บทที่343 ศิษย์พี่ สบายดีไหม

สำนักแสง

รพีพงษ์เดินเข้าไปที่ในประตูของสำนักบูโดวงแสง ผู้ฝึก ทั้งสองที่เฝ้าประตูอยู่เห็นรพีพงษ์มาอีกครั้ง สีหน้าก็เปลี่ยน ไป แต่ว่ารอบนี้พวกเขาไม่กล้าท้าทายรพีพงษ์ เอาแต่จ้อง มองรพีพงษ์อย่างระมัดระวัง หนึ่งในนั้นก็พูดว่า: “นายรีบไป แจ้งให้ศิษย์พี่ใหญ่ ก็บอกว่าคนนั้นที่มาที่นี่ในตอนเช้ามาอีก แล้ว

อีกหนึ่งคนก็พยักหน้า และรีบวิ่งเข้าไปในสำนักบูโดวง แสงทันที

กลับ…กลับมาแล้ว แต่ว่าเจ้าของสำนักบูโดพวกเรา กลับมา นายก็ไม่ควรมาก็ยิ่งผยองที่นี่ ทางที่ดีนายทำตัวดีๆ หน่อย ไม่อย่างนั้นผู้ฝึกพูดอย่างสั่นๆ

พาฉันไปพบเจ้าของสำนักบูโดของพวกนาย”รพีพงษ์ ขัดจังหวะเขาโดยตรง และกล่าวว่า

“ศิษย์ศิษย์พี่ของพวกเรายังไม่มา นายรอให้ศิษย์พี่ พวกเรามาก่อนค่อยว่ากัน”ผู้ฝึกกล่าวยังกังวล

“ฉันไม่ได้บอกว่ามาที่นี่เพื่อพบศิษย์พี่ของพวกนาย รอเขา มาทำไม พาฉันไปพบเจ้าของสำนักบูโตของพวกนาย ไม่ อย่างนั้นฉันก็จะให้นายลิ้มลองหมัดของฉัน”รพีพงษ์กล่าว ด้วยรอยยิ้ม

ใจของผู้ฝึกคนนั้นก็เต้นตึกๆ รพีพงษ์เป็นคนที่สามารถ รอดพ้นจากเงื้อมมือของศิษย์พี่ไปได้อย่างง่ายดาย ถ้า หากว่ารพีพงษ์ลงมือกับเขาจริงๆ อย่างนั้นวันนี้เขาก็คงต้อง ทนทุกข์ทรมาน

หลังจากลังเลอยู่พักหนึ่ง จู่ๆผู้ฝึกคนนั้นก็รู้สึกว่าเจ้าของสำ นักบูโดเก่งกว่าศิษย์พี่มาก ถ้าหากว่าพารพีพงษ์ไปเจอ เจ้าของสำนักบูโด เจ้าของสำนักบูโดคงจะจัดการรพีพงษ์ได้ อย่างง่ายดาย

ดังนั้นเขาก็ไม่เช้าซี้ต่อไป และพูดกับรพีพงษ์ว่า: “ในเมื่อ นายรนหาที่ตาย ถ้าอย่างนั้นก็ตามฉันมา เมื่อนายพบกับ เจ้าของสำนักบูโดพวกเรา ดูซิว่านายจะไม่สะทกสะท้านแบบ นี้มั้ย”

หลังจากพูดเสร็จ ผู้ฝึกคนนั้นก็เดินเข้าไปด้านใน
รพีพงษ์ก็ตามไป ในใจก็ตื่นเต้นเล็กน้อย เขาและจันทร์ ไชยไม่ได้เจอกันมาหลายปี ไม่รู้ว่าตอนนี้จันทร์ไชยจะกลาย เป็นอย่างไร

ไม่นานหลังจากที่พวกเขาสองคนเข้ามา ผู้ฝึกอีกคนก็พา เกรียงชัยและถิรมันทั้งสองคนมาถึงที่หน้าประตู

เกรียงชัยดูมีรัศมีโหดๆ ตอนนั้นไม่สามารถขวางรพีพงษ์ ไว้ได้ ทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองไม่มีเกียรติ ที่สำคัญหนึ่งท่า ของรพีพงษ์ทำให้แขนของเขาเจ็บไปครึ่งชั่วโมงถึงค่อย บรรเทาลง

ในใจของเขาไม่พอใจ เขารู้สึกว่ารพีพงษ์มีกลยุทธ์ ถ้า ต่อสู้อย่างยุติธรรม รพีพงษ์ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาแน่ ดังนั้นจึง คิดจะรอให้รพีพงษ์มาต่อสู้กับเขาอย่างยุติธรรม

แต่ว่ารอพวกเขามาถึงที่หน้าประตู ก็พบว่าไม่มีคน ซึ่งเป็น เรื่องที่แปลกเล็กน้อย

“ไหนนายบอกว่าไอ้หมอนั้นที่รนหาที่ตายคนเมื่อเช้ามา ไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่มีใครเลยล่ะ?”เกรียงชัยถามผู้ฝึกคนนั้น

ผู้ฝึกก็แปลกใจ ไม่รู้ว่ารพีพงษ์หายไปไหน
“ไม่แน่เขาเห็นว่าฉันเข้าไปเรียกศิษย์พี่ กลัวจนวิ่งหนีไป แล้ว”ผู้ฝึกคนนั้นพูด

ใบหน้าของเกรียงชัยก็ปรากฏความมีชัยขึ้นมา รู้สึกว่าที่ ผู้ฝึกพูดมานั้นถูก แล้วพูด: “ดูเหมือนว่ามันจะเป็นอย่างนั้น จริงๆ ไอ้หมอนั่นน่าจะรู้ตัวเองว่าตอนเช้าที่หนีรอดไปจาก เงื้อมมือของฉันได้เพราะโชคดี ตอนนี้ไม่กล้าที่จะต่อสู้ตัวต่อ ตัวกับฉัน ดังนั้นก็เลยหนีไปแล้ว”

ถิรมันที่อยู่ข้างๆเต็มไปด้วยความสงสัยรู้สึกว่ารพีพงษ์ดู เหมือนจะไม่ใช่คนที่จะหนีไป

“ที คิดว่าไอ้หมอนั้นจะมีความสามารถมากมายซักอีก คิดไม่ถึงว่าจะเป็นขี้ขลาดตาขาว ศิษย์น้องถิรมันนายถูกคน ที่มีท่าทางการต่อสู้ที่ดีแต่ใช้ไม่ได้จริงทำให้กลัวถึงขนาดนี้ ก็ขายขี้หน้าสำนักบูโดวงแสงของเราจริงๆ”เกรียงชัยหันไป มองถิรมัน

ถิรมันก็หงุดหงิดขึ้นมาทันใด และพูดว่า: “ศิษย์พี่ ที่พี่พูด มามันก็ไม่ถูก รพีพงษ์ก็ไม่ได้อยู่ที่ประตูเท่านั้นเอง พี่รู้ได้ยัง ไงว่าเขาหนีไปแล้ว เขามาที่นี่ ก็เพื่อมาหาอาจารย์ของพวกเรา ไม่แน่ตอนนี้เขาอาจจะเข้าไปแล้ว”

“เป็นไปไม่ได้! ไอ้หมอนั่นรู้ว่าฉันกำลังจะมา ทำไมถึงกล้า เข้าไปพบเจ้าของสำนักบูโดล่ะ?”เกรียงชัยพูดอย่างเด็ดขาด

ในเวลานี้ ผู้ฝึกพูดเบาๆว่า: “ไม่แน่…เขาอาจจะเข้าไป จริงๆ เมื่อกี้จิรเมธอยู่ที่ประตูพร้อมกับผม ตอนนี้เขาไม่ได้ อยู่ที่นี่ มีความเป็นไปได้สูงว่าจะพาคนคนนั้นเข้าไปแล้ว”

เมื่อเกรียงชัยได้ยินคำพูดของผู้ฝึก สีหน้าก็เปลี่ยนไป เขียวขึ้นมาทันที ถ้าหากว่าเป็นเช่นนี้ นั้นก็แสดงว่าฝั่งตรง

ข้ามไม่ได้เอาเขาอยู่ในสายตาเลย

เขากัดฟันแล้ว แววตาก็แสดงออกมาถึงโหด แล้วพูดว่า: “ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็เข้าไปดูกัน ถ้าเขากล้าบุกรุกเข้าไปใน สำนักบูโดวงแสง ฉันไม่มีทางปล่อยเขาไปง่ายๆแน่!”

จากนั้นเกรียงชัยก็พากลุ่มคนเดินเข้าไปด้านในอย่าง รวดเร็ว

ผู้ฝึกคนนั้นพารพีพงษ์ขึ้นมาบนชั้นสองของสำนัก ที่นี่เป็น สนามฝึกซ้อมที่ว่างเปล่าแต่ตอนนี้ไม่มีใครเลย ผู้ฝึกพารพีพงษ์ไปที่ประตูห้องที่มุม หนึ่งของสนามฝึกซ้อม

“เจ้าของสำนักบูโดของพวกเราก็อยู่ด้านใน นายรอเขา อยู่ที่นี่ เดี๋ยวฉันไปเรียกเขา”ผู้ฝึกคนนั้นพูด

รพีพงษ์พยักหน้า ก็หยุดอยู่ที่หน้าประตู

ผู้ฝึกเข้าไปได้ไม่นาน เกรียงชัยก็นำพาถิรมันคนกลุ่มหนึ่ง ขึ้นมาที่ชั้นสอง เมื่อเห็นว่ารพีพงษ์เข้ามาในสำนักจริงๆ สีหน้าของเกรียงชัยก็แสดงออกมาถึงความละอาย ตอนนั้น เขายังมั่นใจว่ารพีพงษ์กลัวตัวเองก็เลยหนีไป คิดไม่ถึงฝั่ง ตรงข้ามไม่ได้เอาเขาอยู่ในสายตาเลย

พวกเขาไปตรงหน้ารพีพงษ์ ดวงตาสองข้างของเกรียงชัย จ้องมองไปที่รพีพงษ์อย่างอาฆาต แล้วพูด: “ให้นายรอที่หน้า ประตูไม่ใช่เหรอ ใครให้นายเข้ามาเหรอ?”

รพีพงษ์หันไปมองเกรียงชัย แล้วพูด: “ฉันไม่ได้มาหานาย ซะหน่อย ทำไมต้องรอนายด้วยล่ะ?”

“แก!”สีหน้าเกรียงชัยก็เต็มไปด้วยความโกรธ เขาเป็น ศิษย์พี่ใหญ่ในสำนักบูโดวงแสงมานาน อยู่ในสำนักไม่มี ใครที่ไม่ให้ความเคารพกับเขา คนภายนอกก็เกรงใจเขาเช่นเดียวกัน ยิ่งรพีพงษ์ที่ไม่ เห็นหัวเขาเลย และยังคนเดียวด้วย ดังนั้นเขาจึงรู้สึก หงุดหงิด

“แกอย่ามาเล่นลิ้นกับฉันนะ สำนักบูโดวงแสงใช่ที่คน แบบแกอยากจะมาก็มาได้เหรอ นายกำลังบุกรุก วันนี้ฉันขอ เป็นตัวแทนของสำนักบูโดวงแสงสั่งสอนให้บทเรียนกับแก ทำให้แกได้รู้จุดจบของการบุกรุกสำนักบูโดวงแสง!”เกรียง ชัยตะโกนใส่รพีพงษ์

“นายไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน อย่าเสียเวลาเลย ฉันมาหา เจ้าของสำนักบูโดของพวกนาย”รพีพงษ์จ้องมองไปที่เกรียง ชัย เห็นได้ชัดว่าไม่เอาเกรียงชัยอยู่ในสายตา

เมื่อเกรียงชัยได้ยินคำพูดของรพีพงษ์ และรู้สึกอับอาย มาก ตอนนี้มีที่ด้านหลังของเขามีคนของสำนักบูโดวงแสงอยู่ มากมาย เป็นถึงศิษย์พี่ของสำนักบูโดวงแสง เจอกับคำพูด แดกดันของรพีพงษ์ ถ้าเขาไม่แสดงออกอะไรเลย กลัวว่าใน อนาคตอยู่ที่สำนักบูโดวงแสงจะไม่มีความน่าเชื่อถืออะไร

“พูดโอ้อวดอย่างไร้ยางอาย นายกล้าจะสู้กับฉันที่นี่มั้ย!” เกรียงชัยตะโกน
สีหน้าของรพีพงษ์เอื้อมระอา เขาบอกกับเกรียงชัยแล้วว่า เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ พูดตามตรงจริงๆ เขาไม่อยากถือสาเกรียง ชัย แต่ก็เพื่อไม่ให้เขาขายหน้าเกินไปเท่านั้นเอง คิดไม่ถึงว่า เกรียงชัยจะถือสาเขาขึ้นมาจริงๆ

ในตอนนี้ประตูด้านข้างเปิดออก ผู้ฝึกคนเมื่อกี้เดินออกมา เมื่อเห็นว่ามีผู้คนมากมายรายล้อม ก็ตกใจ แล้วรีบพูดทันที ว่า: “เจ้าของสำนักบูโดมาแล้ว”

ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าที่ชัดเจนก็ดังขึ้น และชายสวมเสื้อ คลุม ตัวผอม มีหนวดเครา อายุสี่สิบปีกว่า ผู้ชายที่ดูไม่เป็น ระเบียบเล็กน้อยเดินออกมาจากข้างใน

ก็คือเจ้าของสำนักบูโดของสำนักบูโดวงแสงนี่เอง ปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ที่มีชื่อเสียงในเกียวโต จันทร์ไชย

เมื่อเกรียงชัยเห็นจันทร์ไชยออกมา ในใจก็รู้สึกมั่นใจ มากขึ้น และพูดทันทีว่า: “อาจารย์ คนนี้มาท้าทายที่สำนักบู โดวงแสงของพวกเรา ท่านอยู่พอเลย วันนี้ผมก็จะแข่งกับ คนคนนี้ เพื่อให้เขารู้ถึงความยิ่งใหญ่ของสำนักบูโดวงแสง ของพวกเรา!”
จันทร์ไชยมองรพีพงษ์ จากนั้นสายตาก็ไปตกอยู่ที่เกรียง ชัย บนใบหน้ามีรอยยิ้มปรากฏขึ้นมา แล้วพูดว่า: “นาย ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา จากนี้ไปก็ไม่ต้องคิดที่จะต่อสู้กับเขา ไม่เช่นนั้นต่อให้ในฐานะของอาจารย์ ก็ช่วยไม่ได้”

ทันทีที่เขากล่าวเช่นนั้น ผู้คนทั้งหมดก็เกิดความโกลาหล ทุกคนก็คาดไม่ถึง จันทร์ไชยจะบอกว่าเกรียงชัยไม่ใช่คู่ต่อสู้ ของรพีพงษ์

เกรียงชัยก็ตกใจเช่นกัน คิดไม่ถึงว่าอาจารย์ของตัวเองจะ มองรพีพงษ์ในแง่ดีขนาดนี้ แต่คนคนนี้อายุก็ไม่ต่างจากตัว เองมากนัก ทำไมท่านอาจารย์ถึงแน่ใจคิดว่าเขาไม่ใช่คู่ ต่อสู้ของรพีพงษ์ล่ะ?

“อาจารย์ ผมไม่พอใจ ยังไม่ได้สู้เลย ท่านรู้ได้ยังไงว่า ผมไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา?”เกรียงชัยพูด

จันทร์ไชยขมวดคิ้ว แล้วพูดว่า: “เรื่องนี้จบแค่ อย่าให้ ต้องพูดอีกครั้ง มิฉะนั้นจะถูกจัดการตามกฎ” สีหน้าของเกรียงชัยก็เปลี่ยนไป เป็นครั้งแรกที่จันทร์ไชยเข้มงวดกับเขามาก

มีเพียงถิรมันที่อยู่ด้านข้างเท่านั้นที่สงบ นานมาแล้วก่อน หน้านั้น จันทร์ไชยก็บอกแล้วว่าไม่ให้เขาหาเรื่องรพีพงษ์ ตอนนี้รพีพงษ์มาเอง จันทร์ไชยยังพูดแทนรพีพงษ์อีก ดู เหมือนว่าตัวตนของรพีพงษ์ คงจะไม่ธรรมดาจริงๆ

จันทร์ไชยไม่ได้สนใจถิรมัน แต่หันไปมองรพีพงษ์ สีหน้า ก็ปรากฏรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์ขึ้น แล้วพูดว่า: “ศิษย์น้อง ไม่เจอ กันนานเลยนะ”

รพีพงษ์ยิ้มเล็กน้อย และสองก็ประสานกันคารวะให้จันทร์ ไชย และพูดว่า: “ศิษย์พี่ สบายดีไหม”

ทุกคนรอบข้างจ้องมองทั้งสองคนด้วยความประหลาดใจ พวกเขาทั้งสองคนเป็นศิษย์พี่ศิษย์น้องกัน เหนือความคาด หมายของพวกเขาทั้งหมดจริงๆ

ทุกคนรู้ว่าจันทร์ไชยเป็นปรมาจารย์ที่มีความแข็งแกร่ง ที่สุด แต่ไม่มีใครรู้ว่าอาจารย์เขามาจากไหน และไม่มีใครรู้ ว่าสำนักของจันทร์ไชย จะมีศิษย์กี่คนที่เหมือนกับเขา

ไม่มีใครเคยได้ยินจันทร์ไชยพูดถึงอาจารย์หรือเพื่อนของตัวเองเลย

จนถึงวันนี้พวกเขาเห็นว่าจันทร์ไชยและรพีพงษ์เป็นศิษย์พี่ ศิษย์น้องกัน ถึงได้รู้ ที่แท้จันทร์ไชยยังมีศิษย์น้องอยู่หนึ่งคน

สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่บนตัวรพีพงษ์ มองเขา ตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความสงสัยอยากจะเห็นศิษย์น้องของ จันทร์ไชย มีตรงไหนที่พิเศษบ้าง

ความสามารถของรพีพงษ์นั้นไม่อาจหยั่งรู้ได้ เวลาเพียง เล็กน้อยที่ได้เรียนรู้จากตระกูลลัดดาวัลย์ นั้นไม่เพียงพอที่จะ

ทำให้เขาเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้ใดๆ และสงบสติอารมณ์ได้

และตอนนี้ความแข็งแกร่งที่ทรงพลังที่เขามีอยู่ เป็น เพราะไม่กี่ปีที่ผ่านมา มีโอกาส และโอกาสนี้ ก็คือการได้ กราบไหว้อาจารย์ที่ทรงพลังท่านหนึ่ง คือท่านอาจารย์ท่านนี้ ที่สร้างให้ความแข็งแกร่งของรพีพงษ์ส่งตรงขึ้นไปที่กรีนโคล ถึงจุดที่เหนือกว่าคนธรรมดา

และจันทร์ไชยเป็นศิษย์พี่ของรพีพงษ์ ตอนเริ่มแรก รพีพงษ์ ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของจันทร์ไชย ตั้งหลักจากนั้นมาหนึ่งปี จันทร์ ไชยก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของรพีพงษ์อีกต่อไป

ดังนั้นแม้ว่าจันทร์ไชยจะเป็นศิษย์พี่ของรพีพงษ์ แต่ความ จริงแล้วก็ไม่สามารถเอาชนะรพีพงษ์ใต้ นี่เป็นเหตุผลที่ทำไม เขาต้องเตือนถิรมัน ให้เขาถ้าไม่มีอะไรก็อย่าไปมีเรื่องกับรพี พงษ์

ความน่ากลัวของศิษย์น้องคนนี้ ตอนนั้นเขาเคยเห็นมา ก่อน ถ้าไม่สามารถรับมือได้ อาจถึงตายได้ ใครก็ตามที่อยู่ เฉยๆแล้วไปมีเรื่องกับเขา นั้นก็แสดงว่าน้ำเข้าสมอง

เมื่อก่อนรพีพงษ์ถูกบีบบังคับให้ไปใช้ชีวิตอยู่ที่เมืองริเวอร์ หลังจากที่กราบไหว้อาจารย์ ก็มีโอกาสที่จะกลับมาเกี่ยวโต เพื่อแก้แค้น แต่ตอนนั้นเขาไม่รู้เจตนาที่แท้จริงของวีธรา และตอนนั้นเขาก็ยังมีความรู้สึกต่อวีธราเล็กน้อย ดังนั้นเลย ไม่ได้กลับมาแก้แค้น

แต่ตอนนี้แตกต่างกัน ครั้งนี้ที่รพีพงษ์กลับมา ก็ต้องการ นำของที่เป็นของเขากลับมาให้หมด เขามาหาจันทร์ไชย เพื่อต้องการใช้อิทธิพลของสำนักบูโดวงแสง ไม่อย่างนั้นก็ คงจะเป็นเขาคนเดียว ที่ต้องแย่งตระกูลลัดดาวัลย์กลับมา ก็ ยังยากเล็กน้อย
และรพีพงษ์ก็รู้ดีว่านิสัยของจันทร์ไชย เพียงแค่เขาเอ่ย ปาก จันทร์ไชยไม่มีทางปฏิเสธอย่างแน่นอน ต่อให้ปฏิเสธ จริงๆ รพีพงษ์ก็จะใช้หมัดให้จันทร์ไชยให้เขาเปลี่ยนคำพูด

ตอนนั้นความแข็งแกร่งของรพีพงษ์เพิ่มขึ้นอย่างก้าว กระโดด จันทร์ไชยในฐานะคู่ซ้อมของรพีพงษ์ ก็ต้องทนทุกข์ ทรมานมาไม่น้อย

จันทร์ไชยมองไปที่เกรียงชัยกลุ่มคน คิดในใจว่ารพีพงษ์ มาถึงพวกเขาก็สร้างความประทับใจที่ไม่ดีให้กับรพีพงษ์ เขารู้ดีเกี่ยวกับอารมณ์ศิษย์น้องของเขา ดังนั้นต้องหาวิธีมา ประนีประนอม

กลอกตาไปมา เขากวาดตามองไปที่ทุกคน แล้วพูด “พวกแกยังยืนเฉยๆอยู่ทำไมอีก ยังไม่รีบเรียกอาจารย์อา

อีก”