บทที่843 งานประมูล

ทางเข้างานประมูล

ตอนที่รพีพงษ์ทั้งสามคนเดินเข้าไปนั้น มีคนเข้ามาขวางพวก เขาไว้ทันใด แล้วกล่าวอย่างมีมารยาทว่า “คุณผู้ชาย คุณมีการ์ด เชิญของงานประมูลในครั้งนี้มั้ย?”

รพีพงษ์ส่ายหัว

คนนั้นก็ไม่ได้แสดงท่าที่รำคาญแต่อย่างใด กล่าวอย่างอด กลั้นว่า “คือคุณผู้ชาย ผู้ที่ไม่มีบัตรเชิญแต่อยากเข้าร่วม ต้อง เข้ารับการตรวจสอบทรัพย์สินก่อน มีเพียงแขกที่ทรัพย์สินมี จํานวนถึงสิบล้านดอลลาร์ ถึงจะสามารถเข้าไปได้ มิทราบว่าคุณ จะเข้ารับการตรวจสอบหรือไม่?”

รพีพงษ์หยิบบัตรธนาคารของตัวเองออกมา กล่าว “ตรวจ สอบ”

คนนั้นมิเชื่องช้า รีบพารพีพงษ์เข้าไปในห้อง ฝนสุดาและอุเอ สึงทั้งคู่รออยู่ด้านนอก

ผ่านไปไม่นาน รพีพงษ์เดินออกมาจากด้านใน คนที่พารพีพงษ์ เข้าไปนั้นตอนนี้ได้มองรพีพงษ์ราวกับเป็นกองทองเคลื่อนที่ได้ อย่างไรอย่างนั้น ท่าทียินดีจนไม่รู้จะยินดียังไงแล้ว

“คุณผู้ชาย ผมได้ให้พวกเขาจัดที่นั่งที่ใกล้ที่สุดให้กับคุณแล้ว ที่นั่นคุณจะมองรายละเอียดของสิ่งของประมูลได้อย่างชัดเจนคนนั้นมองไปที่รพีพงษ์แล้วกล่าว

รพีพงษ์พยักหน้า เรียกอุเอสึงิ ฮารุ และฝนสุดาทั้งสอง เดิน เข้าไปด้านในด้วยกัน

ที่พวกเขาได้รับการปรนนิบัติแบบนี้ เป็นเพราะยอดคงเหลือใน บัตรของรพีพงษ์ พนักงานคนนั้นไม่เคยเห็นยอดมากขนาดนี้มา ก่อนในชีวิต เขามองว่า แม้วันนี้รพีพงษ์จะซื้อของทุกอย่างที่อยู่ ในงานประมูลทั้งหมดก็ไม่มีปัญหาอะไร แขกแบบนี้ เขาต้อง

ปรนนิบัติอย่างดีอยู่แล้ว

เดินตรงเข้าไปด้านใน โดยมีพนักงานนำทาง รพีพงษ์ทั้งสาม คนนั่งตำแหน่งที่ใกล้เวทีประมูลที่สุด คนรอบข้างเห็นรพีพงษ์ผู้ซึ่ง หน้าตาไม่คุ้นได้นั่งที่แบบนั้นได้ ก็รู้สึกแปลกใจ

แต่ไม่นานก็มีคนรู้ว่าผู้หญิงที่นั่งข้างรพีพงษ์ทั้งสองคน คนหนึ่ง คือคุณหนูของตระกูลฮารุฮิ คนหนึ่งคือคุณหนูของตระกูลอุเอง ดังนั้นทุกคนจึงเข้าใจว่าทำไมรพีพงษ์ถึงได้นั่งที่ด้านหน้าขนาด นั้น

“น่าอิจฉาจริงๆ มีคุณหนูตระกูลฮารุฮิกับคุณหนูตระกูลอุเอสึงิ อยู่ข้างๆ คนนี้มันทำได้ไงเนี่ย อยากจะให้เขาสอนวิธีจีบสาวให้ จัง”

“ชิ แมงดาเกาะผู้หญิงกิน แม้เขาจะนั่งด้านหน้าได้ขนาดนี้แล้ว ไง เขาจะให้ผู้หญิงที่นั่งข้างๆเขาประมูลของให้ด้วยหรือไง มาก สุดก็คือดูชัดขึ้นก็แค่นั้น ไม่เห็นจะน่าอิจฉาตรงไหน

“เหอะเหอะ ถ้าเขาพึ่งสองคุณหนูนี้ขยับฐานะ ก็เกินไปล่ะทรัพย์สินของทั้งสองตระกูลนี้ ไม่มีทางตกอยู่ในมือของผู้หญิง อย่างแน่นอน อย่างมากสุดพวกเธอแค่มีชีวิตที่ดีก็เท่านั้น อย่าง งานประมูลระดับนี้ คุณหนูแบบนี้ไม่มีปัญญาประมูลได้หรอก ถ้า เป็นคุณชายของทั้งสองตระกูลใหญ่ก็พอได้หน่อย

“เค้าอาจจะอยากลองดูว่าการนั่งหน้าสุดมันเป็นยังไงก็ได้นะ คนแบบนี้ ฉันเห็นมาเยอะแล้ว

ฝนสุดากำลังฟังคนรอบข้างพูดคุยกัน ก็แสดงสีหน้าไม่พอใจ ออกมา แล้วกล่าว “งี่เง่าชะมัด ให้ตัวเองรู้สึกเท่าเทียมกัน จึงต้อง พูดให้ร้ายคนอื่น คนพวกนี้ ก็แค่มีเงินมากกว่าคนทั่วไปก็เท่านั้น ดูจากพื้นฐานแล้ว ก็เหมือนกันอะ

“เดี๋ยวรอตอนที่รพีพงษ์ให้ราคา ดูว่าพวกแกจะพูดแบบนี้อีก มั้ย”

ผ่านไปไม่นาน ฮารุฮิ กันตะก็มาถึงงานประมูล จากนั้นก็นั่งลง

ข้างๆฝนสุดา

เขาหันไปมองฝนสุดาและรพีพงษ์ ยิ้มพลางกล่าว “บังเอิญ จริงๆ ไม่คาดคิดว่าพวกแกก็มาร่วมงานประมูลครั้งนี้ด้วย

ฝนสุดาและรพีพงษ์ล้วนหันไปมองฮารุฮิ กันตะ ฝนสุดาขมวด คิ้ว กล่าวด้วยสีหน้ารังเกียจว่า “ซวยจริงๆ งานประมูลดีๆ สุดท้ายกลับมาไอ้โรคจิตมานั่งข้างๆ ทำเอาฉันไม่อยากนั่งตรงนี้ ล่ะ”
พูดจบ ฝนสุดาก็ยืนขึ้น พูดกับรพีพงษ์ที่อยู่ข้างๆว่า “แลกที่กัน หน่อยเหอะ ฉันอยากนั่งข้างๆ เอง ฮารุ”

รพีพงษ์ไม่ถือสา แล้วได้เปลี่ยนที่กับฝนสุดา

ฮารุฮิ กันตะมองไปยังรพีพงษ์ที่นั่งข้างเขา ยิ้มพลางกล่าว “แก นั่งที่ด้านหน้าอย่างนี้ได้ น่าจะพึ่งบารมีของน้องสาวฉันสินะ เธอนี่ มันโง่จริงๆ เอาคอนเน็คชั่นของตระกูลฮารุฮิ ให้กับคนนอกใช้

“ฉันเข้าใจว่าทุกคนก็อยากลิ้มลองการบริการระดับสูงแบบนี้ ฉันจะไม่พูดอะไรอีก แต่แกคิดให้ดีๆ ฉันต่างหากทายาทของ ตระกูลฮารุฮิ ทรัพย์สินของตระกูลฮารุฮิ สุดท้ายก็ต้องตกอยู่ใน มือของฉัน แต่น้องสาวฉัน ได้ส่วนแบ่งแค่นิดเดียวเท่านั้น

“เดี๋ยวถ้าชอบอะไร บอกฉันได้นะ ฉันประมูลให้แกได้ แต่ก่อน อื่นแกต้องคืนน้องสาวมาให้ฉันก่อน แม้แกจะชกต่อยเก่ง ก็ไม่ คู่ควรกับเธอ เธอต้องแต่งงานกับคนของตระกูลอุเอสึงิ

ฟังฮารุฮิ กันตะพูดจบ รพีพงษ์ก็พอจะเข้าใจความหมายของ เขาโดยคร่าวๆ ที่คุณชายตระกูลฮารุฮิปรากฏตัวที่นี่ น่าจะมาเพื่อ เหยียบย่ำรพีพงษ์

ได้ยินน้ำเสียงของเขา น่าจะมั่นใจว่ารพีพงษ์เป็นคนไม่มีเงิน แม้จะนั่งด้านหน้า ก็เป็นเพราะฝนสุดา

รพีพงษียิ้มพลางส่ายหน้า คิดในใจว่าถ้าฮารุฮิ กันตะจะพูด แบบนี้จริงๆล่ะก็ วันนี้เขาจะต้องถูกรพีพงษ์ทำให้เสียหน้าอย่าง มากแล้วล่ะ
“ผมรับความหวังดีของคุณ แต่ถ้าฉันชอบ ฉันจะซื้อเอง ไม่ รบกวนคุณ” รพีพงษ์ยิ้มพลางกล่าว

ฮารุฮิ กันตะเหยียดหยาม รู้สึกว่าไอ้นี่มันไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงเลย จริงๆ งานประมูลครั้งนี้ของที่ถูกที่สุด ล้วนทำให้คนรวยหมดตัว ได้ ที่รพีพงษ์กล้าพูดประโยคนี้ จะต้องไม่รู้แน่ๆว่าของที่จะประมูล ในคืนนี้ราคาเท่าไหร่

แต่เขาก็ขี้เกียจที่จะสนใจรพีพงษ์ เดี๋ยวรอตอนประมูล รพีพงษ์ จะได้รู้ว่าตัวเองโง่เขลาขนาดไหน

ผ่านไปไม่นาน งานประมูลเริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ

สิ่งของที่จะประมูล ในค่ำคืนนี้ล้วนเป็นของเก่าแก่ โบราณ และ รูปภาพศิลปะ

เหมือนกับงานประมูลอื่นๆ สิ่งของที่งานประมูลนำขึ้นมาราคา

ไม่ค่อยสูงมาก แต่ราคาเริ่มต้นของสิ่งของประมูลเหล่านี้ มันชั่ง

น่าตกใจยิ่งนัก

ราคาประมูลในครั้งนี้เอาสกุลเงินดอลล่าร์เป็นหลัก ราคาเริ่ม ต้นประมูลที่ต่ำที่สุดคือห้าล้าน ในการเพิ่มราคาทุกครั้งจะต้องไม่ น้อยกว่าหนึ่งแสนดอลล่าร์

เมื่องานประมูลเริ่มขึ้น ฮารุฮิ กันตะประมูลของโบราณมาได้ หลายชิ้นอย่างรวดเร็ว เหมือนกับเดินห้างซื้อของอย่างไรอย่าง นั้น ไม่มีความลังเลใดๆ

คนที่อยู่ในงานล้วนตะลึง ในเวลาเดียวกันก็อิจฉาฮารุฮิ กันตะอย่างมาก ไม่แปลกที่เป็นคนของตระกูลฮารุฮิ ไม่มองว่าเงิน สําคัญแต่อย่างใด

ทุกครั้งหลังจากที่ประมูลของได้ ฮารุฮิ กันตะหันไปมองรพีพงษ์ เหมือนกับโอ้อวด ด้วยสีหน้าสะใจ

แต่รพีพงษ์ไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ

สุดท้าย งานประมูลมาถึงตอนจบ พนักงานเป็นกล่องกระจกรูป ทรงยาวขึ้นมา ในกล่องบรรจุ ดาบเล่มยาวที่สมบูรณ์ ละเอียด อ่อน ดูก็รู้ว่าเป็นอาวุธ

ดาบมารมรามาสะ!