บทที่914 เขาเสียชีวิตแล้ว

เดิมที่ธรณินทร์และนิรวิทย์ทั้งสองคนก็อยากจะอาศัยวิชาสะกด จิตมาถ่วงเวลาสักพัก ต่อให้จะไม่สามารถควบคุมจิตใจของรพี พงษ์ไว้ได้ ถ่วงเวลาสักพักก็ไม่น่าจะมีปัญหา

แต่เมื่อเห็นท่าทางของจิรัสย์ ในใจทั้งสองก็ตกใจ ตอนนั้นพวก เขาต่างรู้สึกว่าจิรัสย์ใช้วิชาสะกดจิตออกมาแล้ว แต่ในพริบตาจิ รัสย์ก็กลายเป็นแบบนี้ อธิบายได้เพียงว่ารพีพงษ์โต้กลับด้วย กลยุทธ์ที่ทรงพลังกว่า ไม่อย่างนั้นไม่มีทางที่จะเกิดสถานการณ์ แบบนี้

ในใจของทั้งสองคนก็ตกใจ พวกเขาคิดไม่ออก ตกลงว่าร พงษ์เป็นสัตว์อะไรกันแน่ มีความแข็งแกร่งขนาดนี้อยู่ในศิลปะ การต่อสู้แล้ว อยู่ในวิชาเวทย์กลับน่ากลัวขนาดนี้ ที่สำคัญอายุยัง น้อยขนาดนี้ ซึ่ง จะต้องมีความสามารถแค่ไหน ถึงจะสามารถ บรรลุถึงระดับแบบนี้ได้ภายในช่วงเวลาสั้นเช่นนี้

รพีพงษ์มองไปที่จิรัสย์ที่อาเจียนฟองขาว ก็รู้สึกประหลาดใจ เล็กน้อย เมื่อกี้นี้เขามัวแต่ปลดปล่อยพลังจิต ในขณะเดียวกันก็ ระวังการกระทำของทั้งสามคน ตอนที่จิรัสย์ใช้วิชาสะกดจิต เขา ใช้พลังจิตสะท้านกลับไปทันที คาดไม่ถึงว่าจิรัสย์จะกลายเป็น สภาพแบบนี้

รพีพงษ์ไม่ลังเล ยกเท้าขึ้นเหยียบตรงไปที่หน้าอกของจิรัสย์ จิ รัสย์กระตุกไม่กี่ครั้ง จากนั้นก็ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ
สําหรับคนที่ใช้วิธีการชั่วร้ายที่ไม่เหมาะสมลงมือกับเด็กผู้ หญิงที่ไร้เดียงสา รพีพงษ์ไม่จำเป็นต้องมีความเมตตาเป็น ธรรมดา ถ้าเดาไม่ผิด ที่ผ่านทั้งสามคนนี้คงจะใช้วิชาสะกดจิต ทำร้ายหญิงสาวมาไม่น้อย ดังนั้นฆ่าทิ้งทันที นี่ถึงจะวิธีที่ดีที่สุด ในการป้องกันไม่ให้ผู้อื่นได้รับอันตรายในอนาคต

เมื่อธรณินทร์และนิรวิทย์ทั้งสองคนเห็นว่าจิรัสย์เสียชีวิตด้วย เงื้อมมือของรพีพงษ์ ไม่พูดจาแม้แต่คำเดียวก็ลุกขึ้นมาจากบน พื้น และต้องการวิ่งออกไปข้างนอก

ร่างของรพีพงษ์กะพริบเดียว ก็อยู่ตรงหน้าพวกเขาทั้งสองคน

“เขาได้ไปรายงานตัวที่พญายมแล้ว พวกแกทั้งสองคนจะทิ้ง เขาไว้ข้างหลังแบบนี้ ไม่ค่อยจะดีมั้งรพีพงษ์กล่าวด้วยราบเรียบ

บนใบหน้าของธรณินทร์และนิรวิทย์เต็มไปความสิ้นหวัง ต่างก็

คุกเข่าเสียงดังโครมลงมาอยู่บนพื้น

“น้องชาย ขอร้องปล่อยพวกเราไปเถอะ จากนี้ไปพวกเราจะไม่ ทําเรื่องแบบนี้อีก พวกเราจะแก้ไขความชั่วร้ายและกลับไปเป็น สิ่งที่ถูกต้อง ได้โปรดไว้ชีวิตพวกเราด้วย”

รพีพงษ์ส่งเสียงเย็น เอ่ยปากพูดว่า “ร้องขอความเมตตา ไป พูดกับพญายมเถอะ”

หลังจากพูดจบ รพีพงษ์เตะออกอย่างรวดเร็ว และเตะบนลำคอ ของธรณินทร์และนิรวิทย์ทั้งสองคน

เห็นเพียงมีเสียงดังกึกกึกขึ้นมาจากในลำคอของทั้งสองคนจากนั้นล้มลงอยู่บนพื้น อ่อนลงไป

หลังจากที่กำจัดทั้งสามคนแล้ว ผู้หญิงที่โดนวิชาสะกดจิต เหล่านั้นก็จะหายไปโดยอัตโนมัติ

หญิงสาวทุกคนมองไปรอบๆด้วยความสยดสยอง เมื่อกี้นี้พวก หล่อนเหมือนกับฝันร้าย รู้สึกว่าตัวเองสูญเสียการควบคุมของ ร่างกาย ที่สำคัญเหมือนราวกับว่าจะทำตามที่คนอื่นบอก ความ รู้สึกนี้น่ากลัวจริงๆ

สิ่งแรกที่หงส์ทําหลังจากที่ฟื้นคืนสติ ก็คือการมองไปที่ด้าน

ข้างของตัวเอง อยากแน่ใจว่ารพีพงษ์เป็นอะไรมั้ย

เมื่อเห็นว่ารพีพงษ์ไม่ได้นั่งอยู่ที่นั่งข้างๆ หล่อนรีบมองไป รอบๆอีกครั้ง และเมื่อเห็นว่าจิรัสย์ธรณินทร์และนิรวิทย์ทั้งสาม คนล้มลงกับพื้นโดยไม่มีลมหายใจ ตอนที่รพีพงษ์ยืนอยู่ตรงหน้า พวกเขาทั้งสามคน หล่อนก็โล่งใจอย่างเงียบๆเช่นกัน

หล่อนรีบลุกขึ้นยืน เดินไปที่ข้างรพีพงษ์ เอ่ยปากถามว่า “นาย ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย?”

รพีพงษ์พยักหน้า แล้วพูดว่า “ปัญหาก็ได้รับการแก้ไขแล้ว ทั้ง สามคนนี้ที่ชำนาญวิชาสะกดจิต เรวัตร่วมมือกับพวกเขาหลอก ลวงหญิงสาวเหล่านี้มา เพื่อให้ทั้งสามคนฝึกฝนวิชาฝึกค เหมือนว่าตระกูลกิติมหาคุณก็ไม่ใช่ของดีอะไร กลับสั่งสอนของ แบบนี้ออกมา

เมื่อได้ยินคำพูดของรพีพงษ์ ในใจหงส์ก็หวาดกลัวอย่างฉับ พลัน ถ้าหากวันนี้ไม่ใช่รพีพงษ์ หล่อนคงจะถูกเรวัตและเดรัจฉานสามตัวนี้ทำลายแล้ว

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ แววตาของหงส์ที่มองไปที่รพีพงษ์มีความรู้สึก ซาบซึ้งเพิ่มมาด้วย ในเวลาเดียวกันก็รู้สึกถึงความปลอดภัยจาก บนตัวของรพีพงษ์ เหมือนราวกับว่าเพียงแค่มีรพีพงษ์อยู่ ความ ยากลำบากใดๆก็จะได้รับการคลี่คลายให้หมดไปได้อย่าง ง่ายดาย

“ถ้าอย่างนั้นคุณชายตระกูลกิติมหาคุณล่ะ?”หงส์เห็นเพียงร่าง ของจิรัสย์พวกเขาทั้งสามคน และไม่ทันได้สังเกตเห็นเรวัต จึงเอ่ย ปากถามหนึ่งประโยค

รพีพงษ์ยื่นมือชี้นิ้วไปที่กำแพง หงส์มองไปตามมือของรพีพงษ์ หลังจากที่เห็นร่างทั้งร่างของเรวัตฝังอยู่ในกำแพง ก็อ้าปากกว้าง ในทันที

นี่จะต้องมีพละกำลังมากแค่ไหน ถึงสามารถฝังคนเป็นๆเข้าไป

ด้านในได้

หงส์เดินไปที่ข้างกำแพง เห็นว่าใบหน้าของจิรัสย์ที่ซีดราวกับ กระดาษ แววตาก็สูญเสียความสดใส หล่อนยื่นมือไปสัมผัสไว้ที่ หน้าจมูกของเรวัต สีหน้าท่าทางดูตกใจ เอ่ยปากพูดว่า: “เขาเสีย ชีวิตแล้ว”

รพีพงษ์ยักไหล่ และไม่รู้สึกผิดอะไร เรวัตร่วมมือกับจิรัสย์พวก เขาทั้งสามคนทำเรื่องที่ไร้มนุษยธรรมแบบนี้ รวมทั้งอยา เมทั้งอยากจะ ลงมือกับรพีพงษ์ ตายไปแล้วก็สมควรได้รับบาปกรรม

“ตระกูลกิติมหาคุณมีอำนาจมากอยู่ในเมืองอยู่เย็น ความแข็งแกร่งของผู้นำตระกูลกิติมหาคุณเมื่อเทียบกับยอดฝีมือแดน ดั่งเทพแล้ว ก็ไม่ได้แย่กว่า ลูกชายของเขาตายอยู่ในเงื้อมมือ ของพวกเรา ตระกูลกิติมหาคุณคงจะไม่มีทางยอมวางมือยุติเรื่อง ราวอย่างแน่นอน “หงส์เอ่ยปากพูดอย่างกังวล

“เขารนหาที่เอง ถ้าหากผู้นำตระกูลกิติมหาคุณก็ไม่มีสติ ปัญญาเหมือนลูกชายของเขา ฉันก็ไม่รังเกียจที่จะทำให้เขาไปอยู่ เป็นเพื่อนกับลูกชายของเขา รพีพงษ์กล่าวเสียงราบเรียบ

ในเวลานี้หงส์สัมผัสได้ถึงพลังอานุภาพที่ไม่มีที่สิ้นสุดจากบน ตัวของรพีพงษ์ ก็เหมือนราวกับเทพเจ้าแห่งสงครามที่ลงมาอยู่ บนโลก ใครก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะรุกรานความน่าเกรงขามของเขาได้

ในเวลานี้หงส์เลือกที่จะเชื่อรพีพงษ์ ในใจของหล่อน รพีพงษ์มี คุณสมบัติคุ้มค่ากับที่หล่อนจะเชื่อ

ไม่พูดจาเรื่องไร้สาระ รพีพงษ์และหงส์ปลอบใจหญิงสาวเหล่า

นั้นสักพัก บอกพวกหล่อนว่าอย่าเผยแพร่เรื่องราวในวันนี้ออกไป

ไม่อย่างนั้นจะนำพาหายนะถูกฆ่ามาสู่ตัวเองได้

หญิงสาวเหล่านี้ก็รู้ว่าตัวเองเพิ่งรอดพ้นมาจากความตาย รู้สึก ซาบซึ้งต่อรพีพงษ์พวกเขาสองคนเป็นอย่างมาก และแสดงออก มาว่าจะไม่พูดเรื่องนี้ออกไปอย่างแน่นอน

จากนั้นภายใต้การนำพาของรพีพงษ์และหงส์ทั้งสองคน กลุ่ม คนได้ออกจากร้านอาหารนี้ หญิงเหล่านั้นกลัวว่าตระกูลกิตติมหา คุณจะมาหาถึงที่ ดังนั้นปรึกษาหารือกันว่าจะออกจากเมือง อยู่เย็นไปช่วงหนึ่ง เพื่อหลีกหนีจากอันตราย
ในคืนนั้น

บ้านใหญ่ตระกูลกิติมหาคุณ นิธินาถอยู่ในห้องสมุด

นิธินาถกำลังนั่งอยู่หน้าโต๊ะ ถือผ้าค่อยๆเช็ดกระบี่สั้นเล่มหนึ่ง ที่เปล่งแสงด้วยแสงจันทร์ มีตัวอักษรยันต์ที่ซับซ้อนมากบนกระบี่ ยังคงมีแสงสีทองไหลเวียนระหว่างอักษรยันต์ ไม่ธรรมดาเป็น อย่างมาก

กระบี่เล่มนี้เป็นกระบี่บินที่ทำให้นิธินาถมีเชื่อเสียงอย่างมาก ในแวดวงวิชาเวทย์ พูดให้ถูก กระบี่เล่มนี้เป็นอาวุธวิเศษ เป็น สมบัติที่ตกทอดมาจากตระกูลกิติมหาคุณรุ่นสู่รุ่น มีเพียงผู้นำที่ ดำรงอยู่ตำแหน่งถึงจะสามารถมีได้ หลังจากที่อาวุธวิเศษ ยอมรับเจ้านายแล้ว จึงจะสามารถใช้พลังที่ไม่มีที่สิ้นสุดได้

ขณะที่นิธินาถกำลังเช็ดกระบี่บิน คนคนหนึ่งก็รีบวิ่งบุกเข้ามา จากด้านนอกด้วยความตื่นตระหนก จากนั้นคุกเข่าลงตรงหน้านิธิ มาก

“คุณ….คุณท่าน ไม่ดีแล้ว คุณชายเขา เขา…..

“คุณชายไปก่อเรื่องใหญ่อะไรอีก? ทำไมถึงต้องตื่นตระหนก ขนาดนั้น?”สายตาของนิธินาถจ้องไปที่คนคนนั้นแล้วพูด

“คุณชายตายอยู่ที่ร้านอาหารเจนนี่”

“แกว่าอะไรนะ!”

นิธินาถลุกขึ้นยืนทันที ตบฝ่ามือลงบนโต๊ะ ทันใดนั้นโต๊ะก็แตก กระจายไปทั่ว ต่อจากนั้น กระบี่บินก็ลอยขึ้นไปในอากาศ เสียบตรงไปที่ตำแหน่งตรงกลางคิ้วของคนคนนั้น มีเพียงกระบี่บินที่ ผ่านไป ตรงกลางคิ้วของคนคนนั้นมีเส้นเลือดบางๆปรากฏขึ้น