บทที่274 เป็นเมียน้อยรพีพงษ์

รวินท์ตกใจ ความจริงเธอคิดว่าตนเองจะชนะ แล้ว เลยรู้สึกสะใจในใจ คิดว่าใช้เวลาอีกไม่นาน รพี พงษ์จะต้องแพ้การแข่งขันครั้งนี้แน่ แล้วเธอก็ สามารถที่จะเยาะเย้ยรพีพงษ์ได้อย่างเต็มที่แล้ว

แต่เธอก็ไม่คาดคิดว่าแค่รพีพงษ์วางหมากตัว

เดียว ทำให้เธอไม่มีทางเดินอีกต่อไป ก่อนหน้านี้เธอ

บุกดุดัน ทำให้ไม่มีตัวเลือกมากนัก แม้ตอนนี้การแข่งขันยังไม่จบ แต่รวินท์รู้ดี ไม่ว่า เธอจะทำอย่างไร การแข่งขันครั้งนี้ เธอไม่มีทางชนะ

ได้แน่นอนแล้ว

นฤพลมองสถานการณ์บนกระดานโกะก็ตกใจ ขึ้นมาทันที การที่รพีพงษ์ทำแบบนี้ แม้แต่เขาเอง ก็ คาดไม่ถึง

“ตัวน ….ต้วนเซียงซื่อ! นี่มันต้วนเซียงซือ!” นฤ พลกล่าวอย่างตะลึง

เจสสิกามองกระดานโกะอย่างสงสัย ถึงแม้เธอ จะชอบเล่นโกะเหมือนกัน แต่ก็ไม่รู้ว่าอะไรคือตัวนเซี ยงซื้อ

“อาจารย์ อะไรคือตัวนเซียงซื้อ?” เจสสิกาหันไปถามชุติเทพ

ชุติเทพหายใจเข้าลึกๆ แล้วกล่าว “คือการวางหมากชนิดหนึ่งที่ยอดเยี่ยมของโกะ การ วางหมากชนิดนี้ช่วงแรกอาจเหมือนเป็นการวาง หมากธรรมดา แต่ในทุกๆครั้งที่เดิน ได้มีการวางแผน ไว้ทุกอย่างก้าว ในสถานการณ์แบบนี้ คู่แข่งจะคิดว่า อีกฝ่ายใกล้จะแพ้แล้ว ดังนั้นจึงทำให้คนเลือกที่จะ บุกอย่างดุดัน

“แล้วใช้ปราบผู้ที่ชอบบุก เมื่อเดิน ตามเกมส์ของเซียงซื่อ มักจะต้องการแค่หมาก ตัวเดียว เพื่อทำให้คู่แข่งไร้ซึ่งทางเดิน”

สิ่งที่เจ่งที่สุดของการวางหมากแบบนี้คือทำให้ คุณหลุดเข้าไปในเกมส์ของฝ่ายตรงข้ามอย่างไม่รู้ ตัว คิดว่าตัวเองชนะแล้ว แต่นี่เป็นเพียงความคิดผิดๆ เท่านั้น การแพ้ชนะที่แท้จริง จะเกิดขึ้นก็ต่อเมื่อคุณ ได้ตกหลุดเข้าไปแล้วต่างหาก ถึงจะรู้แน่ชัด”

“ตัวเซียงซือถึงแม้จะเจ๋ง แต่วิธีการใช้นั้นก็ยาก มากเช่นกัน ต้องใช้สมองอย่างมากในการวางแผน สมองของคนทั่วไป ไม่สามารถยืนหยัดได้ถึงช่วง พลิกเกมส์ ก็จะมั่วเสียก่อน”

เมื่อฟังชุติเทพอธิบายจบ ใบหน้าเจสสิกาเต็มไป ด้วยความนับถือ แล้วกล่าว ว้าว งั้นรพีพงษ์ก็เจ๋งมากเลยอะสิ?”

“ไม่ใช่แค่เจ๋ง การวางหมากแบบตัวนเซียงซื่อ ระดับปรมาจารย์ของโกะในประเทศมีเพียงไม่กี่คนที่ ใช้วิธีนี้ได้ ถึงแม้จะเป็นญาทิป เมื่อหลายปีก่อน พยายามที่จะใช้มัน แต่เขาก็ใช้มันไม่สำเร็จ ดูๆแล้ว รพีพงษ์ไม่ได้โม้นะ ถึงแม้ญาทิปจะออกโรงเอง ก็ เกรงว่าจะไม่สามารถชนะเขาได้นะ” ชตุเทพกล่าว

นฤพลเห็นต้วนเซียงซือของรพีพงษ์ก็เกิดอาการ ตะลึงขึ้นมา แม้แต่ตัวเขาเอง เจอกับการเล่นแบบนี้ ก็ ไม่สามารถพลิกเกมส์ได้

เขามองรพีพงษ์อย่างสับสน จนกระทั่งถึงเวลานี้ เขาเพิ่งจะรู้ตัว ว่ารพีพงษ์ไม่ได้โม้ ฝีมือของเด็กคนนี้ เกรงว่าจะเก่งกว่าเขาแล้ว

“การแข่งขันยังไม่จบวางหมากต่อล่ะกัน” รพี พงษ์กล่าว

รวินท์อับอาย เธอไม่ที่อารมณ์ที่จะเล่นโกะต่อไป อีกแล้ว ตอนนั้นเธอดูถูกรพีพงษ์ขนาดนั้น ตอนนี้รพี พงษ์ได้ใช้ความสามารถพิสูจน์ตัวเองแล้ว เธอรู้สึก อายจนไม่มีที่จะยืนแล้ว

กระพันไม่ค่อยเข้าใจในโกะมากนัก เขารู้เพียง แค่ตอนนี้รวินท์ยังไม่แพ้ เห็นรวินท์ไม่ขยับ จึงได้พูด ว่า “พี่ นิ่งไปทำไม พี่ยังไม่แพ้หนิ ฝีมือพี่ แค่ใช้สมองอีกสักนิดต้องชนะไอ้สวะนี่ได้สิ”

รวินท์จ้องไปที่กระพันทันที ตอนนี้เธอเกลียด น้องชายคนนี้ของเธอมาก ถ้าไม่ใช่เพราะเขาที่พูดว่า รพีพงษ์เป็นไอ้สวะตั้งแต่แรก เธอก็ไม่มีทางดูถูกรพี พงษ์ตามหรอก

“ไม่ว่าแพ้หรือชนะ ก็เล่นให้จบ เป็นการให้เกียรติ ในการเล่นโกะ” รพีพงษ์พูดขึ้นมาอีก

เมื่อรวินท์ได้ยินคำพูดนี้ของรพีพงษ์ ก็ถอน หายใจเฮือกใหญ่ออกมาทันที จากนั้นก็พยักหน้า อย่างจริงจัง แล้วเล่นโกะกับรพีพงษ์ต่อไป

นฤพลส่ายหน้าอย่างเสียอารมณ์ เขารู้ดี ไม่ว่ารวิ นท์จะทำอย่างไร ก็ไม่มีทางชนะแล้ว

แต่เขาก็รู้สึกว่าที่รพีพงษ์พูดนั้น ฟังจากคำพูด

เขาก็รู้ว่ารพีพงษ์เป็นคนอย่างไร

วัยรุ่นขนาดนี้ เยือกเย็นได้อย่างนี้ หาได้ยากใน บรรดาคนรุ่นเดียวกัน โดยเฉพาะคนที่มีฝีมืออย่างรพี พงษ์แบบนี้

กระพันแค่มีพรสวรรค์ด้านธุรกิจ แต่มั่นใจในตัว เองอย่างสุดโต่ง ในวงการโกะรพีพงษ์ ถือได้ว่าอยู่ ขั้นสูงแล้ว กลับไม่เคร่งเครียดใดๆ นี่สิถึงจะถือเป็น คนที่ทำการใหญ่ได้
ชุติเทพเห็นรพีพงษ์จะชนะแล้ว ก็รู้สึกสะใจขึ้น มา แล้วเดินไปตรงหน้าของนฤพล กล่าว “ไง ผมบอก แล้วว่ารพีพงษ์ไม่ได้ธรรมดาอย่างที่พวกคุณคิด ตอนนี้ยอมรับแล้วล่ะซิว?”

นฤพลอับอาย แล้วกล่าว “ยอมแล้วยอมแล้ว ผม คาดไม่ถึงจริงๆว่าคุณจะกาคนที่เก่งขนาดนี้มา แทนคุณได้ ในตอนแรกผมคิดว่าถึงแม้คุณหาคนมา ก็หาคนที่เก่งมาไม่ได้แน่นอน ผมประมาทไปจริงๆ”

ผ่านไปไม่นาน รพีพงษ์วางหมากตัวสุดท้าย รวิ นท์ยืนขึ้นทันใด มองไปที่รพีพงษ์แล้วคำนับให้ กล่าว “ฉันแพ้แล้ว ฉันขอโทษสำหรับการดูถูกคุณก่อนหน้า นี้ หวังว่าคุณจะให้อภัย”

รพีพงษ์ยิ้ม ไม่คาดคิดว่ารวินท์เป็นคนง่ายๆ แพ้

แล้วก็ยอมรับทันที ไม่มีข้ออ้างใดๆสักคำ นิสัยแบบนี้

ดีกว่าพวกที่แพ้แล้วไม่ยอมรับอีก “พี่ ขอโทษมันทำไม เขาก็แค่ชนะพี่ครั้งเดียวเอง พวกคุณเล่นกันอีกสักสองครั้ง สองในสาม บางนี้เขา

ก็ไม่มีทางชนะพี่แล้ว” กระพันพูดอย่างไม่แคร์

รวินท์มองไปที่หระพันอย่างโมโห แล้วตะคอก “ถึงแม้จะเล่นอีกสิบครั้ง ฉันก็ไม่ชนะเขา แกรีบ ขอโทษกับท่าทีที่แกทำกับเขาเมื่อกี้เลยนะ!”

“ทำไมฉันต้องขอโทษไอ้สวะนี่ด้วย ฉันเป็นทายาทของตระกูลธนาพัชร์กุล สถานะของฉันสูง ขนาดนี้ จะขอโทษคนแบบนี้ได้ยังไงกัน” กระพันไม่ เข้าใจ

รวินท์ยื่นมือไปดึงหูของกระพันโดยตรง แล้ว ผลักไปที่ด้านหน้าของรพีพงษ์ แล้วกล่าวอย่างเรียบๆ ว่า “ขอโทษ!”

ในตระกูลกระพันถือว่าเป็นชายน้อยดื้อดึงที่ไม่มี ใครขวางได้เลยทีเดียว แต่สิ่งเดียวที่เขากลัวคือ พี่ สาวคนนี้ของเขา เพียงแค่รวินท์โกรธขึ้นมา กระพันก็ จะนิ่งในทันที

“พี่ เบาๆหน่อยสิ หูของฉันถูพี่ดึงจนจะยานลงมา ล่ะ ผมขอโทษยังไม่พออีกหรอ” กระพันกล่าวอย่าง เร่งรีบ

รวินท์ปล่อยมือ มองไปที่รพีพงษ์ แล้วพูดอย่าง ไม่สบายใจว่า “ขอโทษ”

“นี่เป็นท่าทีในการขอโทษของแกหรอ?” รวินท์

เตะไปที่ร่างของกระพัน

กระพันได้ขอโทษรพีพงษ์อย่างตั้งใจอีกครั้ง รวิ นท์จึงได้ปล่อยเขาไป

นฤพลมองไปที่รวินท์อย่างแปลกใจ แล้วพูดกับ ตัวเองว่า “ทำไมวันนี้วินท์ดูแปลกๆ แม่จะแพ้โกะ แต่ก็ไม่น่าจะมีปฏิกิริยาแบบนี้นะ”

“นี่คุณดูไม่ออกหรอ นี่มันชัดเจนมากเลยนะ ว่า ลูกสาวคุณชอบรพีพงษ์เข้าแล้ว” ชุติเทพพูดออกมา

นฤพลจ้องไป แล้วกล่าว “ชุติเทพ คุณอย่ามาล้อ เล่นผมหน่อยเลย พวกเขาก็แค่แข่งโกะกันเท่านั้นเอง วินท์จะชอบเขาเร็วขนาดนี้ได้ไงกัน”

ชุติเทพหัวเราะ แล้วกล่าว “หรือคุณไม่รู้ว่าการ เล่นโกะเป็นวิธีการเรียนรู้นิสัยคนๆนึงที่ดีที่สุดเลยนะ จะต้องการเวลาอะไรอีก รพีพงษ์นี้ถึงแม้จะมีฉายาไอ้ สวะติดตัวมา แต่โชคของเขาไม่ธรรมดาเลยนะ ยังไง ลองทบทวนให้ลูกสาวคุณกับรพีพงษ์ไหม?”

“ไม่คาดคิดว่าหลายปีมานี้ คุณก็ยังคงไม่จริงจัง อยู่เหมือนเดิม” นฤพลพูดกับชุติเทพ

แต่ทว่าตอนนี้รู้แล้วว่าฝีมือการเล่นโกะของรพี พงษ์นั้นเก่งขนาดไหน เขาก็รู้สึกถูกใจอยู่บ้าง เพราะ อายุครานี้จะหาลูกเขยที่ดีได้นั้น เป็นเรื่องที่ไม่ง่าย เลย

“อาจารย์ พวกคุณพนันกันไว้ไม่ใช่หรอ ตอนนี้ รพีพงษ์ชนะแล้ว งั้นพวกเราสามารถขออะไรจาก พวกเขาก็ได้หนึ่งข้อแล้วใช่ไหม?” เจสสิกาพูดขึ้นมา ทันใด
ชุติเทพตบที่ขา แล้วกล่าว “ใช่ นฤพล คุณอย่า โมเมนะ คุณพูดว่าเพียงแค่ผมชนะ ก็จะทำตามคำขอ หนึ่งข้อ”

นฤพลมองไปที่ชุติเทพ แล้วกล่าว แน่นอน ผม นฤพลพูดจริงทำจริง คุณว่ามา เพียงแค่ผมให้ได้ จะ ไม่มีทางปฏิเสธแน่นอน”

ชุติเทพหัวเราะ แล้วกล่าว “ตอนนั้นคุณพูด ถ้า ผมแพ้ ให้เจสสิกาเป็นภรรยาของลูกชายคุณ ในเมื่อ ตอนนี้ผมชนะ งั้นคุณให้ลูกสาวคุณเป็นเมียน้อยรพี พงษ์ล่ะกัน ว่าไง?”

“ไม่ได้!” รพีพงษ์ เจสสิกา และวินท์ทั้งสามพูด ออกมาพร้อมกัน ชุติเทพแปลกใจ แล้วมองไปที่เจสสิกา แล้ว

กล่าว “ทำไมแกไม่โอเค?”

ที่รพีพงษ์และรวินท์ทั้งคู่ไม่ยินยอมนั้น ชตุเทพ เข้าใจ แต่เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเจสสิกาถึงไม่ยินยอม ด้วย

เจสสิกาเขินอายขึ้นมา มองไปมองมา แล้วกล่าว

“เพราะ….เพราะว่ารพีพงษ์มีภรรยาอยู่แล้ว ฉันไม่ เห็นด้วย ถึงได้ไม่โอเค”

ชุติเทพจ้องไปที่เจสสิกา แล้วยิ้มอย่างมีเลศนัยแสดงออกถึงท่าทีที่ว่าเข้าใจทุกอย่าง แล้วไม่พูด อะไรอีก

เมื่อนฤพลและรวินท์ได้ยินว่ารพีพงษ์มีภรรยาอยู่ แล้ว รวินท์หน้าแดงขึ้นในทันที แต่เมื่อนานเธอก็กลับ มาอยู่มนสภาพเดิม

รพีพงษ์เดินไปข้างๆชุติเทพ แล้วกัดฟันพูดว่า “ต่อไปถ้าแกยังกล้าหาเมียน้อยให้ฉันอีก ฉันจะเอา ให้กระดูกแกหักเลย!”

ชุติเทพหัวเราะ แล้วรีบกล่าว “โอเคโอเค ไม่ล้อ พวกคุณเล่นแล้ว การพนันครั้งนี้รพีพงษ์เป็นฝ่ายชนะ งั้นให้รพีพงษ์ผู้ชนะเลือกล่ะกัน รพีพงษ์ แกสามารถ ขอนฤพลได้แล้ว ความสามารถของตระกูลธนาพัชร์ กุลไม่น้อยเลยทีเดียว แม้แกจะขอภูเขาทองจากเขา ไม่แน่เขาอาจจะให้แกได้นะ”

จากคำพูดที่ชุติเทพพูดเมื่อก็ รพีพงษ์จึงไม่ได้ เกรงใจแต่อย่างใด แล้วรพีพงษ์ยังคิดอีกว่าถ้าได้ ช่วยแก้แค้นให้กับธฤตญาณได้ ใช้อำนาจของเมืองริ เวอร์อย่างเดียวนั้นไม่เพียงพอ เพราะอยู่ห่างไกล รพี พงษ์จะต้องหาทางยืมมือคนในพื้นที่ให้ข่วยเหลือ

ตระกูลธนาพัชร์กุลเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด

รพีพงษ์มองไปที่นฤพล แล้วถาม “ท่านหัวหน้า ตระกูลธนาพัชร์กุล คุณรู้จักธฤตญาณไหม?”