บทที่773 ง่ายเหมือนกับกินๆแล้วนอน

เมื่ออารียาฟังคําพูดของอรรจยาจบ ก็รู้สึกประหลาดใจ ยังไงเธอ ก็คิดไม่ถึงว่าที่พวกเขาเลี้ยงข้าวนั้น เพื่อต้องการให้เธอไปจาก รพีพงษ์

“ขอโทษนะ ฉันไม่เข้าใจที่คุณพูด” อารียากล่าว

“ไอ้หยา ความหมายง่ายๆ ก็คือให้เธอทิ้งรพีพงษ์ซะ มีเศรษฐี ขอบคุณอยู่ เพียงแค่คุณสามารถแยกจากรพีพงษ์ได้ ต่อไปคุณก็ สามารถใช้ชีวิตกับเศรษฐีได้แล้ว ต่อไปเป็นชีวิตที่สุขสบายเลย นะ ไม่ใช่อย่างรพีพงษ์ที่ไม่มีอะไรเทียบเคียงได้เลย” อรรจยาพูด อีก

“พูดถูก กังฟูของรพีพงษ์เก่งขนาดนี้ น่าจะใช้เวลาหลายปี แน่นอน คุณอยู่กับเขา ทำได้เพียงใช้ชีวิตแบบคนธรรมดา แต่ถ้า ไปจากเขา คุณจะสามารถใช้ชีวิตแบบหรูหราได้เลยนะ” ผลอุทัย กล่าวตาม

ขอให้อารียาเลิกกับรพีพงษ์ คือภารกิจที่ครนมอบให้กับอร รายาและผลอุทัย

ครนรู้ว่าฝีมือของรพีพงษ์ร้ายกาจ ปีนั้นที่อาจารย์โอบนิธิ กระโชกกระชันเขาเห็นมากับตาแล้ว แม้จะสู้ที่เดียวร้อยคน ก็ไม่ แน่ว่าอาจจะรั้งอาจารย์โอบนิธิไม่อยู่ รพีพงษ์ฆ่าอาจารย์โอบนิธิ นั่นหมายถึงฝีมือของรพีพงษ์น่าเกรงขามกว่าของอาจารย์โอบนิธิ
แต่ไม่รู้ฝีมือของรพีพงษ์จะเก่งกาจขนาดไหน ก็ต้องกินต้องใช้ เพียงแค่เป็นมนุษย์ ก็ไม่สามารถมองข้ามสิ่งนี้ไปได้

ตามความคิดของคารน รพีพงษ์เพิ่งจะยี่สิบกว่าปี และเวลา ส่วนใหญ่ก่อนหน้านี้ก็มาฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ ไม่มีทางพัฒนา กิจการของตัวเองได้

ดังนั้นถ้าเขาอยากต่อกรกับรพีพงษ์ เพียงแค่ใช้เงินจัดการ

พอแล้ว

ตอนนี้ผู้หญิงส่วนใหญ่ไม่มีใครไม่ชอบเงิน ถ้ามีล่ะก็ แสดงว่า ยังให้เงินไม่มากพอ

คํารนอยากจะแย่งภรรยาของรพีพงษ์ไป ไม่มีการล้างแค้นไหน น่ารังเกียจได้เท่ากับการสวมเขาแล้ว

เขามั่นใจกับเรื่องนี้มาก โดยเฉพาะภรรยาของรพีพงษ์สาว

สวย ยิ่งถ้าเป็นหญิงแบบนี้ ก็ยิ่งชอบในของนอกกาย

ถึงเวลานั้นภรรยาของรพีพงษ์ทิ้งรพีพงษ์อย่างไม่ใยดี แล้วมา ซบเอาของเขา เขาค่อยโอ้อวดต่อหน้ารพีพงษ์สักหน่อย แค่นี้ก็ ทําให้หายแค้นได้แล้ว

แม้ฝีมือของรพีพงษ์จะเก่งกาจ แต่ก็มิอาจเป็นเพราะภรรยา ของเขาเปลี่ยนใจชอบคนอื่นแล้วจะลงมือกับเขาได้ ครนได้ ศึกษาวิธีการจัดการกับคนที่มีฝีมือมาอย่างดีแล้ว มิเช่นนั้นเขาไม่ สามารถให้ยอดฝีมือแดนปรมาจารย์ไปเป็นสิ่งดึงดูดจุดท่อง เที่ยวของเขาได้
หลังจากที่อารียาได้ยินคำพูดของทั้งสองแล้วนั้น ก็กลืนไม่เข้า คายไม่ออก ไม่พูดเรื่องที่เธอสนไม่สนใจว่ารพีพงษ์มีเงินหรือไม่ ในปีนั้นที่รพีพงษ์ถูกด่าว่าเป็นไอ้สวะของเมืองริเวอร์ เธอก็ไม่ได้ ทิ้งรพีพงษ์ไปไหน

ถ้าเพียงแค่เรื่องสิ่งของภายนอก อารียาก็คิดไม่ออกว่าใครจะ เทียบกับนายใหญ่ของตระกูลลัดดาวัลย์ คุณชายของเทือกเขา สนา อาเขยตระกูลพงศ์ธนธิดาอย่างรพีพงษ์ได้

“ขอโทษนะ ฉันไม่สนใจในเศรษฐีอะไรที่พวกคุณพูดมา ชีวิตนี้ ฉันจะอยู่กับรพีพงษ์คนเดียวเท่านั้น ถ้าพวกคุณยังพูดเรื่องแบบนี้ ล่ะก็ ฉันว่าไม่จำเป็นต้องเสียเวลาอะไรอีกต่อไปแล้ว” อารียา กล่าว

หลังจากอรรจยาได้ยินอารียาพูด ก็รีบพูดต่อว่า “ฉันรู้ว่าที่คุณ พูดแบบนี้เป็นเพราะว่าคุณยังไม่รู้ว่าเศรษฐีที่พูดถึงอยู่นั้นเป็นใคร กันแน่ คุณกลัวว่าพวกเราจะหลอกคุณ อันนี้พวกเราเข้าใจ”

“แต่ฉันบอกเลย ว่าเศรษฐีที่ชอบคุณ เป็นนายใหญ่ของตระกูล จนกวีตระกูลอันดับหนึ่งแห่งเมืองเย็นหยาง กรน เมืองเย็นหยาง ตระกูลจนกวีถือเป็นเจ้าเมืองเลยก็ว่าได้ เขายุผิงเป็นของพวกเขา ทั้งหมด ทรัพย์สินของตระกูลจนกวีไม่น้อยกว่าหมื่นล้าน ของพวก นี้ดึงดูดคุณไม่ได้เลยหรอ?”

อารียาบีนปาก กล่าว “ขอโทษนะ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเงิน และ……นล้านก็ไม่ถือว่าเยอะตรงไหน” หลังจากที่ผลอุทัยและ อรรจยาได้ยินคำพูดของอารียาแล้วนั้น ก็งงกับพักใหญ่ พวกเขาไม่คาดคิดว่าอารียาจะชอบแบบนี้ แม้แต่ทรัพย์สินหมื่นล้านยังไม่ เอา มันเสแสร้งเกินความจำเป็นไปแล้ว

ใช่ ในสายตาพวกเขา อารียากำลังเสแสร้งอยู่

แต่ทว่าตอนที่อารียาดูแลตระกูลลัดดาวัลย์แทนรพีพงษ์นั้นใน มือมีทรัพย์สินไม่น้อยไปกว่าหมื่นล้าน ไม่ว่ายังไง อารียาก็เป็น คนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาก่อน จะสนใจในเงินแค่นี้ได้ไงกัน

“คุณอารียา ฉันว่า บางครั้งก็ต้องรู้จักพอดี ทรัพย์สินหมื่นล้าน ไม่ใช่เรื่องตลก ดูลักษณะของรพีพงษ์ สวมใส่ชุดธรรมดา แม้แต่ พันล้านก็ไม่น่าจะมีนะ ไม่ว่าจะยังไง นายใหญ่ของตระกูลจนกวี ก็ ดีกว่ารพีพงษ์นะ” อรรจยากล่าว

อารียาเริ่มรำคาญขึ้นมาแล้ว เธอไม่อยากถกเถียงกับสองคนนี้ ว่ารพีพงษ์ดีกว่านายใหญ่ของตระกูลจนกวี เพราะในใจเธอ ไม่มี ใครเทียบกับรพีพงษ์ได้

“ฉันบอกแล้วนะว่าอย่าเสียเวลากับเรื่องนี้อีก มีเช่นนั้นอาหาร มื้อนี้ ก็ไม่จําเป็นต้องกินมันแล้ว” อารียากล่าวอย่างโมโห

อรรจยามองเธออย่างเหยียดหยาม แล้วกล่าว “กินอาหารไป เกือบหมดแล้วคุณค่อยพูดประโยคนี้ อาหารมื้อนี้เจ้าสำนักครน เป็นคนเลี้ยงนะ คุณไม่คิดบ้างหรอ ว่าอยู่กับรพีพงษ์ ชาตินี้ก็ไม่มี ทางได้ทานอาหารดีๆแบบนี้หรอก”

ผลอุทัยใช้แขนถองอรรจยา แล้วพูดเบาๆว่า “คุณระวังหน่อย เป้าหมายของเราคือรพีพงษ์ไม่ใช่เธอ ถ้าอนาคตเธออยู่กับนาย ใหญ่ตระกูลจนกวีล่ะก็ พวกเราแตะต้องไม่ได้เลยนะ
อรรจยาเพิ่งรับรู้ได้ถึงข้อเสียของตัวเอง แล้วรีบยิ้มให้อารียา จากนั้นกล่าวว่า “ฉันพูดอะไรตรงๆ คุณอย่าถือสา

เพราะคำพูดของพวกเขาจึงทำให้อารียากินข้าวไม่ลง ได้แต่ นั่งโมโห

ไม่นาน รพีพงษ์กลับมา เห็นอารียาไม่สบอารมณ์ จึงได้ถามว่า “เป็นอะไร?”

อารียาจ้องไปที่ผลอุทัยและอรรจายา ไม่คิดว่าจะปิดบังเรื่องนี้ อยู่แล้ว จึงได้เล่าให้รพีพงษ์ฟังถึงสิ่งที่เขาพูดไว้

หลังจากที่รพีพงษ์ได้ยินก็ขมวดคิ้ว มองไปที่ผลอุทัยและอรรจ ยาอย่างอารมณ์เสีย

ผลอุทัยทั้งสองมองไปทางอื่นอย่างรู้สึกผิด พวกเขามองว่า แม้ อารียาจะเสแสร้งว่าไม่พอใจแต่ก็ไม่น่าจะบอกรพีพงษ์ทั้งหมด เป็นผู้หญิงน่าโง่จริงๆ

เมื่อได้ยินว่าเขายุผิงเป็นของตระกูลจนกวี รพีพงษ์ก็เข้าใจ อย่างถ่องแท้ว่าทำไมตระกูลจนกวีต้องจ้องภรรยาของตนเอง

เขาดูแคลน ตระกูลจนกวีอยากจะลงมือ ไม่เช็คสักหน่อยว่าอีก ฝ่ายมีแบ็คยังไง ตอนนี้ตัวตนของรพีพงษ์ก็ไม่ได้เป็นที่ปิดบังอะไร นัก สืบค้นสักหน่อยก็เจอแล้ว เสียดายคนของตระกูลจนกวีคิดว่า เขาเป็นคนจนคนหนึ่งไม่มีแบ็คอะไร

ดูๆไปการที่สวมใส่ชุดธรรมดา บางครั้งก็ได้ผลลัพธ์ที่ไม่คาด คิดเช่นกัน
รพีพงษ์หันไปมองผลอุทัยและอรรยา ถาม “นายใหญ่ของ

ตระกูลจนกวีให้พวกคุณมาก?” อรรจยาเห็นว่าเรื่องราวได้ถูก

เปิดโปงแล้ว ก็ไม่จําเป็นต้องปิดบังอะไรอีก จึงได้ตะคอกไปยังร

พงษ์ว่า “ใช่ นายใหญ่ของตระกูลจนกวีให้ฉันมา พวกเรามันเส

แสร้งแล้ว พูดตรงๆแล้วกัน นายใหญ่ของตระกูลจนกวีชอบ

ภรรยาคุณ เขาหวังว่าเธอจะไปจากคุณ

“รพีพงษ์ ทรัพย์สินของตระกูลจนกวีมีเป็นหมื่นล้าน คุณที่สวม ใส่ได้แค่ของข้างทางจะต่อกรกับเขาได้ไงกัน แม้ว่าคุณจะฝีมือดี ก็ไม่มีทางให้คุณภาพชีวิตที่ดีกับคุณอารียาได้

“คุณถอยไปเอง ไม่แน่ถ้าเจ้าสำนักคำรนดีใจ อาจจะให้เงิน เป็นค่าชดเชยก็ได้นะ ผู้รู้สถานการณ์คือผู้มีสติปัญญาล้ำเลิศ คุณ คิดดูดีๆ”

รพีพงษ์บีนปาก กล่าว “ตระกูลจนกวีที่เล็กๆ อยากจะแย่ง

ภรรยาผมรพีพงษ์ ไม่รู้จักชั่วดีเลยนะ”

อรรจยาตาโต กล่าว “รพีพงษ์ แกอย่ามาเสแสร้งอีกเลย อาหารมื้อนี้เค้าเป็นคนจ่ายเงิน มื้อนี้แปดหมื่นเลยนะ คุณเลี้ยง ไหวไหม ถ้าคุณยังพูดแบบนี้อีก อาหารมื้อนี้คุณจ่ายเองแล้วกัน พวกเราไม่สนแล้ว”

เธอรู้สึกว่าตัวเองพูดแบบนี้ รพีพงษ์ต้องขี้ขลาดแน่ๆ เพราะมี น้อยคนนักที่จะยอมจ่ายเงินแปดหมื่นเพื่ออาหารมื้อเดียว ยิ่งไม่ ต้องพูดถึงรพีพงษ์ที่สวมใส่ชุดธรรมดา

แต่สิ่งที่ทำให้เธอคิดไม่ถึงก็คือ รพีพงษ์ไม่เก็บมาใส่ใจเลยแม้แต่น้อย

“ฉันจ่ายเงินแล้วไง อย่าต้องพูดถึงมื้อเดียว แม้จะซื้อ ภัตตาคารนี้ ง่ายเหมือนกับกินๆแล้วนอน