจากที่ปรางทิพย์ทบทวน ดีแล้ว ว่าจะตัดความสัมพันธ์กับโมไนยอย่างเด็ดขาด

ความจริงบจีอยากให้ปรางทิพย์คิดให้ถีถ้วนอีก ครั้ง เพราะโมไนยทำงานให้ท่านยุด ลูกเขยที่ดีแบบนี้ ไม่ใช่จะหาง่ายๆ ถึงแม้นอกใจแล้ว ก็ให้อภัยได้

แต่ปรางทิพย์ยอมรับไม่ไหว ดังนั้นยังยืนยันที่จะ ตัดความสัมพันธ์กับโมไนย

บจีเบื่อหน่าย ทำได้เพียงตอบรับปรางทิพย์ แล้ว แจ้งไปยังพ่อของโมไนย

ผ่านไปหลายวัน ปรางทิพย์ได้รักษาแผลใจหาย ดีแล้ว ครอบครัวบจีก็กลับมาสงบอีกครั้ง

เพราะไวทยุตจะครบรอบเจ็บสิบปีแล้ว ครอบครัว

บจีทำเพื่อให้ไวทยุตชอบพอ แทบจะไปคฤหาสน์

ตระกูลเขมพงศ์ทุกวัน เพื่อช่วยจัดสิ่งของที่ต้องใช้ใน

LEGO งานเลี้ยงวันเกิด แล้วก็ได้ฉวยโอกาสนี้พูดเรื่องร้ายๆของครอบครัว ศศินัดดาให้ไวทยุตฟัง คิดเสมอว่าจะทำอย่างไรให้

ไวทยุตไล่ศศินัดดาออกจากตระกูล

แต่ช่วงหลายวันนี้ครอบครัวศศินัดดาได้เที่ยวบริเวณรอบๆของอำเภอหยก เพราะปกติไม่ค่อยมี่ โอกาสได้มาสถานที่ที่มีเขาสวยทะเลใสแบบนี้ ดังนั้น รพีพงษ์จึงได้พาพวกเขาเที่ยวสักกี่วัน

ชั่วพริบตางานเลี้ยงครบรอบเจ็ดสิบปีของไวทยุ ตก็มาถึง

วันนี้ ศศินัดดาได้เรียกรพีพงษ์และอารียาตื่นแต่ เช้า แล้วก็เน้นย้ำพวกเขาว่าให้สวมชุดดีๆ วันนี้เป็นวัน เกิดของไวทยุต เธออยากให้ครอบครัวดูมีหน้ามีตาต่อ หน้าตระกูลเขมพงศ์

“รพีพงษ์ อย่าลืมรูป (ตกปลาใต้เขาเขาซี) ล่ะ คือของขวัญที่ฉันจะให้พ่อของฉัน ของขวัญที่พวก ตระกูลเขมพงศ์ให้นั้นไม่มีทางดีไปกว่าของฉันแน่” ศศิ

นัดดากล่าว

รพีพงษ์พยักหน้า หลังจากเก็บเสร็จแล้ว ถือรูปนั้น ออกจากRose&Mary Hostelแล้วนำรูปไว้ในกระโปรง รถของรถปอร์เช่

ทั้งครอบครัวนั่งบนรถ รพีพงษ์ขับรถไปที่คฤหาสน์

ตระกูลเขมพงศ์

คฤหาสน์ตระกูลเขมพงศ์ เป็นเรือนสี่ประสานที่ มีอายุยาวนานหลังหนึ่ง พื้นที่ใช้สอยใหญ่มาก ตำแหน่งของมันอยู่ที่ในตัวเมืองอำเภอหยก

ถึงแม้ตระกูลเขมพงศ์เทียบไม่ได้กับจิรายุศ แต่ก็ ถือเป็นตระกูลต้นๆของอำเภอหยก ตระกูลธรรมดาก็เทียบไม่ได้

หลานเหลนเพื่อนทั้งหลายของไวทยุต ทุกครั้งที่ ถึงวันเกิด คนเหล่านี้จะเดินทางมาจากทั่วทุกหนทุก แห่ง เพื่อมาฉลองวันเกิดให้กับไวทยุต

ขณะนี้ในคฤหาสน์ตระกูลเขมพงศ์ บริเวณรอบๆ บ้านเต็มไปด้วยอาหาร ทุกคนที่มาร่วมฉลองล้วนนั่งลง เพื่อฉลอง ในช่วงสองปีมานี้ครอบครัวของตุลยวัต ประพฤติตัวได้ดี ดังนั้นจึงสามารถนั่งร่วมโต๊ะอาหาร เดียวกับไวทยุตได้

“ท่านไวทยุต คุณดูครอบครัวศศินัดดา สิ ช่วงนี้ที่ กลับมาถึงอำเภอหยกก็มาหาท่านแค่หนึ่งครั้ง วันนี้เป็น วันครบรอบเจ็บสิบปี พวกเขาถึงกระทั่งตอนนี้แล้วยัง ไม่มาอีก นี่เหมือนวางมาดต่อท่านเลยนะ”บจีกล่าว

หลังจากที่ไวทยุตได้ยินบจีกล่าวแล้ว ก็ยิ้มดูแคลน ขึ้นมา ในใจคิดว่าครอบครัวศศินัดดาทำเกินไปหน่อย แล้ว

“แล้วท่านไวทยุตท่านรู้ไหม แฟนของปรางทิพย์ นั้น ชื่อโมไนย เป็นคนที่ทำงานให้ท่านยุดนะ วันนั้น ครอบครัวพวกเราทั้งสองจะหมั้นแล้ว แต่กลับถูกศศิ นัดดาป่วน ดวงของปรางทิพย์ชั่งขมขึ้นจริงๆ กว่าจะหา แฟนดีๆแบบนี้ได้ กลับถูกครอบครัวศศินัดดาทำพัง”บจี ร้องไห้ออกมาทันที

หลังจากที่ทุกคนได้ยินคำพูดของบจีแล้ว ก็ล้วน ตกใจ พวกเขาล้วนรับรู้เรื่องที่ปรางทิพย์กับโมไนยจะหมั้นกัน เพียงแค่หลังจากวันนั้น บจีบอกว่าหมั้นไม่ สำเร็จ แม้แต่เหตุผล พวกเขาก็ไม่รู้

ตอนนี้บจีพูดแล้ว พวกเขาถึงได้รู้ว่าแท้ที่จริงแล้ว เป็นเพราะครอบครัวของศศินัดดาทำป่วน

“ศศินัดดานี่ทำเกินไปแล้ว โมไนยเด็กคนนั้นฉัน เคยเห็น เป็นวัยรุ่นไฟแรงในอำเภอหยกของเรานะ ไม่ คาดคิดว่าจะถูกเธอป่วน “ก็ถูก ศศินัดดาอยู่ที่เมืองริเวอร์ก็โดนรังแก ไม่

คาดคิดหลังจากกลับมาแล้วยังหาเรื่องคนในตระกูลตัว

เองอีก ชั่งน่าเกลียดจริงๆ”

“ครอบครัวพวกเขาทั้งหมดก็ไม่เห็นจะมีอะไร รพี พงษ์นั่น คือสวะของเมืองริเวอร์ ครั้งก่อนฉันไปสัมมนา ที่เมืองริเวอร์ แม้แต่พนักงานโรงแรมก็รู้ถึงชื่อเสียงของ รพีพงษ์ จากที่ฉันดู พวกเราตัดความสัมพันธ์กับ ครอบครัวศศินัดดาเถอะ ญาติแบบนี้ ไม่มีก็ไม่ใช่จะ เป็นอะไร” EGO

“ฉันเห็นด้วย ไล่ศศินัดดาออกจากตระกูลเขมพงศ์ ของเรา ต่อไปนี้จะไม่ติดต่อใดๆกับพวกเขาอีก คนแบบ นี้ มีเพียงจะหาเรื่องมาให้พวกเราวันเกิดพ่อ ก็ไม่คิดที่ จะให้ของขวัญดีๆสักหน่อย แล้วจะมีพวกเขาไว้ทำไม”

บจีเห็นผู้คนเป็นไปกับเธอด้วย ในใจก็หัวเราะ ดูแคลน แต่ยังเสแสร้งว่าตนเองน่าสงสารอยู่ราวกับว่าตัวเองถูกกระทำอย่างทารุณอย่างไรอย่างนั้น

ใบหน้าของไวทยุตบูดบึ้ง เขา ไม่ชอบศศินัดดาอยู่ แล้ว และมีความรังเกียจรพีพงษ์เป็นทุนเดิม ตอนนี้ยิ่ง ได้ยินทุกคนอยากให้ไล่ศศินัดดาออกจากตระกูลเขม พงศ์ในใจก็เกิดความคิดนี้ขึ้นมาเช่นกัน

แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาพูดถึงเรื่องนี้ ไวทยุต หายใจลึกๆ แล้วกล่าว “พอล่ะ ตอนนี้ไม่พูดเรื่องนี้ก่อน ละกัน วันนี้เป็นวันเกิดของฉัน พูดเรื่องดีๆหน่อยละกัน เมื่อสองวันก่อนฉันเพิ่งได้ของรักมาหนึ่งชิ้น เอามาให้ พวกแกดู”

พูดจบ ไวทยุตมองไปที่คนข้าง คนนั้นรีบลุกขึ้น ทันที ไปในห้องแล้วเอารูปออกมารูปหนึ่ง โชว์ให้ทุกคน ได้เห็น

“รูปนี้คือ (ตกปลาใต้เขาเขาซี) Tang Yinวาดด้วย ตนเอง ฉันไปตลาดโบราณสวรรค์ซื้อมันมาในราคาสูง คนนั้นไม่รู้ค่าของมัน คิดว่ารูปนี้ไม่ใช่ของจริง ขายฉัน ในราคาสามแสน ถ้าเอารูปนี้ออกขาย สามารถขายได้ เป็นร้อยล้านเลยนะ!”ไวทยุตพูดอย่างมั่นใจ

ทุกคนตะลึง ไม่คาดคิดว่ารูปนี้จะมีราคาแพงได้ ขนาดนี้

ในขณะนี้ทุกคนล้วนประจบสอพลอไวทยุต ถ้า อนาคตไวทยุตไม่อยู่แล้ว เมื่อต้องแบ่งทรัพย์สิน พวก เขาก็อยากจะได้รับส่วนแบ่งบ้าง
ในขณะนี้เอง ครอบครัวศศินัดดาก็มาถึงคฤหาสน์ ตระกูลเขมพงศ์ ศศินัดดาดีใจ เมื่อได้มาถึงก็รีบตะโกน “พ่อ ฉันมาร่วมฉลองวันเกิด ครั้งนี้ฉันเตรียมของขวัญ ชิ้นใหญ่ของคุณ คุณต้องชอบแน่ๆ!”

ในมือเธอกำลังถือ (ตกปลาใต้เขาเขาซี)รูปที่ ตระกูลลัดดาวัลย์ให้มาพอดี