บทที่840 พ่ายแพ้

“ร……..พงษ์! ทำไมเขาอยู่ที่นี่ได้? หรือเขามาเพื่อฆ่าล้างบาง ตระกูลวัชรชัยของฉัน ดังนั้นจึงตั้งใจมาที่นี่? ตระกูลวัชรชัยตกอยู่ ในสภาพแบบนี้ยังไม่พออีกหรือไง? เหี้ย ประเทศญี่ปุ่นก็อยู่ไม่ได้ แล้ว มิเช่นนั้น รพีพงษ์คนเดียวก็ฆ่าคนของตระกูลวัชรชัยหมด แล้ว”

แวบเดียว ในสมองของบดีควรผุดความคิดขึ้นมามากมาย ไม่ หนีทันที ก็ถือว่ากล้ามากแล้ว

เหงื่อไหลออกมาตามหน้าผากของบดีศวร ในสมองว้าวุ่น กำลังครุ่นคิดว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี

ถ้าจะต่อสู้กับรพีพงษ์นั้นเป็นไปไม่ได้แน่นอน ไอ้เด็กนี่คือปีศาจ

ที่ฆ่านายใหญ่ทั้งสี่ตระกูลได้ ตอนนี้เขาพาศิษย์หลายคนของ

ตระกูลวัชรชัยมา ต่อสู้กับรพีพงษ์นั้นเป็นเรื่องที่ตลกมาก

แต่ถ้าเขาหนีไปแบบนี้ล่ะก็ เรื่องที่ร่วมมือทางการค้ากับตระกูล ฮารุฮิ ก็พังลง

ขณะนี้รพีพงษ์สังเกตเห็นฮารุฮิ กันตะ เมื่อเขาเห็นบดีศวรยืน ข้างๆฮารุฮิ กันตะ ก็ชะงัก ยังไงก็คิดไม่ถึงว่าปรมาจารย์ที่ฮารุฮิ กันตะเรียกมานั้น คือคนที่เคยๆกันนี่เอง

ฝนสุดาและอุเอสึงิ ฮารหันไปมองบดีศวร เห็นผู้เฒ่าผมขาว เหมือนกับจะเป็นยอดฝีมือ
“นี่เป็นปรมาจารย์ที่พี่ชายหามาหรอ? ดูๆไปก็เก่งกาจอยู่นะ แต่ทำไมสังเกตสายตาที่เขามองมาหาพวกเรา เต็มไปด้วยความ กลัวล่ะ?” ฝนสุดากล่าวอย่างสงสัย

“เพราะ…..คนนี้เคยแพ้ให้กับผม” รพีพงษ์ยิ้มพลางกล่าว

ฝนสุดาและอุเอสึงิ ฮารุมองไปที่รพีพงษ์ด้วยความตะลึง ไม่คิด ว่าผู้เฒ่าคนนั้น เคยแพรพีพงษ์มาก่อน

“นี่มันบังเอิญไปหรือเปล่าเนี่ย? งั้นคนนี้จนฉวยโอกาสนี้ สู้กับ คุณชายอีกหรือเปล่า เพื่อพิสูจน์ฝีมือของตัวเอง?

“สบายใจได้ เขาไม่กล้าขนาดนั้น ครั้งที่แล้วที่ผมชนะเขา พวก เขาให้สี่ปรมาจารย์มาพร้อมกัน ตอนนี้เขาแค่คนเดียว ถ้าผมเดา ไม่ผิดล่ะก็ เขากำลังคิดว่าจะหนียังไง” รพีพงษ์ยิ้มออกมาแล้ว กล่าว

ฝนสุดาและอุเอสึงิ ฮารุตาโตอีกครั้ง มองไปที่รพีพงษ์อย่าง คาดไม่ถึง ไม่เข้าใจว่าทำไมรพีพงษ์มักจะพูดให้คนตะลึงเสมอ

ฮารุฮิ กันตะเห็นบดีศวรยืนชะงักอยู่กับที่ ความสงสัยในใจได้ ถึงขีดสุด เขาไม่เข้าใจไอ้ผู้ชายที่อยากเลียขาน้องสาวของเขา มันมีพลังอะไร แค่มอง ก็ทำให้คนหยุดอยู่กับที่ได้

“ปรมาจารย์บดีศวร คุณเป็นอะไร? มันแค่คนเดียวเองนะ ที่ เหลือก็เป็นผู้หญิงสองคน คุณต่อสู้กับมันแค่คนเดียวก็พอแล้ว มี ปัญหาอะไรหรือเปล่า?” ฮารุฮิ กันตะถามอย่างอดทน

บดีศวรตื่นเพราะคำพูดของ เพราะเมื่อเขากลัวเกินไป จนเหม่อลอย

หลังจากที่หายจากอาการเหม่อลอยแล้ว บดีศวรก็กลืนน้ำลาย จากนั้นก็มองไปที่ฮาริฮฺ กันตะ แล้วกล่าว “คุณชายฮารุฮิ กันตะ ต้องขอโทษจริงๆ พวกเราแก้ปัญหานี้ให้คุณไม่ได้จริงๆ เงินที่เรา ตกลงกันไว้พวกคุณก็ไม่ต้องให้แล้ว การร่วมมือของเราจบลงเท่า นี้ก็แล้วกันคุณชายฮารุฮิ กันตะ ดูแลตัวเองดีๆ ถ้าหนีได้ ก็รีบหนี เถอะ”

พูดจบ บดีศวรก็รีบหันหลังหนีออกไปจากผับอย่างรวดเร็ว หนีไปได้ครึ่งทาง เห็นศิษย์เหล่านั้นของตระกูลวัชรชัยยั่งยืน อยู่กับที่ บดีศวรก็รีบตะโกนว่า “พวกแกยังยืนซื้อทำไรอยู่ รีบวิ่ง a!”

เหล่าลูกศิษย์ตระกูลวัชรชัยเพิ่งจะรู้สึกตัว รีบวิ่งออกไปทาง ประตูผับอย่างเร็ว ไม่นาน บดีศวรและเหล่าลูกศิษย์ของตระกูล วัชรชัยก็หายไปจากผับ

ฮารุฮิ กันตะอ้างปากค้างดูสิ่งที่เกิดขึ้นด้านหน้า ไม่รู้ว่าเกิด อะไรขึ้นเลยแม้แต่น้อย ทำไมปรมาจารย์บดีศวรยังไม่ลงมือ ก็พา คนหนีแล้ว?

ไม่นาน ฮารุฮิ กันตะกัดฟัน แล้วด่า “ไอ้พวกสวะเอ้ย แบบนี้ยัง มีหน้าเรียกตัวเองว่าปรมาจารย์อีก กูแม่งตาบอด เชื่อคำพูด หมาๆของพวกมึง!

รพีพงษ์ยืนขึ้น เดินไปที่ฮารุฮะ กันตะ ยิ้มพลางกล่าว “ปรมาจารย์ที่แกเชิญมาล่ะ? อย่าบอกนะว่าเป็นคนที่เห็นฉันแว็บเดียว

ฮารุฮิ กันตะอับอาย แต่ฐานะคุณชายของตระกูลฮารุ ฮี แม้สถานการณ์แบบเขาอ่อนแอไม่ได้ เขาบากหน้ามองร พงษ์ กล่าว ดีใจให้น้อยหน่อย แกเอาน้องสาวฉันไป ตระกูลชา รุฮิฉันไม่มีทางปล่อยแกไว้แน่ แล้วสาวฉันแต่งงานกับ คนของตตระกูลอุเอสึงด้วย ถ้าของตระกูลอุเอสึงรู้เรื่องนี้ ล่ะก็ ไม่

พูดจบ ฮารุฮิ กันตะวิ่งไปประตูผับอย่างผวา กลัวว่ารพีพงษ์ ถีบเขาอีกครั้ง

ฝนสุดาและอุเอสึงิ ฮารุสองมองไปยังฮารุฮิ กันตะที่กระ เซอะ

รพีพงษ์ยักให้ หลังเดินกลับไปยังนั่ง แล้วนั่งลง

ฝนสุดาตื่นเต้น จนอยากที่เข้าไปกอดแทนขอบคุณ พี

พงษ์มือออกมา แล้ว

ฝนเห็นรพีพงษ์เอาด้วย จึงเสียใจ แล้วพึมพำว่า ไม่รู้ จักฉวยโอกาสจริงอยากขอบคุณเอง ซึ่งก

พูดสุดา นานแล้วชีวิตด้วย กับฝนสุดา นิสัยของสุดาถ้าเขาขวางไว้ หญิงคน นี้อยู่ต่อหน้าเขา คงเหลิงตั้งนานแล้วล่ะ

พี่ชายยอมแพ้ ฉันสุดฉลองกันหน่อย หมดแก้ว”
ฝนสุตาพูดไป ก็เทเหล้าให้รพีพงษ์และอุเอสึงิ ฮารุไป เป็น เหล้าพิเศษของผับนี้ แก้วเดียวฟุบ รพีพงษ์และอุเอสึงิ ฮารุต่างหยิบแก้วเหล้าของตัวเองขึ้นมา ชน

กับฝนสุดา จากนั้นก็หมดแก้วอย่างรวดเร็ว เห็นพวกเขาทั้งสองดื่มเหล้าจนหมด ฝนสุดา ก็ยิ้มอย่างมี

เลศนัยออกมา

ณ โรงแรมแห่งหนึ่ง

ที่อยู่ปัจจุบันของตระกูลวัชรชัย

หลังจากที่บดีศวรพาลูกศิษย์เหล่านั้นหนีมาที่นี่แล้วนั้น ก็รีบ หายใจอย่างเร็ว แต่พวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะหยุดพัก รีบวิ่งเข้าไป ในโรงแรม เรียกคนของตระกูลวัชรชัยออกมาทั้งหมด

ผู้คนของตระกูลวัชรชัยต่างมองบดีควรอย่างไม่เข้าใจ ไม่รู้ว่า ทำไมเขาต้องเรียกทุกคนออกมาดึกๆดื่นๆ ขนาดนี้

“รพีพงษ์ตามพวกเรามาประเทศญี่ปุ่นแล้ว แม้ไม่รู้ว่ามันมา ด้วยเหตุผลอะไร ไม่ได้เป็นเรื่องที่ดีแต่ต่อตระกูลวัชรชัยของเรา แน่นอน พวกเราอยู่ประเทศญี่ปุ่นไม่ได้อีกแล้ว ทุกคนรีบเก็บของ เราจะไปกันเดี๋ยวนี้” บดีศวรตะโกนออกมา

ทุกคนได้ยินรพีพงษ์ชื่อนี้ ก็ผวาขึ้นมา จากนั้นก็รีบไปที่ห้องเก็บ ข้าวเก็บของ
“พระเจ้ารพีพงษ์จะฆ่าล้างบางพวกเราจริงๆนะเนี่ย เพิ่งจะอยู่ ประเทศญี่ปุ่นเอง ต้องหนีเอาตัวรอดอีกแล้วหรอเนี่ย นี่มันบ้า อะไรเนี่ย”