บทที่880 ผมไม่เคยคิดจะลวนลามคุณ

รพีพงษ์มองหงส์อย่างประหลาดใจ จากนั้นก็ก้มหน้ามองไปที่ขา ของหงส์ รู้สึกเขินอายขึ้นมา

เมื่อเขาทำเพื่อหยุดพลังของหงส์ไว้ ต้องกดจุดฝังเข็มบน ขาอ่อนไว้ไม่ได้คิดเรื่องขาอ่อนของผู้หญิงแต่อย่างใด

ก็ไม่แปลกที่หงส์จะทั้งอายทั้งโกรธในเวลาเดียวกัน ที่แท้ตัว เองก็ถูกลวนลามนี่เอง

แต่เรื่องในระหว่างการต่อสู้ ใครจะไปคิดเรื่องแบบนี้ ถ้าอีกฝั่ง เป็นศัตรูของตัวเอง ยังสามารถขอให้อีกฝั่งอย่าลวนลามตัวเอง ตอนต่อสู้ได้ด้วยหรอ?

พรดรัลและคนอื่นๆก็ไม่คาดคิดว่าเรื่องที่หงส์ใส่ใจจะเป็นเรื่อง นี้ แต่ตอนนี้พวกเขาไม่กล้าพูดอะไรตามใจปากแล้ว เมื่อกี้ที่ร พงษ์แสดงฝีมือออกมา ก็ทำให้พวกเขาหวาดกลัวได้แล้ว

“ขอ….ขอโทษนะการต่อสู้เมื่อกี้ ผมไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้เลย รพีพงษ์ขอโทษหงส์

หงส์ยังคงมองรพีพงษ์ด้วยความโกรธ แล้วกล่าวอย่างโมโห ว่า “เหอะ ฉันว่าแกตั้งใจ จะบอกให้นะ ฉันอายุมากกว่าแกหลาย ปี แกยังกล้าลวนลามฉัน แกไม่เคารพรุ่นพี่ ฉันจะไม่มีทางปล่อย แกไว้แน่!”

“อย่าคิดว่าแกฝีมือดีแล้วฉันจะปล่อยไปนะ จิตใจแกไม่ปกติฝีมือดีก็ไม่ช่วยอะไร

รพีพงษ์เห็นท่าทีของหงส์ ก็รู้สึกว่าเธอแก่กว่าเขาแค่ห้าหกปี เอง แล้วยังบอกว่าตัวเองไม่เคารพรุ่นพี่อีก นี่มันหาเรื่องกันชัดๆ

และเขาก็คิดว่าตัวเองทำถูกต้อง จะเป็นคนที่จิตใจไม่ปกติได้ ไงกัน เธอคิดมากเป็นเองแท้ๆ

“คุณเข้าใจผิดแล้ว ผมไม่ได้อยากลวนลามคุณเลยนะ ตั้งแต่ ต้นจนกระทั่งตอนนี้ ผมไม่ได้สังเกตความสวยงามของคุณด้วยซ้ำ ในสายตาผม คุณก็เป็นแค่คนที่รับผิดชอบการทดสอบเท่านั้น ผมจะลวนลามคุณได้ไงกัน” รพีพงษ์กล่าว

หงส์ซักตา รู้สึกว่าคำพูดของรพีพงษ์ กำลังบอกกับตนว่า เขาไม่ได้กระทำต่อเธอเหมือนเธอเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง

คำพูดแบบนี้สำหรับผู้หญิงคนหนึ่ง มันหมายถึงการเหยียด

หยามอย่างมาก

รพีพงษ์ลวนลามหงส์ หงส์โมโหอย่างบรรยายไม่ถูก แต่ร พงษ์พูดว่าตัวเองไม่ได้สังเกตลักษณะของหงส์ นี่มันเหมือนกำลัง ประชดประชันหงส์ว่าเธอหลงตัวเองหรอกหรอ?

เธอกัดฟันมองรพีพงษ์ รู้สึกว่าตัวเองได้เจอเข้ากับตัวซวยของ จริงที่ไม่เคยเจอมาก่อนในชีวิตนี้

แต่ทว่าฝีมือของอีกฝั่งแข็งแกร่งอย่างมาก ตัวเองไม่ได้เป็นคู่ ต่อกรของเขา และคนเก่งที่ไม่มีใครเทียบได้แบบนี้ ตัวเองก็ไล่ เขาไปไม่ได้อีก ดังนั้นบทสรุปก็คือ ทำได้เพียงอดกลั้นเท่านั้น
“แกชนะ แต่แกอย่าคิดว่าเรื่องนี้จะจบง่ายๆแบบนี้นะ แม้แกจะ เป็นคนเก่งที่ไม่มีใครเทียบได้ หลังจากที่เข้ากลุ่มสิงโตแล้ว ยังไง ฉันก็เป็นรุ่นพี่ของแก อย่าให้ฉันมีโอกาสนะ ฉันจะให้แกได้ ลองดี” หงส์พูดกับรพีพงษ์อย่างเกรี้ยวกราด

รพีพงษ์ยักไหล่ ไม่แคร์

หงส์มองไปที่พรดรัลและคนอื่นๆ แล้วกล่าว “พวกแกยืนบ้า อะไรอยู่ รีบขึ้นเวทีสิ!”

พรดรัลทั้งสามตกใจกับท่าทีของหงส์ ไม่กล้าเชื่องช้า คนหนึ่ง รีบพุ่งขึ้นไปบนเวที

จากนั้นเหลือสองคนเข้าทดสอบในขณะที่หงส์กำลังเกรี้ยว กราคอยู ไป ทั้งสองตัวสั่น กลัวว่าหงส์จะโมโหแล้วไล่พวกเขาออก

ดีที่ทั้งสองมีฝีมือจริงๆ เป็นแดนปรมาจารย์ที่แท้จริง ดังนั้น

สุดท้ายจึงไม่เกิดข้อผิดพลาดอะไร

หลังจากที่ทั้งห้าคนทดสอบเสร็จแล้วนั้น หงส์ก็พาพวกเขา เข้าไปในภูเขา

พรดรัลแปลกใจกับตัวตนของรพีพงษ์ ได้เดินไปข้างรพีพงษ์ แล้วถาม “น้องชาย ฝีมือของคุณไร้ที่ติขนาดนี้ หาได้ยากจริงๆ มี ทราบว่าน้องชายบอกชื่อหน่อยได้หรือไม่?”

รพีพงษ์มองเขา แล้วตอบอย่างเรียบง่ายว่า “รพีพงษ์” หลังจากที่พรดรัลได้ยินเสียงนี้ก็ชะงักไป แม้ตอนนั้นเขาคาดเดา แต่ไม่มั่นใจ เพราะแม้ว่ารพิพงษ์จะแสดงฝีมือที่สำนักเทพยา เซียน แต่ก็ยังไม่ถึงแดนดั่งเทพ แต่วัยรุ่นที่อยู่ตรงหน้านี้ ฝีมือเป็น แดนครึ่งดั่งเทพแล้วจริงๆ

ตอนนี้ได้ยินรพีพงษ์พูดชื่อตัวเองออกมา พรดรัลก็ตะลึงเป็น อย่างมาก

“หรือคุณคืออัจฉริยะที่สำนักเทพยาเซียน ที่ต่อกรกับแดน

ปรมาจารย์สิบกว่าคนนั้น?” พรดรัลกล่าว

รพีพงษ์ไม่ปฏิเสธ แล้วพยักหน้า

พรดรัลตื่นเต้นขึ้นมา แล้วรีบเข้าใกล้รพีพงษ์กล่าว “พร ลิขิตจริงๆ ตอนนั้นลูกชายและลูกสาวของฉันอยู่ที่สำนักเทพยา เซียน ลูกชายฉันชื่อดรัณ ลูกสาวฉันชื่อเพ็ญรตี พวกเขาพูดว่า พวกเขากับคุณไปสำนักเทพยาเซียนด้วยกัน ไม่รู้ว่าน้องชายยัง พอจําได้มั้ย?”

“พอจําได้บ้าง” รพีพงษ์ตอบ

พรตรัสรู้สึกว่าความสัมพันธ์ของตัวเองกับรพีพงษ์เริ่มใกล้ เข้าไปอีก สามารถสร้างสัมพันธไมตรีกับคนเก่งแบบนี้ มี ประโยชน์อย่างมาก

คนรอบข้างทั้งสามคนมองไปที่พรดรัลอย่างอิจฉา ดูออก ชัดเจนว่าอยากเข้าใกล้รพีพงษ์ด้วย

“ตอนแรกที่เกิดเรื่องสำนักเทพยาเซียน ฝีมือของน้องชายน่า จะเป็นแดนปรมาจารย์ขั้นสูงสุดใช่มั้ย? คิดไม่ถึงว่าที่ผ่านไปแค่ไม่กี่เดือน ฝีมือของน้องชายก็เป็นครึ่งแดนดั่งเทพแล้ว ซึ่งน่า ตะลึงจริงๆ” พรดรัลกล่าวต่อ

ครั้งนี้ไม่ใช่แค่พวกพรดรัลเลื่อมใสรพีพงษ์ แม้แต่หงส์ก็ เหลือบมองรพีพงษ์ ด้วยความตะลึง ไม่คิดว่ารพีพงษ์จะสามารถ ใช้ระยะเวลาอันนี้จากแดนปรมาจารย์ขั้นสูงสุดเป็นแดนครึ่งแดน ดั่งเทพได้

“เหอะ มีพรสวรรค์แล้วไง ก็เป็นแค่คนชั้นต่ำอยู่ดี” หงส์พึมพำ รพีพงษ์เซ็ง ดูๆไปน่าจะเปลี่ยนแปลงลักษณะของเขาในสายตา ของหงส์ได้ยากแล้ว

ผ่านไปไม่นาน หงส์พาทุกคนมายังห้องที่เต็มไปด้วยหน้า จอแสดงผล ในห้องมีพนักงานไอทีจำนวนไม่น้อยปฏิบัติงานอยู่

พรดรัลและคนอื่นๆอายุไม่น้อยแล้ว ไม่ค่อยคุ้นเคยกับอุปกรณ์

เครื่องใช้ไฟฟ้าเหล่านี้ แต่รพีพงษ์กลับไม่รู้สึกพิเศษอะไร

“นี่เป็นห้องป่าวประกาศภารกิจของกลุ่มสิงโต เดี๋ยวฉันจะให้ พนักงานสมัครไอดีให้ทุกคน วันข้างหน้าพวกคุณสามารถใช้ไอดี นี้เข้าไปยังเว็บของกลุ่มสิงโต รับภารกิจ” หงส์กล่าว

พรดรัลและคนอื่นๆรู้สึกอับอาย ชัดเจนว่าพวกเขาใช้ อินเตอร์เน็ตไม่เป็น

“คุณหงส์ผู้ยิ่งใหญ่ พวกเราไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับของพวกนี้ มันดียังไงหรือ” พรดลกล่าว

หงส์ชักตาไปที่เขา แล้วกล่าว “ใช้ไม่เป็นที่เรียนรู้ พวกคุณเป็นแดนปรมาจารย์กันแล้ว เรื่องง่ายๆแค่นี้เรียนรู้ไม่ได้หรือไง?” เห็นหงส์มีท่าทีไม่เกรงใจใคร พรดรัลก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก

รพีพงษ์ไม่สนใจพวกพรตรัส แล้วเดินไปที่หน้าด้านของหน้าจอ มองไปยังหน้าจอ ที่เขียนว่า “อันดับรางวัลนำจับ” คำนี้ ข้างล่าง ตามด้วยรายชื่อ