บทที่192 ต้องเคารพคุณรพี

ช่วงเวลาสองวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว แค่พริบ ตาเดียวก็ถึงวันหมั้นของปรางทิพย์และโมไนย

วันหมั้น ความจริงแล้วก็คือครอบครัวของปราง ทิพย์และครอบครัวของโมไนยทานข้าวด้วยกัน เท่านั้น

ความจริงบจีอยากเรียกไวทยุตมาร่วมด้วย เธอ มองว่า ลูกสาวเธอหาแฟนที่เก่งได้ขนาดนี้ วันหมั้น หัวหน้าตระกูลเขมพงศ์ไวทยุตต้องอยู่ในงานด้วย

แต่โมไนยพูดว่าห้องส่วนตัวที่เขาเหมาไว้นั้นไม่

ค่อยใหญ่ พอสำหรับสองครอบครัวนั่งพอดี ถ้าเพิ่ม

อีกคนจะแน่นขึ้นมาทันที

แทนที่จะไวทยุตมาแล้วรู้สึกว่าโมไนยนั้นขึ้งก สู้ไม่มาเลยจะดีกว่า

ทั้งสองครอบครัวมาถึงประตูRose&Mary Hostelพร้อมๆกัน ใบหน้าของบจีมีความสุข จูงมือ แม่ของโมไนยตลอดเวลา ทั้งคู่พูดคุยกันไม่หยุด

“ฉันจะบอกอะไรให้ ตระกูลเขมพงศ์มีหนึ่งคน

เข้าข้างตัวเองที่สุด แต่งกับตระกูลเล็กๆของเมืองริ

เวอร์ โดนคนแบนตลอด แล้วยังมีลูกเขยเป็นไอ้สวะ

เกาะเมียกิน เมื่อไม่กี่วันมานี้เธอพาทั้งครอบครัวกลับมาบ้านแม่ แล้วยังโอ้อวดกับฉันอีกว่าเธออยู่ วิลล่า ฉันทนดูเธอไม่ได้ ก็ได้ไล่ครอบครัวของเธอ ออกไปทั้งหมด ผลลัพธ์วันนั้นเธอยังลงไทม์ไลน์ว่า ตนเองพักอยู่ที่Rose&Mary Hostelมันชั่งตลกสิ้นดี เธอไม่รู้แน่ๆว่าถ้าจะพักRose&Mary Hostelของ เรา ต้องมีคอนเน็คชั่น แล้วสถานการณ์ของ ครอบครัวเธอ ไม่มีปัญญาพักที่แพงๆแบบนี้ แน่นอน” บจีบ่นไม่หยุด

“ใช่ลูกเขยที่ชื่อไอ้สวะรพีพงษ์ที่แต่งเข้านั้นใช่ ไหม ฉันได้ยินโมไนยพูด ไม่คาดคิดว่าทั้งครอบครัว จะน่าเกียจได้ขนาดนี้ พวกคุณไล่พวกเธอออกไป หนะถูกต้องแล้ว” แม่ของโมไนยกล่าว

“หากพูดถึงสวะก็ต้องยกให้เขาเลยล่ะ ทั้ง ครอบครัวก็ด่าเขา ยังไงโมไนยของครอบครัวคุณก็ เก่งกว่า สามารถพาพวกเรามาทานข้าว ที่Rose&Mary Hostelแห่งนี้ได้” บจียิ้มพลางกล่าว

ใบหน้าแม่ของบจีเต็มไปด้วยความมั่นใจ มี ความพอใจในตัวของลูกชายตนเองอย่างมาก

โมไนยเดินไปถึงประตูของRose&Mary Hostelข้างในมีพนักงานสองคนเดินออกมาทันที แล้วขวางพวกเขาเอาไว้

“ผมจองห้องส่วนตัวเอาไว้ ชื่อโมไนย ให้พวก เราเข้าไป” โมไนยกล่าว
“ขอโทษค่ะ วันนี้ที่นี่ได้เหมาเอาไว้แล้วค่ะ การ จองได้ถูกยกเลิกไปทั้งหมดแล้วค่ะ พวกเราได้แจ้ง ไปทางข้อความล่วงหน้าแล้วค่ะ” หนึ่งในพนักงาน กล่าว

โมไนยชะงัก แล้วรีบหยิบมือถือขึ้นมาดูทันใด ก่อนหน้านี้สองวันเขาได้รับข้อความหนึ่งฉบับจริงๆ แต่ตอนนั้นเขาคิดว่าเป็นข้อความรบกวน จึงไม่ได้ ใส่ใจ

“พวกคุณหมายความว่าไง? ผมจองไว้แล้ว พวก คุณบอกยกเลิกก็ยกเลิก นี่พวกคุณกำลังหลอกลวง ผู้บริโภคอยู่นะ?” โมไนยเริ่มเครียดขึ้นมาทันใด

วันนี้เขาพาสองครอบครัวมาRose&Mary Hostelทานข้าวงานหมั้น ถ้าตอนนี้บอกเขาว่าไม่มี วิธีที่จะเข้าไปข้างในละก็ เขาก็ต้องเป็นบ้าแน่ๆ

บจีได้นำเรื่องนี้บอกกับทุกๆคนที่พอจะบอกได้ ไปหมดแล้ว หากตอนนี้บอกว่าเข้าไปไม่ได้ นั่นก็ถือ เป็นเรื่องที่น่าอับอายขายขี้หน้าเป็นอย่างมาก

“ขอโทษค่ะ พวกเราได้แจ้งให้คุณทราบแล้ว วันนี้ที่นี่ถูกเหมาไว้แล้ว พวกคุณกลับไปเถอะค่ะ” พนักงานพูดออกมาอีกครั้ง

หลังจากที่บจีและปรางทิพย์ได้ยินคำพูดของ พนักงานแล้วนั้น สีหน้าถอดสีทันที
บจีเดินนำหน้าไป แล้วกล่าว “ใครที่มัน เหมาRose&Mary Hostelไว้ทั้งหมด พวกแกหยุด หลอกพวกเราได้แล้ว ฉันว่าพวกแกอะตั้งใจ แกรีบ ให้พวกเราเข้าไป ไม่งั้นพวกเราจะร้องเรียนแกแล้ว นะ”

“ฉันบอกแล้ว วันนี้ได้มีคนเหมาไว้แล้ว ผู้ที่ไม่ เกี่ยวข้องแม้แต่คนเดียวก็เข้าไปไม่ได้ พวกคุณฟัง ไม่เข้าใจหรอ?” พนักงานเริ่มกล่าวอย่างรำคาญ

“แกหมายความว่าอะไรแกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร แกไม่อยากทำงานแล้วใช่ไหม ฉันจะบอกอะไรให้ นะ โมไนยของฉันเป็นคนของท่านยุด ถ้าพวกแก กล้าไม่ให้เขาเข้าไป งั้นพวกแกก็รอรับความพิโรธ ของท่านยุดได้เลย” ปรางทิพย์ตะโกนออกมา

พนักงานสองคนนั้นได้ยินปรางทิพย์พูดว่า โมไนยเป็นคนของท่านยุด ก็ชะงักงัน แต่ไม่นาน พวกเขาก็มีสติกลับมา การเหมาของวันนี้เป็นคำสั่ง ของท่านยุด ถ้าคนนี้เป็นคนของท่านยุดจริงๆล่ะก็ ท่านยุดจะต้องแจ้งล่วงหน้า

ดังนั้นพวกเธอทั้งสองจึงรับรู้ได้ว่าคนพวกนี้ กำลังโกหกอยู่ ไม่แน่อาจจะมาพังงานก็เป็นไปได้

ท่านยุดได้กำชับไว้แล้ว วันนี้ถ้าไม่มีคำสั่งของ เขาและคุณรพี ใครก็เข้าไปไม่ได้ทั้งนั้น
ถ้าคนพวกนี้เข้าไปได้ นั้นก็ผิดต่อตำแหน่ง หน้าที่ของพวกเธอแล้ว ถึงเวลานั้นผู้ที่โชคร้ายก็ ต้องเป็นพวกเธอทั้งคู่

ทั้งคู่มองหน้ากัน ใบหน้าสะท้อนรอยยิ้มอัน ร้ายกาจ หนึ่งในนั้นเห็นทุกคนที่อยู่นอกประตู แล้ว กล่าว “พวกคุณเป็นคนของท่านยุดจริงๆหรอ?”

“หรือยังโกหกได้ด้วยหรอ? ฉันจะบอกอะไร พวกแกไว้นะ โมไนยเป็นคนดังประกบท่านยุด ถ้า วันนี้พวกแกไม่ให้พวกเราเข้าไป งั้นพวกแกก็รอ ตกงานได้เลย!” บจีกล่าว

โมไนยอับอาย หากยังไม่ถึงจุดที่บจีกล่าวถึง เลย นี่ถ้าท่านยุดรู้เข้า ท่านยุดจะต้องลงโทษเขา

แน่ๆ

แต่เขาก็คิดว่าพนักงานหน้าประตูสองคนก็เป็น แค่พนักงานธรรมดาเท่านั้น ไม่มีทางไปยืนยันตัว ตนกับท่านยุดแน่นอน แต่ก็ไม่ได้ขวางบจีไว้

“เหอะเหอะ งั้นพวกคุณรออยู่ตรงนี้ก่อน ฉันจะ ให้คนไปจัดห้องส่วนตัวไว้ให้” พนักงานคนนั้นพูด ขึ้น แล้วก็หันหลังเดินกลับไป

บจีสะใจ หันไปบอกโมไนย แล้วกล่าว “โมไนย ยังไงก็เป็นแกที่เก่งกาจ คนพวกนี้ต้องให้เกียรติแก กลับกันถ้าเป็นไอ้สวะนั่นของครอบครัวศศินัดดาล่ะก็ เกรงว่าเขาคงกลัวจนขี้หดตดหายไปล่ะ”

โมไนยยิ้ม แล้วไม่ได้พูดอะไร

ผ่านไปไม่นาน พนักงานคนนั้นก็วิ่งมา ข้างหลัง เขายังมีพนักงานรักษาความปลอดภัยตามมาอีก เพียบ

“รีบจับคนพวกนี้เอาไว้ พวกเขาอยากจะมา วุ่นวายในโรงแรมของเรา วันนี้เป็นวันที่คุณรพีเหมา โรงแรมไว้ ห้ามให้เกิดเหตุใดๆขึ้นเป็นอันขาด ขังไว้ ข้างหลัง รอให้ผ่านวันนี้ไปก่อนแล้วค่อยปล่อยออก มา!”

พวกพนักงานรักษาความปลอดภัยรีบล้อม ครอบครัวปรางทิพย์และครอบครัวโมไนยสอง ครอบครัวเอาไว้

บจีแปลกใจ บอกว่าจะไปเตรียมห้องส่วนตัวให้ พวกเขาไม่ใช่หรอ ทำไมถึงพาพวกพนักงานรักษา ความปลอดภัยมา แล้วยังจะจับพวกเขาเอาไว้อีก

โมไนยก็ขมวดคิ้ว ไม่คาดคิดว่าเรื่องราวก็กลาย เป็นแบบนี้ วันนี้เป็นวันมงคลของเขา ถ้ามั่วขนาดนี้ ก็โชค LEO

ร้ายเกินไปแล้ว

“พวกแกหยุดเดี่ยวนี้นะ รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร พวกแกกล้าจับฉัน ฉันเป็นคนของท่านยุดนะ!”โมไนยตะโกนออกมา

“แกหยุดเสแสร้งได้ล่ะ การเหมาวันนี้เป็นคำสั่ง ของท่านยุด แม้แต่เรื่องนี้แกยังไม่รู้ แล้วยังโกหกว่า เป็นคนของท่านยุดอีก แกคิดว่าฉันโง่หรือไง?” พนักงานตะโกน

โมไนยชะงัก ไม่คิดว่าการเหมาวันนี้เป็นคำสั่ง

ของท่านยุด

เขาลังเลไปสักพัก แล้วพันไปพูดกับปรางทิพย์ “ปราง เป็นคำสั่งของท่านยุดให้เหมา ไม่งั้นวันนี้ พวกเราไปหาที่อื่นเถอะนะ รออีกแป๊กผมค่อยพา

พวกคุณมาที่นี่อีกครั้ง”

ใบหน้าปรางทิพย์ไม่เห็นด้วย แล้วกล่าว “คุย กันเรียบร้อยแล้วหนิว่างานหมั้นของเราจักขึ้นที่นี่ ทำไมคิดจะเปลี่ยนก็เปลี่ยนล่ะ มานี่กับไปที่อื่น มัน เหมือนกันไหม” LEGO

โมไนยขมวดคิ้ว แล้วกล่าว “แต่นี่เป็นที่ของ

ท่านยุดนะ หรือคุณอยากให้ผมเป็นศัตรูกับท่านยุด หรือไง?” ปรางทิพย์หยุดพูดไป แต่ใบหน้ายังคงแสดง

ความไม่พอใจอยู่ดี

“พอล่ะ พวกแกหยุดเถอะ พวกเราไม่เข้าไป แล้ว พวกเราจะไปที่อื่น” โมไนยกล่าว
พวกพนักงานรักษาความปลอดภัยหยุดลงมือ

พนักงานเพ่งมองไปที่พวกเขา แล้วกล่าว “นี่ ค่อยโอเคหน่อย ต่อไปอย่ามาอ้างว่าเป็นคนของ ท่านยุดอีก ท่านยุดเป็นคนที่พวกคุณสามารถเล่น หัวได้หรอ?”

ใบหน้าบจีเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด แต่ก็ ไม่กล้าพูดอะไร ในใจคิดครั้งนี้ทำไมโมไนยจัดการ ไม่ได้ ไม่เพียงไม่พาพวกเขาเข้าไปทานข้าวใน โรงแรมเท่านั้น แล้วยังเกือบจะโดนคนจับไว้อีก

ในขณะเดียวกันนี้เอง ประตูของRose&Mary Hostelมีรถมาจอดหนึ่งคัน ครอบครัวรพีพงษ์ลง จากรถมา วันนี้พวกเขาไปนอกอำเภอสูดอากาศ บริสุทธิ์มา เพิ่งจะกลับมาในตอนนี้

พนักงานสองคนนั้นเห็นครอบครัวรพีพงษ์กลับ มา ก็รีบกันใหญ่ แล้วตะโกนไปที่โมไนยและปราง ทิพย์ทั้งสองครอบครัวว่า “พวกแกรีบหลบๆไป ครอบครัวคุณรพีกลับมาแล้ว ถ้าพวกแกขวางทาง พวกเขา เกิดอะไรขึ้นพวกเราไม่รับผิดชอบนะ!”

พวกพนักงานรักษาความปลอดภัยรีบไล่ให้ โมไนยและปรางทิพย์ทั้งสองครอบครัวออกไปอีก ฝั่ง

บจีพึมพำไม่หยุด คุณรพีบ้าบออะไร ให้พวกแกเคารพได้ขนาดนี้

ครอบครัวรพีพงษ์เดินเข้าไปในRose&Mary Hostelศศินัดดาเห็นพวกบจีโดนขวางไว้นอก โรงแรม ก็หัวเราะขึ้นมาทันใด

“รพีพงษ์ แกนี่ใช้ได้นะ คิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะ

โดนขวางอยู่ข้างนอก” ศศินัดดาหัวเราะแล้วกล่าว รพีพงษ์ไม่ได้พูดอะไร แล้วพาครอบครัวเดิน เข้าไปข้างใน

หลังจากที่บจีเห็นครอบครัวศศินัดดาเดินมา แล้วนั้น ก็ชักตาทันที ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่

เชื่อ

“ทำไมถึงเป็นครอบครัวพวกเขาได้!” บจีส่ง

เสียงตกใจ

โมไนยและปรางทิพย์มองไปที่ครอบครัวศศิ นัดดาอย่างแปลกใจ ไม่รู้ว่าทำไมพวกเขาถึงได้มา โผล่ที่นี่ LEGO LEGO

ศศินัดดามองพวกบจีด้วยสายตาที่เหยียด หยาม จากนั้นก็เดินยืดอกเข้าไปในRose&Mary Hostel

มองไปที่ครอบครัวศศินัดดาทั้งครอบครัวเดิน เข้าไป บจีก็ตะโกนออกมาว่า “พวกแกทำอะไรหนะ วันนี้Rose&Mary Hostelได้ถูกเหมาไว้หมดแล้วพวกแกเข้าไปไม่ได้หรอก หรือพวกแกอยากจะมา กินเลี้ยงงานหมั้นของครอบครัวเรา”?

ศศินัดดาบึนปาก แล้วกล่าว “แม้แต่ประตูพวก แกยังเข้าไปไม่ได้ แล้วยังมีหน้าพูดว่าจะจัดงาน หมั้นที่นี่ หน้าไม่อาย”

“แก!” บจีตะโกนอย่างโมโห

ปรางทิพย์ดึงชุดของบจี แล้วกล่าว “แม่ อย่าไป สนใจพวกเขา เดี๋ยวพวกเขาโดนจับก็จะรู้เอง”

ดวงตาบจีเป็นประกาย มองไปที่ศศินัดดาอย่าง ดูแคลน แล้วกล่าว “งั้นพวกแกก็เดินเข้าไปดูสิ เดิน เข้าไปให้พวกเราดู”

ศศินัดดาไม่ได้หยุด แล้วเดินตรงเข้าไป ในRose&Mary Hostelพนักงานสองคนนั้นก็รีบ หลีกทางให้พวกเขา แล้วคำนับ

เหตุการณ์นี้ทำเอาโมไนยและปรางทิพย์ทั้ง

สองครอบครัวมึนงง ตอนนั้นพนักงานบอกว่ายังจะ จับพวกเขาเอาไว้เลย ทำไมพวกศศินัดดาเข้าไป แล้วไม่มีปัญหาอะไรเลย หลังจากที่ครอบครัวศศินัดดาเข้าไปแล้ว ศศิ นัดดาหันไปมองบจี ยิ้มพลางกล่าว “พวกเราเข้ามา

แล้ว เห็นหรือยัง แกคิดว่าโมไนยเก่งไม่ใช่หรอ ตอน

นี้แม้แต่เข้ายังเข้าไม่ได้ แล้วยังคุยโวโอ้อวดกับฉันอีก ตลกจริงๆ”

บจีมองไปที่พนักงานสองคนนั้นอย่างไม่เข้าใจ แล้วถาม “วพกแกบอกว่าวันนี้ที่นี่ถูกเหมาไว้หมด แล้วไม่ใช่หรอ ทำไมพวกแกไม่ขวางพวกเขาไว้?”

พนักงานทั้งคู่มองหน้ากัน แล้วพูดพร้อมกันว่า “ผู้เหมาวันนี้คือครอบครัวของคุณรพี ทำไมพวกเรา ต้องขวางพวกเขาเอาไว้”

บจึงงขึ้นมาทันที ครอบครัวคุณรพี? หรือ คนที่ เหมาที่นี่ไว้คือ รพีพงษ์?”

โมไนยและปรางทิพย์ทั้งคู่มองไปที่รพีพงษ์ อย่างคาดไม่ถึง แารียาตะโกนออกมา “นี่เป็นไปไม่ ได้ ที่แกพูดว่าคุณรพี หรือหมายถึงไอ้สวะรพีพงษ์ นี่?”

พนักงานทั้งคู่ชักตาไปที่ปรางทิพย์ทันที

“ต้องเคารพคุณรพี!”

พวกพนักงานรักษาความปลอดภัยได้ล้อมพวก เขาไว้อีกครั้ง แล้วมองไปที่พวกเข้าอย่างดุดัน คน พวกนี้กล้าดูถูกคุณรพี หาที่ตายจริงๆ แน่นอนว่า

LEGO LEGO LEGO “คุณรพีบ้าบออะไร เขาก็แค่ไอ้สวะ คิดไม่ถึงว่า พวกแกจะเคารพเขาได้ขนาดนี้ ฉันว่าพวกแกโดน เขาหลอกแล้วล่ะ พวกแกรีบจับพวกเขาไว้สิ!” ปราง ทิพย์ตะโกนพวกเขาไม่ยินยอมให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นแน่ๆ

รพีพงษ์เห็นดังนี้ ก็โบกมือ แล้วกล่าว “อย่าไป สนใจพวกเขา”

พวกพนักงานรักษาความปลอดภัยจึงหยุด

ลงมือ

ในขณะนี้ศศินัดดาชักตาไปที่บจี ยิ้มพลาง กล่าว “บจี แกอยากจะเข้ามาทานข้าวที่นี่มากใช่ ไหม? เพียงแค่แกชดใช้ค่าหยกของฉันที่แกทำแตก เพียงพอ ฉันจะให้พวกเขาอนุญาตให้พวกแกเข้ามา เป็นไง?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ