บทที่221 มาถึงเกียวโต

คนที่อยู่บนเครื่องบินได้เห็นเหตุการณ์ดังนีนี้ก็ต่างตกตะลึง พวกเขาไม่คาดคิด

ว่ารพีพงษ์จะทำให้ชาวต่างชาตินั้นล้มลงได้อย่างง่ายดาย อันนาก็ตาโตอ้างปากค้าง มองรพีพงษ์อย่างไม่เชื่อ

นี่เป็นไอ้สวะขึ้นชื่อของเมืองริเวอร์จริงๆหรอ? ในขณะที่ ชาวต่างชาตินั้นลงไม้ลงมือกับเธอ มีเพียงเขาที่ออกหน้าแทน ตน แล้วยังสั่งสอนชาวต่างชาตินั่นอีก เธอไม่มีทางที่จะเชื่อม เอารพีพงษ์ที่อยู่ตรงหน้ากับไอ้สวะมารวมกันได้

เพื่อนของต่างชาติคนนั้นเห็นเหตุการณ์ ก็รีบลุกขึ้นมา ใช้ ภาษาอังกฤษด่ารพีพงษ์ แล้วยื่นมือเอาไปผลักเขา

รพิพงษ์ดึงคนนั้นเข้ามาด้วยมือข้างเดียว เมื่อออกแรง ก็ ทำเอาเขาล้มลงไปอยู่บนพื้น

เขาใช้จนชำนาญ ถึงแม้ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้ออกแรงอะไร มากมาย แต่ความจริง แขนของต่างชาติทั้งคู่หักแล้ว ทั้งคู่ล้ม กลิ้งบนพื้น เจ็บจนลุกไม่ไหว

ผู้คนรอบๆร้องเชียร์ ต่างก็พากันปรบมือให้กับรพีพงษ์

“กูจะไปร้องเรียนถึง! พวกกูได้รับการคุ้มครองจากประเทศ ของพวกมึง พวกมึงต้องดูแลพวกกูเป็นพิเศษ!” ต่างชาติที่ ลวนลามอันนาอดทนกับความเจ็บปวด ใช้ภาษาจีนที่ไม่ถูก หลักพูดกับรพีพงษ์

ขณะนี้กัปตันได้เดินเข้ามา หลังจากที่ได้ทำความเข้าใจ

เหตุการณ์เบื้องต้นแล้ว เห็นต่างชาติสองคนนี้ผยอง ก็เลยใช้ภาษาอังกฤษพูดไปว่า “ขอโทษครับ พวกคุณทั้งคู่ทำให้ เครื่องบินไม่สามารถออกได้ตามเวลากำหนด แล้วผมก็สงสัย ว่าพวกคุณทั้งคู่น่าจะเข้ามาแบบผิดกฎหมาย ตอนนี้ผมขอให้ คุณลงจากเครื่องแล้วไปให้ปากคำด้วยครับ”

พูดจบ พนักงานบนเครื่องหลายคนก็รีบเข้ามา นำต่างชาติ สองคนนั้นลงจากเครื่องไป

ทุกคนบนเครื่องก็เริ่มยินดีปรีดาขึ้นมา ชมกัปตันว่าทำได้ดี กัปตันพูดต่อว่า ทุกคนก็ทำได้ดี อีกสักครู่เครื่องบินจะทำการ บิน ต่างชาติสองคนนั้น ก็โดนสอบสวนอยู่ในเมืองริเวอร์อีก สักกี่วันแล้วกัน

หลังจากเพิ่งจะจัดการปัญหานี้เสร็จ รพีพงษ์ก็ได้ไปนั่ง ข้างๆของอันนาอีกครั้ง

อันนามองไปที่รพีพงษ์ด้วยสายตาที่คาดไม่ถึง แล้วถาม “แกเป็นไอ้สวะคนนั้นจริงๆหรอ แกกำลังโกหกฉันอยู่หรือ เปล่า ตั้งใจจะแกล้งฉัน?”

“ผมจะแกล้งคุณทำไม” รพีพงษ์ยิ้มพลางพูด

“งั้นทำไมแกถึงเก่งกาจขนาดนี้ ทำให้ต่างชาตินั่นล้มลงไป ได้อย่างง่ายดาย” อันนามองตาโตแล้วกล่าว

“อาจเพราะกำลังผมเยอะมั้ง ความจริงพวกเขาบึกบึนแค่ ภายนอก กล้ามเนื้อบนร่างกายดูดีแต่ก็เท่านั้นแหละ ไม่งั้น กำลังของพวกเขาไม่มีทางน้อยไปกว่าผมที่วันๆทำแต่งาน บ้านหรอก” รพีพงษ์พูดไปมั่วๆ

“หม? กำลังของคุณเยอะขนาดนี้ เพราะทำงานบ้านหรอก หรอ งั้นปกติคุณต้องทำงานบ้านมากเท่าไหร่เนี่ย?” อันนาเชื่ออย่างโง่งม

รพีพงษ์หัวเราะออกมา แล้วกล่าว “เพราะการทำงานบ้านจึง สามารถทำให้ทุกคนในเมืองริเวอร์รู้ถึงชื่อเสียงของผม แน่นอนว่ามีงานเท่าไหร่ก็ทำเท่านั้น

ความอยากรู้มากมายของอันนาที่มีต่อรพีพงษ์ก็ลดลงอีก ครั้ง ความจริงเธอนึกว่ารพีพงษ์เป็นคนเก่งกาจคนหนึ่ง ที่บอก ว่าตนเองเป็นไอ้สวะขึ้นชื่อของเมืองริเวอร์นั้น ก็เพียงแค่ล้อ เล่นเฉยๆ

ตอนนี้ดูๆแล้ว รพีพงษ์ไม่ได้ล้อเธอเล่นแน่นอน เขาคือรพี พงษ์ไอ้สวะคนนั้น แค่ทำงานบ้านทำจนมีพละกำลังมากมาย แค่นั้นเอง

“ไม่ว่าจะยังไง ก็ต้องขอบคุณแก” อันนากล่าว

“ผมก็แค่เห็นแก่มันฝรั่งแผ่นทอดกรอบสองแผ่นนั้นเลยช่วย คุณ” รพีพงษ์ยิ้มพลางพูด

“ชิ ซมหน่อยก็ลอย ให้เกียรติหน่อย คุณก็เหลิง แกก็พูด ออกมาแล้ว ว่าต่างชาติสองคนนั้นภายนอกก็ดูบึกบึนอยู่ หรอก ความจริงก็แค่ข้างนอกสดใสข้างในตะติ้งโหน่ง แกไม่ ออกหน้าแทนฉัน ก็ต้องมีคนอื่นออกหน้าแทนฉันอยู่ดี อย่ามา แสดงอาการที่ทำให้ฉันรู้สึกว่าแกมีพระคุณกับฉันเหลือเกิน” อันนาพูดจบ ก็หันหน้ากลับไป ไม่มองรพีพงษ์อีก

รพีพงษ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ไม่คิดว่าอันนาก็เชื่อว่าต่าง ชาติสองคนนั้นข้างนอกสดใสข้างในต๊ะติ๊งโหน่งจริงๆ

แต่เขาก็ไม่ได้เก็บมาใส่ใจ นั่งหลับตาบนที่นั่งของตนเอง รอ เครื่องบินบินขึ้น
เกือบจะใกล้ค่ำ เครื่องบินได้ลงจอดที่สนามบินเกี่ยวโต รพีพงษ์ลงมาจากเครื่องบิน มองไปที่พระอาทิตย์ที่สาดแสง ของเกียวโต ในใจก็รู้สึกหดหู่ขึ้นมา

ไม่คาดคิดว่าผ่านไปไม่กี่ปี ต้องกลับมายังผืนดินแห่งนี้อีก ครั้ง แต่คนก็เปลี่ยนไปตามกาลเวลา เกียวโตก็ยังคงเป็นเกียว โต เพียงแค่ในตอนนั้นเด็กผู้ชายที่วิ่งเล่นไปมากลางทุ่งนา ได้ เติบโตมาเป็นนักฆ่า ฆ่าทุกอย่างที่ขวางทางเขา

เดินถึงข้างนอกสนามบิน รพีพงษ์โทรหาโยษิตา บอกว่าตน

ได้ถึงเกียวโตแล้ว

โยษิตาบอกว่าจะจัดคนไปรับเขาเดี่ยวนี้ แต่ถูกรพีพงษ์ ปฏิเสธไป รพีพงษ์อยากเดินข้างถนนของเกียวโตคนเดียวไป เรื่อยๆ ก็ให้โยษิตาจัดคนมารับเขาช้าสักหน่อย

ด้านนอกของสนามบิน รพีพงษ์คิดว่าจะไปหาอะไรกินก่อน ไม่ได้กลับมาหลายปี เขาคิดถึงรสชาติอาหารของที่นี่

ในขณะเดียวกันนี้เอง ด้านหลังเขามีเสียงของอันนาดังขึ้น มา “รพีพงษ์ ฉันยังไม่ได้ถามแกเลยว่ามาเกียวโตทำไม แก อย่าบอกฉันนะว่าแกมาเกียวโตเพื่อทำงานบ้าน”

รพีพงษ์หันหลัง หัวเราะต่ออันนาแล้วกล่าว “มาจัดการธุระ

บางอย่าง”

“รีบไหม?” อันนาถาม

“ไม่รีบ”

“งั้นแกไปเที่ยวกับฉันหน่อยสิ เพื่อนฉันมารับฉันแล้ว ก่อน หน้านี้ฉันได้เล่าเรื่องของแกให้พวกเขาฟังหลายครั้ง พวกเขาสนใจในตัวแกมาก แล้วก็อยากเห็นตัวจริงของแกทุกคนเลย ในเมื่อแกว่าง งั้นก็ไปกับพวกเราเถอะ”

พูดจบ อันนาก็โบกมือทักทายเพื่อนชายหญิงที่อยู่ไม่ห่าง ไกลออกไป คนพวกนั้นก็เดินเข้ามาทันที

“นี่คือรพีพงษ์ ไอ้สวะนั้นที่โด่งดังของเมืองริเวอร์ เขาได้ ตกลงที่จะไปเที่ยวด้วยกันกับพวกเราแล้ว” อันนากล่าว

รพีพงษ์เอื้อมระอา เขาไม่เคยตอบตกลงที่จะไปเที่ยวกับ พวกเขาเลย อันนานี่ชอบตัดสินใจแทนคนอื่นไปแล้วนะ

“นี่คือไอ้สวะที่โด่งดังนั้นหรอ ดูไม่เหมือนเลยนะ”

“เจ๋งอะ คาดไม่ถึงว่าจะสวะได้ถึงขั้นโด่งดังได้ขนาดนี้

อย่างนี้ต้องทำความรู้จักสักหน่อยแล้ว” ทุกคนเหมือนกำลังดูสัตว์ในสวนสัตว์อย่างไรอย่างนั้น มอง

ไปที่รพีพงษ์ไม่หยุด

ขณะเดียวกันนี้เองคนที่เป็นแก๊งค์เดินไปข้างหน้าของรพี พงษ์ ยื่นมือไปที่รพีพงษ์ ยิ้มพลางกล่าว “สวัสดีครับ ผมชื่อ กฤติกา เป็นลูกชายเจ้าของ Four Seasons Hotel Breeze วันนี้พวกเรามารับอันนาพร้อมกัน ในเมื่อคุณรู้จักกับอันนา งั้น ก็ไปเที่ยวกับพวกเราเถอะครับ”

กฤติกานี้เป็นผู้ชายที่มั่นใจในตัวเองสุดๆ ปกติจะซอบ โอ้อวดความรวยและคอนเน็คชั่นของตนต่อหน้าคนอื่น ช่วงนี้ เขากำลังจีบอันนาอยู่ กำลังคิดหาทางทำคะแนนอยู่พอดี แล้ว ได้เจอกับรพีพงษ์

ตอนนี้เขากำลังมองหาคนที่จะมาเปรียบเทียบกับตน เพื่อ จะได้แสดงศักยภาพของเขาออกมา รพีพงษ์คือไอ้สวะที่โด่งดัง เป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดให้กับเขาเลยหละ

รพีพงษ์เคยได้ยินชื่อ Four Seasons Hotel Breezeแล้ว ถือว่ามีชื่อเสียงในเกียวโต เห็นพวกเขาอยากให้ตนเที่ยวด้วย กัน เขาก็ไม่ปฏิเสธ แล้วกล่าว “ก็ได้”

ในขณะนี้มีคนแต่งหน้าเข้มๆยืนอยู่ข้างกับกฤติกา ผู้หญิงที่ สวมใส่เสื้อสายเดี่ยวบึนปากอย่างรังเกียจ แล้วกล่าว “พาไอ้ สวะคนนี้ไปทำไม คนแบบนี้มีสิทธิ์อะไรจะมาเที่ยวกับพวก เรา”

“ไอ้หยา เลน่า อย่าพูดแบบนี้สิ ตอนอยู่บนเครื่องเขาได้ช่วย ฉันเอาไว้ด้วยนะ พาเขาไปเที่ยวก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย ตอน เขาอยู่เมืองริเวอร์วันๆก็ทำแต่งานบ้าน นานๆจะได้ออกมาสัก ครั้ง ไม่แน่อาจจะไม่มีเงินเที่ยวเสียด้วยซ้ำนะ พวกเราพาเขา ไปเที่ยวก็โอเคแล้ว” อันนากล่าว

“พูดถูก เขาไม่มีเงินไม่เป็นไร ผมมีก็พอแล้ว ไปเถอะ พวก เราไปร้องเพลงกันดีกว่า แล้วไปกินอะไรสักหน่อยที่KTVล่ะ กัน แม้จะแพงสักหน่อย แต่สำหรับฉันแล้วมันนิดๆหน่อยๆแค่ นั้นเอง” กฤติกากล่าว

“กฤติกาจงเจริญ!” ในหนึ่งนั้นเอ่ยชมกฤติกาขึ้นมาทันที กฤติกาพอใจอย่างมาก

“ “เชอะ ยังไงฉันก็ไม่ยอมร่วมวงกับไอ้บ้านนอกคนนี้หรอก ขายขี้หน้า” เลน่าพึมพำ

ทุกคนออกจากสนามบิน แล้วไปยังktvที่กฤติกาวางแผนไว้ janhao ktv สถานบันเทิงที่มีชื่อเสียงในเขตตะวันตกของ เกียวโต ที่นี่มีชื่อเสียง ไม่ใช่เพราะบริการดี แต่เป็นเพราะktvนี้เป็นของลูกพี่ที่มีชื่อเสียงในเขตตะวันตกของเกียว โต สถานที่ของชิตวร

หลายคนมาที่นี่ ไม่ใช่เพื่อมาร้องเพลง แต่เพื่อจะได้เจอกับ ชิตวรสักครั้ง เพียงแค่ได้เป็นเพื่อนของชิตวร ต่อไปจะทำ อะไรก็จะสะดวกไปหมด

“เฮียกฤติกา เจ๋งอะ พาพวกเรามา janhao ktv ดูๆแล้วช่วงนี้ โรงแรมของคุณกำไรดีไม่น้อยเลยนะ ผมได้ยินมาว่าถ้าจะ จองห้องส่วนตัวของที่นี่ ถ้าไม่รู้จักกับชิตวรก็จองไม่ได้” ผู้ชายคนหนึ่งกล่าวขึ้นมา

กฤติกาภูมิใจตัวเองเป็นอย่างมาก แตาปากกลับพูดว่า “น้อยๆหน่อย ก็แค่กินข้าวกับพี่ชิตไม่กี่ครั้งเอง”

คนรอบๆมองไปที่กฤติกาอย่างอิจฉา สามารถกินข้าวร่วม โต๊ะกับชิตวรได้นั้น ถือว่าเป็นเรื่องที่เจ๋งที่สุดแล้วล่ะ

“ชิตวรใช่ไหม แลดูแล้วพนักงานคนนั้นที่ทำงานให้ตระกูล ลัดดาวัลย์ในตอนนั้น วันนี้อยู่มาถึงระดับนี้ได้ ช่วงหลายปีที่ ฉันไม่อยู่ที่นี่ เกียวโตได้เปลี่ยนไปมากจริงๆ” รพีพงษ์กล่าว อย่างหดหู

“รพีพงษ์ เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะ พนักงานอะไร?” อันนา จ้องไปที่รพีพงษ์แล้วถาม

รพีพงษ์ส่ายหัว แล้วกล่าว “ไม่มีอะไร”

“รพีพงษ์ แกคงไม่ได้อยากมาเป็นพนักงานที่นี่หรอกใช่ป่ะ จะบอกให้นะ พนักงานของที่นี่ไม่ใช่ว่าใครก็เป็นได้ แล้วแก อยู่นั่นยังเป็นไอ้สวะอีก ยิ่งเป็นพนักงานที่นี่ไม่ได้เข้าไปใหญ่ แต่ถ้าแกอยากเป็นพนักงานของโรงแรมฉัน ฉันสามารถจัดให้แกได้” กฤติกายิ้มพลางกล่าว

ทุกคนหัวเราะขึ้นมา

“ไอ้หยา พวกแกหยุดหัวเราะรพีพงษ์ได้แล้ว เขาก็เจ๋งอยู่นะ อย่างน้อยกำลังวังชาเยอะมาก ยังไงเขาก็ถือเป็นเพื่อนครึ่งนึง ของฉัน พวกแกก็ให้เกียรติฉันหน่อย หยุดหัวเราะได้แล้ว” อันนาดูต่อไปไม่ไหว เลยพูดออกมา

“อันนา ทำไมแกถึงได้ออกหน้าแทนไอ้สวะอะ แกอย่าบอก นะว่าแกชอบไอ้สวะนี่” เลน่ากล่าวอย่างประหลาด

“แกพูดอะไร ฉันจะชอบเขาได้ไง ฉันแค่คิดว่าฉันเชิญเข้า มาเที่ยว พวกแกไม่ควรทำกับเขาแบบนี้” อันนารีบอธิบาย

“หรอ แต่เขาแค่ไอ้สวะเองนะ ตอนที่แกพูดถึงเขา ก็หัวเราะ อย่างสบายใจไม่ใช่หรอ ทำไมตอนนี้กลับเป็นออกหน้าแทน เขาแล้วล่ะ” เลน่ากล่าวอย่างล้อเลียน

กฤติกาได้ยินเลน่าพูด รู้สึกมีเหตุผล มองไปที่รพีพงษ์ด้วย สายตาที่เป็นศัตรู

“ตาของอันนาไม่ได้แย่ขนาดนั้น เธอไม่มีทางชอบสวะได้ หรอก พวกเราอย่ายืนอยู่ตรงนี้เลย เข้าไปข้างในกันเถอะ” กฤติกาพูด ในใจคิดว่าเป็นแค่ไอ้สวะยังกล้าที่จะมาแย่งอันนา อีก เดี๋ยวจะทำให้อับอายขายขี้หน้าเลยคอยดู

รพีพงษ์ไม่ได้ใส่ใจ แล้วเดินตามพวกเขาเขาเข้าไปในktv

ผ่านไปหลายปี รูปลักษณ์ของรพีพงษ์ก็เปลี่ยนไปไม่น้อย เลยทีเดียว แล้วตอนที่ชิตวรเป็นพนักงานอยู่นั้น ไม่มีสิทธิ์ที่จะ ได้พบปะกับรพีพงษ์แต่อย่างใด ดังนั้นรพีพงษ์เจอชิตวรเพียง ไม่กี่ครั้งเท่านั้น