บทที่ 330 ผลกรรมของวีธรา

330 ผลกรรมของวีธรา

เมื่อวีธราเห็นสภาพเหี่ยวแห้งของจักรพันธ์ สีหน้าก็ เปลี่ยนไป และจะรีบพุ่งไปหาจักรพันธ์”

“จักรพันธ์ ทำไมลูกถึงกลายเป็นแบบนี้? พวกเขาทำ อะไรกับลูก? ลูกบอกแม่มานะ แม่จะจัดการแทนลูกเอง!”ร ธรากล่าวด้วยความกังวล

ไม่รู้ว่าทำไม เมื่อเห็นฉากนี้แล้ว หัวใจของรพีพงษ์จึง สั่นไหว จากนั้นก็หายใจเข้าลึกๆ เพื่อสงบสติอารมณ์ ในใจ ของเขารู้ดี ตั้งแต่วินาทีที่ตัวเองเกิดมา ก็แน่ใจได้ว่า วีธรา ไม่มีทางที่จะเป็นห่วงตัวเอง

ในเวลานี้ใจก็อิจฉา เป็นเพียงการเสียความรู้สึก เท่านั้น

หลายคนยืนขวางอยู่ตรงหน้าจักรพันธ์ จ้องมองวีธรา อย่างโกรธๆ ทำให้เธอไม่สามารถเข้าใกล้จักรพันธ์ได้

วีธราหันไปมองรพีพงษ์ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วย ความโกรธ และตะโกน : “รพีพงษ์ ใครให้แกทำแบบนี้กับ จักรพันธ์ของฉัน เขาเป็นแก้วตาดวงใจของฉัน แกทำแบบ นี้กับเขา ฉันจะทำให้แกไม่ตายดีแน่!”

รพีพงษ์ยังไม่ได้พูด จักรพันธ์ก็พูด: “แม่ หรือแม่ยังเห็น รูปแบบนี้ตอนนี้ไม่ชัดเจนเหรอ? แม่จะเอาอะไรไปทำให้ เขาตาย? แม่ก็ประเมินรพีพงษ์ต่ำไป เขาไม่ได้ธรรมดา อย่างที่แม่คิด ถ้าแม่ไม่ได้ดูถูกเขา ผมก็คงไม่ต้องทนทุกข์ ทรมานแบบนี้”

หลังจากที่วีธราได้ยิน ก็ไม่ได้ตอบโต้ แต่รีบขอโทษ จักรพันธ์:ใช่ใช่ใช่ โทษแม่ มันเป็นความผิดของแม่ ถ้า ไม่ใช่แม่ ลูกชายของแม่จะกลายเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร”

เมื่อทุกคนเห็นว่าวีธราเชื่อฟังจักรพันธ์มาก ไม่กล้า แม้แต่จะพูดโต้แย้ง ก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปที่รพีพงษ์

แววตาของรพีพงษ์เย็นชา ความคาดหวังของเขาที่มี ต่อวีธรา เมื่อช่วงเวลาสิบกว่าปีก่อน ก็ดับวูบไปแล้ว เขาไม่ เคยคิดว่าจะได้อะไรมาจากวีธรา

เป็นเพราะเหตุนี้ หัวใจของรพีพงษ์จึงแข็งกร้าวอย่าง มาก ต่อให้วีธราจะรักจักรพันธ์แค่ไหน ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับ รพีพงษ์ พวกเขาก็ไม่มีความผูกในครอบครัวต่อกันมานาน แล้ว แม้ว่าในร่างกายจะมีเลือดเดียวกัน

“คุณไม่สมควรที่จะเป็นแม่คนเลย รพีพงษ์ก็เป็นลูก ของคุณ และคุณคิดแต่จะทำร้ายเขา แต่กับจักรพันธ์คนนี้ ที่ไร้ประโยชน์ นอกจากสร้างความเดือดร้อนให้คุณ แล้ว ยังไม่มีความสามารถอะไร แต่คุณกลับดีกับเขามากมาย ขนาดนี้ หรือว่าคุณจะแยกไม่ออกว่าอันไหนดีอันไหน ชั่ว?”อารียากล่าวอย่างโกรธเคืองแทนรพีพงษ์

วีธราเงยหน้าขึ้นมามองรพีพงษ์ พูดอย่างโกรธๆ: “หี เขาเป็นลูกของฉันแล้วยังไงล่ะ ฉันให้กำเนิดเขา ก็แค่ถูก ตระกูลลัดดาวัลย์บังคับเท่านั้นเอง ก็เป็นสิ่งที่ถูกบังคับให้ คลอดออกมาเท่านั้น ไม่ยอมรับแล้วยังไงล่ะ?”

“คุณ!”อารียาโกรธจนตัวสั่นไปทั่ว บาดแผลบน ทรมานแบบนี้”

หลังจากที่วีธราได้ยิน ก็ไม่ได้ตอบโต้ แต่รีบขอโทษ จักรพันธ์:ใช่ใช่ใช่ โทษแม่ มันเป็นความผิดของแม่ ถ้า ไม่ใช่แม่ ลูกชายของแม่จะกลายเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร”

เมื่อทุกคนเห็นว่าวีธราเชื่อฟังจักรพันธ์มาก ไม่กล้า แม้แต่จะพูดโต้แย้ง ก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปที่รพีพงษ์

แววตาของรพีพงษ์เย็นชา ความคาดหวังของเขาที่มี ต่อวีธรา เมื่อช่วงเวลาสิบกว่าปีก่อน ก็ดับวูบไปแล้ว เขาไม่ เคยคิดว่าจะได้อะไรมาจากวีธรา

เป็นเพราะเหตุนี้ หัวใจของรพีพงษ์จึงแข็งกร้าวอย่าง มาก ต่อให้วีธราจะรักจักรพันธ์แค่ไหน ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับ รพีพงษ์ พวกเขาก็ไม่มีความผูกในครอบครัวต่อกันมานาน แล้ว แม้ว่าในร่างกายจะมีเลือดเดียวกัน

“คุณไม่สมควรที่จะเป็นแม่คนเลย รพีพงษ์ก็เป็นลูก ของคุณ และคุณคิดแต่จะทำร้ายเขา แต่กับจักรพันธ์คนนี้ ที่ไร้ประโยชน์ นอกจากสร้างความเดือดร้อนให้คุณ แล้ว ยังไม่มีความสามารถอะไร แต่คุณกลับดีกับเขามากมาย ขนาดนี้ หรือว่าคุณจะแยกไม่ออกว่าอันไหนดีอันไหน ชั่ว?”อารียากล่าวอย่างโกรธเคืองแทนรพีพงษ์

วีธราเงยหน้าขึ้นมามองรพีพงษ์ พูดอย่างโกรธๆ: “หี เขาเป็นลูกของฉันแล้วยังไงล่ะ ฉันให้กำเนิดเขา ก็แค่ถูก ตระกูลลัดดาวัลย์บังคับเท่านั้นเอง ก็เป็นสิ่งที่ถูกบังคับให้ คลอดออกมาเท่านั้น ไม่ยอมรับแล้วยังไงล่ะ?”

“คุณ!”อารียาโกรธจนตัวสั่นไปทั่ว บาดแผลบน เมื่อวีธราเห็นจักรพันธ์ร้องโอดโอย ก็กังวลขึ้นมาทันที แล้วรีบพูด: “จักรพันธ์ นั้นมันคือตราสัญลักษณ์นายใหญ่ เลยนะ จะเอาให้ง่ายๆแบบนี้ได้อย่างไร…”

“แม่แม่งอย่ามัวแต่พูดจาเหลวไหลกับฉัน รีบๆเอาตรา สัญลักษณ์นายใหญ่ออกมา แขนของกูจะหัก แล้ว!”จักรพันธ์ตะโกนใส่หน้าวีธรา

วีธราถูกตะโกนใส่แบบนี้ จนไม่กล้าละเลย รีบหยิบ ตราสัญลักษณ์หนึ่งแผ่นออกมาจากเสื้อผ้าของตัวเอง และเอื้อมมือยื่นไปให้รพีพงษ์ แล้วพูด : “ฉันให้ ฉันให้ แก ปล่อยตัวลูกชายนะ ฉันก็จะเอาตราสัญลักษณ์ให้แก่”

เมื่อเห็นตราสัญลักษณ์นายใหญ่ รพีพงษ์ก็ปล่อยมือ “ตราสัญลักษณ์นายใหญ่นี้ฉันสามารถให้แกได้ แต่ว่า

แกต้องปล่อยตัวฉันและจักรพันธ์ไป”วีธรากล่าว

รพีพงษ์ยิ้มเล็กน้อย แล้วพูด: “คุณไม่มีสิทธิ์มาเจรจา ต่อรองกับฉันแล้ว ต่อให้คุณไม่ให้ ฉันฆ่าคุณ ก็สามารถ เอาแผ่นตราสัญลักษณ์นี้มาได้”

“แกกล้าเหรอ!”วีธราก็ตะโกน “ชีวิตของแกฉันเป็นคน ให้ แกกล้าฆ่าฉันเหรอ?”

“มีอะไรที่ไม่กล้า? คุณก็ไม่เคยเห็นชีวิตของฉันอยู่ใน สายตาอยู่แล้ว ฉันก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจคุณ ที่สำคัญ ครั้งนี้คุณทำร้ายผู้หญิงที่ฉันรักที่สุดด้วย ไม่ให้คุณลิ้ม ลองความสุดยอดของฉัน คุณก็จะไม่รู้ว่าตัวเองทำผิด พลาดขนาดไหน!”รพีพงษ์กล่าว

เมื่อวีธราได้ยินคำพูดที่อาฆาตของรพีพงษ์ ในใจก็ เต้นแรง เธอรู้ดีว่าวันนี้ตัวเองคงจะหนีไม่รอดแน่ รฟีพงษ์ เกลียดเธอฝังลึกเข้าไปในกระดูก โอกาสที่ดีขนาดนี้ใน ตอนนี้ รพีพงษ์จะปล่อยเธอไปได้ยังไง

“รพีพงษ์ ฉันก็ช่วยนายได้ตราสัญลักษณ์นายใหญ่มา แล้ว ตามที่เราตกลงกัน นายต้องปล่อยตัวฉัน นายอย่า พูดแล้วทำไม่ได้นะ”จักรพันธ์หันหน้าไปมองรพีพงษ์

หลังจากที่วีธราได้ยินคำพูดของจักรพันธ์ สีหน้าก็ แสดงความสงสัยออกมาเล็กน้อย แล้วถาม: “จักรพันธ์ ลูก กำลังพูดอะไร? ทำไมลูกต้องช่วยเขาเอาตราสัญลักษณ์ นายใหญ่ด้วยล่ะ? ลูกและเขาคุยอะไรกัน?”

จักรพันธ์ไม่สนใจวีธรา ในเวลานี้เขาต้องการเพียงแค่ ให้ตัวเองมีชีวิตรอด และก็ไม่ได้สนใจวีธรา

รพีพงษ์ยิ้มให้วีธราเล็กน้อย แล้วพูด: “คุณคงคิดไม่ถึง สินะ ว่าลูกชายสุดที่รักของคุณ ก่อนหน้าที่ยังไม่รู้ว่าคุณ จะมา ก็ทรยศแฉคุณออกมาหมดแล้ว เขาบอกว่าจะช่วย ฉันหลอกล่อคุณมา ถ้าได้ตราสัญลักษณ์ในใหญ่แล้ว ให้ ฉันปล่อยตัวเขา คิดไม่ถึงแผนก็ยังไม่ทันได้ใช้ คุณก็ส่งตัว เองมาถึงประตูเองเลย”

เมื่อวีธราได้ยินคำพูดของรพีพงษ์ ใบหน้าของเธอก็ ซีดลงในทันที ดวงตาของเธอสบตาเข้ากับจักรพันธ์ แวว ตาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

ใบหน้าของจักรพันธ์เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ไม่กล้า สบตากับวีธรา หันหน้าไปด้านข้าง

“จักรพันธ์ มันไม่ใช่อย่างนั้น เขาโกหกฉันใช่ไหม? ลูก จะทรยศแม่ได้อย่างไร ทั้งหมดนี้เขาสร้างเรื่องโกหกขึ้น ใช่มั้ย?”วีธราถาม

สีหน้าจักรพันธ์เต็มไปด้วยความหงุดหงิด แล้วพูด: “แม่ ไม่รู้ว่าผมอยู่ที่นี่ต้องทนทุกข์ทรมานขนาดไหน ผมทำเช่น นี้ก็ไม่มีทางเลือกเท่านั้นเอง ผมเชื่อว่าแม่ต้องเข้าใจ”

ร่างกายของวีธราถอยหลังสองก้าวอย่างช่วยไม่ได้ คิดไม่ถึงว่าการยอมรับจริงๆของจักรพันธ์เป็นกับการ บดขยี้ความเชื่อของเธอให้แหลก ทันใดนั้นเธอก็เปลี่ยน เป็นหดหูขึ้นมา

“อย่างนั้นลูกเอาตราสัญลักษณ์นายใหญ่แลกเปลี่ยน กับรพีพงษ์ แล้วแม่ล่ะ? ลูกคิดวิธีช่วยแม่ออกไปยังไง แล้ว ใช่ไหม?”วีธรายังคงมีความหวังอันริบหรี่ต่อจักรพันธ์

เพียงแค่จักรพันธุ์บอกว่าคิดแล้วว่าจะช่วยเธอออกไปยังไง เธอก็จะยังคงปฏิบัติต่อจักรพันธ์เหมือนเดิม “ผมเองยังเอาตัวรอดยาก จะมีกะจิตกะใจที่ไหนไป คิดถึงแม่ล่ะ ยังไงก็ตามตราบใดที่ช่วยรพีพงษ์ได้ตรา สัญลักษณ์นายใหญ่มา ผมก็ไม่ต้องอยู่ในห้องมืดและขึ้น

อีกต่อไป สำหรับแม่รพีพงษ์จะจัดการยังไง มันขึ้นอยู่กับ

ดวงชะตาของแม่ ไม่มีเกี่ยวอะไรกับผม”จักรพันธ์กล่าว

วีธรารู้สึกเพียงว่าหัวใจของตัวเองเจ็บปวด ยังไงเธอก็ คิดไม่ถึง ว่าลูกชายที่รักของตัวเอง จะโหดเหี้ยมขนาดนี้ และไม่สนใจความปลอดภัยของตัวเอง

จักรพันธ์เป็นความเชื่อในการมีชีวิตอยู่ในโลกนี้ของ เธอมาโดยตลอด และตอนนี้ความเชื่อนั้นก็พังทลายลง วี ธรารู้สึกสิ้นหวังทั้งร่างกาย

ทุกคนรอบข้างมองไปที่วีธราด้วยสายตาเย็นชา ไม่มี ใครเห็นอกเห็นใจเธอ แต่หลายคนคิดว่านี่คือสิ่งที่วีธรา สมควรได้รับ

เนื่องจากท่าทางที่วีธราแสดงต่อรพีพงษ์และจักรพันธ์ ทั้งสองคนแตกต่างกันราวกับฟ้ากับดิน ทุกคนรู้สึกว่ามันไม่ ยุติธรรมสำหรับรพีพงษ์ แต่ตอนนี้วีธราทำอะไรมากมาย เพื่อจักรพันธ์ แต่สิ่งที่ได้รับมาคือถูกจักรพันธ์ทรยศ นี่ ถือว่าเป็นผลกรรมที่เทวดาฟ้าดินให้กับวีธรา

“จักรพันธ์ ลูกทำแบบนี้กับแม่ ในใจไม่มีความรู้สึกผิด เลยเหรอ?”ดวงตาทั้งสองข้างของวีธรามีน้ำตาก็หลั่งไหล ออกมา ดูแล้วเสียใจมาก

จักรพันธ์กัมหน้าลง และไม่พูดอะไร

“คุณมีค่าพอที่จะพูดถึงความรู้สึกผิดเหรอ? คุณก็ทำ แบบนี้กับฉัน ก็ไม่เคยรู้สึกผิด จักรพันธ์ก็เป็นเพียงแค่ผล กรรมของคุณเท่านั้นเอง”รพีพงษ์กล่าวเบาๆ

เมื่อวีธราเห็นว่าจักรพันธ์ไม่ตอบ ก็ยิ่งร้องไห้เสียใจ ใหญ่ ในใจของเธอรู้คำตอบอยู่แล้ว แม้แต่เธอก็คิดไม่ถึง ลูกชายที่เธอเฝ้าเลี้ยงดูมาหลายปี จะเป็นคนอกตัญญู

น่าเสียดายตอนที่รู้ ายไปแล้ว

เธอหันไปมองรพีพงษ์ พร้อมกับรอยยิ้มที่ฝืนยิ้ม แล้ว พูด: “แกพูดถูก นี่จะเป็นผลกรรมที่สวรรค์มอบให้กับฉัน แต่น่าเสียดายที่แกคิดว่าทำแบบนี้ก็สามารถแย่งตระกูล ลัดดาวัลย์กลับไปได้เหรอ? มันเพียงแค่แผ่นตรา สัญลักษณ์นายใหญ่แผ่นเดียวเท่านั้นเอง นี่อาจจะทำให้ แกกลายเป็นนายใหญ่ของตระกูลลัดดาวัยได้ อย่างไร ก็ตามแกจะไม่มีทางได้รับความมั่งคั่งของตระกูลลัดดา วัลย์ หากไม่มีรหัสผ่านของบัญชีของตระกูลลัดดาวัลย์ แกก็จะไม่สามารถใช้เงินของตระกูลลัดดาวัลย์ได้เช่นกัน นายใหญ่ตระกูลลัดดาวัลย์แบบนี้ ก็ไม่มีอะไรมากไปกว่า แค่ของตกแต่ง”

ตอนนี้เธอก็มีใจที่จะไปตายอยู่แล้ว ดังนั้นจึงไม่กลัว หลังจากที่รพีพงษ์รู้จะข่มขู่ถามจากเธอ ไม่ว่ายังไงก็ตาม เธอไม่มีทางที่จะบอกรหัสผ่านของบัญชีของตระกูลลัดดา วัลย์ให้กับรพีพงษ์

รพีพงษ์ยิ้มให้วีธราเล็กน้อย แล้วพูด: “ทำให้คุณผิด หวังจริงๆ ลูกชายสุดที่รักของคุณ บอกรหัสผ่านกับฉัน แล้ว ดังนั้นสามารถเอาความมั่งคั่งของตระกูลลัดดาวัลย์ ได้หรือไม่ได้ คุณก็ไม่ต้องกังวล”

สีหน้าของวีธราเปลี่ยนไป จากนั้นก็กลายเป็นความสิ้น หวังและความผิดหวัง สักพัก ใบหน้าของเธอก็แสดงรอย ยิ้มที่ผิดหวัง รู้สึกว่าทุกอย่างไม่มีความหมาย

“รพีพงษ์ นายก็ได้ในสิ่งที่ต้องการไปแล้ว ตอนนี้ถึง เวลาที่จะปล่อยฉันไปได้แล้วล่ะ?”จักรพันธ์หันหน้าไปมอง รพีพงษ์

ดวงตาของรพีพงษ์หรี่ลง แววตาก็แสดงพร้อมกับความ หมายที่ลึกซึ้ง

“วันนี้พวกคุณสองคน มีเพียงหนึ่งคนที่สามารถมีชีวิต อยู่ต่อไปได้นายต้องการให้ฉันเก็บชีวิตนายไว้ ก็ได้”รพี พงษ์ชี้ไปที่วีธรา “ฆ่าหล่อนซะ ฉันก็จะปล่อยแกไป”