บทที่328 ทำให้เธอมีทางมาไม่มีทางกลับ

“ฮ่าฮ่า ปากแข็งตอนนี้สำหรับเธอมันไม่ดีเลยนะ บอก ฉันมานะ ลูกชายของฉันตอนนี้อยู่ที่ไหน!”วีธราพูด

“ลูกชายของคุณอยู่ที่ไหนฉันจะไปรู้ได้ยังไง คนไป ถามลูกชายของตัวเองสิ”อารียาโกรธ

วีธราไม่พูดไม่จา ฟาดแส้ลงไปบนตัวอารียา เสื้อผ้า ของอารียาขาดออกจากกัน และคราบเลือดก็ปรากฏขึ้นที่ บนใต้ผิวขาว

อารียากัดฟันแน่น หน้าผากก็มีเหงื่อเย็นไหลออกมา คิดไม่ถึงว่าแส้นี้ฟาดลงมา จะเจ็บปวดขนาดนี้

“เธอจะพูดหรือไม่พูด!”แววตาของวีธราแสดงออกให้ เห็นถึงความโหดเหี้ยม

“ไม่….พูด!”อารียาพูด

วีธราฟาดแส้ลงบนตัวอารียาอีกครั้ง อารียาเกือบจะ เรียกออกมาด้วยความเจ็บปวด

ในตอนนี้วีธราจำได้ทันทีว่าตอนนั้นศศินัดดาบอกว่า ขับไล่รพีพงษ์ออกไปแล้ว ที่สำคัญเป็นวันนี้ด้วย ถ้าหากว่า จักรพันธ์ออกจากที่นี่ไปนานแล้ว ก็หมายความว่า รพีพงษ์ ตัวจริงอาศัยอยู่ที่บ้านนี้

แต่ว่าในตอนนั้นทั้งๆที่เธอได้ส่งตัวรพีพงษ์ให้กับหอ การค้าสมน. และด้วยความรักของประธานหอการค้า สมน.ที่มีต่อลูกสาวตัวเอง จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะให้รพีพงษ์ อยู่ในโลกนี้ต่อไป

แม้ว่าประธานหอการค้าสมุน.จะไม่ได้ฆ่ารพีพงษ์ ก็ ไม่มีทางที่จะปล่อยให้เขากลับมา ดังนั้นตอนนี้มันเกิด อะไรขึ้น?

เธอหันกลับไปมองศศินัดดา แล้วถาม: “แกบอกฉันมา รพีพงษ์กลับมาจากเกียวโตตั้งแต่เมื่อไหร่” ศศินัดดาพูดวันที่รพีพงษ์กลับมาออกไปโดยที่ไม่คิด

อะไร

วีธราขมวดคิ้ว วันที่ที่ศศินัดดาบอกมา ช้ากว่าเวลาที่ จักรพันธ์มาถึงที่เมืองริเวอร์ไปสองวัน

“แม่ค่ะ แม่ช่วยมีศักดิ์ศรีหน่อยได้ไหม ไม่ใช่หล่อน ถามอะไรแม่ก็พูดอะไร”อารียามองไปที่ศศินัดดาอย่าง โกรธๆ

“ลูก ถึงขนาดนี้แล้ว เขาถามอะไรก็พูดเถอะ ไม่อย่าง นั้นก็จะถูกฟาดด้วยแส้ หล่อนก็แค่ถามเกี่ยวกับเรื่องของ รพีพงษ์ มีอะไรที่พูดไม่ได้”ศศินัดดากล่าว

สีหน้าของอารียาเต็มไปด้วยความกังวล ผู้หญิงที่อยู่ ตรงหน้าก็คือนายใหญ่ของตระกูลลัดดาวัลย์ ครั้งนี้ที่เธอ มาที่นี่ ก็เพื่อมาหาจักรพันธ์ ซึ่งหมายความว่าเธอยังไม่รู้ ว่ารพีพงษ์ตัวจริงกลับมาแล้ว

ในเวลานั้นเธอกังวลว่าศศินัดดาจะหลุดปากบอกออก ไป ถ้าหากวีธรารู้ว่ารพีพงษ์ตัวจริงกลับมาที่เมืองริเวอร์ แล้ว แต่รพีพงษ์ไม่รู้ว่าวีธราอยู่ที่นี่ วีธราจะวางกับดักให้ กับรพีพงษ์ได้ รพีพงษ์ไม่ได้เตรียมตัวอย่างแน่นอน ถึง เวลานั้นรพีพงษ์คงจะตกอยู่ในเงื้อมมือของวีธรา

แม้จะไม่สนว่าวีธราจะถามหรือไม่ถาม ยังไงรพีพงษ์ก็ จะกลับมา แต่ว่าสามารถถ่วงเวลาได้ก็ถ่วงไปก่อน ซื้อ เวลาให้มากขึ้น ก็มีความหวังมากขึ้น

วีธราครุ่นคิด แล้วจากนั้นจึงถามศศินัดดา: “อย่างนั้น ในช่วงเวลาที่รพีพงษ์กลับมา ได้แสดงอะไรที่ผิดปกติออก มามั้ย?”

“ไม่มีนะ ก็ยังคงไร้ประโยชน์เหมือนกับเมื่อก่อน อยู่ต่อ หน้าฉันก็ไม่กล้าพูดไร้สาระ ให้ทำอะไรก็ทำ มีที่แตกต่างก็ คือยิ่งอยู่ยิ่งชอบสร้างปัญหา นี่เพิ่งกลับมาไม่นานเอง ก็ สร้างปัญหาจนนับไม่ถ้วน”ศศินัดดาตอบ

ฟังจากคำพูดของศศินัดดา เธอก็ย้อนกลับมาคิดอย่าง ละเอียด ตอนนี้วีธรามั่นใจได้ในระดับหนึ่ง ว่ารพีพงษ์ยังไม่ ตาย ที่สำคัญคือกลับมาแล้วด้วย ถ้าหากว่าจักรพันธ์ยัง ปลอมเป็นรพีพงษ์ คงจะไม่ไร้ประโยชน์ขนาดนี้

ที่สำคัญเรื่องของจักรพันธ์ คงจะหนีไม่พ้นเกี่ยวข้อง กับรพีพงษ์

เหมือนกับอารียาเช่นกัน หลังจากที่วีธรามั่นใจว่ารพี พงษ์ยังอยู่ เรื่องแรกที่คิดได้ ก็คือใช้ประโยชน์จากข้อได้ เปรียบที่รพีพงษ์ยังไม่รู้ว่าเธอกลับมาที่นี่แล้ว และวางกับ ดักให้กับรพีพงษ์ แล้วก็จับตัวเขาไว้

วีธราหันไปมองโทรศัพท์มือถือสี่เครื่องที่วางอยู่บน โต๊ะ เดินไป แล้วเอาโทรศัพท์ของอารียา จะส่งข้อความ หารพีพงษ์ ให้เขารีบกลับมาตอนนี้ แต่ว่าหลังจากที่เธอเปิดโทรศัพท์แล้ว ก็พบว่ามีรหัส ผ่านล็อกหน้าจอ จึงหันไปมองอารียา แล้วถาม: “รหัสผ่าน โทรศัพท์มือถือของเธอคืออะไร?”

อารียาเดาออกว่าวีธราต้องการจะทำอะไร ในใจก็ปน ว่าให้ศศินัดดาไม่หยุด ยังไงเธอก็ไม่บอกรหัสผ่านให้กับวี

ธรา

“วันนี้ต่อให้คุณจะตีฉันให้ตาย ฉันก็ไม่บอก”อารียา กัดฟันแล้วพูด

เมื่อศศินัดดาที่อยู่อีกด้านเห็น ก็รีบพูดขึ้นมาทันที: “ถ้า หากว่าคุณอยากจะโทรหารพีพงษ์ ใช้โทรศัพท์ของฉัน ก็ได้ โทรศัพท์ของฉันไม่มีรหัสผ่าน ที่สำคัญรพีพงษ์เชื่อ ฟังฉัน ฉันโทรศัพท์ให้เขากลับมา เขากลับมาอย่าง แน่นอน”

อารียารีบหันไปมองศศินัดดาทันที แล้วพูดอย่าง โกรธๆ: “แม่! ตกลงว่าแม่พวกเดียวกันกับใครกันแน่ หรือ แม่ดูไม่ออกเหรอว่าหล่อนต้องการจะหลอกให้รพีพงษ์ กลับมา? ถ้าหากว่ารพีพงษ์เป็นอะไรไป แม่คิดว่าพวกเรา สามารถหนีรอดไปได้เหรอ?”

“ลูกโง่ ถึงขนาดนี้แล้ว ลูกก็อย่ามัวแต่คิดถึงเศษสวะ อย่างรพีพงษ์เลย พวกเขาคนเป็นคนของตระกูลลัดดา วัลย์ในเกียวโต ต่อให้ลูกจะต่อต้าน จุดจบก็เหมือนกัน รพี พงษ์เป็นเพียงแค่ลูกชายที่ถูกทอดทิ้งของตระกูลลัดดา วัลย์ ต่อหน้าตระกูลลัดดาวัลย์ เขาทำอะไรไม่ได้ ให้คน ของตระกูลลัดดาวัลย์จับตัวรพีพงษ์ไปดีกว่า เรื่องของ ตระกูลพวกเขา ก็ให้พวกเขาไปจัดการกันเอง”ศศินัดดา กล่าว

คำพูดที่ของศศินัดดาทำให้อารียาโกรธจนพูดอะไรไม่ ออก หล่อนกลัวว่ารพีพงษ์จะทำให้ลำบาก ถึงเร่งรีบที่จะ ขับไล่รพีพงษ์ออกไป

วีธรายิ้มเล็กน้อย วางโทรศัพท์ของอารียาลง หันหน้า ไปเอาโทรศัพท์มือถือของศศินัดดา อยู่ในบันทึกการโทร หาหมายเลขโทรศัพท์ของรพีพงษ์จนเจอ หันกลับมาถาม ศศินัดดา: “ปกติเธอส่งข้อความหารพีพงษ์ใช้ภาษาแบบ ไหน”

“คุณก็บอกว่า ไอ้เด็กเปรต รีบกลับมาเดี่ยวนี้นะ ถ้ายัง ไม่รีบกลับมาก็อย่าหวังว่าจะได้เข้าบ้าน แค่นี้ก็พอ”ศศิ นัดดากล่าว

รอยยิ้มเย้ยหยันปรากฏขึ้นบนใบหน้าของวีธรา แล้ว พูด: “คิดไม่ถึงว่ารพีพงษ์จะอยู่ในสถานะเช่นนี้ ดูเหมือนว่า เขาจะมีค่าควรกับชื่อเศษสวะชื่อนี้จริงๆ ทั้งตระกูลลัดดา วัลย์ ก็ไม่สามารถหาคนไร้ค่าอย่างเขาได้มาออกได้แม้แต่ คนเดียว”

ด้วยเหตุนี้ เธอจึงใช้ภาษาของศศินัดดา ส่งข้อความ ถึงรพีพงษ์

“คุณพูดถูกมาก รพีพงษ์ไร้ค่ามากจริงๆ ดังนั้นฉันถึง อยากขับไล่เขาออกไป ก่อนหน้านี้คุณเข้าใจผิดแน่ๆ ที่ ฉันบอกว่าขับไล่รพีพงษ์ออกไป แต่ไม่ได้บอกว่าขับไล่ ลูกชายของคุณออกไป”ศศินัดดารีบพูดทันที

หลังจากที่อารียาได้ยินก็รู้สึกไม่พอใจแทนรพีพงษ์ แล้วพูดว่า: “รฟีพงษ์ไม่ได้ไร้ประโยชน์อย่างที่พวกคุณคิด เลย ที่สำคัญรพีพงษ์ก็เป็นลูกชายของคุณ ทำไมคุณต้อง ทำกับเขาแบบนี้ด้วย หรือว่าเขาไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไข ของคุณเหรอ?”

หลังจากที่วีธราได้ยินคำพูดของอารียา ก็หยิบแส้ขึ้น มาไว้ในมือ และฟาดไปที่บนตัวของอารียา แล้วพูดอย่าง นี้เย็นชา: “ไอ้เศษสวะนั่นไม่คู่ควรที่จะเป็นลูกชายของฉัน การเกิดของเขา สำหรับฉันมันคือหายนะ แม้ว่าฉันจะเป็น

คนคลอดมันมา ฉันก็ไม่ยอมรับ!”

“คุณอย่ามาเสแสร้งเลย ทั้งที่นี่มันเป็นความผิดของ ตัวคุณเอง ทำไมต้องโยนไปให้รพีพงษ์ด้วย”อารียากล่าว

วีธราก็ฟาดแส้ลงไปที่อารียาอีกที สีหน้าก็เคร่งขรึมขึ้น

มาก

“ห์ กล้าว่าฉันเสแสร้ง แล้วแกมันคือตัวอะไร ฉันบอก ว่าเป็นความผิดของเขา มันก็คือความผิดของเขา ฉันเป็น นายใหญ่ของตระกูลลัดดาวัลย์ แต่เขาเป็นเพียงแค่เศษ สวะ เดี๋ยวเขากลับมา ฉันก็จะจับเขาไว้ ถึงเวลาฉันจะ ลงมือฆ่าเขาเองกับมือ!”วีธราตะโกน

เธอไม่คิดเลยด้วยซ้ำว่าบอดี้การ์ดที่เธอพามานั้นจะ สามารถจับตัวรพีพงษ์ได้หรือเปล่า เพราะในจิตสำนึก ของเธอ รพีพงศ์ก็เป็นเพียงแค่เศษสวะเท่านั้น แค่เศษสวะ ธรรมดาจะรับมือกับบอดี้การ์ดที่มากมายของตระกูลลัด ดาวัลย์ได้ยังไง

ในเวลานี้ด้านนอกคฤหาสน์ บนต้นไม้ใหญ่ มีโดรน จอดอยู่ที่นี่ แอบติดตามสถานการณ์ในคฤหาสน์

ก่อนหน้าตอนที่วีธราพวกเขาจะเข้ามา โดรนก็เริ่ม ทำงาน แล้วส่งภาพที่ถ่ายไปยังคอมพิวเตอร์ในบ้านที่อยู่ ไม่ไกล

วีธาราอาจจะคิดว่ารพีพงษ์อยู่ในเมืองริเวอร์เป็นเพียง แค่เศษสวะคนหนึ่งเท่านั้น และไร้ค่า แต่สถานการณ์ ที่แท้จริงคือ อยู่ในเมืองริเวอร์ที่อยู่ภายใต้การควบคุมของ รพีพงษ์ ไม่ว่าจะเป็นอิทธิพลหรือวงการธุรกิจ รพีพงษ์ สามารถควบคุมได้ตามความต้องการ

เมื่อนานมานี้ เพื่อความปลอดภัยของคฤหาสน์รพีพงษ์ ได้จัดให้มีคนเฝ้าอยู่ใกล้ๆ ตอนที่เขาไม่อยู่ ผู้คนที่นี่จะ คอยเฝ้าดูคฤหาสน์ เมื่อได้รับรู้ว่ามีสถานการณ์อันตราย เกิดขึ้น ก็สามารถแจ้งรพีพงษ์ได้เลย

สถานบันเทิงสตาร์กาย

ห้องที่มีหน้าต่าง ในห้องที่สะอาดและเป็นระเบียบ เรียบร้อย รพีพงษ์กำลังนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ในเวลานี้ สองมือแตะที่แป้นพิมพ์อย่างรวดเร็ว

อีกด้านหนึ่งของหน้าต่างห้อง ร่างที่ผอมแห้ง และ เหม็นอับของจักรพันธ์กำลังรับแสงอาทิตย์อยู่ เขาไม่ได้ เจอแสงอาทิตย์มานาน ถึงแม้ว่าตอนนี้จะรู้สึกถึงอุณหภูมิ ของดวงอาทิตย์ แต่สำหรับเขามันก็หรูหรามาก

ธฤตญาณยืนอยู่ที่ข้างๆจักรพันธ์ ทำหน้าบึ้ง เขาไม่ สามารถทนต่อกลิ่นบนตัวของจักรพันธ์ได้ แต่ว่าเพื่อที่ จักรพันธ์จะได้ไม่หลบหนี เขาจึงทำได้เพียงแค่ยืนดูอยู่ที่ นี่

ในตอนนั้นภายใต้การทรมานให้สารภาพของรพีพงษ์ จักรพันธ์ก็ไม่สามารถทนก็เลยบอกรหัสผ่านบัญชีของ ตระกูลลัดดาวัลย์ออกมา ตอนนี้รพีพงษ์กำลังตรวจสอบ

รหัสผ่านของบัญชีตระกูลลัดดาวัลย์ไม่ใช่ตัวเลข ธรรมดาเพียงไม่กี่ตัว รพีพงษ์จำเป็นต้องผ่านการตรวจ สอบมากกว่าสิบครั้ง ทุกครั้งรหัสผ่านที่แตกต่างกันจะ ปรากฏขึ้นมา มีเพียงแค่เมื่อกรอกได้อย่างถูกต้องเท่านั้น จึงจะสามารถเข้าสู่ระบบได้

เป็นเวลานาน รพีพงษ์มองดูหน้าจอคอมที่เข้าสู่ระบบ ได้สำเร็จ คิดไม่ถึงว่าจักรพันธ์จะซื่อสัตย์ขนาดนี้ และ บอกรหัสผ่านจริงออกมา ดูเหมือนว่าเขาจะถูกขังตัวจน

กลัว เมื่อดูรายละเอียดของแต่ละบัญชีบนหน้าจอ รพีพงษ์ ก็รู้สึกไม่สบายใจ ตอนนั้นนนทภูแสดงบัญชีนี้ให้เขาดู และบอกกับเขาว่าเมื่อไหร่ที่เขาสามารถรับช่วงต่อจาก

ตระกูลลัดดาวัลย์ได้ นนทภูจะบอกรหัสผ่านของบัญชีนี้

ให้เขา

ตอนนี้เวลาผ่านไปหลายปี รพีพงษ์คิดไม่ถึงมาก่อนว่า ตัวเองจะรู้รหัสผ่านของบัญชีนี้ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ มันคาดเดาไม่ได้จริงๆ

หลังจากยืนยันว่ารหัสผ่านถูกต้อง รพีพงษ์ก็ปิด คอมพิวเตอร์ จากนั้นเดินไปข้างหลังของจักรพันธ์ แล้วพูด ว่า: “รหัสผ่านถูกต้องจริงๆ ดูเหมือนว่าครั้งนี้เพื่อที่นายจะ ให้ฉันปล่อยตัวนายไป ลงทุนมากจริงๆ”

จักรพันธ์มองไปที่รพีพงษ์อย่างทำอะไรไม่ถูก ในใจก็ คิดว่าต่อให้ฉันไม่อยากจะพูดก็ไม่ได้ เขาก็ปากเสียจริงๆ ถ้ารู้ก่อนก็ไม่น่าพูดเรื่องรหัสเลย

“ในเมื่อนายก็รู้รหัสแล้ว อย่างนั้นนายก็ควรปล่อยฉัน ไปได้แล้ว ฉันบอกความลับที่สำคัญที่สุดของตระกูลลัด ดาวัลย์ให้กับนาย สิ่งที่หลายคนในโลกต้องการ มัน”จักรพันธ์กล่าว

“ตอนนั้นพวกเราคุยกัน นายต้องช่วยฉันหลอกล่อให้วี ธรามา แล้วเอาตราสัญลักษณ์นายใหญ่มาให้ และพร้อม กับรหัสผ่าน ฉันถึงจะพิจารณาว่าจะให้อิสรภาพกับนาย หรือเปล่า แต่ตอนนี้นายก็แค่เอารหัสผ่านให้ฉัน เรื่องที่ เหลือนายยังไม่ได้ทำ”รพีพงษ์กล่าวด้วยรอยยิ้ม

จักรพันธ์ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ เขารู้ดีว่ารพีพงษ์ ไม่มีทางปล่อยเขาไปง่ายๆ แต่ในเมื่อเริ่มเจรจาเงื่อนไขกับ รพีพงษ์ไปแล้ว จะกลับใจ ก็คงยาก

“อย่างนั้นนายเอาโทรศัพท์มือถือของฉันมาให้ฉัน ฉัน จะโทรหาวีธรา ให้เธอมาที่เมืองริเวอร์คนเดียว ถึงเวลา นานก็สามารถกำจัดเธอได้ตามที่ต้องการ”จักรพันธ์กล่าว

ในเวลานี้โทรศัพท์มือถือของรพีพงษ์ดังขึ้น รพีพงษ์ หยิบขึ้นมาดู พบว่าเป็นศศินัดดาที่ส่งข้อความมา

“ไอ้เด็กเปรต รีบกลับมาเดี๋ยวนี้นะ ถ้ายังไม่รีบกลับมา ก็อย่าหวังว่าจะได้เข้าบ้าน!” สีหน้าของรพีพงษ์แสดงออกมาถึงความสงสัยเล็กน้อย ด้วยเหตุผลที่ว่าถ้าศศินัดดาอยากให้เขากลับไป ปกติแล้ว ก็จะโทรหา และไม่ค่อยส่งข้อความมา

หลังจากนั้นไม่นาน รพีพงษ์ก็ได้รับข้อความอื่น

“มีสถานการณ์เกิดขึ้นที่คฤหาสน์”

ด้านหลังเป็นรูปภาพ ด้านหลังของวีธราและกลุ่มคนที่ ถ่ายที่โดยโดรน

หลังจากเห็นภาพ หัวใจของรพีพงษ์ก็เต้นตึกๆ เพียง แค่เห็นด้านหลัง เขาก็มั่นใจ ว่าผู้หญิงคนนั้นคือวีธรา

คิดไม่ถึงว่าเธอจะมาถึงที่เมืองริเวอร์แล้ว

รพีพงษ์รู้สึกลางสังหรณ์ไม่ดี จากนั้นมองไปที่ จักรพันธ์ แล้วพูดว่า: “นายไม่ต้องช่วยแล้ว วีธรามาถึง

เมืองริเวอร์แล้ว” จากนั้นเขาก็มองไปที่ธฤตญาณ แล้วพูดว่า: “ให้ทุกคน มารวมตัวกันทันที และไปที่ดงเย็น ครั้งนี้ ฉันจะทำให้วี ธารามีทางมาไม่มีทางกลับ!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ