บทที่ 534 ต้องพาคนไปเยอะหน่อย

ในตรอกนอกบาร์

ตรีโลจน์รอที่นี่พร้อมกับกลุ่มเพื่อนชายในชั้นเรียนของเขา ที่นี่ สามารถเห็นสถานการณ์ได้อย่างชัดเจนที่ทางเข้าของบาร์ สามารถเห็นได้อย่างรวดเร็วว่า ใครกำลังเข้าและออกจากบาร์

” พี่ตรี ชายหนุ่มเกาะผู้หญิงกินคนนั้นยังอยู่ในบาร์จริงๆเหรอ มันนานมากแล้วนะ เขายังไม่ออกมาเลย คงไม่ใช่ว่าเขาแอบไป ทางประตูหลังแล้วหรือเปล่า เพื่อนร่วมชั้นชายคนหนึ่งพูด

ตรีโลจน์ส่งเสียงอย่างเย็นชาและกล่าวว่า “ประตูหลังของไนท์ คลับสวรรค์ ไม่ใช่ใครก็สามารถเดินผ่านได้ ไอ้คนเกาะผู้หญิงกิน คนนั้นจะออกมา ต้องเดินผ่านหน้าประตูหน้าเท่านั้น รออีกสักครู่ เพียงแค่เขาออกมา เราก็ลงมือเลย กูต้องให้มันได้รับรู้ความ เก่งกาจของกูให้ได้ ”

“พี่ตรี รีบดูเร็ว เยาวเรศกับนิษฐาออกมาแล้ว” ในเวลานี้ชาย หนุ่มคนหนึ่งตะโกน

ทุกคนหันศีรษะและมองไปที่ทางเข้าของบาร์ พบว่าเยาวเรศ กับนิษฐาเดินออกมาจากที่นั่นแล้ว

นิษฐาเต็มไปด้วยความโกรธในเวลานี้ ส่วนเยาวเรศถือถุงดำ ไว้ในมือของเธอ กำลังเกลี้ยกล่อมนิษฐาอยู่ แม้ว่าทุกคนจะคิดว่านิษฐาควรเกลี้ยกล่อมเยาวเรศ แต่ทุกคนกบั้มรังแกแล้ว ดูท่าทางปัญหาปล่อยพวกเธอสองคน

หรือเปล่า?” ชายหนุ่มคนหนึ่งเอ่ยถาม

ตรีโลจน์หัวเราะและพูดว่า สามของผมเป็นถึงคนเยาวเรศยอมยอมรับเป็นแฟนของผม ลุงสามของผมจะ ปล่อยเธอง่ายๆอย่างไร ที่พวกเธอสามารถออกมาได้ คง เพราะตอบตกลงกับขอของลุงของแล้ว เห็นที่ เยาวเรศถือถุงไว้ในหรือ ในอาจจะเป็นของลุงสาม ลงโทษพวกเธอก็”

หลายคนรอบตัวเมื่อพวกได้ยินตรีโลจน์พูดแบบนี้ พวก เขาหน้าเห็นด้วย ในความคิดของพวกเขาเยาวเรศกับ นิษฐาต่อหน้าบั้ม

“อย่าพึ่งไปสนใจพวกเธอ ผมจะต้องรอไอ้คนเกาะผู้หญิง กินคนให้ได้ สามารถระบายออกได้ กูให้เขาได้รสพลังหมัดของให้ ได้ดวงตาของตรีโลจน์หรี่ระเบิด

ห้องส่วนตัวในบาร์ โสธรขอโทษรพีพงษ์เพราะเรื่องขอ งบั้ม เพื่อแสดงความจริงใจ ไวน์สามพงษ์ยกโทษให้เขา
รพีพงษ์กล่าวว่าเขาไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้ ให้โสธรอย่าเอามา

ใส่ใจ

โสธรเริ่มเมาอย่างรวดเร็วหลังจากดื่มไวน์ไปสามแก้วและล้ม ลงบนโซฟา

เมื่อรพีพงษ์เห็นโสธรเป็นแบบนี้ เขาก็ลุกขึ้นและจะออกไป เมื่อ เขาออกไปโสธรกล่าวด้วยความมึนเมาว่า “ผู้หญิงที่ชื่อ ดารินทร์ จากตระกูลพงศ์ธนธดา เหมาะกับคุณรพีมาก ในโทรศัพท์ผมมี รูปของเธอ คุณรพีดูสิ

เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาและเริ่มหารูปถ่าย

รพีพงษ์ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ บอกพนักงานเสิร์ฟเกี่ยวกับ สถานการณ์ของโสธรและออกจากที่นี่

โสธรหารูปของดารินทร์ ออกมา ยื่นมือออกไปโบกไปมา

โทรศัพท์ก็ตกลงไปที่พื้นโดยตรง

บนหน้าจอโทรศัพท์ อารียาในงานเลี้ยงอาหารค่ำถูกถ่าย อย่างสวยงาม

น่าเสียดายที่รพีพงษ์ได้จากไปแล้ว ไม่ได้เห็นใบหน้าของคุณ หนูตระกูลพงศ์ธนธิดาคนนี้

ด้านนอกบาร์ ตรีโลจน์ยังคงจ้องไปที่ทิศทางของประตูบาร์ และรอด้วยความหมดความอดทนเล็กน้อย

เขาแอบด่าในใจสองสามคำ คิดว่ารพีพงษ์อาจรู้ว่าเขาจะไม่ ปล่อยให้เรื่องนี้จบง่ายๆ จึงวางแผนที่จะซ่อนตัวอยู่ในบาร์ตลอดในขณะนี้ รพีพงษ์เดินออกมาจากบาร์ ดวงตาของตรีโลจน์ สว่างขึ้นทันที จากนั้นเขาก็รีบพูดกับชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆ เขา”ผู้ชายคนนั้นออกมาแล้ว รีบไปขวางเขาไว้ นำมันมาที่ตรอก นี้ ก็ถึงเวลาที่พวกเราจะได้จัดการมันละ ”

กลุ่มคนเริ่มมีกะจิตกะใจในทันทีและรีบตามตรีโลจน์ไปทางรพี พงษ์

เดิมที รพีพงษ์วางแผนที่จะนั่งแท็กซี่กลับไป ในตอนนี้ ตรีโล จน์และกลุ่มคนล้อมรอบเขา ทุกคนมีรอยยิ้มที่ไม่ดีบนใบหน้า

“คิดไม่ถึงว่าคุณอยู่ข้างในนานขนาดนี้จึงค่อยออกมา รู้ว่าผม รอคุณอยู่ที่นี่ใช่ไหม ดังนั้นจึงตั้งใจที่จะหลบซ่อนแล้วไม่ยอมออก มา?” ตรีโลจน์หัวเราะเยาะพีพงษ์ด้วยความเย็นชา

* คุณต้องการทำอะไร?” รพีพงษ์ถามอย่างใจเย็น

“ทำอะไร? แน่นอนว่าก็ต้องสั่งสอนชายหนุ่มเกาะผู้หญิงกิน คุณ คิดว่าตรีโลจน์อย่างผมเป็นคนที่รังแกได้ง่ายๆเหรอ? จะบอกคุณ นะ ถ้าคุณไม่ชกคุณจนคุกเข่าร้องขอความเมตตา วันนี้กูจะเขียน ชื่อของกูกลับหัว! “ตรีโลจน์กล่าวด้วยใบหน้าที่ดุร้าย

รพีพงษ์เบะปากของเขาและมองไปที่สิ่งที่เรียกว่า “นักศึกษา” ที่อยู่ตรงหน้าเขา อันที่จริงเขาไม่ต้องการจัดการพวกเขา เพราะ ยังไงพวกเขายังคงอยู่ในหมวดหมู่ของนักเรียนและเป็นเรื่องปกติ ที่จะอารมณ์ร้อนไปหน่อย
แต่ตรีโลจน์ยืนกรานที่จะหาเรื่องเขา รวมถึงคำพูดที่เขาพูดนั้น ไม่เหมาะกับสถานะนักศึกษาของเขาเลย รพีพงษ์ก็รู้สึกหมด ความอดทนเล็กน้อย

“คุณจะถูกพวกเราทุบตีที่ถนนโดยตรงหรือคุณจะไปในตรอก ซอยข้างๆ?” ตรีโลจน์จ้องไปที่รพีพงษ์และถามอีกค

รพีพงษ์หันหน้าไปมองที่ตรอกซอยด้านข้างโดยไม่พูดอะไรสัก ค่า เดินไปที่นั่น

เนื่องจากทางมหาวิทยาลัยไม่ได้สั่งสอนนักศึกษาเหล่านี้ให้ดี เขาจึงมาสอนความรู้ที่พวกเขาไม่สามารถได้มาจากใน มหาวิทยาลัย

ตรีโลจน์และคนอื่นๆเห็นรพีพงษ์เดินไปที่ตรอกอย่างเชื่อฟัง หัวเราะออกมาทันที ในความคิดของพวกเขา นี่หมายความว่าร พงษ์ยอมแพ้

“ไอ้ขี้ขลาด เดินไปที่ตรอกด้วยตัวเอง ดูเหมือนว่าเขาจะเป็น คนรักศักดิ์ศรีอยู่นะ รู้ว่าการถูกพวกเราทุบตีข้างถนนจะต้อง อับอาย ฮิฮิ ทำไมเขาไม่รู้สึกว่าการเกาะผู้หญิงกินเป็นความ อัปยศล่ะ?” ตรีโลจน์เยาะเย้ย

จากนั้นกลุ่มคนเหล่านั้นก็เดินตามรพีพงษ์ไปที่ตรอกซอย โดย แต่ละคนถูไม้ถูมือ คิดที่จะชกไปที่รพีพงษ์

รพีพงษ์เดินไปที่กลางซอยและหยุดลง ตรีโลจน์และเพื่อนร่วม ชั้นที่ลาออกไปแล้วล้อมรอบรพีพงษ์จ้องมองรพีพงษ์อย่างเย้ย หยืน
” ถ้าตอนนี้คุณคุกเข่าลง เรียกพวกเราว่าคุณปู่สักสองสามครั้ง ใช้ความสามารถการเกาะผู้หญิงกินของคุณมาทำให้เรามีความ สุข ไม่แน่ว่าเราอาจจะอภัยให้คุณ ผมให้โอกาสนี้แก่คุณ เป็นยัง ไง คุณต้องการที่จะคุกเข่าให้พวกเราตอนนี้หรือไม่? “ตรีโลจน์ หัวเราะเยาะ

“ ลงมือพร้อมกันทุกคนเถอะ ผมมีเวลาไม่มาก” รพีพงษ์พูด จางๆ

ทันใดนั้น ตรีโลจน์ก็หรี่ตาลงและด่าว่า” ให้หน้าไม่เอา นี่คุณ เป็นคนหาทีตายเองนะ เพื่อนๆลงมือพร้อมกัน!

จากนั้น ตรีโลจน์ก็นำพวกเขาพุ่งเข้าหารพิพงษ์ แม้ว่าเขาจะ รู้สึกถึงพลังของรพีพงษ์มาก่อน แต่เขาก็ไม่คิดว่ารพีพงษ์จะ สามารถเอาชนะพวกเขาที่คนมากมายขนาดนี้ได้

เพื่อนร่วมชั้นของตรีโลจน์ต่างก็ตื่นเต้นกัน พวกเขารู้สึกว่ามี คนต่อสู้กับรพีพงษ์เยอะขนาดนี้ มันต้องเป็นฝ่ายเดียวที่ชนะ

อย่างไรก็ตาม มักจะมีสิ่งที่ไม่คาดคิดเสมอ

ห้านาทีต่อมา

มีเสียงครวญครางในซอย

รพีพงษ์ตบฝุ่นที่แขนเสื้อของเขา มองลงไปที่ตรีโลจน์ซึ่งล้มลง ต่อหน้าเขาด้วยจมูกฟกช้ำและใบหน้าบวมและถามว่า “จะเอาอีก ไหม?”

ตรีโลจน์มองรพีพงษ์ด้วยความสยดสยอง ราวกับว่าเขากำลังดูปีศาจที่ออกมาจากนรก มือที่ยืดออกมาที่รพีพงษ์แสดงให้เห็น ในเมื่อสักครู่นั้นน่ากลัวจริงๆ เขาไปที่โรงยิมทุกวันและเขาไม่เคย เห็นคนที่น่ากลัวแบบนี้

ไม่น่าล่ะที่เยาวเรศจะบอกว่าพวกเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของรพีพงษ์ ที่แท้เธอไม่ได้ล้อเล่น แต่มันเป็นเรื่องจริง

“คุณ … อย่าทะนง คุณกล้าให้ผมเรียกลุงสามของผมมาไหม คุณชกต่อยนักศึกษาอย่างเราจะเก่งแค่ไหนกัน ถ้าคุณสามารถ จัดการแม้แต่ลุงสามของผม ผมจะไม่ทำให้คุณเดือดร้อนอีก” ตรี โลจน์รวบรวมความกล้าแล้วพูด

“กลัวว่าลุงสามของคุณจะไม่กล้ามาล่ะสิ รพีพงษ์กล่าว

“อย่ามาโม้ ลุงสามของผมเป็นคนของโสธร คุณรู้จักโสธรหรือ เปล่า นั่นเป็นถึงผู้นำมาเฟียในเซี่ยงไฮ้เลยนะ ไม่มีใครกล้ายุ่งกับ เขา ลุงสามของผมอยู่ในบาร์ ถ้าคุณกล้า ก็ให้ผมโทรหาเขา” ตรี โลจน์มีความมั่นใจขึ้นทันที เมื่อเขาเอ่ยถึงลุงสามของเขา

รพีพงษ์ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ ในใจคิดว่า ในเมื่อตรีโลจน์ยัง ไม่ตายใจ งั้นก็ให้เขาเรียกมมา เพื่อจะได้แก้ปัญหานี้ไปด้วย “ถ้าอย่างนั้นคุณก็โทรเถอะ” รพีพงษ์กล่าว

ตรีโลจน์ผงะ จากนั้นหัวเราะเยาะ โดยคิดว่ารพีพงษ์โง่จริงๆ ให้เขาโทรหาคนมา ไอ้หมอนี้ต้องไม่รู้ว่าลุงสามของเขาเก่งแค่ ไหน

เขารีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและโทรออกไปยังหมายเลขของบั้ม โดยไม่ลังเล

“ลุงสาม มาที่นี่ในซอยตรงข้ามบาร์ ผมถูกคนอื่นทุบตี อย่าลืม

นำคนมาเยอะหน่อยนะ คนๆนี้จัดการยาก” ตรีโลจน์พูดตรงๆ เงียบไปสองสามวินาที แล้วเสียงโกรธที่ถูกระงับอยู่ของม ดังขึ้น “โอเค คุณรอผมไว้ ผมจะพาคนไปเยอะหน่อย

ในเวลานี้ มกำลังคิดที่จะไปจัดการตรีโลจน์ เขารับปากว่าจะ นาคนมาเยอะหน่อย ไม่ใช่เพื่อช่วยตรีโลจน์แต่เพื่อสั่งสองเขา หนักๆ