บทที่303ตระกูลธนาพัชร์กุลยังไม่มีคุณสมบัตินี้

งานเลี้ยงเลิกราก็ดึกดื่นค่อนคืนแล้ว

รพีพงษ์ลากร่างกายที่กำลังโซซัดโซเซกลับมาที่ห้อง ใบหน้าของเขามีรอยยิ้มที่หยอกเย้าในหัวนึกถึงเมื่อครู่นั้นที่ ออกไปเข้าห้องน้ำจึงได้ยินบทสนทนาของสองพ่อลูกอยู่ที่ หลังประตู

เขาคิดไม่ถึงไม่นึกว่านฤพลจะสอนวิธีอย่างนี้ให้รวินท์เพื่อ บรรลุเป้าหมายที่จะได้ตัวเขาไว้ในใจของรพีพงษ์ก็ชัดเจน การแสดงออกของตนเองที่เมืองกรีนโคลเป็นที่จับจ้องเกินไป รวมไปถึงเรื่องที่ตนเองได้ครอบครองแบล็คการ์ดของ

ธนาคารโลกอีกด้วยรวินท์คงบอกนฤพลแล้วแน่ๆนฤพลอยาก จะให้ตนเองอยู่ที่นี่ก็คงเป็นความคิดที่ปกติ

เพียงแต่เขาให้รวินท์ใช้วิธีอย่างนี้ก็ค่อนข้างสกปรกอย่าง เห็นได้ชัดอันที่จริงพูดให้ไม่น่าฟังสักหน่อยต่อให้รวินท์ ยินยอมนี่ก็ถือว่าเขาใช้ลูกสาวของตนเองเป็นเครื่องมือ

ในเรื่องนี้ทำให้รพีพงษ์ค่อนข้างไม่พอใจ

จริงๆต่อให้วันนี้รพีพงษ์ไม่ได้ยินบทสนทนาของนฤพลกับ รวินท์ระหว่างรวินท์และรพีพงษ์ก็คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นเหมือน เดิม

รพีพงษ์ดื่มเหล้าอยู่ด้านนอกทำให้ตนเองรักษาสติเอาไว้ จนถึงที่สุดเขาจะไม่ให้ตนเองเมาจนถึงขั้นขาดสติดังนั้นใน ช่วงท้ายๆที่คนของตระกูลธนาพัชร์กุลพวกนั้นเอาเหล้ามาให้ รพีพงษ์ดื่มอีกรพีพงษ์ดื่มแล้วก็แอบๆเปลี่ยนเป็นน้ำเปล่า “ดูแล้วต่อไปคงต้องยั่วเย้าผู้หญิงพวกนั้นให้น้อยๆลงหน่อย เรื่องความรู้สึกถึงเป็นปัญหาที่แก้ไขได้ยากที่สุดในโลก”รพี พงษ์ยิ้มอย่างจำใจนอนลงไปบนเตียงหลับตา

ผ่านไปไม่นานประตูห้องของรพีพงษ์ก็โดนผลักเปิดออก ใบหน้าของรวินท์แดงระเรื่อบนร่างกายสวมเพียงแค่ชุดบางๆ เท่านั้นสยายผมลงมาท่วงท่าเซ็กซี่

“รพีพงษ์คุณหลับหรือยังคะ?”รวินท์เอ่ยปากถามขึ้น

รพีพงษ์กลับไม่ได้ตอบอะไร

รวินท์คิดว่ารพิพงษ์คงจะเมาแล้วใบหน้าเต็มไปด้วยความ ตื่นเต้นเดินเข้าไปที่ข้างเตียงก้มหน้าจ้องมองรพีพงษ์ที่อยู่บน เตียงพึมพำ:”รพีพงษ์คุณเป็นผู้ชายคนแรกในชีวิตที่ทำให้ฉัน ใจเต้นเช่นนี้แม้คุณจะแต่งงานแล้วแต่ฉันก็หมดหนทางที่จะ ปล่อยคุณไป”

“ถึงจะทำอย่างนี้เป็นไปได้ว่าจะทำให้คุณมีปัญหาแต่ฉันก็ ไม่อยากให้คุณหายไปจากชีวิตของฉันดังนั้น…

รวินท์พูดๆอยู่ก็นั่งลงไปข้างเตียงโน้มตัวลงไปบนร่างของ รพีพงษ์

ในตอนนี้รพีพงษ์ก็ลืมตาขึ้นมาอย่างกะทันหันเขาลุกขึ้น จากเตียงทันทีทำให้รวินท์ตื่นตระหนกตกใจ

เขาไม่ให้โอกาสรวินท์ได้พูดทุบเข้าไปที่ด้านหลังของเธอ ทันทีทำให้รวินท์สลบลงไป

นำรวินท์ขึ้นไปวางบนเตียงห่มผ้าให้แล้วรพีพงษ์ก็เป่าปาก อย่างผ่อนคลายโชคดีที่ในห้องไม่ได้เปิดไฟไม่อย่างนั้นถ้ารพี พงษ์เห็นเสื้อผ้าบนร่างของรวินท์รวมกับฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ เป็นไปได้มากว่าอาจจะทนไม่ไหว

“ดูแล้วคืนนี้ก็ต้องไปนอนในห้องของเธออีกแล้ว” รพีพงษ์ไม่ลังเลสักนิดออกไปจากห้องทันที่ไปนอนในห้อง

ของรวินท์ที่อยู่ข้างๆ

เช้าวันที่สอง

นฤพลเดินออกมาจากในห้องของตนเองด้วยความดีอกดีใจ เป็นอย่างยิ่งอยากจะไปดูลูกสาวของตนเองกับรพีพงษ์ตอนนี้ เป็นอย่างไรถ้าแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วจริงๆต่อให้รพีพงษ์อยาก จะไปความสัมพันธ์ขั้นนี้ระหว่างเขากับรวินท์ก็ตัดไม่ขาดแล้ว เขาชัดเจนว่ารพีพงษ์ไม่ใช่คนที่ไม่ละอายใจพวกนั้นวันหลัง ถ้าตระกูลธนาพัชร์กุลมีปัญหาจะอย่างไรรพีพงษ์ก็ต้องยื่นมือ มาช่วยเหลือ

เขาเพิ่งจะเดินออกมาได้ไม่ถึงสองก้าวก็รู้สึกได้ถึงความ เย็นยะเยือกที่ด้านหลังของตนเองตามมาด้วยลางสังหรณ์ที่ ไม่สบายใจในห้วงความคิดเขารีบหันตัวไปก็พบกับใบหน้าที่ เย็นชาของรพีพงษ์ ไม่รู้ว่าเขายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

“ร.รพีพงษ์ทำไมคุณตื่นเช้าขนาดนี้ไม่นอนอีกหน่อยเห รอ?”นฤพลเอ่ยปากอย่างทำตัวไม่ค่อยถูก

บนร่างของรพีพงษ์ตอนนี้ปรากฏความโหดเหี้ยมออกมา อย่างชัดเจนแม้นฤพลจะให้รวินท์ทำขนาดนี้สำหรับรพีพงษ์ แล้วก็ไม่ถือว่าเสียเปรียบแต่รพีพงษ์ไม่ชอบที่คนอื่นวางแผน ร้ายต่อเขาต่อให้ไม่ได้มีผลเสียมากมายรพีพงษ์ก็ยอมรับไม่

ได้

“ท่านนฤพลเมื่อคืนรวินท์เข้าห้องของผมคุณเป็นคนยุยงส่ง เสริมสินะครับ?”รพีพงษ์พูดอย่างเย็นชา

“ร.รพิพงษ์คุณพูดอะไรนะเมื่อคืนวินท์เข้าห้องคุณอย่าง นั้นเหรอ?งั้นเมื่อคืนพวกคุณสองคน…”

“ทำให้คุณผิดหวังแล้วผมทำให้เธอสลบไปแล้วก็ไปนอนใน ห้องของเธอ” รพีพงษ์เอ่ยปาก

นฤพลเบิกตาโพลงคิดไม่ถึงไม่นึกว่าเรื่องจะเป็นอย่างนี้รพี พงษ์ก็ต้านทานการยั่วยวนเอาไว้ได้เกินไปแล้วเจ้าหนุ่มนี้ไม่ ปกติจริงๆ

“ผมไม่รู้ว่าคุณมีเป้าหมายอะไรครั้งนี้ที่ผมมาช่วยตระกูล ธนาพัชร์กุลของคุณก็เพราะเห็นว่าคุณช่วยธฤตญาณแก้ แค้นศัตรูของตระกูลรัตนชัยนันท์เอาไว้แต่นี่ไม่ใช่เหตุผลที่ คุณจะมาเล่นกับความรู้สึกของผม ผมมาพบคุณแค่เพราะอยู่ ที่เมืองกรีนโคลพบตระกูลธนาพัชร์กุลของคุณสะดวกกว่าก็ เท่านั้นต่อให้ไม่มีความช่วยเหลือของตระกูลธนาพัชร์กุลผมก็ แก้แค้นได้เหมือนเดิม”

“เห็นแก่มิตรไมตรีแต่ก่อนเรื่องนี้ผมจะไม่คิดเล็กคิดน้อยกับ คุณแต่คุณจำไว้ว่าอยากจะเก็บผมรพีพงษ์เอาไว้ตระกูลธนา พัชร์กุลของคุณยังไม่มีคุณสมบัติพอ”

“ผมไปก่อนช่วยบอกลารวินท์ให้ผมด้วยเธอเป็นผู้หญิงที่ดี ช่วยหาคนดีๆให้เธอเถอะครับ”

พูดจบรพีพงษ์ก็ออกจากคฤหาสน์ตระกูลธนาพัชร์กุล ตนเองเดินทางไปสนามบิน

หลังจากที่รพีพงษ์ออกไปสักครู่นฤพลถึงเป่าปากยาวๆ อย่างผ่อนคลายแล้วก็พบว่าหลังของตนเองเปียกชุ่มไปหมด แล้ว

เมื่อครู่รพีพงษ์ยืนอยู่ด้านหน้าเขาความเย็นยะเยือกที่ไม่มี รูปร่างกดทับเขาเอาไว้จนหายใจไม่ออกเขามีความรู้สึกว่ารพี พงษ์ภายใต้สถานการณ์นี้อยากจะฆ่าเขาแล้วแต่ก็เป็นเรื่องที่ อยู่ในความคิดเท่านั้น

“ดูแล้วคงเป็นฉันที่ไร้เดียงสาเกินไปคนที่เหมือนกับมังกร อย่างนี้เป็นไปได้อย่างไรที่จะยินยอมอยู่ในตระกูลธนาพัชร์ กุลของฉัน”นฤพลทอดถอนใจด้วยความหดหู “แต่ทำไมเขาถึง อยู่ที่เมืองริเวอร์ได้ล่ะ?”

“รพีพงษ์รพีพงษ์เขาสกุลลัดดาวัลย์น่ากลัวเช่นนี้หรือว่าเขา กับตระกูลลัดดาวัลย์เกียวโตมีความสัมพันธ์อะไรกัน?”

นึกถึงตรงนี้ในใจของนฤพลก็ตกตะลึงถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ งั้นเขาก็เข้าใจแล้วว่าเพราะอะไรรพิพงษ์ถึงบอกว่าตระกูล ธนาพัชร์กุลไม่มีคุณสมบัติที่จะมีเขาอยู่ด้วย

สายหัวอย่างจำใจนฤพลไม่คิดเรื่องนี้อีกแล้วตัดสินใจว่าต่อ ไปถ้าพบเจอเรื่องอย่างนี้อีกเขาจะไม่ยอมเสียสละลูกสาวของ ตนเองอีกเด็ดขาด

อาคารTG

ปิยังกูรนั่งอยู่ด้านหน้าโต๊ะทำงานโทรหาไตรวิทย์อีกครั้งแต่ ก็ยังไม่มีคนรับ

ตอนนี้ผู้ชายที่สวมแว่นตาคนหนึ่งเดินเข้ามาปิยังกูรรีบเอ่ย

ปากถาม:”มีข่าวของคุณชายหรือยัง?” คนๆนั้นส่ายหัวเอ่ยปากขึ้น :”ยังหาไม่พบว่าคุณชายไป ที่ไหนครับแต่เมื่อครู่พวกเราเจอเที่ยวบินกลับเมืองริเวอร์ของ รพีพงษ์แล้ววันนี้ตอนบ่ายครับ”

สายตาของปิยังกูรหรี่ลงทันทีในสายตาปรากฏความโหด เหี้ยมออกมากล่าวอย่างเย็นชา:”เจ้านี่เป็นสิ่งที่สมควรตาย ทำให้บริษัทอสังหาริมทรัพย์เมค์สของฉันเสียหายไปตั้ง มากมายครั้งนี้ห้ามปล่อยเขาไปเด็ดขาด”

“ก่อนหน้านี้ฉันให้นายฝึกฝนกลุ่มมือสังหารอย่างลับๆพวก นั้นกลับมาแล้วสินะได้ยินว่าช่วงก่อนพวกเขาร่วมมือกันฆ่าหมี สีน้ำตาลในหุบเขาลึกวันนี้ก็ถึงเวลาที่จะใช้ประโยชน์จากพวก เขาแล้วไม่รู้ว่ารพีพงษ์จะทนโดนตีได้เท่ากับหมีสีน้ำตาลไหม นะ?”

พูดจบปิยังกูรก็ใช้แรงบีบมือถือของตนเองแต่เดิมคิดว่าจะ เหมือนกับในโทรทัศน์ที่ได้แสดงความร้ายกาจของตนเอง ออกมาแต่พบว่าด้วยพละกำลังของเขาเหมือนกับบีบมือถือให้ พังไม่ได้อยู่แล้วจึงหากระดาษมาใช้แทนที่เป็นสัญลักษณ์เพื่อ ระบายสักครู่หนึ่ง”ไปจัดการให้มือสังหารกลุ่มนั้นเตรียมตัวให้ ดีวันนี้ตอนบ่ายฉันไม่อยากให้รพีพงษ์ออกจากสนามบิน!”