บทที่741 ตบทีเดียวน

เช้าวันรุ่งขึ้น

โกมุท จิรภาสทั้งสี่คนมาถึงที่ข้างเวทีประลองแล้วนั่งดื่มน้ำชา อีกครั้ง

ติณณภพขึ้นเวทีประลองอีกครั้ง หันหน้าไปทางคฤหาสน์ใหญ่ ตระกูลลัดดาวัลย์ แล้วตะโกน “ไอ้หนูขี้ขลาดตระกูลลัดดาวัลย์ ออกมาต่อสู้เร็วๆ ถ้าตอนนี้พวกแกกลัวที่จะต่อสู้กับฉัน ก็ไม่กลัว ว่าตระกูลลัดดาวัลย์จะขายหน้าเหรอ!”

หลายวันมานี้มีเวทีประลองตั้งอยู่หน้าคฤหาสน์ใหญ่ตระกูลลัด ดาวัลย์มาตลอด ผู้คนที่เดินผ่านไปมาต่างก็อยากรู้อยากเห็นกับ สิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่ รวมทั้งชื่อเสียงของตระกูลลัดดาวัลย์ที่เป็นที่รู้จัก ในเกียวโต ดังนั้นทุกวันจะมีผู้คนที่เดินผ่านไปมามากมายวิ่งมาดู ความครึกครื้นที่นี่ อยากจะรู้ว่าคนของคฤหาสน์ใหญ่ตระกูลลัด ดาวัลย์ เมื่อไหร่ถึงจะออกมาต่อสู้

“ตระกูลลัดดาวัลย์อำนาจมากไม่ใช่ ตอนนี้เขามาท้าทายถึงที่ หน้าประตูหลายวันขนาดนี้ คนในตระกูลลัดดาวัลย์กลับไม่มีใคร ออกมารับคําท้าสักคน นี่มันขี้ขลาดจริงๆเลย

“ถึงแม้ตระกูลลัดดาวัลย์อยู่ในเกียวโตจะบ้าอำนาจมากอยู่ แล้ว แต่ทว่าถูกพวกนักสู้เพ่งเล็ง พวกเขาก็ได้แต่ปวดหัว

“เชีย กูมาดูหลายวันแล้ว ปรากฏว่าไม่ได้ต่อสู้กันเลยสักครั้งตกลงว่าจะสู้หรือไม่ ทำไมคนของตระกูลลัดดาวัลย์ถึงได้ ขลาดขนาดตาขาวนี้ล่ะ?”

หลังจากผ่านไปครึ่งวัน ตระกูลลัดดาวัลย์ก็ยังไม่มีความ เคลื่อนไหวใดๆ ติณณภพกลอกตาไปมา แล้วตะโกนเสียงดังอีก ครั้ง: “ดูเหมือนว่าวฤนท์ธมก็ไม่ได้เก่งกาจอะไร ตัวของเขาเอง เป็นคนที่ขี้ขลาดตาขาวราวกับหนู ลูกศิษย์ที่สอนออกมาก็คงรัก ตัวกลัวตายเหมือนกัน”

“ตระกูลลัดดานี้ยังมีหน้าเรียกว่าเป็นตระกูลอันดับต้นๆ ในเกีย วโตอีก ในความคิดของฉัน พวกเขาเป็นแค่ตระกูลชั้นต่ำ แผ่น ป้ายที่ประตูแผ่นนี้ ไม่ต้องแขวนแล้ว!”

ทันทีที่คำพูดลดลง ติณณภพรีบบินพุ่งลงไปที่ด้านล่างบนเวที พุ่งไปที่หน้าประตูของตระกูลลัดดาวัลย์ หลังจากนั้นเขาก็เหยียบ เสาหินด้านข้างสองครั้ง แล้วเอื้อมมือไปคว้าแผ่นป้ายของตระกูล ลัดดาวัลย์

ทุกคนตกตะลึงกับความชำนาญของติณณภพ ต่างก็รู้สึก เหมือนกำลังถ่ายทำภาพยนตร์ศิลปะการต่อสู้ ก็ส่งเสียงอุทาน ออกมาอย่างฉับพลัน

แต่เมื่อมือของติณณภพใกล้จะสัมผัสกับแผ่นป้าย ลมที่รุนแรง ก็ดังขึ้นมาอย่างฉับพลัน หินก้อนหนึ่งก็พุ่งตรงไปด้านหลังของ ติณณภพ ติณณภพรู้สึกได้ถึงอันตราย หันกลับไปในทันที ร่างที่ กระโจนก็ล้มลงกับพื้นอย่างรวดเร็ว
“แผ่นป้ายของตระกูลลัดดาวัลย์ของฉัน เป็นสิ่งที่แกสามารถ จับได้ตามใจชอบเหรอ? เสียงทุ้มดังขึ้น ต่อจากนั้น ทุกคนก็ เห็นร่างทั้งสามร่างไม่ไกลนักเดินตรงมาที่นี่

ติณณภพหรี่ตาลง จ้องมองคนที่เดินอยู่ข้างหน้าในบรรดาทั้ง สามคน จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ในดวงตาก็เพิ่มขึ้นมา

ในเวลานี้ผู้คนจํานวนมากที่เฝ้าดูความครึกครื้นอยู่รอบๆก็ว่า คนที่เดินอยู่ข้างหน้าได้ และมีบางคนก็เริ่มอุทานว่า: “คือร พงษ์!”

“รพีพงษ์กลับปรากฏตัวขึ้น ดูเหมือนว่าเพิ่งกลับมาจากข้าง นอก ไม่น่าแปลกใจเลยที่ในช่วงนี้ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ ใน คฤหาสน์ใหญ่ตระกูลลัดดาวัลย์”

“เขากลับมาแล้วยังไงล่ะ ดูจากคนที่กล้าสร้างเวทีประลองนี้ใน บริเวณนี้แล้วก็ไม่ใช่ว่าจะธรรมดา คนที่อายุยังน้อยๆคนนี้ก็ แข็งแกร่งขนาดนี้ ตรงนั้นยังมีคนแก่อยู่หลายคน ไม่แน่ตระกูลลัด ดาวัลย์อาจจะพ่ายแพ้อยู่ในเงื้อมมือของคนพวกนี้

หลังจากที่จิรภาสพวกเขาทั้งสี่คนได้ยินเสียงวิพากษ์วิจารณ์ จากผู้คนรอบข้างว่าคนที่มาคือรพีพงษ์ ก็หรี่ตาลง แต่ทว่าพวก เขากลับไม่ได้ทําอะไร ในความคิดของพวกเขา ต้องการจะ จัดการกับรพีพงษ์ ติณณภพคนเดียวก็เกินพอแล้ว

ติณณภพกลับขึ้นไปที่เวทีประลองใหม่ มองลงไปที่รพีพงษ์ พวกเขาทั้งสามคน แล้วเอ่ยปากว่า “นายก็คือรพีพงษ์เหรอ?”
“ใช่แล้ว รพีพงษ์ตอบกลับ

“หึหึ ดูเหมือนเต่าที่ขี้ขลาดคอหดก็มีตอนที่จะโผล่หัวออกมา เช่นกัน ในเมื่อมาแล้ว งั้นวันนี้ก็ต้องมีคำอธิบาย ได้ยินมาว่าแก ฆ่ายอดมือเน่ยจิ้งชั้นต้นของสำนักชิงแสไปหนึ่งคน ก่อนที่จะถาม อะไรบางอย่างกับแก แกมีความกล้าที่ประลองฝีมือบนเวที ประลองกับฉันสักรอบมั้ย?”ติณณภพเอ่ยปาก

ครองภพโน้มตัวเข้าไปในหูของรพีพงษ์ เอ่ยปากว่า “ลูกพี่ ใช้สติปัญญาของฉันจัดการพวกเขาแทนพี่มั้ย?”

“ไม่ต้อง นี่เป็นเรื่องของฉัน พวกนายสองคนดูอยู่ข้างๆก็พอ รพีพงษ์เอ่ยปาก

ครองภพพยักหน้า ไม่ได้พูดอะไรมาก รพีพงษ์จัดการด้วยตัว

เอง ได้เรื่องมากกว่าที่ให้เขามาจัดการ

รพีพงษ์มองไปที่ติณณภพ เอ่ยปากว่า “ประลองฝีมือก็ช่างมัน เถอะ นายไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน ให้ชายชราทั้งสี่คนที่อยู่ตรงนั้น มายังจะดีกว่า”

เมื่อติณณภพได้ยินคำพูดของรพีพงษ์ ใบหน้าก็วิ่งตึงขึ้นมา ทันที ไอ้หมอนี่ยังไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร กลับบอกว่าตัวเองไม่ใช่ คู่ต่อสู้ของเขา ที่สำคัญยังคิดว่าปรมาจารย์และแดนครึ่ง ปรมาจารย์ถึงจะเป็นคู่ต่อสู้ของเขา นี่ก็น่าตลกสิ้นดี

“จองหองจริงๆ ท่านที่อยู่ตรงนั้น ท่านหนึ่งก้าวเข้าสู่แดน ปรมาจารย์ อีกสามท่านเป็นแดนครึ่งปรมาจารย์ แกอยากให้ พวกท่านเป็นคู่ต่อสู้ของแก ก็ไม่รู้ตัวเองเลยว่าคู่ควรหรือเปล่า!”ติณณภพพูดอย่างไว้หน้า

“ขอแนะนำก่อน ติณณภพจากตระกูลภูธน ตระกูลภูธนของ ฉันเป็นตระกูลศิลปะการต่อสู้โบราณที่มีอิทธิพลพื้นที่แถบ เมืองชลาลัย ฉันอยู่ในบรรดารุ่นน้องของตระกูลภูธน ถือได้ว่าความสามารถโดดเด่นเหนือใคร อายุแปดปี ความ แข็งแกร่งบรรลุถึงเน่ยจิ้งขั้นกลางตอนใช่ต่อสู้ของแกอยู่อีกหรือเปล่า?

ติณณภพมองไปรพีพงษ์อย่างดูถูก และถาม

รพีพงษ์ยักไหล่ เขาไม่เคยได้ยินชื่อเสียงของตระกูลภูธนมา ก่อน ทว่าอายุขั้นกลางถือได้ว่าเป็นคนที่ความสามารถทึ่งจริง

เพียงแต่สําหรับรพีพงษ์แล้ว ยังคง

เขาไปที่จิรภาสคนหนึ่ง รู้สึกพลังอานุภาพบน ตัวเขา แน่ใจได้ทั้งคน คนหนึ่งเป็นปรมาจารย์จริงๆ อีกสามคนมี

ทีมกำลังแบบนี้ เพียงพอจะอธิบายได้ว่าเป็นเรื่องสยอง ขวัญ

เมื่อติณณภพเห็นพีพงษ์ไม่ตอบ เสียงอย่างเย็นชา ปากแกกลัวแล้วใช่เลยใช้วิธีการวางมาดเป็นเพื่อตบตาผู้คนเหรอ? ฉันใช่ต่อสู้ของแกหรือไม่ อย่าง ต่อสู้ก็จะ
เมื่อผู้คนที่เฝ้าดูความครึกครื้นได้ยินสิ่งนี้ ทั้งหมดก็เริ่มส่งเสียง

“รพีพงษ์ นายคงจะไม่ได้ว่าขี้ขลาดตาขาวใช่มั้ย? ยังไม่ได้ ต่อสู้กับเขาก็บอกว่าเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนาย วิธีการแบบนี้

เกินไปแล้ว!”

“รพีพงษ์ ถ้านายยังเป็นลูกผู้ชาย ก็ขึ้นเวทีไปสู้กับเขาสักรอบ ไม่อย่างนั้น คนเกียวโตทั้งหมดจะดูถูกนาย!”

“อย่าเสแสร้ง ใช้ความแข็งแกร่งเพื่อพิสูจน์ พูดโอ้อวดใครก็ เป็นพูดได้ รีบขึ้นไปต่อสู้กับเขาเร็วๆ!”

เมื่อรพีพงษ์เห็นว่าทุกคนรอบต่างก็ส่งเสียงโห่ ถอนหายใจ อย่างช่วยไม่ได้ แม้ว่าเขาจะคิดว่าไม่ควรค่ากับการต่อสู้กับติณณ ภพ แต่เพื่อหน้าตาของตระกูลลัดดาวัลย์ในเกียวโต เขาก็ยังต้อง ทำให้คนรอบข้างที่มาดูความครึกครื้นรู้ว่าเขาแข็งแกร่งแค่ไหน

เขากระโดดตรงขึ้นไป ที่บนเวทีประลอง มองไปที่ติณณภพที่ กำลังแสยะยิ้ม

อเห็นติณณภพเห็นรพีพงษ์ขึ้นบนมาเวทีประลอง ในใจก็ หัวเราะเยาะ จากนั้นก็เอ่ยปากว่า: “แกก็แค่ฆ่าเน่ยจิ้งชั้นต้นไป หนึ่งคนเท่านั้นเอง วันนี้ฉันจะทำให้แกเข้าใจว่า อะไรคือความ แข็งแกร่งที่แท้จริง!”

หลังจากพูดจบ ติณณภพก็ตะโกนออกมา ทันใดนั้นบนร่างกายก็ปะทุออกมา ท่วงท่าที่ไม่มีใครเทียบได้ปรากฏขึ้น รีบ พุ่งไปทางรพีพงษ์

ทุกคนรอบข้างต่างก็ตกตะลึง คิดว่าติณณภพเป็นปรมาจารย์ ศิลปะการต่อสู้ที่พบเห็นได้แต่ในภาพยนตร์เท่านั้น

เมื่อตอนที่ติณณภพกำลังจะพุ่งถึงตรงหน้ารพีพงษ์ ตั้งใจที่จะ แสดงฝีมือ รพีพงษ์เพียงแค่ยกมือขึ้นเบาๆ ตบไปที่จุดอ่อนของ ติณณภพ ตบทีเดียวก็ทำให้เขาบินพุ่งออกจากเวทีประลองไป

ด้านล่างเวทีประลองเงียบเป็นเป่าสากทันที