บทที่838 สั่งสอน

หลังจจากที่ฮารุฮิ กันตะได้ยินคำพูดของฝนสุดาแล้วนั้น ก็แสดง รอยยิ้มเหยียดหยามออกมา รู้สึกว่านี่เรื่องตลกที่สุดที่เคยได้ยิน มา

“น้องสาว แกพูดแบบนี้ ดูถูกพี่แกเกินไปแล้วนะ ช่วงนี้ฉันเรียน นินจากับปรมาจารย์มานะ และแกไม่เห็นอันธพาลที่ล้อมอยู่รอบๆ นี้หรอ? ฉันจะจัดการมัน ง่ายนิดเดียว” ฮารุฮิ กันตะกล่าว

ฝนสุดเป็นปาก ถ้าคนพวกนี้จัดการกับรพีพงษ์ได้ งั้นพวกเขาก็ ดูถูกรพีพงษ์เกินไปแล้ว

รพีพงษ์ดูออกว่าฮารุฮิ กันตะเป็นพวกไม่ถึงจุดหมายจะไม่ยอม เลิกรา วันนี้ให้เขาเจ็บปวดสักหน่อย ไม่งั้นเขาไม่มีทางออกไป ง่ายๆแน่

เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลารพีพงษ์ยืนขึ้น ยิ้มพลางมองไปที่ฝน สุดา แล้วถาม “ถ้าผมต่อยพี่คุณ คุณไม่หาเรื่องผมใช่มั้ย?”

ฝนสุดาเหลือบไปมองฮารุฮิ กันตะ กล่าว “ฉันดีใจล่ะสิไม่ว่า ทำไมต้องหาเรื่องคุณ ไอ้เหี้ยนี่จะให้ฉันแต่งกับปีศาจ ฉันไม่ลงมือ เองก็ถือว่าดีขนาดไหนแล้ว”

ได้ยินฝนสุดาพูดแบบนี้ รพีพงษ์ก็พยักหน้า แล้วกล่าว “งั้นก็ ง่ายล่ะ”

จากนั้น เขาหันไปมองฮารุฮิ กันตะ แล้วกล่าว “เอาตรงๆ แกให้คนของแก ลุมเข้ามาพร้อมกัน แกเป็นพี่ชายของฝนสุดา ฉัน ไม่ฆ่าแก หลังจากที่พวกแก โดนต่อยแล้วก็รีบกลับไปซะ อย่ามา หาเรื่องกันอีก”

ฮารุฮิ กันตะได้ยินคำพูดของรพีพงษ์ราวกับว่ายังไม่ทันต่อยก็ ชนะแล้ว ก็รู้สึกไม่โอเคขึ้นมา คิดว่าคนนี้อวดเก่งกว่าที่เขาคิดไว้ เสียอีก ถ้าวันนี้ไม่สั่งสอนเขาอย่างรุนแรงล่ะก็ จะต้องเสียหน้า ตระกูลฮารุฮิอย่างมาก

เขาถอดเสื้อคลุมของตัวเองออก ให้เห็นกล้ามเนื้อบนแขน จากนั้นก็พูดกับคนข้างๆ คนพวกนั้นรีบหลีกไปด้านข้าง ทั้งฟลอร์ มีพื้นที่ว่าง เพื่อเป็นสถานที่ต่อสู้

“เด็กน้อย ในเมื่อแกรนหาที่ตาย อย่าให้ว่าฉันไม่เตือนก็แล้ว กัน ถ้าถูกตีตาย ฉันไม่รับผิดชอบหรอกนะ” ฮารุฮิ กันตะพูดต่อ จากนั้นก็เดินไปที่ฟลอร์

รพีพงษ์ยิ้ม และเดินไปที่นั่นเช่นกัน

ฝนสุดาเห็นดังนี้ ก็รีบกล่าว “อย่าเอาเขาจนตายนะ เพราะยัง ไงเขาก็เป็นพี่ชายฉัน แค่สั่งสอนก็พอแล้ว”

รพีพงษ์หันหน้าไป ยิ้มพลางกล่าว “สบายใจได้ ผมรู้”

ทุกคนในผับเห็นฮารุฮิ กันตะจะต่อสู้กับรพีพงษ์ที่ฟลอร์ ก็รู้สึก ตกใจขึ้นมา

เพราะพวกเขาไม่รู้ฝีมือของรพีพงษ์ ดังนั้นจึงรู้สึกว่าที่รพีพงษ์ ท้าทายฮารุฮิ กันตะนั้น เป็นการรนหาที่ตายชัดๆ
เด็กน้อยกล้ามากนะ แม้คุณชายของตระกูลฮารุฮิก็กล้า หาเรื่อง ไม่กลัวตายหรือไง

กล้าท้าทายกลัวชายฮารุฮิ กันตะแล้วไป ไม่เห็นพวกอันธพาลมีมา กับคุณชายด้วยหรือไง?

“ไม่ว่าจะยังไง วันอะไรให้แล้ว พวกแกไอ้จะถูก

ชายฮารุฮิ กันตะ

ฮารุฮิ กันตะขยับตัว ยืดไม้ยึดมือ แล้วกล่าว ฉันอยากรู้ เหมือนว่าเรียนแล้วเป็นไง วันฉันเอาแกเป็นซ้อมล่ะกัน

แกแน่ใจจะไม่ให้เข้าพร้อมแกใช่” รพีพงษ์ มองไปยังพวกอันธพาล

ฮารุฮิ กันตะดูแคลน กล่าว หยุดขี้

กัน

เขาไม่พูดพร่ำทำเพลง พุ่งไปที่รพีพงษ์โดยตรง “ว้าว คุณชายฮารุฮิ กันตะโรงเองแล้ว หล่อจัง

“อยากลูบไล้กล้ามของเขาคุณชายฮาฮูริ กันตะยิ่งใหญ่ ขนาดนี้ ไอ้

ผู้หญิงรอบๆเริ่มบ้าผู้ชายขึ้นมา

เด็กน้อย เตรียมตัวตายได้เลย
ฮารุฮิ กันตะซกไปที่รพีพงษ์ ดูพลังมหาศาล

รพีพงษ์เห็นหมัดนี้ของฮารุฮิ กันตะ ก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหัว ฝีมือ ระดับนี้ ในสายตาเขา ก็เป็นแค่เด็กน้อยชกต่อยก็เท่านั้น

ในตอนที่ฮารุฮิ กันตะพุ่งไปที่เขานั้น รพีพงษ์ก็ลอยขึ้น เตะไปที่ ท้องเขาในทันใด

ฮารุฮิ กันตะตาโตขึ้น หมัดของเขาไม่ได้ชกลงไปที่รพีพงษ์ จากนั้น เขาก็ลอยไปด้านหลัง ชนเข้ากับโต๊ะที่อยู่ไม่ไกล

งผับเงียบสงัด

คุณชายตระกูลฮารุฮิที่มาบารมีเมื่อกี้ ถูกรพีพงษ์ถีบบินไป

แล้ว?

ทุกคนดูเหตุการณ์อย่างไม่คาดคิด ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี

ฮารุฮิ กันตะอดทนกับความเจ็บปวดแล้วยืนขึ้นมา เขาก็ไม่ คาดคิดว่าตัวเองจะถูกรพีพงษ์ถีบเอาง่ายๆแบบนี้ เทียบกับพลัง ก่อนหน้านี้ที่เขาแสดงออกมา มันเหมือนกับตบเขาแรงๆหลาย ฉาดจริงๆ

เขาไม่เข้าใจว่าทำไมรพีพงษ์เก่งกาจขนาดนี้ แต่นี่ไม่ใช่เวลาที่ จะมาคิดเรื่องนี้ ถ้าวันนี้จัดการเด็กคนนี้ไม่ได้ อนาคตเขาต้องถูก คนหัวเราะเยาะแน่นอน

“พวกแกยืนดูอะไรอยู่ เข้ามาสิ กดมันไว้!” ฮารุฮิ กันตะตะคอก ไปที่เหล่าอันธพาลพวกนั้น
อันธพาลพวกนั้นรีบพุ่งเข้าไปที่ฟลอร์นั้น ไม่นานก็ล้อมรพีพงษ์

ไว้

แต่ทว่าเหล่าอันธพาลพวกนี้ฝีมือธรรมดา แม้จะหลายคน สําหรับรพีพงษ์แล้ว ไม่ต่างอะไรกันมาก ก็แค่ต้องออกหลายหมัด แค่นั้น

ไม่นาน อันธพาลพวกนั้นของตระกูลฮารุฮิก็ถูกต่อยล้มลงกับ

พื้น ร้องโอดครวญขึ้นมา

ฮารุฮิ กันตะเห็นเหตุการณ์ดังนี้ คิดไม่ถึงว่าอันธพาลที่ตัวเอง ฝึกฝนมา จะล้มเร็วขนาดนี้

คนรอบข้างที่ดูการต่อสู้ก็อ้าปากค้าง คิดไม่ถึงว่าโลกนี้จะมีคน ที่ร้ายกาจขนาดนี้

ที่ประเทศญี่ปุ่นไม่มีศิลปะการต่อสู้ที่ลึกซึ้งขนาดนี้ ดังนั้นฝีมือที่

คนทั่วไปรู้ ก็เป็นพวกที่สืบทอดมานานอย่างนินจา ในชีวิตทั่วไป

ยากที่จะเห็นคนเก่งกาจขนาดนี้

ฝนสุดาเห็นคนของฮารุฮิ กันตะถูกต่อยจนล้มไป ก็ดีใจ วิ่งไป ด้านหน้าของฮารุฮิ กันตะ แล้วกล่าวอย่างมีความสุขว่า “ฉัน เตือนพี่แล้วว่าพี่ไม่ชนะเขาหรอก สุดท้ายพี่ไม่ฟัง ไงล่ะตอนนี้ เสียใจแล้วล่ะสิ”

ฮารุฮิ กันตะ กำลังมองน้องสาวที่กำลังหัวเราะเยาะตัวเองอยู่ ด้วยความโกรธแค้น เขากล่าว “สะใจให้น้อยๆหน่อย วันนี้ฉัน เพิ่งจะเจอปรมาจารย์ฝีมือดีมา ปรมาจารย์ท่านนี้ตอบรับที่จะช่วย ตระกูลฮารุฮิแล้ว ไอ้นี่ฝีมือไม่ธรรมดาจริง แต่หน้าเทียบกับปรมาจารย์แล้ว ก็แค่คนไร้ความสามารถ

“แกกล้าให้ฉันเรียกปรมาจารย์ท่านนั้นมาปะล่ะต่อกรกับเขา เกินสองหมัด ถึงเวลานั้นแกก็จะรู้ว่าอะไรคือยอดฝีมือที่แท้จริง!