บทที่ 349 เขาเป็นผู้ชายของฉัน

“คุณชาย คนคนนั้นบอกว่าเดี๋ยวเพื่อนจะมา และพาเขาเข้า ด้านในโรงแรมของเรา ดังนั้นจึงยืนรออยู่ที่นั่นตลอดเวลา” พนักงานต้อนรับรีบอธิบายกับกรภัทร์

กรภัทร์ขมวดคิ้ว แล้วพูด: “มาทานข้าวที่โรงแรมของเรา ก็จะนัดหมายล่วงหน้าก่อน ต่อให้มาพร้อมกับเพื่อน อย่าง น้อยก็ต้องให้เพื่อนบอกกล่าวกับทางโรงแรมก่อน ยืนรออยู่ ที่หน้าประตู จากลักษณะดูเหมือนจะไม่ใช่คนที่สามารถเข้า ออกโรงแรมของเราได้ ใช่คนที่มาเพื่อสร้างความเดือดร้อน หรือเปล่า พวกคุณก็ไม่ไล่เขาไปเหรอ?”

“คุณชาย ตอนนั้นพวกเราไปบอกกับเขา แต่ชายคนนั้น ยืนยันว่าตัวเองมีเพื่อนจะมาหา ให้ไปก็ไม่ไป พวกเราก็จน ปัญญา” พนักงานต้อนรับทั้งสองรีบละความรับผิดชอบ

กรภัทร์ถอนหายใจอย่างเย็นชา จากนั้นก็เดินไปทางรพี

พงษ์

พนักงานต้อนรับทั้งสองคนแสยะยิ้ม คิดในใจว่ากรภัทร์ ไปจัดการยาจากนั้นแน่ๆ ยาจกนั้นจะต้องโชคร้ายอย่าง แน่นอน

กรภัทร์เดินไปตรงหน้ารพีพงษ์ คิดในใจว่าวันนี้หอการค้าสมน.มาทานอาหาร ถ้าหากว่าหอการค้าสมนเห็นว่ามียาจก คนหนึ่งยืนอยู่หน้าร้านอาหาร เกิดส่งผลกระทบต่ออารมณ์ ของธีรศานต์ ก็จะเกิดความสูญเสียต่อโรงแรมเคเอสโอพวก เขาได้

แม้ว่าโรงแรมเคเอสโอจะเป็นหนึ่งในโรงแรมที่มีชื่อเสียง ที่สุดในเกียวโต และมีกำลังทางการทรัพย์สินที่แข็งแกร่ง แต่ เมื่อเทียบกับหอการค้าสมุน.แล้ว ก็ยังมีชื่อเสียงที่น้อยมาก

ดังนั้นทุกเรื่องที่เกี่ยวข้องกับหอการค้าสมุน. กรภัทร์ พยายามจะทำอย่างเต็มที่ เหมือนผู้ชายที่แต่งตัวธรรมดายืน อยู่ที่หน้าประตูโรงแรม ดูเหมือนจะเป็นผู้ชายยากจน ธรรมดา กรภัทร์จะไม่ยอมให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้น

“ขออภัยด้วย ที่นี่เป็นพื้นที่ของโรงแรมเคเอสโอ นายจะ ยืน ก็ไปยืนที่อื่น เดี๋ยวเราจะมีลูกค้าคนสำคัญมาที่นี่ ถ้านาย ยืนอยู่ที่นี่ มันจะส่งผลต่ออารมณ์ของเขา”กรภัทร์ไม่เกรงใจ เลย และต้องการจะขับไล่รพีพงษ์ไป

รพีพงษ์หันไปมองกรภัทร์ แล้วพูดว่า: “ที่นี่ถือเป็นพื้นที่ สาธารณะ ทำไมมันถึงกลายเป็นพื้นที่ของโรงแรมพวกคุณได้ ล่ะ?”

เมื่อเห็นรพีพงษ์ตอบโต้ กรภัทร์ก็รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย และพูดอย่างเย็นชา: “ประตูทางเข้าโรงแรมเราอยู่ทางนี้ อย่างนั้นที่นี่ก็เป็นพื้นที่ของโรงแรมเรา ขอแนะนำตัวก่อน ฉันเป็นลูกเจ้าของโรงแรม อยู่ในเกียวโต แม้ว่าฉันกรภัทร์ไม่ ถือว่าเป็นทายาทเศรษฐีอันดับต้นๆ แต่ก็ไม่ใช่ว่ายาจกคน หนึ่งจะมามีปัญหาด้วยได้ นิสัยของฉันก็ไม่ค่อยดีนัก ทางที่ ดีฉันเตือนนายรีบไสหัวออกไปซะ ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉัน ไม่เกรงใจนะ”

กรภัทร์รู้สึกว่าตัวเองจำเป็นต้องแสดงตัวตนเท่านั้น รพี พงษ์คงจะกลัว เนื่องจากเขาอยู่ในเกียวโตยังคงมีชื่อเสียง บ้าง

อย่างไรก็ตามสิ่งที่เขาไม่คาดคิดคือ รพีพงษ์เพียงแค่ยิ้ม ให้เขาเล็กน้อย และพูดว่า: “ขอโทษด้วย ฉันรอเพื่อนอยู่ที่นี่ นายไม่มีสิทธิ์มาไล่ฉันไป”

กรภัทร์โกรธขึ้นมาทันที กัดฟันแน่นแล้วพูด: “ฉันไว้หน้า แกแล้วแกไม่สนใจใช่มั้ย?”

รพีพงษ์ไม่สนใจเขา แต่หันไปมองที่ริมถนน

กรภัทร์กำหมัดแน่น อยากจะต่อยรพีพงษ์ตอนนี้

ในขณะนี้ มีรถHummer Extendedหนึ่งคันจอดอยู่ไม่ไกล

จากคนสองคน

หลังจากที่กรภัทร์เห็นรถคันนั้น ในใจก็เต้นแรง รถคันนั้น เป็นรถของธีรศานต์ แน่นอนว่ากรภัทร์รู้จัก เขาคิดไม่ถึงว่าธีร ศานติ์มาถึงเร็วขนาดนี้
เขาก็ไม่ได้สนใจรพีพงษ์ต่อ หลังจากที่จ้องไปที่รพีพงษ์ แล้ว และด่าไปว่า: “รีบไสหัวไปซะ ลูกค้าคนสำคัญของฉันมา แล้ว ถ้าถูกนายก่อกวน ฉันไม่ปล่อยนายไว้แน่!”

หลังจากพูดเสร็จ เขาก็รีบเดินไปทางรถHummer

หลังจากที่รถจอดแล้ว ธีรศานต์ก็ออกจากรถ และรพีพงษ์ ก็หันหน้าไปมองที่นั่น พร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้า

วินาทีต่อมา จารุณีตามลงมาจากรถ ทันใดนั้นร่างกายของ รพีพงษ์ก็แข็งที่อ ตอนแรกเขาว่าจะเดินเข้าไป แต่หลังจาก เห็นที่จารุณี เขาก็ลังเลทันที

เด็กนี้ตามมาจริงๆด้วย ซึ่งเป็นเรื่องที่ทำให้คนปวดหัว

จริงๆ

แต่ในเมื่อมาแล้ว รพีพงษ์จะไม่เจอธีรศานตีก็ไม่ได้ เขาจึง กัดฟันเดินไปที่นั่น

กรภัทร์แสดงรอยยิ้มที่ประจบประแจงให้กับธีรศานติ์และ จารุณี แล้วพูดว่า: “ลุงธีรศานติ์ นี่ พวกคุณมาแล้วเหรอ ผม ได้ยินพ่อบอกว่าวันนี้พวกคุณจะมาทานข้าวที่พวกเรา ดังนั้น ก็เลยมาต้อนรับ ด้านในได้เตรียมห้องวีไอพีที่ดีที่สุดไว้ให้ พวกคุณแล้ว รีบเข้าไปกันเถอะ”

ธีรศานต์พยักหน้าให้กับกรภัทร์ และจารุณีก็ไม่ได้สนใจกร ภัทร์ เธอไม่มีความสนใจใดๆต่อกรภัทร์เลย และยังรำคาญกรภัทร์ด้วยเพราะว่าไล่จีบเธอ

ตอนนี้ในหัวของเธอมีเพียงรพีพงษ์คนเดียว แล้วเธอจะ สนใจกรภัทร์ได้อย่างไร

กรภัทร์รู้นิสัยของจารุณีดี รู้ว่าจารุณีเป็นคุณหนูที่หยิ่ง ผยองมาโดยตลอด แม้ว่าจารุณีจะไม่สนใจเขา แต่เขาก็ไม่รู้ สึกอะไรเลย อย่างไรก็ตามจารุณีก็มีท่าทีเช่นนี้ต่อทุกคน เขาหันกลับมาพาธีรศานติ์และจารุณีทั้งสองคนเดินไปที่

โรงแรม ในเวลานี้เขาเห็นรพีพงษ์ และใบหน้าของเขาก็

เคร่งขรึมทันที

เขารีบเดินไป และพูดกับรพีพงษ์อย่างทุ้มต่ำ: “ฉันบอกให้ แกไสหัวไปแล้วไม่ใช่เหรอ แกมาทำอะไรที่นี่อีก?”

“ฉันมาหาเพื่อนของฉัน มีปัญหาอะไรมั้ย?”รพีพงษ์กล่าว ด้วยรอยยิ้ม

“เพื่อนอะไรของแก แกอย่ามาอวดดีที่นี่หน่อยเลย ท่านนี้ เป็นประธานของหอการค้าสมน. เขาจะเป็นเพื่อนกับยาจก อย่างนายได้ยังไง ฉันว่านายเป็นมิจฉาชีพมาหลอกลวงใช่ มั้ย แกรีบไสหัวไปให้พ้นหน้าฉันนะ ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉัน ไม่เกรงใจนาย!”กรภัทร์กล่าวอย่างเย็นชา

ในเวลานี้ธีรศานติ์และจารุณีทั้งสองคนก็สังเกตเห็นรพี พงษ์ จารุณีวิ่งมุ่งไปทางรพีพงษ์ทันที และพูดอย่างน้อยใจ :”รพีพงษ์ นายนี่มันสารเลว ครั้งก่อนนายให้พ่อของฉันพาฉัน กลับมา หรือว่านายจะลืมแล้วว่าฉันระหว่างกับนายตกลง อะไรกันไว้ ฉันเป็นคนของนายตลอดชีวิต นายไม่สามารถทิ้ง ฉันแล้วไม่สนใจ”

หลังจากพูดเสร็จ จารุณีก็จับแขนของรพีพงษ์ทันที แล้ว ทำท่าออดอ้อนใส่รพีพงษ์

สีหน้าของรพีพงษ์ดูไม่ดี เขาจำไม่ได้ว่าตัวเองเคยไปทำข้อ ตกลงอะไรกับจารุณีไว้

กรภัทร์ที่อยู่ด้านข้างตกตะลึง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นจา รุณีมีความกระตือรือรันเกี่ยวกับคนคนหนึ่ง แม้ว่าสีหน้าของ จารุณีจะเต็มไปด้วยการแสดงออกที่น้อยใจ แต่นี่เป็นการ แสดงออกที่สามารถแสดงได้กับเฉพาะแฟนของตัวเอง เท่านั้น

กรภัทร์เป็นหนึ่งในคนที่ไล่ตามจีบจารุณี ตอนนี้เขาเห็นจา รุณีใกล้ชิดกับรพีพงษ์มาก ในใจก็ต้องหึงหวงเป็นธรรมดา

ที่สำคัญเขาไม่เข้าใจ ทำไมจารุณีถึงให้ความสนใจกับ ยาจกคนนี้

“นี เธอ….ทักคนผิดหรือเปล่า คนคนนี้เป็นแค่ยาจกเท่านั้น เองนะ เธออยากจะพูดคำพูดพวกนี้กับฉันใช่มั้ย?”กรภัทร์ ถามจารุณีอย่างหลงตัวเอง
เมื่อจารุณีได้ยินคำพูดของกรภัทร์ ก็เบิกตากว้างจ้องไปที่ เขา พูดอย่างเย็นชา: “นายว่าให้ใครยาจก? ตอนนี้รีบ ขอโทษเดี๋ยวนี้ เขาเป็นผู้ชายของฉัน นายมีสิทธิ์อะไรมาว่า ให้เขา!”

สีหน้าของกรภัทร์เต็มไปด้วยความละอาย ไม่คาดคิดว่า จารุณีจะพูดเช่นนี้กับเขาเพื่อยาจกคนเดียว

“นี เธอดูดีๆนะ คนคนนี้ไม่มีอะไรเป็นพิเศษเลย เขา….”กร ภัทร์คิดว่าจารุณีไร้เดียงสา จึงถูกรพีพงษ์หลอกลวง

ในเวลานี้ธีรศานต์เดินมา สีหน้าที่มองไปที่กรภัทร์ เคร่งเครียด พูดอย่างเย็นชา: “คนคนนี้เป็นเพื่อนของฉัน วัน นี้ที่ฉันมา ก็เพื่อมาทานอาหารกับเขา นายพูดแบบนี้ คงจะไม่ เหมาะนะ?”

กรภัทร์คาดไม่ถึงว่าธีรศานติ์จะยืนออกมาพูดแทนรพีพงษ์ ดวงตาทั้งสองเบิกกว้างทันที และการแสดงออกในดวงตา นั้นไม่น่าเชื่อ ที่สำคัญคือเขามองจากดวงตาของธีรศานติ์ ออกมาว่า ธีรศานต์ให้ความสำคัญกับรพีพงษ์มาก

สามารถทำให้ธีรศานต์ให้ความสนใจได้นั้น ไม่ใช่คน ธรรมดาอย่างแน่นอน แม้แต่พ่อของกรภัทร์ ก็ไม่สามารถ ดึงดูดความสนใจของธีรศานติ์ได้ ธีรศานติ์เพียงแต่เห็นแก่ หน้าที่พ่อของเขาเลี้ยงอาหารให้ของขวัญบ่อยๆ และช่วย เหลืออยู่บ้าง
“คุณ..คุณลุง ผมไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น”กรภัทร์ก็ ขี้ขลาดขึ้นมาทันที มองไปที่ธีรศานต์อย่างหวาดกลัว

“ถ้าอย่างนั้นก็รีบขอโทษ นายกล้าว่าให้ผู้ชายของฉันจา รุณี ระวังเถอะฉันจะให้พ่อของฉันสั่งสอนนาย”จารุณีจ้องไปที่ กรภัทร์อย่างโกรธเคือง ดูเหมือนเด็กที่ปกป้องลูกที่มีค่าของ ตัวเอง

รพีพงษ์ทำอะไรไม่ถูก เขาไม่รู้ว่าตัวเองกลายเป็นผู้ชาย ของจารุณีไปเมื่อไหร่ ดูเหมือนจารุณีจะไม่สามารถหลีกเลี่ยง เหตุการณ์นี้ไปได้

แม้ว่าในใจของกรภัทร์จะไม่พอใจ แต่ว่ามีธีรศานติ์ค่อย สนับสนุนอยู่ เขาจะกล้าละเลยได้อย่างไร ดังนั้นจึงทำได้ เพียงโค้งคำนับตัวไปหารพีพงษ์ แล้วพูดว่า: “ขอโทษด้วย จริงๆ นี่เป็นความผิดของพนักงานต้อนรับทั้งสองคน พวกเขา สองคนบอกว่านายมาก่อความวุ่นวาย ฉันถึงได้มีท่าทีแบบ นั้นต่อนาย หวังว่านายคงจะไม่ถือสา เดี๋ยวฉันสั่งสอนพวก เขาสองคน”

รพีพงษ์เบะปาก คิดในใจโยนความรับผิดชอบได้เร็วจริงๆ แต่เขาก็ขี้เกียจที่จะสนใจกรภัทร์ จึงหันไปหาธีรศานติ์แล้ว พูดว่า: “พวกเราเข้าไปกันเถอะ วันนี้ผมมีเรื่องสำคัญจะคุย กับคุณ”

ธีรศานต์พยักหน้าทันที และเดินเข้าไปพร้อมกับรพีพงษ์จารุณีก็จับมือของรพีพงษ์ไว้ไม่ปล่อย รพีพงษ์ไม่มีทางเลือก นอกจากปล่อยให้เธอจับไว้แบบนี้

ความจริงหลังจากที่ผ่านเรื่องราวครั้งก่อนมา รพีพงษ์ก็ ถือว่าจารุณีเป็นน้องสาวของตัวเองแล้ว เขารู้ว่าเป็นเพราะจา รุณีอายุยังน้อย ดังนั้นจึงเกิดความคิดแบบนี้กับตัวเอง เมื่อ เธอโตขึ้นมา ก็จะมีความคิดเรื่องความรักที่ถูกต้อง ในเวลานี้ จารุณีพูดแบบนี้ เขาก็ทำได้เพียงแค่ถือว่าจารุณีเป็นน้องสาว ที่กำลังล้อเล่นกับเขาอยู่

กรภัทร์เดินตามมามองดูจารุณีที่จับแขนรพีพงษ์ไว้ด้วย ความรู้สึกอิจฉาในใจ เขาไม่เคยเห็นรพีพงษ์มาก่อน และ สงสัยว่าทำไมจารุณีถึงได้สนิทใกล้ชิดกับคนคนนี้ ราวกับว่า จะแต่งงานกับเขา

เขาเป็นคนที่ไล่จีบจารุณี เมื่อเห็นจารุณีเป็นเช่นนี้ รู้สึก เหมือนว่าเหยื่อของตัวเองถูกรพีพงษ์แย่งไป

แน่นอนว่า เหตุผลหลักคือเขารู้สึกว่ารพีพงษ์ ไม่มีภูมิฐาน อะไร ถ้าตอนนี้เขารู้ว่ารพีพงษ์เป็นคนของตระกูลลัดดาวัลย์ ก็จะไม่มีความคิดนี้

หลายคนเดินไปที่หน้าประตูทางเข้าของโรงแรม พนักงาน ต้อนรับสองคนเห็นว่ารพีพงษ์เข้ามาพร้อมกับธีรศานติ์ กร ภัทร์เดินตามมา สีหน้าก็เต็มไปด้วยความตกใจ

ในใจของกรภัทร์โกรธ รีบเดินไปหาพนักงานต้อนรับทั้งสอง และตบหน้าทั้งสองคนไปคนละครั้ง

“พวกแกสองคนไม่มีตาหรือไง คนคนนี้เป็นเพื่อนของคุณ ลุงธีรศานติ์พวกแกกล้าบอกว่าเขาเป็นยาจก พวกแกกล้า เกินไปแล้วนะ รีบขอโทษเขาเดี๋ยวนี้!”กรภัทร์ตะโกน

พนักงานต้อนรับทั้งสองคนตัวสั่นด้วยความตกใจ และรีบ

โค้งคำนับเพื่อขอโทษรพีพงษ์

“ขอโทษขอโทษ”

รพีพงษ์โบกมือไปมา และกล่าวว่า: “ไม่เป็นไร ทีหลังระวัง ด้วยก็พอ”

จากนั้นเขาก็เดินเข้าไปพร้อมกับธีรศานติ์จารุณี เหลือกร ภัทร์ที่ยืนกัดฟันอยู่ที่เดิม แล้วก็ตบหน้าพนักงานต้อนรับทั้ง สองคนต่ออีกไม่กี่ที