บทที่871 กิ่งก้าน

นิรภัฏไม่ค่อยเข้าใจความหมายของรพีพงษ์ เดินไปแล้วกล่าว “คุณไม่ให้นุชเข้าห้องน้ำกับคนอื่น? หรือนุชก็ไปห้องน้ำกับคน อื่น? แล้วยังวิดีโอที่คุณพูดอีกคืออะไร นุชเป็นกุลสตรี แล้วคุณจะ ให้เธอเป็นกุลสตรีอีกทำไมกัน?”

รพีพงษ์มองนิรภัฏ ยิ้มพลางกล่าว “ผู้อาวุโส นี่เป็นเรื่อง ระหว่างวัยรุ่น คุณอายุมากแล้วไม่เข้าใจหรอก”

ณีรนุชรู้สึกอึดอัด เดิมทีที่รพีพงษ์ให้เธอทำนั้นก็รู้สึกว่าเสีย หน้าแล้ว นิรภัฏยังมาอธิบายโดยเฉพาะอีก ถ้าท่านปู่ทวดคนนี้รู้ ว่าคืออะไร ต่อไปเธอจะไม่มีหน้าอยู่ที่นี่ต่อไปอีกแล้ว

“ท่านปู่ทวด ท่านแก่ขนาดนี้แล้ว ไม่เข้าใจคำพูดของเราก็ ถือว่าปกติ ท่านก็ไม่จำเป็นต้องเข้าใจ ที่คนนี้เขาเรียกร้องก็ไม่ เกินไป หนูรับได้ เรื่องนี้จบแค่นี้ก็แล้วกัน ท่านไม่ต้องถามแล้ว” ญี รนุชรีบพูดกับนิรภัฏ

นิรภัฏเห็นณีรนุชพูดแบบนี้ ก็ยิ่งแปลกใจเข้าไปใหญ่ แต่เห็น รนุชไม่อยากถามต่อไป เขาจึงไม่ได้พูดอะไรต่อ

เขามองไปยังรพีพงษ์ กล่าวอย่างหมดอาลัยตายอยากว่า “อายุเท่านี้ แล้วเป็นระดับแดนครึ่งดั่งเทพ พรสวรรค์แบบนี้ มี น้อยจริงๆเทียบกับพรยศแล้ว ต่างกันไม่น้อยเลยทีเดียว ไม่รู้ว่า โจรอย่างธัชธรรมหาคุณเจอได้อย่างไร เด็กน้อย คุณสนใจจะ เป็นศิษย์ของฉันไหม ฉันรับรองว่าได้ค่าตอบแทนดีกว่าธัชธรรมหมื่นเท่า

ได้ยินคําพูดของนิรภัฏ รพีพงษ์ยิ้มไม่ออก คิดไม่ถึงว่าเขาจะ แย่งลูกศิษย์ต่อหน้าธัชธรรมแบบนี้ ไม่ไว้หน้าธัชธรรมเลยแม้แต่ น้อย

รพีพงษ์จับมือกับนิรภัฏ แล้วกล่าว “ความหวังดีของผู้อาวุโสผู้ น้อยขอรับไว้ แต่เรื่องให้ไหว้ครู เชื่อว่าผู้อาวุโสสามารถฝึกฝนให้ ศิษย์ พรยศเป็นยอดฝีมือได้”

เห็นรพีพขษ์ปฏิเสธ นิรภัฏก็ไม่พูดอะไร เพราะเขารู้ว่านี่เป็น เรื่องที่เป็นไปไม่ได้

ธัชธรรมจ้องนิรภัฏ แล้วกล่าว “เพื่อน ทำแบบนี้ไม่ถูกต้องนะ

นิรภัฏส่งเสียงไม่พอใจ ไม่สนใจเขาแม้แต่น้อย แล้วหันไปมอง พรยศ กล่าว “แกก็อย่าไปคิดมากกับเรื่องนี้ พวกเขากลุ่มสิงโตมี คอนเน็คชั่นและข้อมูลที่แกไม่รู้ทั้งหมด ฝีมือของคนนี้ไม่แน่อาจ จะพึ่งอะไรสักอย่างในการเลื่อนขั้นก็ได้นะ แกเพียงแค่ตั้งใจ พัฒนาฝีมือ อนาคตประสบความสำเร็จ ไม่มีทางแย่ไปกว่าเขา แน่”

พรยศพยักหน้า กล่าว “ศิษย์เข้าใจ!”

รพีพงษ์มองไปที่นิรภัฏอย่างยิ้มไม่ออก คิดไม่ถึงว่าอะไรเขาก็ กล้าพูดออกมา แต่ความสามารถของอีกฝั่งก็เห็นๆกันอยู่ แม้จะ พูดแบบนี้ ธัชธรรมก็ไม่มีทางพูดอะไรแน่นอน เพราะเขามาเพื่อ เอาของ ต้องเกรงใจสักหน่อย
หลังจากที่ฟังพรยศแล้ว นิรภัฏมองไปที่ชัชธรรม กล่าว “มากับ ฉัน จะไปเอาของที่แกต้องการเดี๋ยวนี้แหละครั้งนี้ฉันเห็นแก่ศิษย์ ของแก เอาของให้แก่ ครั้งหน้าจะไม่ง่ายแบบนี้แล้วนะ”

ธัชธรรมยิ้ม แล้วกล่าว “งั้นฉันก็ต้องขอบคุณกับความใจกว้าง ของแก

นิรภัฏชักตาไปที่เขา จากนั้นก็เดินเข้าไปด้านใน

รพีพงษ์แปลกใจว่าธัชธรรมเอาอะไรจากนิรภัฏ สามารถทำให้ เจ้าสำนักกลุ่มสิงโตมาหานิรภัฏได้ ดังนั้นจึงได้ถามว่า “ผมไป ด้วยได้มั้ย?”

ธัชธรรมตามนิรภัฏไป แล้วกล่าว “มาสิ”

รพีพงษ์เดินตามไปทันที ด้วยความหวัง กำลังคิดว่าสามารถ ทำให้เกือบจะเป็นแดนเทพทั้งสองให้ความสำคัญได้ จะต้อง ไม่ใช่สิ่งธรรมดาแน่นอน

ทั้งสามเดินเข้าไปในสวนบ้านพักตากอากาศ นิรภัฏเดินเข้าไป ในห้องๆหนึ่งในสวน

ธัชธรรมและรพีพงษ์ตามไป หลังจากที่เข้าไปในห้องนั้นแล้ว ที่ เห็นคือ ชั้นวางของที่วางของเอาไว้มากมาย บนชั้นวางของเต็ม ไปด้วยของสะสม มีหลายอย่างที่รพีพงษ์ไม่เคยเห็นมาก่อน และ ไม่รู้ว่ามันคืออะไร

“แม้จะบอกว่ากลุ่มสิงโตของฉันมีคอนเน็คชั่นเยอะ แต่ถ้าพูด ถึงความสะสม ก็เทียบกับเพื่อนเก่าไม่ได้นะ” ธัชธรรมมองไปยังของที่อยู่บนชั้นวางของเหล่านั้น แล้วอุทานออกมา

“เหอะ หยุดเสแสร้งได้ล่ะ ของของฉันแม้แต่ห้องเก็บของกลุ่ม สิงโตก็เทียบไม่ได้ ตอนนี้ถ้าไม่ใช่เพราะฉันเร็ว กลับมาก่อน ม เช่นนั้น ของพวกนี้ถูกกลุ่มสิงโตของพวกแกแย่งไปแล้ว” นิรภัฏ พูดอย่างไม่สบายใจ

ธัชธรรมเพียงแค่ยิ้ม ไม่ได้ปฏิเสธ

“ที่นี่มีสิ่งเดียวที่แกชอบ ก็น่าจะเป็นของที่แกอยากได้” นิรภัฏ พิมพ์ แล้วเดินไปด้านใน บนชั้นวางของด้านในสุด ได้หยิบ กล่องไม้วางไว้บนโต๊ะ

ธัชธรรมและรพีพงษ์เดินมายังด้านหน้าโต๊ะ รอนิรภัฏเปิด

กล่องออก นิรภัฏจ้องธัชธรรม แล้วถาม “แกแน่ใจว่าคนนั้นไม่ไหวแล้ว? ”

ธัชธรรมพยักหน้า กล่าว “ฉันรู้ว่าครั้งนี้เวลาสั้นลงไปมาก แต่ ว่าสถานการณ์ของคนนั้นไม่ค่อยดีเท่าไหร่แล้ว กลัวว่าต่อไปเวลา จะสั้นลงไปอีก”

หลังจากที่นิรภัฏได้ยินคำนี้ สีหน้าเคร่งเครียด แล้วกล่าว “ดูๆ แล้วอะไรที่ควรมาก็ต้องมา ตอนแรกที่ฉันได้มา คิดว่าจะได้ใช้ เอง สุดท้ายก็ต้องให้แก

“ที่ฉันเหลือ ไม่น่าจะพอสามครั้ง ถ้าสามครั้ง ใช้หมด ก็จะไม่มี แล้วนะ ปัจจุบันคนนั้นจะมีชีวิตอยู่ได้สั้นลง เกรงว่าไม่น่าจะถึงสิบ ปี หายนะกำลังจะมา” นิรภัฏกล่าว
ธัชธรรมหันไปมองรพีพงษ์ แล้วกล่าว ไม่ต้องสนใจเรื่องนี้ รอ ให้วันนั้นมาถึง ฉันจะคิดวิธีออกเอง”

นิรภัฏไม่พูดอะไรต่อ หลังจากถอนหายใจแล้วนั้น ก็เอามือไป

วางไว้บนกล่องนั้น รพีพงษ์ฟังบทสนทนาของพวกเขาทั้งสองรู้สึกไม่ชัดเจน ไม่

เข้าใจว่าพวกเขาพูดอะไรกัน

แต่ดูออกว่าสิ่งที่พวกเขาพูดทั้งหมดไม่ได้เป็นเรื่องไม่ดี โดยเฉ พาะนิรภัฏยังพูดว่าหายนะกำลังจะมา

น่าจะเกี่ยวกับปัญหาที่รพีพงษ์ได้พูดไว้ก่อนหน้านี้ หรือที่ธัชธรรมหาเขา เพราะจะให้เขามาต่อสู้กับหายนะที่ว่ามา

ไม่คิดเรื่องนี้ สายดารพีพงษ์มองไปที่บนกล่องนั้น ตอนนี้ฝีมือ เขายังห่างอีกเยอะคิดมากไปก็ไม่มีประโยชน์

นิรภัฏเปิดกล่องออก เอากิ่งก้านสีดำที่อยู่ด้านในออกมา ออก ไว้บนโต๊ะ จากนั้นก็หยิบใบมีด และขวดหยกออกมา

หลังจากที่รพีพงษ์เห็นกิ่งก้านดำแล้วนั้น นัยน์ตาลุกวาว เพราะ บนกิ่งก้านนั้น เป็นไม้สีดำที่รพีพงษ์ได้มาจากอาจารย์โอบนิธิ เหมือนกัน!