บทที่ 156 คุณไม่มีสิทธิ์ที่จะพูดเธอเช่นนั้น

หลังจากรพีพงษ์ออกมาจากวิลล่า เขาก็โทรหาไตรทศ และถามว่าบุษบากรพักอยู่ที่ไหน

เมื่อคืนนี้ไตรทศเฝ้าดูบุษบากรกลับบ้าน เขาจึงรู้ว่าเธอ พักอยู่ที่ไหน

ไตรทศบอกที่อยู่ของบุษบากรให้กับรพีพงษ์ รพีพงษ์ก็ นั่งแท็กซี่ไปที่นั่นทันที

ถ้าบุษบากรเอารูปถ่ายรูปนั้นให้อารียาดูจริงๆ ความ เข้าใจผิดจะใหญ่กว่านี้ ไม่น่าแปลกใจที่อารมณ์ของอารี ยาจะเปลี่ยนไปมากขนาดนี้

เรื่องนี้บุษบากรต้องอธิบายให้ชัดเจน มิฉะนั้นชาตินี้อารี ยาคงไม่มีวันให้อภัยเขาแน่ๆ เมื่อถึงหน้าประตูของชุมชน ซึ่งเป็นที่อยู่ของบุษบากร

รพีพงษ์ได้ลงจากรถแท็กซี่และเห็นรถคันหรูจอดอยู่ข้าง

ทาง ใบหน้าเผยร่องรอยของความสงสัย

ดูเหมือนว่าเขาจะเคยเห็นรถคันนี้ ตอนที่เขาเห็นโยษิตา ในครั้งที่แล้ว แต่เขาไม่ได้มองดีๆในตอนนั้น ไม่แน่ใจว่า เป็นรถคันเดียวกันหรือเปล่า

ไม่ได้คิดอะไรมากมาย เดินตรงเข้าไปในชุมชนและไป ถึงด้านล่างตึกของบุษบากร
OF

ตอนแรกเขาวางแผนที่จะเดินเข้าไปโดยตรง แต่ในเวลา นี้จู่ๆเขาก็เห็นมีคนหลายคนยืนอยู่ที่หน้าตึก สองคนในนั้น ก็คือบุษบากรและโยษิตา

ส่วนที่เหลืออีกสองคนคือบอดี้การ์ดของโยษิตา

รพีพงษ์รู้สึกแปลกใจ สงสัยว่าทำไมบุษบากรกับโยษิตา ถึงกลายเป็นเพื่อนกัน

เขาเดินเข้าไปใกล้อย่างเงียบๆ อยากฟังว่าทั้งสองคนพูด อะไรกัน

“ฉันเอารูปถ่ายให้อารีดูละและยังโกหกเธอว่าฉันมีเคย นอนกับรพีพงษ์ อารีดูเศร้ามากฉันรู้สึกเสียใจที่เธอทำเช่น นั้นกับเธอ” บุษบากรกัดริมฝีปากของเธอ

โยษิตายื่นมือออกมาและตบไหล่ของบุษบากรแล้วพูดว่า “คุณควรเข้าใจว่า เพื่อนมันก็แค่เป็นเพื่อน เธอไม่สามารถ อยู่กับคุณตลอดไปหรอก ในเมื่อคุณต้องการอยู่กับรพี พงษ์ ก็อย่าได้รู้สึกผิดต่อคนอื่น มีแค่รพีพงษ์กับอารียาเลิก กัน คุณถึงจะมีโอกาสได้รพีพงษ์”

บุษบากรพยักหน้า เหตุผลที่เธอให้อารียาดูรูปนั้น ก็ เพราะเธอได้ฟังคำของโยษิตา

” แต่ถ้าอารีหย่ากับรพีพงษ์จริงๆแล้วฉันจะให้เขายอมรับ ฉันได้อย่างไร?” บุษบากร ถาม

โยษิตาหยุดไปสักพักและพูดว่า “ไม่ต้องกังวล รอให้ทั้ง สองคนหย่ากันแล้ว ฉันจะสร้างโอกาสให้กับคุณสองคน เอง ฉันเป็นน้าของรพีพงษ์ ดังนั้นแน่นอนว่าฉันก็หวังว่าเขาจะหาภรรยาที่ดีได้ ฉันรู้สึกว่าคุณดีกว่าอารียามาก”

ในความเป็นจริง จุดประสงค์ที่แท้จริงของโยษิตาคือ ทำให้รพีพงษ์หย่าร้างกับอารียาเพื่อให้รพีพงษ์ยอมกลับไป ที่เกียวโตกับเธอด้วยความรู้สึกหมดหวังกับทางนี้

ส่วนบุษบากร มันเป็นเพียงเครื่องมือของเธอ รอให้รพี พงษ์กับอารียาหย่ากัน เธอก็จะถีบบุษบากรทิ้ง ผู้คนใน สถานที่เล็กๆเช่นนี้ ไม่คู่ควรกับความเมตตาของโยษิตา

“คุณอย่าพูดอย่างนั้น อารีเป็นผู้หญิงที่ดี ถ้าไม่ใช่เพราะ เราทั้งสองก็ตกหลุมรักรพีพงษ์ฉันจะเป็นเพื่อนที่ดีกับเธอ ไปตลอดชีวิต” บุษบากรพูดอย่างทำอะไรไม่ได้

โยษิตาเบะปาก ในใจไม่เห็นเธอทั้งสองอยู่ในสายตาเลย

“สองสามวันนี้คุณไปให้อารียาเห็นหน้าบ้าง แม้ว่าคุณจะ ไม่ได้คุยกับเธอ แต่คุณก็ยังต้องให้เธอเห็นคุณ ถ้าเธอถาม คุณก็แค่บอกว่าคุณมาหารพีพงษ์ สิ่งนี้จะทำให้เธอรู้สึก กังวล จึงจะทำให้เธออยากหย่ากับรพีพงษ์เร็วขึ้น” โยษิ ตากล่าวอีกครั้ง

บุษบากรพยักหน้า เธอค่อนข้างเชื่อมั่นในคำพูดของโย ษิตา ผู้หญิงคนนี้ทำให้เธอรู้สึกเข้มแข็งมากและไม่มี เหตุผลที่จะไม่เชื่อเธอ

รพีพงษ์ได้ยินคำพูดของทั้งสองคนและความโกรธก็เกิด ขึ้นในใจ

เขาคิดไม่ถึงว่าเหตุการณ์นี้จะถูกวางแผนโดยโยษิตา อย่างลับๆ บุษบากรอาจไม่รู้ว่าโยษิตากำลังหลอกใช้เธอแต่รพีพงษ์แค่พริบตาก็ดูออกแล้ว

เพราะยังไงจุดประสงค์ของโยษิตาในการมาที่เมืองริ เวอร์คือการพาเขากลับไปที่เกียวโต

ด้วยความหยิ่งผยองของโยษิตา จะให้เขาอยู่ในสถานที่ เล็กๆแห่งนี้ได้อย่างไร

มีภาพนั้นไม่ว่ารพีพงษ์จะอธิบายอย่างไร ไม่ว่ายังไงอารี ยาก็ไม่มีวันเชื่อเขาแน่นอน

รวมถึงศศินัดดาเป่าหูอย่างข้างๆ ในท้ายที่สุดอารียา ต้องขอหย่ากับรพีพงษ์แน่นอน

ถึงตอนนั้น แม้ว่ารพีพงษ์จะมีพลังมากมายมหาศาล ก็ ไม่มีทางเปลี่ยนความคิดของอารียาได้

ไม่แน่อาจเป็นเพราะโยษิตารู้สิ่งนี้ จึงหลอกใช้บุษบากร หากวันนี้ถ้าไม่ใช่รพีพงษ์มาเจอกับตัว ถึงตอนที่อารียามา ขอหย่ากับเขา เขาคงยังไม่รู้ว่าเรื่องนี้เป็นฝีมือของโยษิตา

“พอละ อย่ารู้สึกผิดเลย ถ้าอยากได้อะไรต้องเสียบาง อย่าง คุณก็เพื่อความสุขของตัวเอง ก็ไม่ได้ผิดอะไรนิ”

โยษิตาปลอบโยนบุษบากรไปสองสามคำ จากนั้นก็หัน หลังจากไป

ในขณะนี้เอง รพีพงษ์ก็ได้เดินไปยืนอยู่ข้างหลังของโยษิ ตาและพูดอย่างเย็นชา “ผมว่าคนที่ไม่ต้องรู้สึกผิดคือคุณ มั้ง โยษิตา คุณมันร้ายจริงๆ เพื่อบังคับให้ผมกลับไปกับ คุณ แม้แต่วิธีแบบนี้คุณก็ยังเอามาใช้ ”
โยษิตาตกตะลึง คิดไม่ถึงว่ารพีพงษ์จะมาปรากฏตัวที่นี่

บอดี้การ์ดสองคนของเธอยืนอยู่ตรงหน้าเธอทันที จ้อง มองรพีพงษ์ด้วยความโกรธ “รพีพงษ์ คุณมาอยู่ที่นี่ได้ไง?” โยษิตาพูดด้วยความตกใจ

บุษบากรก็มองไปที่รพีพงษีด้วยความสงสัย ไม่เข้าใจว่า ทำไมเขาถึงปรากฏตัวในชุมชนของเธอ “ถ้าผมไม่มาที่นี่ ผมคงยังไม่รู้อะไร โยษิตา คุณนี่มัน

เก่งจริงๆเลยนะ นี่ถึงกับจะทำให้อารียาหย่ากับผม คุณ

คิดว่าทำแบบนี้ ผมก็จะกลับไปกับคุณเหรอ? “รพีพงษ์

กล่าวอย่างเย็นชา

“คุณ. คุณได้ยินหมดแล้วเหรอ?” การแสดงออกทาง สีหน้าของโยษิตาเริ่มซับซ้อน

ส่วนใบหน้าของบุษบากรนั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกกังวล ในเมื่อรพีพงษ์รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว ไม่ว่าเธอจะพยายาม แค่ไหน รพีพงษ์ก็คงไม่ให้อภัยเธอ

“รพีพงษี เรื่องนี้ไม่ใช่อย่างที่คุณคิด น้าของคุณแค่ สงสารฉัน จึงมาช่วยฉันก็เท่านั้น” บุษบากรรีบพูด

รพีพงษ์เบะปากของเขาและกล่าวว่า “อย่าไร้เดียงสาเลย ผู้หญิงงูพิษอย่างเธอ ไม่เคยสงสารคุณหรอก เธอแค่ หลอกใช้คุณ”

“เป็น . เป็นไปได้ไง” บุษบากรเต็มไปด้วยความไม่น่าเชื่อ เธอมาจากตระกูลลัดดาวัลย์ในเกียวโต คุณคิดว่าเธอ

จะใจดีพอที่จะมาช่วยเหลือคุณโดยเฉพาะหรือ?ในสายตาของเธอ แม้แต่หนอนหรือมดคุณก็ไม่ใช่ เธอช่วยคุณ บังคับให้อารียาหย่ากับผม ก็แค่เพื่อให้ผมกลับเกียวโตกับ เธอก็เท่านั้นเอง”รพีพงษ์พูด

บุษบากรเบิกตากว้างทันที มองไปที่โยษิตาด้วยความ ตกใจและพึมพำ “เกียว…. ตระกูลลัดดาวัลย์ในเกียวโต แล้ว คุณก็เป็น . คนของตระกูลลัดดาวัลย์ด้วย?”

“ผมตัดขาดความสัมพันธ์กับตระกูล ลัดดาวัลย์แล้ว ตอนนั้นผู้หญิงคนนี้พยายามขับไล่ผมออกจากตระกูลลัด ดาวัลย์เอง ถ้าคุณเชื่อในตัวเธอจริงๆ คุณก็มีแต่ให้เธอ

หลอกใช้เท่านั้น” รพีพงษ์หันหน้าไป “สิ่งที่ผมพูด ถูกใช่

ไหมโยษิตา?”

สีหน้าของโยษิตาค่อนข้างน่าเกลียด เธอไม่ใช่คนที่ชอบ โต้เถียงหรืออธิบาย เมื่อรู้ว่าเรื่องนี้ไม่สามารถปกปิดได้อีก ต่อไป เธอจะไม่เสียพลังงานไปกับการโต้แย้ง

“ใช่แล้วจะทำไม รพีพงษ์ แม้ว่าฉันจะหลอกใช้เธอ แต่ก็ เกิดจากคุณ ถ้าคุณกลับไปกับฉันอย่างเชื่อฟัง ฉันจะใช้ วิธีนี้ได้อย่างไร” โยษิตากล่าวอย่างเย็นชา

บุษบากรได้ยินโยษิตายอมรับ ร่างกายของเธอแข็งขึ้น ในทัน เธอคิดไม่ถึงว่าเธอจะกลายเป็นเครื่องมือของคน อื่น ส่วนคนที่โดนทำร้ายก็เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเธออีก ด้วย

ฉัน … ฉันทำผิดไปจริงๆใช่ไหม?” บุษบากรพีมพากับตัว เอง คนทั้งคนดูว่างเปล่า
รพีพงษ์จ้องไปที่โยษิตาด้วยแววตาที่อาฆาค “โยษิตา คุณคิดว่าผมต้องเชื่อฟังคุณดีๆเหรอ?”

รู้สึกถึงกลิ่นอายแห่งการฆาตกรรมบนตัวของรพีพงษ์ ในใจของโยษิตาก็ตกใจ แต่ในความรู้สึกที่ผ่านมาของเธอ รพีพงษ์ไม่มีอะไรพิเศษและเขาเป็นลูกชายที่ถูกทอดทิ้ง จากครอบครัว ไม่ต่างจากขยะที่ไร้ประโยชน์ แม้ว่าเขา จะประสบความสำเร็จในเมืองริเวอร์ แต่ก็ยังไม่มีค่าพอที่ เธอจะเก็บมาใส่ใจ

“รพีพงษ์ อย่าคิดว่าคุณได้เปิดบริษัทในสถานที่เล็กๆแบบ นี้ คุณก็มีคุณสมบัติพอที่จะพูดแบบนี้กับฉัน ตอนนี้ฉันขอ ให้คุณกลับไปกับฉันอย่างสุภาพ เพราะไว้หน้าคุณ ไม่เช่น นั้น อย่ามาโทษฉันแตกคอกับคุณละกัน” โยษิตากล่าวอ ย่างเหยียดหยาม

“เหอะๆ ผมกลัวว่าคุณจะไม่มีโอกาสแตกคอกับผมด้วย ซ้ำ คุณไม่กลัวผมให้คุณตายที่นี่เหรอ?” รพีพงษ์หัวเราะ เยาะอย่างเย็นชา

เมืองริเวอร์เป็นสถานที่เล็กก็จริง แต่นี่ไม่ได้หมายความ ว่ารพีพงษ์จะกลัวโยษิตาหลังจากเงียบไปหลายปี รพีพงษ์ เป็นมากกว่าการที่แค่เปิดบริษัทเล็กๆเท่านั้น

โยษิตาเบะปาก กล่าวว่า “รพีพงษ์ คุณไม่เห็นบอดี้การ์ด สองคนตรงหน้าฉันเหรอ?พวกเขาอาจจะไม่แข็งแกร่งเท่า ธนาตย์ แต่จัดการกับคุณนั้นเหลือเฟือ คุณคงรู้ความน่า กลัวของบอดี้การ์ด ตอนนั้นที่คุณถูกไล่ออกจากตระกูล ลัดดาวัลย์ ก็คงเคยได้สัมผัสกับฝีมือของพวกเขาไปบ้างละสิ?

ดวงตาของรพีพงษ์ค่อยๆหรี่ลง บอดี้การ์ดทั้งสองก็จ้อง มองมาที่เขา ใบหน้าเต็มไปด้วยความเยาะเย้ย

“ตอนนั้นคือตอนนั้น ผมในตอนนี้ ไม่ใช่แมลงน่าสงสาร ที่ถูกคนอื่นโยนไปโยนมาอีกต่อไป! ”

ทันทีที่พูดเสร็จ รพีพงษ์ก็ยื่นมือออกมาทันทีและโจมตี จุดอ่อนของบอดี้การ์ดทั้งสอง

ปฏิกิริยาของบอดี้การ์ดทั้งสองก็ไม่ช้า เมื่อเห็นรพีพงษ์

เริ่มลงมือ ทำเสียงหึ บุกไปทางซ้ายและขวาทันที ล้มรพี พงษ์ลงบนพื้น

“ไม่รู้จักประมาณตน” โยษิตาไม่ได้รู้สึกว่ารพีพงษ์จะเป็น คู่ต่อสู้ของบอดี้การ์ดทั้งสองของเธอ

รู้สึกว่ารพีพงษ์ลงมือก่อนคือหาที่ตายชัดๆ

อย่างไรก็ตาม ในช่วงเวลาถัดมา ดวงตาของเธอก็เบิก กว้างด้วยความประหลาดใจ บอดี้การ์ดทั้งสองล้มเหลวใน ล้มรพีพงษ์รพีพงษ์หลบการโจมตีของพวกเขาได้อย่าง ง่ายดาย จากนั้นเตะเข้าที่ใบของบอดี้การ์ดที่อยู่ด้านซ้าย

บอดี้การ์ดหมุนตัว 360 องศาทันทีและล้มลงกับพื้นอย่าง แรง

รพีพงษ์ใช้โอกาสนี้ที่จะทำแขนของเขาและเหยียบแขน ของเขาจนหัก

เมื่อบอดี้การ์ดอีกคนเห็นสิ่งนี้ เขากำลังจะช่วยคนที่ล้มลงบนพื้นทันที รพีพงษ์ไม่ให้โอกาสแก่เขา วินาทีที่เขามา ร่างของเขาก็เอื้อมไปข้างหลังคนๆนั้น ส่งแรงไปที่เท้า ข้อ เท้าของบุคคลนั้นก็มีเสียงกระดูกหัก

หลังจากใช้เวลาหายใจไม่กี่ครั้ง บอดี้การ์ดทั้งสองก็สูญ เสียประสิทธิภาพในการต่อสู้และล้มลงกับพื้น ร้อง โหยหวนด้วยความเจ็บปวด

โยษิตาจ้องมองฉากนี้ด้วยความตกตะลึงและไม่สามารถ เหม่อเป็นเวลานาน

รพีพงษ์เดินไปหาโยษิตาและถามว่า “คุณยังคิดว่าผม ไม่รู้จักประมาณตนอีกไหม?”

โยษิตาถอยหลังไปสองก้าวในทันที เธอซึ่งเป็นคนที่ สงบมาโดยตลอดก็ตื่นตระหนกขึ้นในเวลานี้

“คุณ…คุณอย่าคิดว่าคุณจัดการบอดี้การ์ดสองคนของ ฉันได้ก็จะทำให้ฉันกลัว อำนาจของตระกูลลัดดาวัลย์นั้น คุณรู้ดี ถ้าคุณกล้าที่จะทำอะไรฉัน ถึงตอนนั้นพี่สาวของ ฉันจะไม่ปล่อยคุณไปแน่นอน ไม่เพียงแต่คุณเท่านั้น แม้แต่ภรรยาของคุณและคนรอบข้างคุณจะต้องทนทุกข์ ทรมานไปพร้อมกับคุณ! “โยษิตากล่าว

รพีพงษ์หัวเราะและกล่าวว่า “โยษิตา คิดไม่ถึงว่าคุณก็ กลัวเป็นด้วย ตอนนั้นที่คุณขับไล่ผมออกจากตระกูลลัด ดาวัลย์ คุณไม่เคยตื่นตระหนกขนาดนี้มาก่อนนิ”

โยษิตากลืนน้ำลาย ตอนนั้นอยู่ในสถานที่ของตระกูลลัด ดาวัลย์ แน่นอนว่าเธอต้องไม่กลัวอยู่แล้ว แต่ตอนนี้มันคือเมืองริเวอร์ บอดี้การ์ดสองคนของเธอก็ถูกจัดการ ว่ากัน ว่ามังกรที่แข็งแกร่งก็ยากที่จะจัดการกับงูในพื้นที่นั้นได้ แน่นอนว่าเธอต้องกลัวเป็นเรื่องธรรมดา

“รพีพงษี ฉันต้องการที่จะพาคุณกลับไป เพื่อให้คุณได้ รับมรดกของตระกูลของลัดดาวัลย์ ทำไมคุณถึงไม่รู้จัก ผิดชอบชั่วดีเลย?” โยษิตากล่าวอีกครั้ง

สืบทอดมรดกของตระกูล?ถ้าจะให้ผมสืบทอดมรกดก ของตระกูลจริงๆ ทำไมคุณถึงพูดกับผมด้วยท่าทีเช่นนี้?

“รพีพงษ์เอ่ยถาม

“ฉันเคยชินกับแบบนี้ ทำไม คุณยังต้องการให้ฉันก้ม หน้าก้มตา นอบน้อมถ่อมตนให้คุณเหรอ?” โยษิตากล่าว ด้วยสีหน้ามืดขรึม

“เหอะๆ ไม่จำเป็น คนอย่างคุณหยิ่งผยองมาทั้งชีวิต ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ในไม่กี่วันหรอก อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าคุณจะหยิ่งผยองแค่ไหน คุณก็ไม่ควรบังคับให้อารี ยาหย่ากับผม” การแสดงออกของรพีพงษ์ค่อยๆเปลี่ยนไป เริ่มเย็นชาขึ้นเรื่อยๆ

“อารียานั่นมีอะไรดี เธอเป็นแค่คนตระกูลระดับสองใน ท้องถิ่น ผู้หญิงเช่นนี้ เมื่อคุณกลับไป ฉันจะหาให้คุณ ร้อยคน คนแบบนี้มีอะไรที่ทำให้คุณรักนักรักหนา? โยษิ ตาพูดอย่างดูถูก

รพีพงษ์ยกมือขึ้นและตบหน้าของโยษิตาอย่างแรง เสียง” ผวะ”ดังขึ้น อากาศโดยรอบดูเหมือนจะแข็งตัว
“คุณ ไม่มีสิทธิ์พูดเธอเช่นนั้น”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ