บทที่947 ทางเข้า

“ดูสๆ หัวหน้าครูฝึกกับทัตตาเดินไปด้วยกันเหมาะสมกันจัง หัวหน้าครูฝึกของเขาดูๆไปก็น่าจะยี่สิบกว่าปี และเก่งขนาดนี้ ยัง หนุ่มยังแน่นก็เป็นหัวหน้าครูฝึกของเราทหารมังกรแล้ว ทัตดาก็ เพิ่งจะยี่สิบต้นๆ สวยด้วย ถ้าพวกเขาทั้งสองเป็นแฟนกัน เหมาะ สมที่สุด”

“พูดถูก แม้ทัตดาจะเป็นสาวในฝันของฉันมาโดยตลอด แต่ ตอนนี้หัวหน้าครูฝึกมาแล้ว ฉันรู้สึกว่าตัวเองเทียบกับหัวหน้าครู ฝึกไม่ได้ จึงทำได้เพียงละทิ้งความรักเท่านั้น

“น่าอิจฉาจะมัด ทัตตาน่าจะเป็นดอกไม้ที่สวยที่สุดของกองทัพ เราแล้ว ดูท่าทีของเธอ ก็เหมือนจะเลื่อมใสหัวหน้าครูฝึกมากนะ ครั้งนี้ไม่รู้จะมีพี่น้องสักกี่คนต้องอกหักกันนะ”

ทุกคนมองด้านหลังของรพีพงษ์และทัตดาวิจารณ์กันอย่างไม่ หยุดหย่อน

“หุบปากไปซะ แล้วกลับไปฝึก ถ้าใครนินทาหัวหน้าครูฝึกลับ หลัง ก็ไปวิ่งยี่สิบกิโลเมตรซะ” ชนสรณ์ชักตาใส่เหล่าทหารมังกร

ทุกคนรีบหุบปาก ไม่กล้านินทาอะไรอีก

ชนสรณ์หันไปมองรพีพงษ์และทัตดา จากนั้นก็พูดกับตัวเองว่า “ดูๆไปก็เหมาะสมกันดี เสียดาย หัวหน้าครูฝึกแต่งงานแล้ว”
“แต่ไม่ว่าจะยังไง ครั้งนี้ทหารมังกรมีเขาเป็นหัวหน้าครูฝึก จะ ต้องรุ่งโรจน์กว่าเมื่อก่อนแน่นอน

ชนสรณ์อุทาน จนกระทั่งตอนนี้ เขาได้เลื่อมใสกับพลังที่ร

พงษ์ใช้ออกมาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

รพีพงษ์ใช้พลังจิตฟังทุกคนตลอดทาง ก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมา

ทันใด ต้องออกห่างจากทัตดาสักหน่อย

ทัตดาเห็นรพีพงษ์เดินชิดข้าง ก็แปลกใจ ก็ได้เดินเข้าไปใกล้ๆ รพีพงษ์อีก

รพีพงษ์เห็นดังนี้ ก็รีบเดินให้เร็วขึ้นได้อีก ถ้ามีโอกาสเขาต้อง บอกกับจารุวิทย์สักหน่อย ให้เปลี่ยนผู้แนะนำเป็นผู้ชาย

ไม่งั้น เขาก็ไม่รู้ว่าจะเกิดรักหลอกลวงอะไรขึ้นมาอีก

ที่แท้ คนเก่งคนหนึ่งไม่ใช่จะมีประโยชน์ไปเสียหมด นี่ทำให้

รพีพงษ์ยืดหยัดว่าอนาคตจะต้องแน่วแน่ให้มาก

ผ่านไปไม่นาน ทั้งสองมาถึงฐานฝึก ทัดดาพารพิพงษ์มายัง ที่พักที่ได้จัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว

เพราะเปร์คิงค่อนข้างลำบาก ดังนั้นที่พักก็ไม่ถึงว่าดีขนาดไหน แต่โดยรวมก็โอเค

รพีพงษ์ไม่ใส่ใจกับที่พักมากนัก เพียงแค่มีเตียงก็พอแล้ว เขาเอาของของตัวเองวางไว้ หันไปมองทัตดาที่ยังยืนอยู่ในห้อง แล้วกล่าว “คุณไปได้แล้ว ที่เหลือเดี๋ยวผมจัดการเอง ทัตดารีบกล่าว “หัวหน้าครูฝึก ฉันปูเตียงให้คุณนะ” พูดจบ เธอก็มาที่เตียงของรพีพงษ์ เริ่มช่วยรพีพงษ์จัดเตียง

รพีพงษ์กล่าว “ไม่ต้องแล้ว คุณออกไปเถอะ

ทัตดาไม่ฟังรพีพงษ์ พลางปูเตียงพลางพูดว่า “ไม่เป็นไร ฉัน ช่วยคุณปเอง ผู้ชายอย่างพวกคุณไม่ละเอียดเท่าผู้หญิงอย่างฉัน หรอกนะ ฉันช่วยคุณ คุณจะได้นอนหลับสบาย

รพีพงษ์เบื่อหน่าย กล่าวกับทัตดาว่า “ตอนนี้ผมสั่งให้คุณออก

ไป!”

ทัตดาเห็นน้ำเสียงของรพีพงษ์เริ่มไม่ใช่ ตกใจจนรีบหยุดลง หันไปหารพีพงษ์ ปากขมุบขมิบทันที

“หัวหน้าครูฝึก คุณอย่ารุนแรงกับฉันได้มั้ย เค้าก็แค่รู้สึกว่า เมื่อก่อนทำไม่ดีไว้ ดังนั้นจึงอยากแสดงออกมาบ้าง คุณเก่งกว่าที่ ฉันคิดไว้มาก เมื่อก่อนฉันไม่ควรใช้กิริยาแบบนั้นกับคุณ คุณยก โทษให้ฉันได้มั้ย”ทัตดาพูดอย่างน่าสงสาร

แม้ได้มาถึงกองทัพแล้ว แต่ทัตดาถูกโอ๋มาตั้งแต่เด็กๆ มาที่นี่ก็ มีแต่คนปกป้อง ดังนั้นเธอนิสัยของเธอก็ยังคงเหมือนเด็ก เทียบ กับทหารของทหารผ่านศึกพวกนั้นไม่ได้

รพีพงษ์เห็นทัตดากำลังจะร้องออกมา ก็รู้สึกปวดหัว เพื่อให้ เธอรีบไป จึงรีบกล่าวว่า “ผมยกโทษให้คุณแล้ว คุณรีบออกไป เถอะ”
“คุณยกโทษให้ฉันแล้วจริงๆ ใช่มั้ย?” ทัตตาถามรพีพงษ์อีก

ครั้ง

“จริง” รพีพงษ์กล่าว

เห็นรพีพงษ์ยกโทษให้ตัวเอง ทัตดาก็ยิ้ม เมื่อท่าทางที่น่า สงสารก็หายไปอย่างเร็ว

“งั้นฉันไปก่อนนะ มีอะไรคุณเรียกฉันก็แล้วกัน ฉันสามารถมา ปูเตียงให้คุณได้ทุกวันนะ” พูดจบ ทัตดาก็ขยิบตาของตัวเอง

รพีพงษ์รีบผลักทัดดาออกจากห้องของตัวเอง แล้วปิดประตู

หลังจากที่ส่งทัตดาออกไปแล้ว รพีพงษ์ก็โล่งอก คิดในใจว่า จารุวิชญ์ก็ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ ต้องจัดผู้แนะนำเป็นผู้หญิงมาให้เขา ให้ได้ นี่มันหาเรื่องให้ตัวเองชัดๆ

การมาของรพีพงษ์ ชักนำให้เหล่าทหารของเปร์คิงถกเถียงกัน อย่างเมามัน โดยเฉพาะเรื่องที่เขาขึ้นหน้าผาร้อยเมตร เอาธงรบ ที่ปักอยู่ลงมา มันชั่งตะลึงทุกคนจริงๆ

เรื่องที่เขากระโดดลงมาจากหน้าผาสูงร้อยเมตรก็เป็นตำนาน ของเปร์คิง ผู้คนที่ได้ยินเรื่องนี้ทุกคนก็วิ่งไปดูที่โล่งของด้านล่าง ทางลาดชันนั่น หลังจากที่เห็นโคลนที่แตกระแหงที่รพีพงษ์ได้ทำ ไว้ ทุกคนก็สูดหายใจอย่างตะลึงในที่เกิดเหตุ คิดไม่ออกจริงๆว่า ร่างแบบไหน จึงจะสามารถรับกับแรงเสียดทานที่มากขนาดนี้ได้ โดยที่ไม่เป็นไรเลย

แพทย์สนามของฐานฝึกทหารมังกรถึงขั้นติดตามรพีพงษ์เงียบๆอยู่หลายวัน อยากสังเกตดูว่าเขาจะเดินๆอยู่แล้วล้มลงไป

เพราะด้านนอกไม่เป็นไร ไม่ได้หมายความว่าอวัยวะภายใน ไม่เป็นไร เรื่องที่หล่นจากที่สูง ยืนขึ้นแล้วเดินต่อไปพวกเขาก็เห็น มาไม่น้อย ผ่านไปสักระยะคนพวกนั้นก็จะตายในที่สุด เพราะ อวัยวะภายในของพวกเขาได้แตกแล้ว เพียงแค่สมองยังไม่รับรู้ แค่นั้น

แต่ต่อมาหลังจากที่เห็นรพีพงษ์ปลอดภัยดีแล้ว เหล่าแพทย์ สนามจึงไร้กังวล ในเวลาเดียวกันก็ตื่นตะลึงกับร่างกายของร พงษ์ ถึงขั้นอยากจะจับรพีพงษ์มาผ่าศึกษาดูกันเลยทีเดียว

แน่นอน พวกเขาเอาชนะพีพงษ์ไม่ได้ ดังนั้นมีจะมีความคิด แบบนี้ ก็ต้องอดใจไว้

ในขณะเดียวกันนี้ ชายแดนของประเทศจีนและประเทศรัสเซีย

ในภูเขาที่เชื่อมระหว่างประเทศ ไร้ผู้คน ในเหวที่เครื่องจักรยากที่

จะสํารวจ

บนเขาที่เดิมทีเงียบสงบ ขณะนี้เต็มไปด้วยควันสีดำ ควันดำ นั้นอยู่ในอากาศได้เปลี่ยนเป็นวังวนในลักษณะวงรี ค่อนข้าง ประหลาด

จากเวลาที่เคลื่อนไหว ควันในวังวนนั้นยิ่งอยู่ยิ่งหนักขึ้น สุดท้าย สิ่งที่ยับอยู่ข้างในได้กระจายออกไปรอบๆทิศทาง เครื่องรับสัญญาณของกองทัพที่ใกล้ที่สุดกับสถานที่แห่งนี้มี ความผิดปกติบางอย่างเพราะความผันผวน แต่ไม่นานก็กลับมาเป็นปกติ

ไม่นาน มีร่างสวมชุดสีดำฉางยาว ที่กระจายความผันผวนที่ แปลกนั้นปีนออกมาจากวังวน ยืนอยู่ในเหว

ร่างนั้นมองไปที่ประเทศจีน จากนั้นก็กล่าว สุดท้ายก็มาถึง พวกนั้นน่าจะคิดไม่ถึง พวกเราได้ทิ้งทางเข้าเดิม แล้วเปิดทาง ใหม่”

“แม้ทางเข้านี้มีเพียงฉันคนเดียวที่เข้ามาได้ แต่ก็พอแล้ว ที่ แห่งนี้ มีแต่คนธรรมดา ด้วยความสามารถของฉัน จะทำอะไรสัก อย่าง ก็ง่ายนิดเดียว

พูดพลาง ร่างคนก็ยกมือขึ้น แล้วนับนิ้ว จากนั้นก็ดูแคลน หัน ไปที่พรมแดนของประเทศรัสเซีย แล้วเดินไป

คนนั้นเดินไม่เร็ว แต่ทุกย่างก้าว ก็จะปรากฏห่างจากที่เดิมไป

สิบเมตร แต่ไม่นาน คนนั้นก็หายไป ไม่รู้ว่าไปไหน