บทที่ 160 บอสใหญ่ที่อยู่เบื้องหลัง

“ธฤ … พี่ธฤตญาณ ผมคิดไม่ถึงว่าเป็นคุณ ของผม เป็นแค่โรงงานเล็กๆ พี่ธฤตญาณปล่อยเราไปเถอะ อย่ามา เอาโรงงานของเราเลย”

โสรธัสไม่ได้ใส่ใจกับสัญญาในมือของธฤตญาณ เพราะคิดว่าธฤตญาณอยากจะมาปล้นโรงงานของเขา จึง ซื้อสำเนา อย่างธฤตญาณ แม้ว่าเขาต้องการที่จะปล้น โรงงานของเขา เขาก็ทำอะไรไม่ได้ เว้นแต่เขาจะตัดสิน ใจที่จะต่อสู้กับธฤตญาณจนตายกันไปข้าง

ธฤตญาณหัวเราะและพูดว่า”ผมไม่ได้จะมาปล้นโรงงาน ของคุณ แต่เป็นเพราะโรงงานของคุณถูกโอนย้ายแล้ว ในสัญญาเขียนไว้ชัดเจนมาก ถ้าคุณไม่เชื่อคุณสามารถ อ่านดู” โสรธัสรับสัญญามา และอ่านอย่างละเอียด

จากนั้นร่างกายของเขาก็เริ่มสั่นและสีหน้าของเขาโกรธ จนเริ่มมีด

“พงศ์เทพไอ้สารเลว โอนย้ายโรงงานของผมจริงด้วย!” โสรธัสตวาดด้วยความโมโห “ไม่ได้ ผมต้องไปคิดบัญชี กับเขา!”

ธฤตญาณยื่นมือออกไปเพื่อหยุดโสรธัสไว้และกล่าวว่า “คุณควรส่งมอบโรงงานให้ผมก่อนดีกว่าเพื่อจะได้ไม่เสีย เวลา”
โสรธัสมองไปที่ธฤตญาณด้วยใบหน้าเศร้าและพูดว่า “พี่ ธฤตญาณ โปรดเมตตาด้วยเถอะ พงศ์เทพไอ้เด็กคนนั้น มันไม่รู้เรื่อง เขาเป็นหนี้พี่ธฤตญาณใช่ไหม เขาเป็นหนี้พี่ธ ฤตญาณเท่าไหร่ผมจะชดใช้ให้เป็นสองเท่าเลย แต่คุณ อย่ายึดโรงงานของผมเลยนะ” โรงงานวัสดุก่อสร้างโฮมาท์ เป็นโรงงานที่ทำกำไรได้มากที่สุดของโสรธัส ขอเพียงแค่ โรงงานยังอยู่ เขาจะมีเงินเข้าบัญชีอย่างสม่ำเสมอ ดังนั้น ไม่ว่ายังไงเขาก็ต้องรักษาโรงงานนี้ไว้

“มันไม่ใช่เพราะเรื่องเงิน ผมก็มาทำให้คนอื่น คุณพูดกับ ผมไม่มีประโยชน์หรอก” ธฤตญาณกล่าว

“ทำให้คนอื่น?ให้ใคร?” โสรธัสถาม “ให้ผมในเวลานี้เสียงหนึ่งดังขึ้นและทุกคนก็หันหน้าไป

มอง

รพีพงษ์เดินไปหาโสรธัสและจ้องมองเขาอย่างเย็นชา ” คุณเป็นใคร?” โสรธัชมองไปที่รพีพงษ์ ไม่ได้รู้สึกว่า เขามีอะไรพิเศษ

“รพีพงษ์ สามีของอารียา” รพีพงษ์กล่าว

โสรธัสจ้องมองทันทีและพูดว่า “คุณเป็นสามีที่ไร้ ประโยชน์ของอารียา? คุณเป็นคนเซ็นสัญญานี้หรือ?”

“ใช่” รพีพงษ์กล่าว

โสรธัสเดินเข้าไปผลักรพีพงษ์ทันทีและด่าว่า “ไอ้ขยะ คุณกล้ามาแย่งโรงงานของผมเหรอ เก่งนักเหรอ!อย่างคุณ เนี่ยนะจะมาเอาโรงงานของผม ฝันไปเถอะ! ผมจะบอกคุณนะ ตอนนี้คุณควรฉีกสัญญานี้โดยเร็วที่สุด ไม่เช่นนั้น ผมจะทำให้คุณไม่ได้เห็นดวงอาทิตย์ในวันพรุ่งนี้! ”

ทันทีที่โสรธัสพูดจบ ไตรทศก็เดินเข้าไปตบปากเขา อย่างรุนแรง ทำให้เขากระแทกลงกับพื้นโดยตรง

“ไอ้สัส ทางที่ดีคุณควรพูดอย่างสุภาพดีกว่า คุณกล้า พูดอย่างนี้กับพี่รพีพงษ์ ผมว่าคุณไม่อยากเห็นดวงอาทิตย์ ในวันพรุ่งนี้!” ไตรทศด่า

โสรธัสมองไปที่ไตรทศด้วยสีหน้าไม่น่าเชื่อ คิดไม่ถึงว่า เขาจะลงมือกับตนเองเพื่อไอ้ขยะนั่น

เขาไม่กล้าที่จะยั่วยุไตรทศ รีบคลานไปหาธฤตญาณ และขอร้อง “พี่ธฤตญาณ รพีพงษ์คนนี้เป็นไอ้ขยะไร้ ประโยชน์ เขาจ่ายเงินให้คุณมาหรือไม่ ผมจะจ่ายสิบ เท่าของราคาที่เขาจ่ายให้คุณ พี่ธฤตญาณ โปรดช่วยผม จับมันไว้ เขามันแค่ไอ้ขยะ ไม่คู่ควรที่จะได้รับการช่วย เหลือจากพี่ธฤตญาณหรอก”

ธฤตญาณยืนอยู่ที่เดิมและไม่ตอบสนองต่อคำพูดของ โสรธัส

ไตรทศได้ยินคำพูดของโสรธัส ต้องการสั่งสอนเขาอีก แต่รพีพงษ์ห้ามเขาไว้

รพีพงษ์เดินไปหาโสรธัส มองลงไปที่เขาและถามว่า “วัน นั้นคุณมือปลาหมึกกับภรรยาของผมใช่ไหม?”

โสรธัสจ้องไปที่รพีพงษ์อย่างดุร้ายและกล่าวว่า ผมมือ ปลาหมึกกับเธอแล้วไง?คุณมันก็แค่ไอ้ขยะ แต่งงานกับเธอมานานแล้วยังไม่ทำอะไรเธอ ผมให้เธอได้ลิ้มรสของ ความเป็นผู้หญิง คุณยังมีความคิดเห็นเหรอ?” ครั้งนี้ไตรทศไม่ได้ลงมือ รพีพงษ์กระโดดถีบไปตรงหน้า

อกของโสรธัส ร่างกายของโสรธัสถอยหลังไปประมาณ ห้าหรือหกเมตร อาเจียนออกมาเป็นเลือด

เขาจ้องไปที่รพีพงษ์ด้วยความหวาดกลัว คิดไม่ถึงว่ารพี พงษ์จะมีพละกำลังมากขนาดนี้ ” คนที่คิดจะอยากได้ ภรรยาของผม ไม่ใช่นอนอยู่ในโรงพยาบาลก็นอนอยู่บน รถเข็น สิ่งที่คุณพูดไปนั้น ทำให้ผมโกรธมาก”รพีพงษ์พูด

คุณ … คุณจะทำอะไร?” โสรธัสมองไปที่รพีพงษ์ด้วย ความกังวล

รพีพงษ์ไม่ได้คุยกับเขาต่อ แต่หันไปมองธฤตญาณและ พูดว่า “เขายอมรับว่าเขาได้มีอปลาหมึกกับอารียา ดังนั้น มือและเท้าของเขาไม่ต้องเก็บไว้”

ธฤตญาณพยักหน้าทันทีและกล่าวว่า “เรื่องนี้มอบไว้กับ ผม คุณไม่ต้องกังวล”

“ต่อไปคุณช่วยผมดูแลโรงงานนี้ เดี๋ยวให้ไออ้วนเข้ามา ดูแลการเงินเงินทั้งหมด ต่อไปกำไรที่ได้ก็เป็นของพวก คุณทั้งหมด” รพีพงษ์กล่าวต่อ

ธฤตญาณพยักหน้าและไม่ปฏิเสธ

“โอเค ช่วยผมจัดการโสรธัสที ผมยังมีบางอย่างที่ต้อง ทำ ผมไปก่อนละนะ”

หลังจากที่รพีพงษ์พูดจบ เขาก็ออกจาก โรงงานวัสดุก่อสร้างโฮมาท์ ในเวลานั้นโยษิตาโทรมาหาเขาและบอก ว่าเธอมีเรื่องอยากคุยกับรพีพงษ์

คิดว่าเป็นเพราะหลังจากถูกรพีพงษ์ตบครั้งที่แล้ว โยษิ ตารู้สึกไม่พอใจและต้องการหาเรื่องรพีพงษ์ แต่อยู่ในเมืองริเวอร์ รพีพงษ์ไม่ได้กลัวโยษิตา ดังนั้นจึง

ไม่มีอะไรต้องกังวล

แม้ว่าเขาจะไปเกียวโต ด้วยหลายๆอย่างในปัจจุบันของ รพีพงษ์ เขาก็ยังคงไม่กลัวโยษิตา

หลังจากรพีพงษ์จากไป ธฤตญาณและไตรทศก็เดินไป หาโสรธัส มองเขาด้วยสายตาเย้ยหยันและเย็นชา คุณควรพูดพวกนั้นกับเขานะ นิสัยของเขาผมก็รู้อยู่

บ้าง บางที่หากคุณพูดดีๆกับเขา เขาอาจจะยอมไม่ตัดขา

หรือแขนของคุณก็ได้ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าคุณไม่

สามารถรักษาทั้งขาและแขนของคุณไว้ได้” ธฤตญาณพูด

สีหน้าของโสรธัสซีดเซียว เขาไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไม มาเฟียอย่างธฤตญาณถึงเคารไอ้ขยะพรพีพงษ์ขนาดนี้

” พี่ธฤตญาณ คุณอย่าไปฟังไอ้ขยะนั่น เขาเป็นคนไร้

ประโยชน์ ทำไมคุณถึงเชื่อฟังคำพูดของเขา?” โสรธัส ถามอย่างงงงวย ไตรทศตบหน้าโสรธัสอีกครั้งและด่า “แม่งเอ๊ย ถ้าพี่รพี

พงษ์ไร้ประโยชน์ งั้นพวกเราก็ไม่ต้องมีชีวิตอยู่แล้ว มัน

เป็นเพียงการปลอมตัวเพื่อตัวเองก็เท่านั้น”

ธฤตญาณยิ้มและมองไปที่โสรธัสและพูดว่า “ไม่ว่ายังไงคุณก็จะต้องใช้ชีวิตที่เหลืออยู่บนเตียงเท่านั้น ไม่ก็ผม อธิบายให้คุณฟังดีกว่า ให้คุณรู้ไว้บ้าง ต่อไปจะได้ไม่ต้อง ไปหาเรื่องรพีพงษ์”

“ อำนาจที่ผมมีตอนนี้ รพีพงษ์เป็นคนดันผมออกมา ผม ก็แค่คนทำงานเบื้องหน้าให้เขา ส่วนเขา เป็นบอสตัวจริงที่ อยู่เบื้องหลังต่างหาก ไม่เพียงแค่พวกเราเท่านั้น แต่ใน เมืองริเวอร์ ยังมีคนมากมายที่มาทำงานให้เขา แม้ว่าอำนาจ ของเราจะใหญ่แค่ไหน มีเงินทองมากมายแค่ไหน ก็เป็น ของคนๆเดียวเท่านั้น คนนั้นก็คือรพีพงษ์ เข้ใจไหม?” หลังจากที่ธฤตญาณอธิบายเสร็จ โสรธัสตัวสั่น เขาคิด ไม่ถึงว่ารพีพงษ์ภายนอกที่ดูเหมือนเป็นแค่ไอ้คนไร้ ประโยชน์จะมีภูมิหลังที่ลึกซึ้งเช่นนี้

“ผมแนะนำว่าคุณอย่าพูดเรื่องนี้ให้ใครฟังเลย มิฉะนั้น มันจะไม่ใช่แค่แขนหักเท่านั้น ”

ธฤตญาณกล่าวอีกครั้ง มองไปที่ไตรทศ “คุณมาจัดการ หน่อยเถอะ ผมจะให้ไออ้วนรับงานด้านการเงิน”

ไตรทศพยักหน้าและเดินไปที่โสรธัสพร้อมกับยิ้มเยาะ

ใบหน้าของสโรพัสดุสิ้นหวัง ก้มกราบไตรทศโดยตรง

“ พี่ใหญ่ ผมรู้ว่าผมผิดไปแล้วได้โปรดยกโทษให้ผม เถอะ ผมจะไม่กล้าพูดเรื่องไร้สาระอีกแล้ว ผมจะยก โรงงานทั้งหมดของผมให้พวกคุณ โปรดปล่อยผมไป เถอะ ผมไม่อยากใช้ชีวิตครึ่งหลังบนเตียง” โสรธัส อ้อนวอน
ถ้ารู้แต่แรกว่าจะเป็นแบบนี้ ก็ไม่ควรยัวยุพีรพีพงษ์แต่ แรกละ ถ้าจะโทษก็คงต้องโทษตนเอง อย่างที่พี่รพีพงษ์ พูด ถ้าโลกนี้ยาเสียใจทีหลังและใช้ได้ผล งั้นจะมีกำปั้นไว้ ทำไม!”

หลังจากที่ไตรทศพูดจบ เขาก็หักแขนและขาของ โสรธัสตามคำขอของรพีพงษ์โดยไม่พูดอะไร

เสียงของการฆ่าหมูดังขึ้นทั่วโรงงาน โรงงานวัสดุ ก่อสร้างโฮมาท์ ซึ่งทำให้ฝูงนกกระจอกบินหนี

โรงแรมซินหล่อเฮ้าส์

รพีพงษ์เดินเข้าไปข้างใน เมื่อผู้จัดการด้านในเห็นรพี พงษ์ก็รีบวิ่งเข้าไปทักทายเขาทันทียิ้มและพูดว่า “เจ้านาย ของเรากำลังรอคุณอยู่ชั้นบน คุณขึ้นไปเลย”

เมื่อมาถึงชั้นสองรพีพงษ์ก็เห็นโยษิตานั่งอยู่ริมหน้าต่าง จ้องมองทิวทัศน์นอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย

ธนาตย์ยืนอยู่ข้างหลังเธอ นอกจากธนาตย์แล้วยังมี ผู้ชายอีกสองสามคนที่มีสไตล์คล้ายกับธนาตย์ ดูเหมือน ว่าหลังจากที่โยษิตาถูกตบครั้งที่แล้ว เธอจะกลัวรพีพงษ์ นิดหน่อย ออกจากบ้านจึงได้เพิ่มบอดี้การ์ด

รพีพงษ์เดินไปหาโยษิตา นั่งลงตรงข้ามเธอยิ้มและพูด ว่า “คุณเรียกผมมา คุณต้องการแก้แค้นผมหรือบอดี้การ์ด จำนวนมากที่อยู่ข้างหลัง คงไม่ธรรมดาสินะ”
โยษิตายิ้มให้กับรพีพงษ์และพูดว่า “คุณเข้าใจผิดแล้ว ครั้งนี้ฉันมาหาคุณ จริงๆแล้วฉันอยากขอโทษคุณ” “