บทที่ 341 เรียกชิตวรมา

พี่สือดาวเงยหน้าขึ้นมาแล้วจ้องมองไปที่รพีพงษ์ จากนั้นก็ ตะโกนด่า: “เย็”แม่ง พูดบ้าอะไร หมายความว่าอย่างไรที่ บอกว่าพวกเราเป็นคนบีบบังคับเขาให้โอนร้านนี้ให้พวกเรา เห็นได้ชัดว่าเขาเต็มใจเอง ถ้าแกพูดจาไม่เป็น ฉันก็ไม่ รังเกียจที่จะรักษาปากให้แก!”

รพีพงษ์ตะคอกอย่างเย็นชา และกล่าวว่า: “ตลกสิ้นดี พูด เลวให้กลายเป็นดีได้ ความกล้าของพวกแกก็ไม่ธรรมดา จริงๆ”

เมื่อพี่สือดาวเห็นว่ารพีพงษ์ยังกล้าพูดจาเช่นนี้ ก็เร่งรีบ ทันที แล้วด่า: “เย็ “แม่ง แกตั้งใจจะหาเรื่องใช่มั้ย? คนที่ กล้าพูดจาเหมือนกับแก มีไม่กี่คน ทำไม ผิวบนตัวนายคัน มากใช่มั้ย เลยอยากให้ฉันจัดการให้เหรอ?”

ก่อเกียรติก็คิดไม่ถึงว่ารพีพงษ์จะมาเผชิญหน้าพี่สีอดาว สีหน้าก็เปลี่ยนไป เขาก็ดึงรพีพงษ์ไว้อย่างกังวล แล้วพูด: “รพีพงษ์ นายอย่ามายุ่งกับเรื่องนี้เลย พี่สือดาวเป็นคนของ ชิตวร พวกเราไม่สามารถเอาชนะพวกเขาได้ แบบนี้มีแต่จะ ทำให้เรื่องราวต่างๆยิ่งเลวร้ายลงเรื่อยๆ”

“เป็นคนของชิตวรแล้วยังไง หรือว่าคนของเขาสามารถ บังคับให้คนอื่นโอนย้ายร้านอาหารออกไปได้เหรอ?”รพีพงษ์ไม่ได้สนใจชื่อเสียงของชิตวรเลยแม้แต่น้อย แต่ในทางตรง กันข้าม ถ้าหากว่าพี่สือดาวคนนี้เป็นคนของชิตวร เรื่องราว ต่างๆมันก็จะจัดการได้ง่ายยิ่งขึ้น

ครั้งก่อนรพีพงษ์ช่วยชิตวรจัดการปัญหาบางอย่าง ถ้า หากว่าพวกเขารู้ว่าก่อเกียรติเป็นเพื่อนของรพีพงษ์ คงต้อง มาขอโทษด้วยตัวเองด้วยซ้ำ

ก่อเกียรติเบิกตากว้าง เขาไม่รู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่าง รพีพงษ์และชิตวร ดังนั้นในความคิดของเขา รพีพงษ์พูดจา เช่นนี้ต่อหน้าพี่สือดาว มันเท่ากับเป็นการรนหาที่ตาย

พี่สือดาวก็ยืนขึ้นมา จ้องมองรพีพงษ์อย่างโกรธๆ แล้ว พูดว่า: “เจอคนที่ไม่กลัวความตายจริงๆ จะบอกแกให้ สำหรับคนอย่างแก พี่ชิตก็คือสวรรค์ แค่เขาขยับมือชี้ก็ สามารถบดขยี้แกให้ตายได้ วันนี้ถ้าไม่สั่งสอนแกแทนพี่ชิต วันนี้นายยังไม่รู้จักเจียมเนื้อเจียมตัว!”

ทันทีที่คำพูดของเขาถูกพูดออกไป ลูกน้องที่อยู่ข้างหลัง เขาก็รีบก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวทันที ทุกคนก็มีท่าทางที่ กระตือรือร้น และไม่เอารพีพงษ์อยู่ในสายตาแม้แต่น้อย

เมื่อก่อเกียรติเห็นเช่นนี้ ก็รีบยืนขวางอยู่ตรงหน้ารพีพงษ์ มองไปที่พี่สือดาวอย่างรู้สึกเสียใจ แล้วพูด: “พี่สือดาว พี่ใจ เย็นๆก่อนนะ เพื่อนผมคนนี้เป็นคนตรงไปตรงมา ดังนั้นคำ พูดคำจาอาจทำให้คนไม่พอใจ พี่อย่าได้ไส่ใจเลย ผมจะให้เขาขอโทษพี่เดี๋ยวนี้”

หลังจากพูดเสร็จ เขาก็หันไปมองรพีพงษ์ แล้วพูดอย่าง กังวล : “รพีพงษ์ นายรีบขอโทษพี่สือดาวซะ คนของพวกเขา มากมายขนาดนี้ พวกเราไม่สามารถมีเรื่องได้ นายก็อย่า ต่อปากต่อคำเลย ฉันยกร้านอาหารให้เขาก็ไม่เห็นเป็นไร นายไม่จำเป็นต้องมาเดือดร้อนเรื่องนี้”

รพีพงษ์ส่งสายตาที่จริงจังให้ก่อเกียรติ แล้วพูด: “นาย สบายใจได้ วันนี้มีฉันอยู่ พวกเขาไม่มีทางแย่งร้านอาหาร ของนายไปได้ นายก็ไม่ต้องกังวล แค่นักเลงกระจอกอย่าง พวกเขา ไม่มีทางทำอะไรฉันได้”

“พี่น้องทั้งหลาย ไอ้หมอนี่กล้าว่าให้พวกเราเป็นนักเลง

กระจอก ดูเหมือนว่าเขาจะยังไม่รู้ตัวว่ามีปัญหากับใครอยู่ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ อย่างนั้นพวกนายจะยืนเฉยอยู่ทำไมอีก ให้ เขาได้ลิ้มลองความสุดยอดของพวกเรา ดูซิว่าไอ้หมอนี่จะ สามารถรับมือกับหมัดนักเลงกระจอกของพวกนายได้หรือ เปล่า!”พี่สือดาวตะโกน

พวกลูกน้องของเขาก็ไม่ลังเล ไม่พูดไม่จาก็วิ่งพุ่งไปที่รพี พงษ์ ทุกคนท่าทางเหมือนอย่างกับจะเอารพีพงษ์เป็นที่ซ้อม

เมื่อก่อเกียรติเห็นเช่นนี้ หวาดกลัวมากจึงรีบดึงรพีพงษ์ และวิ่งเข้าไปข้างใน
“รพีพงษ์ รีบวิ่งเร็วๆ พวกเขาคนเยอะกว่า พวกเราไม่ใช่ คู่ต่อสู้ของพวกเขา ถ้าหากว่าถูกพวกเขาจับได้ อย่างนั้นวัน พวกเราจบเห่แน่” ก่อเกียรติตะโกนอย่างลุกลี้ลุกลน

รพีพงษ์ยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับ และก็ดึงก่อเกียรติมาปกป้อง ไว้ด้านหลัง แล้วพูดว่า: “ไม่จำเป็นต้องวิ่ง ดูฉันจัดการพวก มันก็พอ”

พูดเสร็จ รพีพงษ์ก็พุ่งตัวไปลงมือกับลูกน้องพวกนั้นอย่าง รวดเร็ว คนพวกนี้ในสายตาของรพีพงษ์ก็เป็นแค่นักเลงกระ จอกจริงๆ จะจัดการพวกเขาสำหรับรพีพงษ์แล้ว พูดได้ว่า เป็นเรื่องง่ายๆ

ก่อเกียรติเห็นว่ารพีพงษ์ไม่ได้วิ่งหนีไปพร้อมกับเขา แต่ กลับพุ่งไปหาคนพวกนั้น สีหน้าก็เปลี่ยนไปมาก

ในใจของเขาก็รู้สึกว่ารพีพงษ์โง่ ถึงขนาดนี้แล้ว ยังจะ อวดดีอีก แม้ว่ารพีพงษ์จะท่าเพื่อเขา แต่เขาก็รู้สึกว่ารพีพงษ์ นั้นโง่จริงๆ

เพียงแต่ว่าไม่กี่วินาทีที่ปรากฏความคิดเช่นนี้ขึ้นมา การ แสดงออกบนใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปจากกังวลเป็นตะลึง

เห็นเพียงแค่รพีพงษ์วนไปวนมาท่ามกลางลูกน้องของพี่สี อดาว หมัดของเขาชกไปบนตัวของคนพวกนั้นราวกับหยาด ฝนสาดใส่ คนพวกนั้นที่ดูแข็งแกร่งมากก็ไม่สามารถรับมือ กับหมัดของรพีพงษ์ใต้
ภายในเวลาไม่ถึงนาที ลูกน้องของพี่สือดาวก็ล้มลงไป เกือบครึ่ง ซึ่งแตกต่างกับสิ่งที่ก่อเกียรติคิดไว้เลย

ไม่เพียงแต่ก่อเกียรติเท่านั้นที่คิดไม่ถึงว่าจะเป็นเช่นนี้ พี่ อดาวก็คิดไม่ถึงเหมือนกันว่ารพีพงษ์จะเก่งกาจขนาดนี้ จะ สามารถจัดการกับลูกน้องของเขาที่ล้อมรอบมากมายขนาด

นี้ได้

หลังจากนั้น ในใจพี่สือดาวก็รู้สึกหวาดกลัว เขาไม่มีทาง ที่จะเป็นคู่ต่อสู้กับคนที่แข็งแกร่งอย่างรพีพงษ์ได้ สิ่งที่ทำได้ คือวิ่งหนี

เขามองไปที่ลูกน้องตัวเองที่ล้อมรอบยิ่งอยู่ยิ่งน้อยลง จากนั้นก็กลืนน้ำลาย หันหลังแล้ววิ่งออกไปข้างนอก

เมื่อรพีพงษ์เห็น ก็พุ่งพรวดเข้าไป คว้าคอเสื้อด้านหลัง ของพี่สือดาว ออกแรง ทำให้เขาล้มลงบนพื้น ขาหนึ่งข้างก็ เหยียบไปที่หน้าอกของเขา ก้มหน้าจ้องมองเขาอย่างเย็นชา

พี่สือดาวเริ่มหวาดกลัวขึ้นมา เมื่อเห็นว่ารพีพงษ์จัดการ กับเขาได้อย่างง่ายดาย สีหน้าก็ยิ้มอย่างเจื่อนๆ ท่าทางก็ เปลี่ยนไปจากก่อนหน้านั้นผิดกันราวฟ้ากับดิน

“พี่.ที่ เราค่อยๆพูดค่อยๆจากันดีกว่า อย่าลงไม้ลงมือ เลย ร้านอาหารนี้ผมไม่เอาแล้ว พี่ปล่อยผมไปเถอะ ผม สัญญาว่าจะไม่มาหาเรื่องที่ร้านอาหารนี้อีกต่อไป”พี่สือดาวก ลาว
รพีพงษ์เบ้ปาก กระดูกอ่อนแบบนี้เขาเจอมาเยอะ ปาก บอกว่าไม่มาหาเรื่องอีก ภายหลังก็คงหาวิธีมาล้างแค้น ดัง นั้นเพื่อเคลียร์ครั้งเดียวให้มันจบๆไป รพีพงษ์จำเป็นต้องช่วย ก่อเกียรติจัดการให้เสร็จจากต้นเหตุก่อน

“ตอนนี้รีบโทรหาชิตวรเดี๋ยวนี้ ให้เขามา ถ้าเรียกมาไม่ ได้ วันนี้แกก็อย่าได้คิดที่จะออกจากร้านอาหาร”รพีพงษ์ กล่าวอย่างเย็นชา

พี่สือดาวนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ คิดไม่ถึงว่ารพีพงษ์จะต้องการ เช่นนี้ เขาให้ตัวเองโทรหาเรียกชิตวรมาหา คนอื่นต้องการ อยู่ให้ห่างจากชิตวร แต่รพีพงษ์กลับเอาตัวเองวิ่งเข้าชนปาก กระบองปืน

“ฉันฟังไม่ผิดใช่มั้ย? นายให้ฉันโทรเรียกซิตวรมาเหรอ? แน่ใจนะ?”พี่สือดาวถาม

“แน่ใจ รีบโทรเดี๋ยวนี้ เดี๋ยวฉันยังมีธุระที่อื่นอีก ไม่อยาก เสียเวลากับนาย” รพีพงษ์กล่าว พี่สือดาวสีหน้าไม่ปรากฏอะไร ในใจก็เคลิบเคลิ้ม คิดว่า

รพีพงษ์คนนี้เป็นคนโง่จริงๆ ยังให้เขารีบโทรเรียกชิตวรมา หรือว่าเขาจะไม่รู้ความยิ่งใหญ่ของชิตวร?

ถ้าหากว่าชิตวรมาจริงๆ อย่างนั้นเขาก็ไม่จำเป็นต้องมา เสียเวลากลัวรพีพงษ์ ถึงเวลาอาจสั่งสอนรพีพงษ์ได้อย่าง รุนแรง ได้ระบายความโกรธรพีพงษ์เอาเท้าตัวเองออกจากบนตัวพี่สือดาว พี่สือดาว รีบลุกขึ้นมา หยิบโทรศัพท์ตัวเองออกมา และโทรหาชิตวร

ก่อเกียรติมองไปที่รพีพงษ์อย่างเป็นห่วง แม้ว่าฝีมือการ ต่อสู้ของรพีพงษ์จะทำให้ก่อเกียรติตะลึง แต่ว่าชิตวรเป็นคา โหดเชี้ยมที่มีชื่อเสียงไปทั่วเกียวโต ในความคิดของเขา ต่อให้รพีพงษ์จะสามารถต่อสู้เก่งได้แค่ไหน คงจะไม่ สามารถเป็นคู่ต่อสู้ของชิตวรได้ ตอนนี้เขาให้พี่สือดาวโทร เรียกชิตวรมาหา ไร้ความรอบคอบจริงๆ

“รพีพงษ์ นายจัดการพวกเขาก็พอแล้ว ไม่จำเป็นต้องให้ ชิตวรมาเลย ชิตวรอยู่ในเกียวโตมีอิทธิพลและเส้นสายอยู่ มากมาย ถึงเวลาถ้าหากว่าเขามาจริงๆ เกรงว่าเรื่องนี้จะไม่ ง่ายอย่างตอนนี้”ก่อเกียรติพูดอย่างเป็นห่วง

“เรื่องนี้นายไม่ต้องเป็นห่วง ในเมื่อฉันกล้าที่จะให้เขาโทร เรียกซิตวรมาหา ก็มีความมั่นใจที่จะจัดการกับเรื่องนี้ได้ ฉันอยากเห็นว่า ชิตวรหลายปีมานี้อยู่มายังไง ถึงขนาดให้ ลูกน้องของตัวเองมาบีบบังคับให้คนอื่น โอนร้านอาหารให้ เขาทำให้ฉันแปลกใจจริงๆ”รพีพงษ์กล่าว

เมื่อเห็นรพีพงษ์พูดเช่น ก่อเกียรติก็ไม่ได้พูดอะไร ในเมื่อ รพีพงษ์มั่นใจขนาดนี้ อย่างนั้นก็ต้องมีอะไรที่พึ่งพาได้

เพียงแต่มีเรื่องที่ทำให้เขาคิดไม่ถึงก็คือ รพีพงษ์จะ เก่งกาจขนาดนี้ ซึ่งนี่แตกต่างกับภาพของรพีพงษ์ตอนเด็กๆอย่างสิ้นเชิง

จนถึงเวลานี้ เขาถึงค่อยตอบสนองคืนมา เขาก็ไม่รู้ว่าร พงษ์เป็นใคร เพียงเล่นด้วยกันตอนเด็กๆเท่านั้น แต่ว่าไม่ เคยถามมาก่อนว่าครอบครัวรพีพงษ์ทำอะไร

ดูเหมือนว่าตัวตนของรพีพงษ์จะไม่ธรรมดาอย่างที่ตัวเอง คิด ครั้งนี้ที่เจอกับรพีพงษ์ มันเป็นความโชคดีของเขาจริงๆ เพียงแต่ว่าเดี๋ยวชิตวรมาไม่รู้ว่า รพีพงษ์จะสามารถเคลียร์ ได้

พี่สือดาวหัวเราะเยาะในใจ เขาคิดว่ารพีพงษ์ไม่มีทางที่จะ สามารถเคลียร์กับชิตวรได้ ภาพในหัวของพี่สือดาว ที่ สามารถทำให้ชิตวรหวาดกลัวได้ ไม่มีรพีพงษ์คนคนนี้อยู่ เลย

ไอ้หมอนี่สามารถต่อสู้ได้จริงๆ แต่เมื่อมองไปก็ธรรมดา ไม่มีเหมือนกับคนที่มีภูมิหลังอะไรเลย ในใจพี่สือดาวรู้สึก ว่ารพีพงษ์พึ่งพาความสามารถของตัวเอง ดังนั้นแม้แต่ชิตว รก็ยังเอาไหวในสายตาเลย

“ที่ รอเดี๋ยวเถอะ เดี๋ยวพี่ชิตพาคนมา นายได้รู้สึกดีแน่ นึกว่าตัวเองมีความสามารถ ก็สามารถขึ้นสวรรค์ได้แล้วเห รอ ความยิ่งใหญ่ของพี่ชิต เป็นสิ่งที่นายคิดไม่ถึง ตอนนั้น เขาเป็นคนของตระกูลลัดดาวัลย์ ต่อให้ตอนนี้ไม่อยู่ใน ตระกูลลัดดาวัลย์ แต่เส้นสายที่สะสมในตระกูลลัดดาวัลย์ในตอนนั้นก็เป็นสิ่งที่คนธรรมดาจะคาดไม่ถึง แกรอตายได้ เลย!”พี่สือดาวบ่นพีมพ่าในใจ

หลังจากที่โทรหาชิตวร ในใจของพี่สือดาวก็มีความเชื่อ มั่น และไม่กลัวรพีพงษ์ เขาจ้องมองรพีพงษ์ แล้วพูด: “นาย ฟังฉันหนึ่งประโยค เดี๋ยวพี่ชิตมา นายรับมือไม่ได้อย่าง แน่นอน หรือนายจะขอโทษฉันตอนนี้ ถึงเวลาฉันก็จะร้อง ความเมตตาต่อหน้าพี่ชิต นายก็ค่อยตกลงเป็นลูกน้องพี่ชิต เขาก็ชอบคนที่ต่อสู้เก่งอย่างนาย ฉันรับรองได้ว่านายจะ ปลอดภัยอย่างแน่นอน ที่สำคัญยังจะประสบความสำเร็จ อย่างพรวดพราด ว่ายังไง?”

รพีพงษ์เหลือบมองเขา จากนั้นยกมือขึ้นตบหน้าเขาไป หนึ่งที่ และพูดอย่างเย็นชา: “หุบปากของแกซะ ถ้ายังพูดอีก หักขาแกทิ้งแน่”

พี่สือดาวกุมหน้าของตัวเอง ด้วยความโกรธในใจ แต่ก็ ไม่กล้าตอบโต้อะไร จึงทำได้เพียงกลืนความโกรธลงไปใน ท้องของตัวเอง

“ถึงแม่งรอเดี๋ยวเถอะ เดี๋ยวพี่ชิตมา ฉันจะให้คนของเขา จับตัวแกไว้แน่ ถึงเวลาฉันก็จะตบปากแกแรงๆ!”พี่สือดาวขู่ ในใจ การแสดงออกบนใบหน้าของดูน่ากลัวมาก

ไม่นาน ก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากด้านนอกร้านอาหาร หลังจากที่พี่สือตาวได้ยินเสียง ก็รีบวิ่งไปข้างนอกทันทีและเมื่อเขาเห็นคนข้างนอก ก็ตะโกนขึ้นมาทันที: “พี่ชิต พี่มา สักที ถ้าพี่ยังไม่มา ไอ้คนที่ไม่รู้ผิดชอบชั่วดีก็จะหักขาของ ผม!”

เมื่อก่อเกียรติได้ยินคำพูดของพี่สือดาว ร่างกายก็สั้น สะท้าน เขามองไปที่รพีพงษ์ และหายใจเข้าลึกๆ ครั้งนี้ขอ เพียงแต่ว่ารพีพงษ์จะสามารถเปลี่ยนอันตรายให้เป็นสงบสุข ได้

ไม่นาน ซิตวรพาคนกลุ่มหนึ่งเข้าไปในร้านอาหาร และ พูดอย่างเย็นชา: “ใครกล้าชกต่อยลูกน้องฉัน? ไม่เอาฉันไว้ ในสายเลย อยากตายใช่มั้ย?”