บทที่954 ยอมแพ้เถอะ

ปรวีร์ได้ยินคำพูดของรพีพงษ์ ก็ยิ้มอย่างเหยียดหยาม จากนั้นก็ ยืนขึ้นจากด้านหลังของพรภวิษย์ ด้วยความอยากต่อสู้แล้ว

“คุยโวโอ้อวดไม่ละอายแก่ใจ ไม่เห็นความสามารถอื่นของแก

นอกจากคุยโวโอ้อวด ไม่มีใครสู้ได้จริงๆ

ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ก็หัวเราะขึ้นมา ล้วนมองรพีพงษ์ด้วย ความเหยียดหยาม ดูออกชัดเจนว่ารพีพงษ์ไม่ได้มีความร้ายกาจ ขนาดนั้น

“เป็นเด็กที่หลงระเริงจริงๆ แม้ปรวีร์จะเป็นแค่แดนครึ่ง ปรมาจารย์ แต่สามารถเป็นแดนปรมาจารย์ได้ นั่นหมายถึงฝีมือ ที่ยอดเยี่ยม แม้ทหารมังกรจะยิ่งใหญ่ แต่พวกเขาเก่งในการทำ สงคราม ที่เคยกำรงตำแหน่งหัวหน้าครูฝึกทหารมังกร น้อยนักที่ จะเป็นเนยจิ้ง ไอ้เด็กนี้กล้าบ้าระห่ำต่อยกับปรวีร์สิบคน ตลก จริงๆ” เมธชนันดูแคลน

พรภวิษย์มองรพีพงษ์อย่างเหยียมหยาม เห็นอายุของรพีพงษ์

แก่กว่าปรวีร์ไม่กี่ปี แม้รพีพงษ์จะเป็นอัจฉริยะเหมือนกัน มากสุดก็

ฝีมือเท่าๆกับปรวีร์ เขายังไม่เคยเห็นใครมีพรสวรรค์ที่มากกว่า

ปรวีร์มาก่อน ไม่รู้ว่าไปเอาความกล้าในการพูดแบบนี้มาจาก

ไหน

หน้างานที่เชื่อว่ารพีพงษ์จะชนะปรวีร์ได้ก็คงมีเพียงทัตดา แต่ เธอก็คิดว่ารพีพงษ์พูดเว่อร์ไป เพราะการที่เมธชนันจะชอบคนสักคนนั้น ความสามารถของคนนั้นจะไม่ธรรมดา

“ที่นี่พื้นที่เล็ก พวกเราไปต่อสู้กันด้านนอกดีกว่ามั้ย?” ปรวีร์ มองรพีพงษ์แล้วถาม

“ได้หมด” รพีพงษ์กล่าว

จากนั้นทุกคนก็เดินออกจากคฤหาสน์ ในสนามหญ้าด้านหน้า ของคฤหาสน์ เนื้อที่ของสนามหญ้านี้ไม่เล็ก ตอนกลางมีพื้นที่โล่ง ที่สะอาดอยู่ สามารถทำเป็นสนามประลองได้

ทุกคนล้วนยืนอยู่รอบๆ พื้นที่โล่ง รพีพงษ์และปรวีร์สองคนมา ถึงตรงกลางของพื้นที่โล่ง ประจันหน้ากัน

“วันนี้ถ้าฉันชนะแก ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป แกห้ามปรากฏตัวต่อ หน้าทัดดาอีก ตกลงมั้ย?” ปรวีร์ถามอย่างเป็นทางการ

รพีพงษ์ นปาก แล้วกล่าว “เพียงแค่แกสามารถชนะฉันได้ แก

ว่ายังไงฉันก็ว่างั้น”

ปรวีร์เห็นท่าทีของรพีพงษ์เหยียดหยามเขา เหมือนกับว่ายังไง ตัวเองก็ไม่มีทางชนะเขาได้ ก็โมโหขึ้นมา

แต่รพีพงษ์ก็พูดถูก เพียงแค่ตัวเองชนะเขาได้ เขาจะโอ้อวดยัง ไง ก็เป็นแค่เรื่องตลกเท่านั้น

“เริ่ม!”

ไม่พูดพร่ำทำเพลง ปรวีร์พุ่งไปด้านหน้าทันใด ในร่างกายไหล เวียนเน่ยจิ้ง พลังในร่างกายถึงขีดสุด
นานแล้วที่รพีพงษ์ไม่ได้ประลองกับคนที่ระดับต่ำกว่าแดน ปรมาจารย์ ตอนนี้เห็นปรวีร์ ก็หมดอาลัยตายอยากออกมา แล้ว ยังรู้สึกเหมือนกำลังรังแกคนอยู่อีกด้วย

เพราะนานมาแล้วก่อนหน้านี้ เขาคนเดียวกับแดนปรมาจารย์ สิบคนมาแล้ว ตอนนี้แดนครึ่งปรมาจารย์อยู่ต่อหน้าเขา ฝีมืออ่อน ไปจริงๆ

เขาก็ไม่อยากเสียเวลา ตัดสินใจจบให้เร็วที่สุด ให้ปรวีร์รู้ถึง ฝีมือของตัวเอง แบบนี้ทุกคนก็จะได้ไม่ต้องมาพัวพันกันอยู่อีก

ปรวีร์ได้เตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้ครั้งใหญ่ ในหัวของเขา ปรากฏท่าต่างๆเชื่อมกันไว้มากมาย ราวกับได้เห็นฉากที่รพีพงษ์ ถูกตัวเองต่อยอยู่ในอากาศ โต้ตอบอะไรไม่ได้

เขาพุ่งไปด้านหน้าของรพีพงษ์ ใช้ท่าที่ตัวเองได้คิดไว้ปล่อยไป ที่รพีพงษ์

เพียงแค่รพีพงษ์รับหมัด เขาก็มีตัวเลือกอีกเป็นสิบท่า จนรพี พงษ์ไม่สามารถโต้ตอบได้

แต่ทว่าสิ่งที่ทำให้เขาไม่คาดคิดก็คือ รพีพงษ์ไม่สนการจู่โจม ของเขา ก่อนหน้าที่หมัดของเขาจะไปหารพีพงษ์ รพีพงษ์ได้ยก เท้าขึ้นมา แล้วถีบไปที่ท้องของปรวีร์

ด้วยความเร็ว มีเพียงพรภวิษย์ที่รับรู้ทัน

ร่างของปรวีร์ถอยหลังไปทันที ล้มลงกับพื้นอย่างแรง เมื่อนึกถึงว่านี่คือการเรียนรู้ซึ่งกันและกัน ดังนั้นรพีพงษ์จึงไม่ได้ใช้แรงมาก

ทั้งสนามเกิดความเงียบขึ้นมาทันใด

คนพวกนั้นที่เดิมทีเยาะเย้ยรพีพงษ์ก็นิ่งสงบลง มีคนจำนวนไม่ น้อยที่ตาโตขึ้นมา

เมธซนันก็ยากที่จะเชื่อได้ ไม่คิดว่าท่าเดียวปรวีร์จะถูกรพีพงษ์

ถีบลอยไปไกลขนาดนั้น

นี่ดูออกได้ว่า ความแตกต่างของฝีมือของทั้งสองคน แตกต่าง กันมากเหลือเกิน

ใบหน้าเหยียดหยามของพรภวิษย์หายไปอย่างรวดเร็ว มอง ไปที่รพีพงษ์อย่างเคร่งขรึม

การถีบเมื่อกี้ของรพีพงษ์เหมือนจะดูง่าย และไม่มีพลังใดๆ

มากนัก

แต่นี่หมายถึงพลังของรพีพงษ์แข็งแกร่ง

แม้แต่พรภวิษย์เอง หลังจากที่เป็นแดนดั่งเทพแล้ว จึงจะมีฝีมือ ระดับนี้

นี่หมายถึง ความสามารถของรพีพงษ์ อาจจะเป็นไปได้ ว่าได้ เป็นระดับแดนดั่งเทพแล้ว

แดนดั่งเทพยี่สิบกว่าปี

นี่ถ้าข่าวลือออกไป จะต้องเป็นเรื่องที่ซอกคนทั้งโลกอย่างแน่นอน
พรภวิษย์ไม่รู้ว่าตำนานของรพีพงษ์ได้โด่งดังไปทั่วแล้ว เพียงแค่ปกติพวกเขาอาศัยอยู่ในเขา ไม่ต้องเกี่ยวทางโลก ดัง นั้นจึงไม่รู้

“เป็นไปได้ไง แคนดั่งเทพยี่สิบกว่าปี พรสวรรค์ศิลปะการต่อสู้ แบบนี้ ไม่สามารถใช้คำว่าอัจฉริยะมาอธิบายได้แล้ว”

“ไม่แปลกที่ทัตดาชอบเขา ครั้งนี้ฉันหน้ามืดตามัว เป็นถึงแดน ดั่งเทพ แต่ฉันกลับดูไม่ออก

ปรวีร์ที่ล้มลองกับพื้นไม่เชื่อ เขาได้ลุกขึ้นมาจากพื้นโดยเร็ว

เข้าไปก็โดนเค้าถีบแล้ว น่าขายหน้าจริงๆ

“เมื่อกี้ผิดพลาดก็เท่านั้น มาใหม่!!

ปรวีร์พุ่งไปหารพีพงษ์อีกครั้ง

แม้จะตกใจกับความสามารถของรพีพงษ์ แต่เขาก็ยังรู้สึกว่า ตัวเองแค่เกิดข้อผิดพลาดเท่านั้น

ถ้าใช้พลังทั้งหมดที่มี เขาก็ยังคงมีโอกาสชนะได้ แต่แล้ว รพีพงษ์ก็ถีบเข้าไปอีกครั้ง ปรวีร์ลอยไปอีกครั้ง ล้มไปที่เดิมที่ล้มเมื่อกี้ ทุกคนส่งเสียงตะลึง

ครั้งนี้ปรวีร์หน้าแดง เขาคิดไม่ถึงว่าตัวเองจะถูกท่าเดิมของร พงษ์ถีบลอยเป็นครั้งที่สอง
และเขาก็ไม่รู้เลยว่ารพีพงษ์ปล่อยท่าอะไรออกมา

ตอนนี้ผู้ที่อยู่รอบๆน่าจะมองเขาเป็นตัวตลกไปแล้ว

เขาโกรธเหลือเกิน กัดฟัน แล้วยืนขึ้นมาอีกครั้ง

เดินไปด้านหน้าของรพีพงษ์ด้วยความเร็วอีกครั้ง ปรวีร์เปลี่ยน การโจมตีของตัวเอง เขาไม่ใช่หมัดอีกต่อไป แต่เปลี่ยนเป็นใช้ เท้า

เสียดายที่ผลลัพธ์ก็ยังคงเหมือนเดิม เขาก็ยังคงล้มกลับไปที่ เดิม

สามารถทำให้คนๆหนึ่งล้มที่เดิมได้ถึงสามครั้ง

รับรู้ได้อย่างแน่ชัดแล้วว่า พลังของรพีพงษ์ ได้ถึงขั้นที่น่าหวาด

กลัวแล้ว

“แกไม่ชนะฉันหรอก ถ้ายังขืนทำต่อไป แกก็เสียพลังเปล่าๆ

รพีพงษ์จ้องปรวีร์แล้วกล่าว

ขณะนี้ปรวีร์ก็รับรู้ได้ถึงความน่ากลัวในพลังของรพีพงษ์

สามครั้งที่ทำให้เขาลอยไปอย่างไม่สามารถที่จะโต้ตอบ นี่ ไม่ใช่โชคหรืออะไรแล้ว

แต่คนดูมากขนาดนี้ โดยเฉพาะทัตดาที่อยู่ข้างๆ ถ้าเขายอม แพ้แบบนี้ ก็กลายเป็นเรื่องตลกอย่างแน่นอน

“อย่ามั่นใจไป ฉันไม่เชื่อว่าท่าของฉันจะไม่โดนตัวแกเลย!”
ปรวีร์ต้องการจะพุ่งไปหารพีพงษ์

ในขณะเดียวกันนี้เอง มีร่างหนึ่งปรากฏตัวต่อหน้าปรวีร์ แล้ว ขวางเขาเอาไว้

ปรวีร์มอง เป็นคุณปู่ของตัวเอง “คุณปู่ ปล่อยผมนะ ผมจะพีคกับมัน!

พรภวิษย์ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ แล้วกล่าว “ยอมแพ้เถอะ แกไม่ใช่คู่ต่อสู้ของมัน