บทที่ 965 ยอมแพ้ทันที

ชมชาญชี้นิ้วไปที่รพีพงษ์ที่นั่งอยู่ตรงนั้น เอ่ยปากพูดว่า “คนคน นั้นก็คือหัวหน้าครูฝึกของทหารมังกร เขาเป็นเพียงเด็กผู้ชายใน อายุยี่สิบกว่า ครั้งนี้ที่ทหารมังกรสามารถมีผลการแข่งขันที่ดี แบบนี้ได้ คงจะเป็นเพราะเบื้องหลังของเด็กคนนี้มีผู้ชำนาญชี้แนะ อยู่”

“แต่ตัวของเด็กคนนี้คงจะไม่สามารถเทียบกับท่านชเยศได้ ดัง นั้นตราบใดที่ท่านเอาชนะเขาได้ ทำให้ทุกคนรู้ว่าหัวหน้าครูฝึก ของทหารมังกรเป็นตัวปลอม การแข่งความยิ่งใหญ่ครั้งนี้ของ พวกเรา ก็ไม่ถือว่าขายหน้าเกินไป

หลังจากพูดจบ ชมชาญหันหน้ามองไปที่ชเยศ กลับพบว่าใน ตอนนี้ใบหน้าของชเยศซีดเซียว และร่างกายของเขาสั่นเป็นครั้ง คราว ราวกับว่าป่วยหนักกะทันหัน ซึ่งค่อนข้างแปลก

“ท่านชเยศ ท่านเป็นอะไร? เมื่อกี้นี้ฉันเห็นว่าท่านยังดีอยู่เลย ทำไมจู่ๆเหมือนกับไม่สบายล่ะ?”ซมชาญเอ่ยปากถามอย่าง รวดเร็ว

ชเยศไม่ได้ตอบคําถามของชมชาญ ในเวลานี้ในหัวสองของ เขาหวนนึกถึง ก็คือตอนนั้นที่รพีพงษ์ใช้พลังของตัวเอง ฉากที่ นายใหญ่แห่งตระกูลใหญ่ทั้งห้าของพวกเขาถูกทำร้ายจนเสีย ชีวิตและบาดเจ็บ

ความกลัวโดยสัญชาตญาณแบบนั้นเกิดขึ้นจากก้นบึ้งของหัวใจ ทำให้เขาไม่สามารถรักษาสถานะก่อนหน้านี้ได้เลย

ในเวลานี้รพีพงษ์ก็มองไปที่ซเยศเช่นกัน และเมื่อตอนที่เห็น

ชเยศยืนอยู่ข้างๆชมชาญ เขาก็นิ่งอึ้งไป “เขาก็คือครูฝึกกลุ่มหมาป่าของพวกคุณเหรอ?”รพีพงษ์เอ่ย

ปากถาม

แม้ว่าจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับชเยศ แต่ชมซาญรู้ว่ารัศมีไม่ สามารถที่จะพ่ายแพ้ได้ ดังนั้นจึงเอ่ยปากพูดว่า “ถูกต้อง ท่านนี้ เป็นท่านชเยศที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในโลกศิลปะการต่อสู้ ความ แข็งแกร่งของเขา บรรลุถึงแดนปรมาจารย์ชั้นสูงสุดแล้ว มีคู่ต่อสู้ ไม่กี่คนในโลก ถ้านายต่อสู้กับเขา คงจะถูกเขาโจมตีคนพ่ายแพ้ ยับเยิน!”

รพีพงษ์ยิ้มขึ้นมาทันที ใช้สายตาเจ้าเล่ห์มองดูชเยศ เอ่ยปาก พูดว่า “งั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้นฉันก็อยากจะประลองดูว่า ตอนนี้ ท่านชเยศอยู่ในระดับใดแล้ว”

ชเยศถูกสายตาที่จ้องมองมาของรพีพงษ์ทำให้ขนลุกขึ้นมา หลังจากที่ได้ยินคำพูดของรพีพงษ์ เขาก็รีบเดินไปตรงหน้าร พงษ์ โค้งคำนับให้เขาแล้วพูดว่า “น้องรพีพงษ์ก็พูดล้อเล่นไป แล้ว ฉันเป็นเพียงหนึ่งในผู้พ่ายแพ้ของคุณเท่านั้น คุณไม่ต้อง ลงมือฉันก็รู้ตัวว่าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคุณ ฉันยอมแพ้แล้ว การต่อสู้ ในวันนี้ ก็ไม่รบกวนให้น้องรพีพงษ์ลงมือแล้ว”

หลังจากที่ทุกคนที่อยู่รอบๆได้เห็นท่าทางของชเยศ บน ใบหน้าที่แสดงถึงความประหลาดใจยากที่จะปิดซ่อนไว้ได้ ยังไงก็คาดไม่ถึง เขาจะพูดคำพูดแบบนี้ออกมาให้เพิพงษ์

ชมชาญก็มองไปที่ซเยศด้วยความตกตะลึง จากนั้นก็เอ่ยปาก ถามอย่างรวดเร็ว: “ท่านชเยศ ท่านหมายความว่าอย่างไร? เขา แค่เด็กอายุยี่สิบปีกว่าเท่านั้นเอง ทำไมท่านต้องกลัวเขาขนาดนั้น ด้วย?”

เยศมองไปทางชมชาญ ถอนหายใจ และเอ่ยปากพูดว่า “หัวหน้าชาญ แม้ว่าเขาจะอายุน้อย แต่ความแข็งแกร่งของเขาก็ ไม่ธรรมดาอย่างที่คิด

“ถ้ารู้ก่อนมาว่าหัวหน้าครูฝึกของทหารมังกรเป็นเขา พูดอะไร ฉันก็จะไม่ตอบรับคำเชิญของคุณ ไปเป็นครูฝึกของกลุ่มหมาป่า เพราะเผชิญกับรพีพงษ์ เป็นไปไม่ได้ที่จะชนะ”

“ถ้าคุณไม่เข้าใจว่าทำไมฉันถึงมีท่าทีแบบนี้ สามารถไปตรวจ สอบคำว่ารพีพงษ์ที่เกียวโตได้ บนอินเทอร์เน็ตน่าจะมีตำนาน ของเขาอยู่ไม่น้อย”

“อย่าได้คิดว่านั่นเป็นเพียงข่าวลือ สิ่งเหล่าเป็นเรื่องจริง ทั้งหมด!”

“หัวหน้าชาญ ฉันรู้สึกอับอายกับตำแหน่งครูฝึกของกลุ่ม หมาป่า ดังนั้นตอนนี้เริ่มที่จะลาออกจากตำแหน่งนี้กับคุณ ใน ระยะช่วงเวลานี้ฉันละอายใจต่อความคาดหวังที่คุณมีต่อฉัน ถ้า ในอนาคตมีโอกาส ฉันจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อชดเชย หัวหน้า”

หลังจากพูดจบ ชเยศก็ไม่สนใจสายตาการจ้องมองของทุกคนหันกลับมาและเดินออกจากอัฒจันทร์

ถ้าไม่รีบจากไปอย่างรวดเร็ว รพีพงษ์ยืนยันที่จะต่อสู้กับเขา ฉวยโอกาสตอนที่ต่อสู้ฆ่าเขาทันที ถ้าอย่างนั้นก็สายเกินไปที่เขา จะเสียใจแล้ว

ชมชาญนิ่งอึ้งอยู่ที่เดิมเหมือนท่อนไม้ รอร่างของชเยศหายไป จากบนอัฒจันทร์ ถึงดึงสติกลับคืนมาได้

ท่าทีของทุกคนที่อยู่ในสนามก็ไม่แตกต่างจากชเยศมากนัก ไม่เข้าใจว่าทำไมชเยศถึงได้กลัวรพีพงษ์ขนาดนั้น

ในขณะนี้ มีคนเอาโทรศัพท์ค้นหาวีรกรรมที่ผ่านมาที่เกี่ยวข้อง กับรพีพงษ์ ตะโกนออกมาเสียงดัง

“พระเจ้า มีค่ากล่าวบนอินเทอร์เน็ตว่า ครั้งหนึ่งรพีพงษ์ใช้ พลังของตัวเองต่อสู้กับนายใหญ่ของห้าตระกูลใหญ่ในโลก ศิลปะการต่อสู้ของประเทศจีน และฆ่าคนสามคนด้วยท่วงท่า เดียว บาดเจ็บสาหัสสองคน ในบรรดาสองคนที่ได้รับบาดเจ็บ สาหัส ก็มีชเยศ!”

“ฉันก็ค้นเจอเหมือนกัน ข้างบนบอกว่ารพีพงษ์ใช้ท่วงท่าที่ ทำให้โลกตกตะลึงสั่นสะเทือนในขณะต่อสู้ ในท้องฟ้าปรากฏ นิมิตทิวทัศน์ บอกว่ารพีพงษ์เป็นเทพอสูรที่มีอยู่ในโลกศิลปะการ ต่อสู้!”

ในขณะนี้อัฒจันทร์ก็ระเบิดขึ้นมา และมีคนไม่น้อยก็ทยอย หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา และเริ่มตรวจสอบข้อมูลเกี่ยวกับร พงษ์
ก่อนหน้านี้พวกเขาคิดว่ารพีพงษ์เป็นคุณชายที่ร่ำรวยจากเกีย วโต มาเปร์คิง ก็มาสัมผัสชีวิต ไม่มีใครอยากจะไปตรวจสอบ รายละเอียดเบื้องลึกของรพีพงษ์

จนถึงตอนนี้พวกเขาถึงได้รู้ว่า คือพวกเขาประเมินรพีพงษ์ เกินไป

ชมชาญมองไปที่รพีพงษ์ด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจ จากนั้นก็พุ่งไป หาคนข้างๆคนคนนั้น มองดูวีรกรรมที่ผ่านมาที่เกี่ยวข้องกับร พงษ์ที่เพิ่งค้นหาออกมา

เมื่อเห็นคําบรรยายด้านบน และวิดีโอประกอบมาด้วย ชมชาญถึงรู้ว่าครั้งนี้ตัวเองเจอคู่ต่อสู้ที่น่ากลัวขนาดไหน

เดิมทีเบื้องหลังของรพีพงษ์ก็ไม่มีสิ่งที่เรียกว่าผู้ชำนาญ ถ้า หากบอกว่ามีจริงๆ นั่นก็คือตัวรพีพงษ์เอง

รพีพงษ์พึ่งพาความสามารถของตัวเอง ในการฝึกฝนทหาร

มังกร ให้กลายเป็นแบบนี้ด้วยมือ

สิ่งนี้ทำให้ในใจของชมชาญเกิดความรู้สึกพ่ายแพ้อย่าง สมบูรณ์

เดิมทีผู้นำไม่มีทางที่จะแต่งตั้งบุคคลที่ไม่มีความสามารถให้ เป็นหัวหน้าครูฝึกของทหารมังกรตามใจชอบได้ รพีพงษ์สามารถ เป็นหัวหน้าครูฝึกของทหารมังกรได้ ทั้งหมดเป็นเพราะเขามีพลัง มากเกินไป

รพีพงษ์ก็คาดไม่ถึงเรื่องราวจะพัฒนากลายเป็นแบบนี้ เดิมทีที่บอกว่าจะประลองก็จบลงเช่นนี้ ทุกคนต่างก็เริ่มค้นหาวีรกรรมที่ ผ่านมาเกี่ยวกับเขา ทำเหมือนราวกับว่าเขาเป็นคนในตำนาน สายตาที่มองไปทางเขาก็เปลี่ยนไปเป็นเกรงกลัวมากขึ้น

“หัวหน้าชาญ ครูฝึกของพวกคุณยอมแพ้เอง ไม่รู้ว่ากลุ่ม หมาป่าของพวกคุณ ยังมีใครที่อยากจะประลองกับฉันมั้ย?”ร พงษ์จ้องมองชมชาญแล้วเอ่ยปากถาม

ชมชาญมองไปที่รพีพงษ์ด้วยการแสดงออกที่ซับซ้อน จากนั้น ก็ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ สองมือประสานเคารพให้รพีพงษ์ เอ่ยปากพูดว่า “ความแข็งแกร่งของประธานครูฝึกรพีพงษ์ แข็งแกร่งมาก คือกลุ่มหมาป่าของเราที่ประเมินคุณต่ำเกินไป

“การแข่งขันความยิ่งใหญ่ในครั้งนี้ พวกเราพ่ายแพ้ให้กับ ทหารมังกรที่ประธานครูฝึกรพีพงษ์ ฝึกฝนออกมา ยอมรับความ พ่ายแพ้ทั้งใจ แต่พวกเรายังคงจะพยายามต่อไป เพื่อให้เหนือ กว่าทหารมังกรโดยเร็วที่สุด!

รพีพงษ์ยิ้มเล็กน้อย ดูเหมือนว่าคนในกองทัพ มีคนเลือดร้อน ไม่มากก็น้อย ไม่มีทางที่จะยอมรับความพ่ายแพ้ นี่กลับทำให้ร พงษ์มองชมชาญสูงไป

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นฉันก็กลับไปก่อนแล้ว ใน อนาคตฟ้ายังลิขิตค่อยพบกัน

หลังจากพูดจบ รพีพงษ์ก็เดินออกไปที่ด้านนอกของอัฒจันทร์ และทุกคนในทหารมังกรก็เดินตามไปทันที

จนถึงตอนนี้ ชื่อรพีพงษ์นี้ ได้กลายเป็นตำนานในเปร์คิงไปแล้ว เมื่อทุกคนพูดถึงรพีพงษ์ จะบอกว่าครูฝึกของกลุ่มหมาป่า เพียงแต่เป็นเพราะเห็นรพีพงษ์แวบเดียว ก็หวาดกลัวจนก้มลง ยอมรับความพ่ายแพ้