บทที่751 มีเงินนี่มันดีจริงๆ

ห้องที่เรียกว่าห้องกระจกใส นั้น แท้จริงแล้วเป็นห้องที่ยกระดับ จากดาดฟ้า ล้อมรอบด้วยวัสดุแก้วที่พิเศษ หน้าที่หลักคือป้องกัน ไม่ให้คนอื่นมารบกวน

และถ้าหากต้องการอะไร มีปุ่มกดอยู่บนกระจก เพียงแค่กด ด้านนอกไม่มีทางเห็นสถานการณ์ข้างในได้อย่างชัดเจน เหมาะ มากสําหรับพวกคนรวยที่จะพาสาวๆสองคนไปอยู่ข้างใน

หลังที่รพีพงษ์พวกเขาเข้าไปที่ห้องวีไอพี ก็นั่งลงบนโซฟา ก่อนที่ท่านศักดิ์จะเข้ามา ได้เรียกธยานีย์พวกเขาลงมา และพูด อะไรบางอย่างกับพวกเขา

หลังจากที่ฟังจบ บนหน้าของธยานีย์พวกเขาก็แสดงรอยยิ้ม

เลศนัยออกมา ความไม่พอใจก่อนหน้านั้นได้จางหายไปหมด

ต่อจากนั้นพวกเขาก็เข้ามา ห้องกระจกใส หลังจากที่นั่งลง ปานศักดิ์เอ่ยปากว่า “วันนี้ฉันเลี้ยงเอง พวกนายไม่ต้องเกรงใจ อยากดื่มอะไรสั่งได้ตามสบาย ไม่ต้องกลัวแพง เงินแค่นี้ฉันไม่ได้ สนใจเลย”

“ใช่แล้ว เรื่องของวันนี้ฉันเป็นคนผิดเอง นี่เป็นคำขอโทษของ เราที่มอบให้พวกนาย พวกนายสั่งได้ตามสบาย ยิ่งมากเท่ายิ่งดี เท่านั้น แบบนี้ถึงจะสามารถแสดงความจริงใจของเราได้”ธยา นีย์ก็พูดตาม
รพีพงษ์เหลือบมองไปที่หล่อน รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติอยู่ เสมอ แต่ว่าบาร์นี้เป็นของตระกูลลัดดาวัลย์ ต่อให้พวกเขาจะมี เล่ห์เหลี่ยมแบบไหน รพีพงษ์ก็ไม่กลัว

ในเวลานี้พนักงานนำรายการเหล้ามา ไออ้วนและดำเกิงทั้ง สองคนเหลือบไปเห็นราคาเหล้าด้านบนแวบเดียว ทันใดนั้นทั้งคู่ ก็แสดงสีหน้าตกตะลึง

“โอ้โห ทําไมเหล้าที่นี่แพงขนาดนี้ พวกนายแน่ใจว่าจะให้พวก เราสั่งได้ตามสบาย? “ไออ้วนเอ่ยปากถาม

“ใช่แล้ว สั่งได้ตามสบายเลย ถึงยังไงฉันก็เป็นคนเลี้ยงเอง นายจะกลัวอะไรปานศักดิ์เอ่ยปาก “ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็ไม่ เกรงใจจริงๆแล้วนะ ถึงเวลาเห็นบิล นายอย่าร้องไห้ก็แล้วกัน” คําเกิงเอ่ยปาก

ปานศักดิ์ยิ้ม โดยไม่พูดอะไรสักคำ มีความเจ้าเล่ห์แวบเข้ามา

ในแววตา

ไออ้วนและดำเกิงทั้งสองไม่ลังเลอีกต่อไป เนื่องจากพวกเขา ต้องการจะจัดหนักให้ปานศักดิ์ไปมือหนึ่ง ดังนั้นก็ต้องลงมือหนัก ไปบ้าง ดังนั้นทั้งสองจึงสั่งเหล้าที่แพงที่สุดในรายการมาอย่างละ หนึ่งรายการทันที

ปานศักดิ์และธยานีย์ทั้งสองคนมองดูความเร็วในการสั่ง เครื่องดื่มของพวกเขาทั้งสอง ไม่เพียงแต่ไม่ตื่นตระหนก แต่กลับ หัวเราะอย่างมีความสุขมากขึ้นเรื่อยๆ

ไม่นาน พนักงานก็มาเสิร์ฟเหล้าทั้งหมดที่พวกเขาสั่ง คนกลุ่มต่างก็ดื่มกันขึ้นมาทันที ปานศักดิ์และคนอื่นๆ ต่างก็สลับกันชน แก้วกับไออ้วนและดำเกิงทั้งสองคน อย่างกับกลัวว่าพวกเขาทั้ง สองคนจะดื่มน้อยไป

รพีพงษ์ก็ดีมพอเป็นพิธีไป ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากดื่ม เพียงแต่ เป็นเพราะที่บ้านเข้มงวด อารียาไม่อยากให้ขวัญนลินสัมผัสกับ รพีพงษ์ เมาหัวราดน้ำ

หลังจากดื่มไปสามรอบ ปานศักดิ์รู้สึกว่าเหล้ายังไม่เพียงพอ จึงสั่งอีกรอบ ไออ้วนและดำเกิงทั้งสองคนดื่มจนรู้สึกเวียนหัว ปานศักดิ์ที่อยู่ด้านข้างแสยะยิ้มมองไป คิดในใจเดี๋ยวพวกแกก็ จะได้ร้องไห้แล้ว

หลังจากนั้นไม่นาน ปานศักดิ์ลุกขึ้นมา บอกว่าตัวเองจะไปเข้า ห้องน้ำ เขาเพิ่งออกไปได้ไม่นาน ธยานีย์ก็ลุกขึ้นบอกว่าตัวเอง จะไปเข้าห้องน้ำ

ในไม่ช้า พวกผู้ชายหลายคนที่มาพร้อมกับปานศักดิ์ไม่ โทรศัพท์ ก็เข้าห้องน้ำ ต่างก็เดินออกไปจากห้องวีไอพี เหลือ เพียงรพีพงษ์พวกเขาทั้งสามคน

ไออ้วนและดำเกิงพวกเขาทั้งสองคนไม่รู้สึกตัว และยังคงดื่ม ต่อไป

รพีพงษ์สังเกตเห็นความผิดปกติของคนเหล่านี้ ในใจก็เดาได้ ว่าพวกเขาต้องการทำอะไร บนใบหน้าที่มีรอยยิ้มปรากฏขึ้นมา ส่ายหัว

หลังจากที่ปานศักดิ์ออกไปจากห้องวีไอพี ไม่นานก็รวมกลุ่มกัน พวกเขาต่างก็มองไปที่ห้องกระจกใสอย่างความสุข ในแวว ตามาพร้อมกับความคาดหวัง

“หมูโง่สามตัวนี้ คิดว่าพวกเราจะจ่ายเงินให้พวกเขาจริงๆเห รอ พี่ชาย วิธีที่พี่คิดขึ้นมานั้นช่างสุดยอดจริงๆ คนบ้านนอกอย่าง พวกเขาสามคน เดิมทีก็ไม่มีเงินมากมายอยู่แล้ว ตอนนี้พวกเรา ไปแล้ว ค่าใช้จ่ายทั้งหมดในห้องวีไอพี ก็ถือได้ว่าตกเป็นของ พวกเขาแล้ว พวกเขาเอาเงินออกมาไม่ได้ คนของบาร์ไม่มีทาง ปล่อยพวกเขาไปแน่”ธยานีย์กล่าวด้วยรอยยิ้ม

ปานศักดิ์ยังแสดงท่าทีเยาะเย้ยบนใบหน้า เอ่ยปากว่า: “ไอ้ เบี้ยไอ้อ้วนนั้นกล้าเอาก้นนั่งทับหน้าของฉัน ฉันจะขอโทษพวก เขาจริงๆได้อย่างไร ครั้งนี้ไม่เล่นเอาพวกเขาให้ตาย กูก็ไม่ใช่คน ตระกูลนบวรแล้ว”

ในเวลานี้พนักงานเสิร์ฟเดินผ่านที่นี่ ปานศักดิ์หยุดเขาไว้ เอ่ย ปากว่า: “พวกเรามีธุระ จึงจะกลับก่อน ค่าใช้จ่ายในห้องวีไอพี ทั้งหมดนั้น ให้สามคนนั้นเป็นคนจ่าย”

พนักงานเหลือบมองไปทางห้องวีไอพีแวบหนึ่ง เห็นว่าข้างใน ยังมีคนอยู่ ก็พยักหน้า

“พวกเราไปกันเถอะ” ปานศักดิ์เดินไปที่ด้านนอกของบาร์

พร้อมกับธยานีย์พวกเขาทั้งหลาย

หลังจากนั้นไม่นาน พนักงานเสิร์ฟก็หยิบใบเสร็จเข้าไปใน ห้องกระจกใส และพูดกับรพีพงษ์พวกเขาทั้งสามคนว่า “คุณ ผู้ชายทั้งสามท่าน เพื่อหลีกเลี่ยงตอนที่พวกคุณดื่มจนเมา ดังนั้นจ่ายค่าเครื่องกันก่อนเถอะครับ

ไออ้วนเบิกตากว้างทันที เอ่ยปากว่า “มีคนเชิญพวกเรามา พวกคุณจะเก็บเงิน ไปเก็บกับพวกเขา “แต่เมื่อกี้นี้คุณผู้ชายและคุณผู้หญิงเหล่านั้นบอกว่าพวกเขามี

ธุระ

ได้ออกไปแล้ว และบอกว่าค่าใช้จ่ายในนี้ให้พวกคุณเป็นคน

จ่าย”

จนถึงตอนนี้ไออ้วนและดำเกิงทั้งสองคนถึงได้รู้ตัวว่าปานศักดิ์ พวกเขากลับออกไปนานมากแล้ว ในใจก็เพิ่งรู้ตัวว่า พวกเขาถูก ปานศักดิ์หลอก

“ไอ้เด็กที่สมควรตาย กล้าหลอกพวกเรา แม่งเอ๊ย ฉันจะไปคิด บัญชีกับพวกเขาเดี๋ยวนี้แหละ”ไออ้วนลุกขึ้นมาทันที จะรีบพุ่งออก ไปหาปานศักดิ์พวกเขา

“คุณผู้ชาย คุณจ่ายเงินมาก่อนแล้วค่อยออกไปเถอะ” พนักงาน รีบห้ามเขาไว้

ไออ้วนเต็มไปด้วยความโกรธ เอ่ยปากถาม “ทั้งหมดเป็นเงิน เท่าไหร่?”

“รวมกับค่าห้องวีไอพี ทั้งหมดเป็นเงินสี่แสนหกหมื่นแปดพัน เจ็ดร้อย เป็นเพราะคุณใช้จ่ายไปมาก ดังนั้นเราจึงปัดเศษทิ้งให้ คุณเป็นจำนวนเต็ม ทั้งหมดเป็นสี่แสนหกหมื่นก็พอแล้ว” พนักงาน หยิบใบเสร็จออกมายื่นให้ไออ้วน

“อะไรนะ! สี่แสนกว่า! พวกเราแค่ดื่มเหล้าไปไม่กี่ขวดเอง แกเรียกเก็บฉันแสนกว่า พวกแกนี่อุทานออกมาตรงๆ

“คุณผู้ชาย เหล้าของพวกมีราคาหากคุณรู้สึกว่ามันแพงสามารถจะไม่ได้ แต่คุณกลับดื่ม มันไปหมดแล้ว ดังนั้นพวกเราเก็บเงินคุณเป็นเรื่องถูกต้อง ตามกฎหมาย

“แม่งเอ๊ย ไอ้พวกเด็กสมควรตาย กลับถูกพวกเขาทําร้าย ตั้งแสนกว่า ทํายังไงดี ไออ้วนหน้าไปมองรพีพงษ์

จ้องสถานการณ์แบบทำเพียงให้รพีพงษ์มาจัดการ

รพีพงษ์ยกเหล้าบนโต๊ะขึ้นมาดื่ม กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า ไป เรียกจัดการของพวก

พนักงานได้พูดอะไรอีก รู้ว่าสถานการณ์แบบนี้ ผู้ จัดการมาจัดการ

“ลูกพี่ ไอ้เด็กพวกหลอกลวงเกินแล้ว ฉันโกรธมากจริงตอนจะหาพอใจ

“สบายใจได้ จะพบอีกรพีพงษ์เอ่ยปาก

พี่ได้อย่างไร?ไออ้วนและดำเกิงมองไปที่รพีพงษ์อย่าง

สงสัย

“ตอนนั้นที่ดื่มเหล้าได้ยินพวกเขาพูดว่า พวกเขามาเกียวโตน่าจะมาร่วมงานเลี้ยงฉลองของหนูลิน รพีพงษ์เอ่ยปาก

ทั้งสองเข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น

“แล้วบิลสี่แสนกว่าของพวกเราทำยังไงกันดี ขายฉันไปแล้วก็ ยังไม่ได้เงินมากมายขนาดนี้ ไออ้วนไม่รู้ว่า รพีพงษ์ที่เป็นนาย ใหญ่ของตระกูลลัดดาวัลย์ มีเงินมากมายถึงระดับไหน

“ไม่ต้องจ่าย เดี๋ยวผู้จัดการพวกเขามา แค่ทักทายบอกกล่าว ไว้ ก็ไม่เป็นอะไรแล้ว บาร์แห่งนี้ฉันเป็นคนเปิดเอง”รพีพงษ์เอ่ย ปาก

ไออ้วนและดำเกิงพวกเขาทั้งสองคนหายใจเข้าลึกๆ คาดไม่ ถึงบาร์หรูหราขนาดนี้ รพีพงษ์จะเป็นคนเปิดเอง

หลังจากนั้นไม่นาน ผู้จัดการของบาร์ก็เข้ามา หลังจากที่เห็น รพีพงษ์นั่งอยู่ด้านใน ดวงตาเปล่งประกาย รีบเข้ามา กล่าวด้วย รอยยิ้มว่า “นายใหญ่ คุณจะมาไม่บอกผม ผมจะได้จัดให้คนไป ต้อนรับคุณเป็นอย่างดี”

ไออ้วนและดำเกิงพวกเขาทั้งสองคนเห็นฉากนี้ ก็แสดงความ รู้สึกเดียวกันในใจ:

มีเงินนี่มันดีจริงๆ