บทที่852 คุณคู่ควรมั้ย

คำตอบของรพีพงษ์เหมือนราวกับฟ้าผ่าลงบนผิวน้ำที่นิ่งสงบคงที่

ทำให้หอศิลปะการต่อสู้ระเบิดในทันที ทุกคนมองไปที่รพีพงษ์ด้วยความเหลือเชื่อ คาดไม่ถึงว่าเขาจะ

บอกว่าการบรรยายของอาจารย์ทั้งสี่ท่าน ก็แค่ธรรมดา

ซึ่งจะต้องมีความกล้าหาญมากเพียงใด ถึงกล้าพูดแบบนี้ต่อ หน้าอาจารย์ทั้งสี่ท่าน

ต้องรู้ว่าแม้ว่าเมื่อกี้นี้ทั้งสี่ท่านนี้จะแค่นั่งบรรยายกันที่นี่ แต่ ความแข็งแกร่งของพวกเขาเป็นที่ประจักษ์ชัดแจ้งแก่สายตาของ ทุกคนในประเทศญี่ปุ่น หากสิ่งที่ทำให้พวกเขาทั้งสี่คนโกรธ จะ รักษาชีวิตไว้ได้หรือไม่ก็เป็นปัญหา

“คนรุ่นน้องที่กำเริบเสืบสานอย่างแก กลับกล้าพูดได้เต็มปาก ว่าระดับของอาจารย์ทั้งสี่ท่านธรรมดา แล้วแกเป็นใครกล้ามา พูดจาเหลวไหลที่นี่!”

“สมองกลวงจริงๆ อาจารย์เขาถามอย่างถ่อมตัว ไม่รู้จัก ยกย่องก็ช่างเถอะ กลับกล้าว่าให้ระดับของอาจารย์ทั้งสี่ท่านแค่ ธรรมดา นี่เท่ากับว่ารนหาที่ตาย”

“เด็กน้อย แกอยากทำให้พวกเราตายเหรอ แกแค่รุ่นน้อง โง่เขลาอายุยี่สิบกว่า ก็กล้าพูดว่าระดับของอาจารย์ทั้งสี่ท่าน ธรรมดา ฉันว่าแกมาเพื่อหาเรื่องระวังเดี๋ยวอาจารย์ทั้งสี่ท่านจะจัดการแกด้วยตัวเอง

คาโต้ แดนโซที่ถามคำถามรพีพงษ์ก็เต็มไปด้วยความ กระอักกระอ่วน คาดไม่ถึงสิ่งที่ตัวเองได้กลับมาจะเป็นคำตอบ แบบนี้

ในฐานะอาจารย์ทั้งสี่ท่านอันดับต้นๆ ของประเทศญี่ปุ่น พวก เขาก็มีอารมณ์เหมือนกัน หลังจากที่คาโต้ แดนโซจ้องมองไปที่ รพีพงษ์แวบหนึ่ง ส่งเสียงเย็นชาว่า “ในเมื่อนายว่าให้ระดับของ พวกเราธรรมดา ถ้าอย่างนั้นไม่รู้ว่านายมีความคิดเห็นอะไร สามารถที่จะแบ่งปันให้พวกเราได้มั้ย?”

“อันที่จริงสิ่งที่พวกคุณเพิ่งพูดไปเมื่อกี้นี้ ไปหาสำนักสักแห่ง หนึ่งในประเทศจีน พวกเขาก็สามารถที่จะบรรยายให้พวกคุณ ฟังได้ ฉันขอแนะนำถ้าพวกคุณมีเวลาลองไปเดินเล่นที่ประเทศจีน อยู่ที่นั่น พวกคุณจะเกิดความเข้าใจกับนินโดใหม่”รพีพงษ์อย่าง เสียงเรียบ

คาโต้ แดนโซพวกเขาสี่คนได้ยินคำพูดของรพีพงษ์ สีหน้าก็ เปลี่ยนไป ปกติแล้วพวกเขาทั้งสี่คนคิดเองเออเองว่าตัวเองไม่ได้ แย่กว่าสิ่งที่เรียกว่านักรบประเทศจีน ตอนนี้รพีพงษ์กลับบอกว่า สิ่งที่พวกเขาบรรยายสามารถไปหาได้ตามสำนักสักแห่ง สามารถบรรยายออกมาได้

นี่คือการต่าพวกเขาว่าไม่มีอิทธิพลอย่างไม่ต้องสงสัย “คาดไม่ถึงว่านายอายุน้อยไปก็กล้าพูดจาสามหาว นินโดของประเทศญี่ปุ่น ไม่ได้แย่ไปกว่าศิลปะการต่อสู้ของประเทศจีน แม้แต่น้อย ให้พวกเราไปเรียนรู้จากประเทศจีน ช่างไร้สาระ จริงๆ”คาโต้ แดน โซเอ่ยปาก

“เด็กน้อย ในเมื่อนายยกย่องเทิดทูนศิลปะการต่อสู้ของ ประเทศจีนขนาดนี้ ดูเหมือนว่านายน่าจะมาจากประเทศจีน ไม่รู้ ว่าผู้อาวุโสของนายมาด้วยหรือเปล่า ถ้าอย่างนั้น ให้เขาออกมา ประลองฝีมือกับพวกเราดีกว่า เป็นการดีที่จะได้ดูว่าศิลปะต่อสู้ ประเทศจีนความแข็งแกร่ง หรือว่านินโดของพวกเราแข็งแกร่ง กว่า”อีกคนในบรรดาอาจารย์ทั้งสี่คน ท่านพระจิรัฏฐ์ ก็ถกเถียง ตะโกนใส่รพีพงษ์อย่างไม่พอใจ

รพีพงษ์เบะปาก สำหรับคนที่มองการณ์ตื้นเขินแบบนี้ เขาก็ รำคาญที่จะปฏิบัติตัวด้วย ประลองฝีมือกับคนแบบนี้ ยิ่งเสียเวลา ของตัวเอง

“ขอโทษด้วย ความแข็งแกร่งของคุณ ไม่สามารถสู้ฉันได้ ก็ยิ่ง ไม่ต้องพูดถึงผู้อาวุโสของฉันรพีพงษ์จ้องมองไปที่ท่านพระจิรัฏฐ์ แล้วพูด

ท่านพระจิรัฎฐ์ก็โกรธจัดในทันที ก็ตะโกนใส่รพีพงษ์: “เด็ก จองหองอย่างแก ในเมื่อแกรู้สึกว่าตัวเองแข็งแกร่งขนาดนั้น กล้า ที่จะต่อสู้กับฉันมั้ย!”

เดิมทีท่านพระจิรัฎฐ์ก็เป็นคนใจร้อนอยู่แล้ว เมื่อได้ยินรพีพงษ์ พูดเช่นนี้ ก็ระงับไม่อยู่เป็นธรรมดา

“ไม่สนใจ”รพีพงษ์ประโยคเดียวก็ปฏิเสธท่านพระจิรัฎฐ์ เขาไม่สนใจที่จะต่อสู้กับคนที่ไม่มีอิทธิพล

ท่านพระจิรัฎฐ์หมดปัญญากับรพีพงษ์ในทันที ในฐานะผู้ อาวุโส เขาไม่สามารถบุ่มบ่ามลงมือกับรพีพงษ์ได้

ผู้คนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างก็รู้สึกว่ารพีพงษ์บ้าเลือดกล้าหาญ กล้าท้าทายอาจารย์ทั้งสี่ท่าน ที่สำคัญยังปฏิเสธการท้าทายของ ท่านพระจิรัฎฐ์อย่างหน้าตาเฉย

ทุกคนคิดว่าเขาฉวยโอกาสที่ในฐานะตัวเองเป็นคนรุ่นน้อง จงใจหาเรื่องอาจารย์ทั้งสี่ท่าน

“ฉันรู้คนคนนี้ คนคนนี้ก็คือผู้ชายคนที่ใช้ร้อยห้าสิบล้าน ดอลลาร์ประมูลซื้อดาบมารมุรามาสะ ดาบในอ้อมแขนของเขา ก็ คือดาบมารมุรามาสะ!” ในเวลานี้มีคนจรพีพงษ์ได้ เอ่ยปาก ตะโกน

หลังจากที่ผู้คนได้ยิน ก็ยิ่งวิพากษ์วิจารณ์รพีพงษ์อย่างเป็น ประเด็นร้อน

“ที่แท้คือคนบ้านนอกคอกนาที่มีเงิน ฉันว่าเขาก็เหลือเงิน สกปรกเพียงแค่นั้น มุรามาสะตกอยู่ในมือของคนแบบนี้ น่า เศร้าสลดจริงๆ”

“คนอย่างเขาก็คู่ควรจะที่มีดาบอันดับหนึ่งของประเทศญี่ปุ่น ของเราเหรอ? น่าเกลียดมากจริงๆ ก็แค่มีเงินสกปรกไม่เท่าไหร่ เขามีสิทธิ์อะไรมาเอ็ดตะโรตรงหน้าอาจารย์ทั้งสี่ท่าน

“คิดจริงๆเหรอว่าตัวเองได้ดาบมารมุรามาสะมาแล้ว เขาก็สามารถเอาชนะปรมาจารย์ทั้งสี่ท่านได้ ตลก ตลกจริงๆ!”

หลังจากที่อาจารย์ทั้งสี่คนได้ยินทุกคนวิพากษ์วิจารณ์ สายตา ก็ตกไปอยู่ที่ดาบในอ้อมแขนของรพีพงษ์ ในดวงตาเผยให้เห็น ถึงความโลภ

พวกเขาทั้งสี่คนต่างก็เป็นนินโดที่ใช้ดาบ เป็นสิ่งที่ดีพอ สําหรับความต้องการเป็นอย่างมาก มุรามาสะในฐานะดาบอัน หนึ่งของประเทศญี่ปุ่น พวกเขาก็ต้องสนใจเป็นธรรมดา

แต่ดาบเล่มนี้อยู่ในมือของนักสะสมคนหนึ่งมาโดยตลอด พวก เขาอยากได้ ต้องใช้เงินซื้อ แม้ว่าทั้งสี่คนจะแข็งแกร่งมาก แต่ก็ ไม่มีเงินทุนมากมายขนาดนั้น ดังนั้นจึงทำได้เพียงทำใจ

หลังจากที่ท่านพระจิรัฎฐ์รู้ว่าดาบในอ้อมแขนของรพีพงษ์คือ ดาบมารมุรามาสะ ก็กลอกตาทันที ตะโกนใส่รพีพงษ์ว่า: “เด็ก น้อย มุรามาสะของดีแบบนี้ตกอยู่ในมือของนาย ก็คือสิ้นเปลือง ฉันสามารถที่จะไม่ถือสาเอาความเรื่องเมื่อกี้นี้กับนายก็ได้ แต่ นายต้องเอามุรามาสะส่งมอบให้ฉันเป็นของคำขอโทษ ว่าไง ล่ะ?”

เมื่อรพีพงษ์ได้ยินคำพูดของท่านพระจิรัฏฐ์ ก็เบะปากทันที คาดไม่ถึงว่าคนที่เรียกตัวเองว่าอาจารย์ กลับจะหน้าหนาขนาด

นี้ ถึงกับเอ่ยปากขอดาบกับเขาโดยที่คาดไม่ถึง “อยากได้ดาบเล่มนี้ คุณคู่ควรมั้ย?”รพีพงษ์พูดอย่างเย็นชา
ท่านพระจิรัฏฐ์คาดไม่ถึงว่ารพีพงษ์จะไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีขนาด นี้ พลังอานุภาพบนตัวก็ระเบิดออกมาในทันที อยากจะสั่งสอนรพี พงษ์ทันที

รพีพงษ์ก็เตรียมพร้อมที่จะลงมือ แต่ท่านพระจิรัฎฐ์ยังไม่ทันได้ ลงมือ ก็ถูกคาโต้ แดนโซห้ามไว้

“ใจเย็นๆเถอะ นายมองไม่ออกเหรอว่าเด็กคนนี้จงใจกวน ประสาทนาย จะว่าไป เขาก็เป็นเพียงแค่คนรุ่นน้อง พวกเราใน ฐานะผู้อาวุโส ถ้าหากลงมือกับเขาแบบนี้ ในอนาคตอาจมีคนว่า ให้พวกเรารังแกรุ่นน้องก็ได้ ถึงเวลานั้นชื่อเสียงของพวกเรา ก็จะ กลายเป็นเรื่องตลก”คาโต้ แดนโซเอ่ยปาก

ได้ยินเขาพูดแบบนี้ ท่านพระจิรัฎฐ์ได้ทำเพียงส่งเสียงเย็นชา และจ้องมองไปที่รพีพงษ์อย่างโหดเหี้ยม

รพีพงษ์คิดในใจว่าคนเหล่านี้คิดมากจริงๆ ยังคิดว่าเขาจงใจ

ใช้วิธีกวนประสาท

สำหรับผู้ชายทั้งสี่คนที่มีความแข็งแกร่งอยู่ในแดนปรมาจารย์ เท่านั้นเอง รพีพงษ์ไม่คุ้มค่าที่จะใช้วิธีกวนประสาท

“สู้แล้วใช่มั้ย? ถ้าไม่สู้ ฉันก็จะไปแล้ว การบรรยายของพวก คุณน่าเบื่อหน่ายมาก ฟังจนฉันแทบจะนอนหลับอยู่แล้ว”

รพีพงษ์ลุกขึ้นยืนและมองไปที่อาจารย์ทั้งสี่ท่านแวบหนึ่ง

เมื่อเห็นพวกเขาไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ จึงหันหลังและเดิน ออกไปข้างนอก
เมื่อฝนสุดาพวกเขาทั้งหลายเห็นสิ่งนี้ก็รีบตามไป โดยทิ้งผู้ชม ไว้ข้างหลัง รพีพงษ์กลายเป็นเนื้อหาหลักของการวิพากษ์วิจารณ์ ในการบรรยายของวันนี้