บทที่ 284 หมุนตัวแล้ววิ่ง

พวกคนที่โดนรพีพงษ์จัดการจนไปกองกับพื้น เมื่อเห็นถิร มันปรากฏตัวจึงหันไปหาวีรนาถ หนึ่งในนั้นเอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านนั้นคือยอดฝีมือของสำนักบูโดวงแสงเหรอ”

วีรนาถพยักหน้า

ทุกคนแสยะยิ้มให้รพีพงษ์ ราวกับว่าการปรากฏตัวของ คนสำนักบูโดวงแสง จะจัดการรพีพงษ์ได้อย่างแน่นอน

“ไอ้เด็กน้อย ฉันเตือนให้แกรีบยอมแพ้เถอะ ไม่ใช่ว่าใคร จะไปยั่วโมโหคนของสำนักบูโดวงแสงได้นะ อย่าคิดว่าการ ที่แกอยู่เหนือพวกฉันแล้วจะอวดเก่ง แกไม่ใช่คู่ต่อสู้ของ ยอดฝีมือสำนักบูโดวงแสงหรอก”

“สำนักบูโดวงแสงคือสำนักอันดับหนึ่งในเกียวโต ในนั้นมี คนมีฝีมือมากมาย คนที่ออกมาจากสำนักบูโดวงแสง แต่ละ คนเป็นอาจารย์ระดับเซียน เขาจะต่อกรได้ยังไง”

“คุณวีรนาถ รีบให้ยอดฝีมือสำนักบูโดวงแสงจัดการมัน สองคนเลย เมื่อกี้ลูกชายของคุณเพิ่งตายคามือไอ้ธฤต ญาณนะ!”

วีรนาถกัดฟันแล้วมองธฤตญาณ แล้วพูดกับถิ่นมันอีก ครั้ง “คุณถิรมัน แค่คุณฆ่าพวกมันสองคนได้ ผมยอมยก สมบัติของตระกูลให้คุณทั้งหมด!”

ธฤตญาณโยนร่างที่ไร้ลมหายใจของไอศูรย์ลงบนพื้น แล้วรีบเดินเข้ามาหารพีพงษ์ “ผมเคยได้ยินสำนักบูโดวง แสง คนในนั้นมีฝีมือจริงๆ ผมเพิ่งฆ่าไอศูรย์ พวกเรารีบออก จากที่นี่กันดีไหมครับ”

รพีพงษ์หัวเราะแล้วหันไปมองข้างหลัง “ถ้าเป็นคนของสำ นักบูโดวงแสงงั้นก็ไม่ต้องกลัวหรอก”

เมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่ไม่ไกลอย่างถิรมัน รพีพงษ์อึ้งไปเล็ก น้อย

ถิ่นมันเดินเข้ามาหารพีพงษ์ เขากำลังคิดว่าตัวเองมาบ้าน ของวีรนาถ ฝ่ายนั้นก็จะยกสมบัติให้แล้ว เขาไม่พลาด โอกาสครั้งนี้อย่างแน่นอน

แต่ทว่าเมื่อเขาเห็นหน้าของรพีพงษ์ เขาถึงกับต้องหุบยิ้ม แล้วทำหน้าเหยเก

“รพีพงษ์ ทำไมแกถึงอยู่ที่นี่” ถิรมันเอ่ยขึ้นเสียงดัง

รพีพงษ์หัวเราะแล้วพูดว่า “ฉันก็กำลังจะถามแกเหมือน กัน ทำไม นายจะช่วยคนพวกนั้นจัดการฉันเหรอ ฉันจำได้ ว่าครั้งก่อนแกพูดว่าจะแก้แค้นฉัน งั้นสะสางกันวันนี้เลย เป็นไง”

หลังจากที่ถิรมันได้ยินรพีพงษ์พูด เขาตัวสั่นขึ้นมาอย่าง อดไม่ได้ เขานึกถึงคำพูดที่เจ้าของสำนักพูดไว้ว่าถ้าเจอรพี พงษ์อีก ให้หนีไป ไม่งั้นเขาจะโดนรพีพงษ์ฆ่าตาย

“มะ ไม่แล้วล่ะ เรื่องที่ผ่านไปแล้วให้มันผ่านไปเถอะ ฉัน

ไม่อยากแก้แค้นแกแล้ว วันนี้มันแค่เรื่องบังเอิญ เราอาจจะ ไม่ได้เจอกันอีก หลังจากนี้อย่าเจอกันอีกจะดีที่สุด!” ถิรมันพูดกับรพีพงษ์แล้วหมุนตัววิ่งออกไปโดยไม่ลังเล แม้แต่น้อย

ทุกคนมองภาพนั้นด้วยความตกตะลึง ใครจะไปคิดว่า เมื่อคนของสำนักบูโดวงแสงเจอรพีพงษ์แล้วจะตกใจจนวิ่ง หนีไป

วีรนาถแทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเอง เขาคิดว่าถิรมันจะ ต้องช่วยเขาแก้แค้นแทนลูกชาย สุดท้ายก็เป็นเพียงภาพ ฝัน ถิรมันหนีไปแล้ว จากการที่ฟังรพีพงษ์พูด เหมือนกับว่า ถิรมันโดนรพีพงษ์จัดการมาก่อนหน้านี้

ขนาดคนของสำนักบูโดวงแสงยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของไอ้เด็ก นี่ มันแข็งแกร่งขนาดไหนกัน

ธฤตญาณก็มองรพีพงษ์อย่างอึ้งๆ เหมือนกัน “คุณรู้จัก กับเขาเหรอ”

“เอ่อ เคยมีเรื่องกันตอนอยู่เกี่ยวโต ครั้งก่อนมันยังบอกว่า จะมาแก้แค้นฉัน ไม่รู้ว่าทำไมครั้งนี้เจอฉันถึงเผ่นแน่บไป” รพีพงษ์เอ่ยขึ้น

ห้างตาของธฤตญาณกระตุก คิดว่าคนที่อยู่ตรงหน้าคือ เทพในร่างมนุษย์ ขนาดคนของสำนักบูโดวงแสงเจอเขายัง ต้องเผ่นแน่บ ไม่รู้จริงๆ ว่าใครที่จะสามารถล้มรพีพงษ์ได้

หรือจะมีแค่อารียา

เมื่อเห็นถิรมันเผ่นแน่บไปแล้ว รพีพงษ์จึงหันไปหาวีรนาถ แสยะยิ้มแล้วเดินไปหาเขา

วีรนาถตัวสั่นเทิ่ม ตอนนี้ในสำนักไม่มีใครต่อกรกับรพี พงษ์ได้สักคน “ไอ้แก่ ฉันเพิ่งพูดไปว่าถ้าเขาทั้งสองคนสะสางกันเสร็จ ฉันจะมาคิดบัญชีกับแก ตอนนี้แกควรจะรับผิดชอบกับสิ่งที่ แกพูดเมื่อกี้”

รพีพงษ์เดินมาหยุดอยู่หน้าวีรนาถ เขาบีบคอวีรนาถด้วย มือข้างเดียว แล้วยกเขาลอยขึ้นจากพื้น วีรนาถขัดขืน แต่ การที่รพีพงษ์บีบคอทำให้วีรนาถใช้แรงได้ไม่มาก

ทุกคนพากันมองรพีพงษ์อย่ากล้าๆ กลัวๆ มีคนพูดขึ้นมา ว่า “ไม่ว่ายังไงเขาก็เป็นหัวหน้าตระกูลวรโชติธีรธรรม ถึง พวกนายจะแค้นเขาขนาดไหน แต่ก็ไม่ควรฆ่าเขา ไม่งั้น พวกนายอยู่ไม่เป็นสุขแน่”

รพีพงษ์หัวเราะแล้วพูดว่า “สิ่งที่คนอย่างฉันไม่กลัวก็คือ หาเรื่องเข้าตัวนี่แหละ มันน่ารังเกียจกว่าไอศูรย์เสียอีก อยู่ บนโลกนี้ไปก็เอาแต่สร้างความลำบากให้คนอื่น สู้ให้มัน ตายๆ ไปไม่ดีกว่าเหรอ ต่อไปก็เป็นคนดีอย่าไปทำร้ายคน อื่นอีก”

พูดจบ รพีพงษ์ก็ใช้แรงบีบคอวีรนาถจนหัก มือที่กำลัง ขัดขืนของวีรนาถวางลงข้างตัวอย่างไร้เรี่ยวแรง

รพีพงษ์โยนร่างของวีรนาถลงต่อหน้าทุกคน แล้วพูดด้วย น้ำเสียงเย็นชา “ถ้าใครยังไม่พอใจก็รีบพูดออกมา ฉันไม่ ถือสาที่จะขยับร่างกายเสียหน่อย”

ขณะนั้นไม่มีใครกล้าส่งเสียงออกมา ตอนนี้ถ้าใครกล้า เอ่ยปากขึ้นมา ก็เป็นการรนหาที่ตายชัดๆ

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครพูดอะไร รพีพงษ์จึงหมุนตัวไปมองธ ฤตญาณแล้วพูดว่า “ไปกันเถอะ”

ธฤตญาณพยักหน้า แล้วเดินออกมากับรพีพงษ์

เมื่อพวกเขาสองคนออกไป คนที่อยู่ในสำนักต่างพากัน ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

“ฉันว่าธฤตญาณกลับมาครั้งนี้ ต้องแก้แค้นศัตรูในปีนั้น แต่ว่าคนที่มากับมันถึงแม้ว่าจะเก่ง แต่คงไม่น่าจะเป็นศัตรู ของคนทั้งตระกูลรัตนชัยนันท์หรอก” คนหนึ่งพูดอย่าง หดหู

เมื่อเขาพูดจบ ก็มีชายสวมสูทสีดำกลุ่มหนึ่งวิ่งเข้ามาจาก ข้างนอก คนที่ยืนอยู่ข้างหน้าคือณัฐ

“จัดการศพสองศพนั่นซะ” ณัฐชี้ไปที่ศพของวีรนาถกับ ไอศูรย์แล้วพูดขึ้น

เมื่อทุกคนเห็นกลุ่มคนที่วิ่งเข้ามา ต่างก็พากันตะลึง ไม่ นานก็มีจำณัฐได้

“คนของตระกูลธนาพัชร์กุล!”

ณัฐหันไปมองคนพวกนั้นแล้วพูดว่า “ท่านทั้งหลาย หวัง ว่าพวกท่านจะไม่เอาเรื่องวันนี้ไปพูด ไม่งั้นจุดจบของพวก ท่านก็คงจะเหมือนสองศพนี้”

ทุกคนได้ยินก็สูดหายใจเฮือก ณัฐแสดงออกอย่างเห็น ได้ชัดว่าการที่พวกเขามาที่นี่ก็เพื่อจัดการเรื่องของธฤตญา นกับรพีพงษ์ให้เรียบร้อย

มิน่าล่ะสองคนนั้นถึงไม่กลัวแม้แต่น้อย ที่แท้มีที่พึ่งเป็น ตระกูลธนาพัชร์กุลนี่เอง

เมื่อทุกคนได้ยินณัฐพูด จึงรีบพยักหน้า ในเมืองกรีนโคล ยังไม่มีใครกล้าคัดค้านตระกูลธนาพัชร์กุล ครั้งนี้คนที่เคยเป็นศัตรูกับธฤตญาณ คงจะซวยเสียแล้ว

เรื่องที่เกิดขึ้นในสำนักบูโดตระกูลวรโชติธีรธรรม นอกจากคนที่อยู่ในสำนักก็ไม่มีใครรู้อีก การปิดข่าวของ ตระกูลธนาพัชร์กุลถือว่ายอดเยี่ยมมาก ธฤตญาณจะ ปรากฏตัวในงานวันเกิดของคุณหญิงฝนทิพย์ งั้นการกลับ มาเมืองกรีนโคลของเขา ก็ไม่ควรจะให้ใครรู้ในตอนนี้

ไม่มีใครคาดคิดว่าตระกูลวรโชติธีรธรรมที่มีหน้ามีตาใน เมืองกรีนโคลจะขาดผู้นำไปจากเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้า มันมี สองพ่อลูกหนุนหลัง ตระกูลวรโชติธีรธรรมอยากจะมี จุดยืนในเมืองกรีนโคล ก็เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เสียแล้ว

ส่วนคนที่หนีออกมาจากสำนักของตระกูลวรโชติธีรธรรม อย่างถิรมัน เขาจองตัวกลับเกียวโตเป็นอันดับแรก หลัง จากที่เขารู้ว่ารพีพงษ์อยู่ในเมืองกรีนโคล เขาอึ้งจนไม่กล้า กลับไปเก็บของของตัวเองและนั่งเครื่องบินออกจากเมืองก รินโคลทันที

ค่ำวันเดียวกัน ในห้องหนังสือของนฤพลในคฤหาสน์ ใหญ่ตระกูลธนาพัชร์กุล

“คิดได้หรือยังว่าพรุ่งนี้จะจัดการกับคนของตระกูลรัตน ชัยนันท์ยังไง” นฤพลมองธฤตญาณแล้วถามขึ้น ธฤตญาณก้มหน้า หลังจากที่ฆ่าไอศูรย์ เขาก็ไม่ยอมพูด อะไร ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่

“ถ้าเป็นไปได้ พรุ่งนี้คุณส่งคนของตระกูลธนาพัชร์กุลไป เอาอำนาจของธฤตญาณที่เคยมีเมื่อก่อนกลับมา เราสอง คนจะไปตระกูลรัตนชัยนันท์ เพื่อยืนยันกับทุกคนว่าธฤต ญาณกลับมาเพื่อเอาสิ่งที่ตระกูลรัตนชัยนันท์ฮุบไปกลับ มา” รพีพงษ์เอ่ยขึ้น

ขณะนั้นธฤตญาณสูดหายใจลึก แล้วพูดว่า “ไม่จำเป็น ต้องยทำถึงขนาดนั้นหรอกครับ การที่ผมไปตระกูลรัตนชัย นันท์เพื่อช่วยบุญสิตาออกมาเท่านั้น ส่วนคนที่จะต้องรับมือ ด้วยคือนายหญิงฝนทิพย์กับฆนาคม พรุ่งนี้ต้องให้ท่านนๆ พลออกหน้าให้หน่อยนะครับ คนของตระกูลรัตนชัยนันท์ คงจะไม่กล้าพูดอะไร”

รพีพงษ์หันไปมองธฤตญาณแล้วถามขึ้นว่า “อย่าบอกนะ ว่านายไม่อยากกลับไปมีอำนาจเหมือนเมื่อปีนั้น นายสร้าง เนื้อสร้างตัวได้จากที่นี่นะ นายต้องเอาอำนาจกลับมาถึง นายจะมีที่ยืนในเมืองกรีนโคลอีกครั้ง”

ธฤตญาณหัวเราะแล้วพูดว่า “วันนี้ที่ฆ่าไอศูรย์ ทำให้ผม เข้าใจว่า ถ้าผมกลับมาแก้แค้น งั้นผมคงจะฆ่าคนที่ต้องแก้ แค้นไม่หมดหรอก ผมกลับมาเพื่อเจอบุญสิตา ถ้าผมเอาแต่ โฟกัสกับการแก้แค้น บุญสิตาคงจะรู้สึกว่าผมเป็นคนแปลก หน้าสำหรับเธอ”

“อีกอย่างการที่ผมกลับมาที่นี่ ผมไม่ได้อยากทวงคืน อำนาจของตัวเอง ผมอยู่ที่เมืองริเวอร์ก็มีอำนาจเหมือนกัน ถ้าผมอยู่ที่นี่ต่อ เมืองริเวอร์จะเป็นยังไง ยุคสมัยเปลี่ยนไป ผมเองก็เปลี่ยนเหมือนกัน ผมไม่ได้เป็นคนของเมืองกรีน โคลแล้ว เพราะฉะนั้นครั้งนี้ผมต้องการให้คนของตระกูล รัตนชัยนันท์รู้ความผิดของตัวเอง ผมจะพาบุญสิตากลับไป เมืองริเวอร์ ถ้าผมไม่กลับไป คุณจะไม่ปวดหัวกับผมเหรอ”

รพีพงษ์กำลังครุ่นคิดกับปัญหานี้ ถ้าธฤตญาณแก้แค้น จริงๆ แล้วเอาอำนาจของตัวเองในเมืองกรีนโคลกลับมา แล้วเมืองริเวอร์จะเป็นอย่างไร

เดิมทีรพีพงษ์คิดว่าธฤตญาณเป็นคนของเมืองกรีนโคล ถึงธฤตญาณยืนกรานที่จะอยู่ที่นี่ รพีพงษ์ไม่ห้ามเขา

ตอนนี้ได้ยินธฤตญาณพูดเช่นนี้ รพีพงษ์รู้สึกตื้นตันใจ รพีพงษ์หัวเราะออกมาเสียงดังแล้วพูดว่า “ดูเหมือนว่าฉัน จะคิดมากไปเอง ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นฉันเคารพการตัดสิน

ใจของนาย”

“พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของนายหญิงฝนทิพย์ ผมจะให้เธอรู้ ว่าการตัดสินใจของเธอในปีนั้น มันสิ้นคิดยังไง บุญสิตาไม่ ควรเกิดมาในบ้านหลังนี้ ครั้งนี้ผมจะทำให้เธอหลุดพ้นจาก ความทุกข์เอง” ธฤตญาณพูดด้วยความแน่วแน่

คนที่อยู่อีกด้านอย่างนฤพล เมื่อได้ยินคำพูดของธฤต ญาณก็หัวเราะออกมา “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นพรุ่งนี้ฉันจะไป บ้านตระกูลรัตนชัยนันท์ ฝ่ายนั้นส่งบัตรเชิญมาให้ฉัน แต่ ฉันไม่ได้กะว่าจะไป ในเมื่อนายอยากให้ฉันออกหน้าให้ งั้น ฉันจะไปให้เอง!” รพีพงษ์กับธฤตญาณพยักหน้า

คุณนายฝนทิพย์คิดว่าการที่เอาอำนาจมาจากมือของธ ฤตญาณ อำนาจคือสิ่งที่มีค่าที่สุดของธฤตญาณ ไม่รู้ว่าถ้า พรุ่งนี้เธอเห็นท่านนฤพลออกหน้าเพื่อเขา เธอจะเสียใจกับ การตัดสินใจของตัวเองเมื่อปีก่อนหรือเปล่า