บทที่737 ผมไม่ลงไม้ลงมือกับพวกคุณ

………พงษ์! เป็นไปไม่ได้ รพีพงษ์ถูกจับไปขังไว้ในคุกที่ห้า แล้ว แกเป็นใครกันแน่ ทำไมถึงปลอมตัวเป็นรพีพงษ์?” ทามัน ตะลึง

คนจํานวนไม่น้อยที่อยู่รอบข้างตกใจกับคำพูดของรพีพงษ์ ที่ รพีพงษ์ฆ่าระดับสูงของตระกูลนิธิวรสกุล ได้ดึงดูดความตื่น ตระหนกของคนจํานวนไม่น้อย สี่เดือนที่แล้ว รพีพงษ์ชื่อ ชื่อดัง ไปทั่วไชน่าทาวน์

คทาวุธทั้งสี่คนตกใจกับคำพูดของรพีพงษ์ ตัวตนคุณชาย เทือกเขาสนา พวกเขาค่อนข้างหวาดกลัว เพราะคนนี้ได้ฆ่า อนันยช ฆ่าระดับสูงทั้งหมดของตระกูลนิธิวรสกุล ไม่ใช่ทายาท เศรษฐีอย่างพวกเขาจะแตะต้องได้

“ผมคือรพีพงษ์ ไม่จําเป็นต้องปลอมตัว คุกที่ห้าไม่ใช่เข้าไป แล้วจะออกไม่ได้” รพีพงษ์ยักไหล่ ตอบคำถาม

ขณะนี้อภิรุจที่อยู่ข้างๆได้หารูปของรพีพงษ์ในตอนนั้นมา เทียบกับคนที่อยู่ด้านหน้า คือรพีพงษ์จริงๆ สีหน้าซีดเซียวลง ทันใด

“ร……..ระพงษ์ คนนี้กับรูปของรพีพงษ์เหมือนกัน ไม่น่าจะเป็น ตัวปลอม” อภิรุจกล่าว

หลังจากที่คนของตระกูลใหญ่ได้ฟังอภิรุจยืนยัน ก็เริ่มเคร่งเครียดขึ้นมา ยังไงพวกเขาก็คาดไม่ถึง รพีพงษ์ที่ถูกขังไว้ใน คุกที่ห้า ได้กลับมาแล้ว

ทามันทั้งสี่คนลนลาน ที่พวกเขากล้าลงมือกับคนของเทือกเขา กิสนา เป็นเพราะรพีพงษ์ถูกขังไว้ในคุกที่ห้า แล้วบวกกับที่ได้ ข้อมูลในตอนนั้น ตามประวัติศาสตร์คนที่ถูกขังในคุกที่ห้า ไม่มี ใครได้ออกมา ดังนั้นพวกเขาจึงไร้กังวล

ตอนนี้รพีพงษ์ปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขา ทำเอาพวกเขารับมือ ไม่ทัน

ทั้งสี่มองหน้ากัน ดูออกว่าไม่รู้ควรทำอย่างไร เหงื่อไหลเต็ม

หน้า

รพีพงษ์ไม่ใส่ใจสายตาของคนรอบข้าง แต่โต๊ะด้านหน้าที่วาง อาหาร แล้วหยิบพิซซ่ามากิน

“พวกคุณตามสบาย ไม่ต้องสนใจผม” รพีพงษ์พูดกับทุกคน

ตอนนี้คทาวุธทั้งสี่เริ่มหวาดกลัวกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไป ยังไง พวกเขาก็คาดไม่ถึงว่าคนที่พวกเขายั่วโมโหในวันนี้นั้น จะเป็น คนเดียวกัน กับปีศาจที่ล้างบางตระกูลนิธิวรสกุล

ถ้าถึงเวลานั้นรพีพงษ์เกิดอยากฆ่าพวกเขาขึ้นมา พวกเขาทั้งสี่ ใครก็มีชีวิตต่อไปไม่ได้

ขณะนี้กันติศาก็มีความรู้สึกที่พูดไม่ออกบอกไม่ถูกเช่นกัน ตอนแรกเธอยังอยากหานักฆ่ามาฆ่ารพีพงษ์ สุดท้ายตอนนี้พบว่า คนนี้คือไอ้วิปริตที่ฆ่าอนันยชนั้น เธอรู้ว่าอนันยชเก่งกาจขนาดไหน ถ้าจะฆ่ารพีพงษ์ นักฆ่าธรรมดาจะทำได้อย่างไร

เธอรู้สึกสิ้นหวัง ไร้ซึ่งพลังกำลัง

ตอนที่นายใหญ่ของตระกูลใหญ่เจอรพีพงษ์ ล้วนหวาดผวา ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเธอ

ทามันเห็นบรรยากาศรอบๆงานถมึงทึง กัดฟัน แล้วเดินไปที่

รพีพงษ์ กล่าว “วันนี้ที่แกมา คิดจะมาทำอะไรกันแน่?

“บอกคุณไปแล้วหนี ได้ยินมาว่าคุณจะลอบฆ่าคนของเทือก เขากิสนา ดังนั้นผมจึงมาดู” รพีพงษ์พูดอย่างสบายออกมา

“แกอย่าคิดว่าเพราะแกไม่รู้ว่ายอดฝีมือเนยจึงลงมือกับคน ทั่วไปไม่ได้ ถ้าวันนี้แกทำอะไรพวกเรา แกจะต้องถูกจับไปคุกที่ ห้าอีกอย่างแน่นอน และเป็นครั้งที่สองที่แกเข้าไป จะต้องได้รับ การลงโทษที่มากขึ้นแน่นอน ต่อจากนี้ไปพวกเราต่างคนต่างอยู่ แกคิดว่าไง?”

ทามันรู้ว่าการปรากฏตัวของรพีพงษ์ หมายถึงพวกเขาไม่ สามารถลงมือกับคนของเทือกเขาสนาได้อีกแล้ว ดังนั้นตอนนี้ ทำได้เพียงคิดวิธีง้อดีกว่า

รพีพงษ์กินพิซซ่า ในมือจนหมด จากนั้นก็สะบัดมือ กล่าว “ผม ไม่อยากถูกจับไปอยู่ในคุกที่ห้าอีก ดังนั้นวันนี้ผมไม่มีทางลงไม้ ลงมือกับพวกคุณแน่นอน ถึงขั้นยอมทิ้งแผนลอบฆ่าลงแล้วมาคุย กับผม คุณไม่รู้สึกว่าตลกไปหน่อยหรอ?”

“แกหมายความว่าไง?” ทามันขมวดคิ้ว เริ่มรู้สึกไม่ปลอดภัย
รพีพงษ์ยิ้มอย่างมีเลศนัยต่อเขา จากนั้นก็ยกมือขึ้น ส่ง สัญญาณ

ปรบมือหนึ่งครั้ง ไฟขอ โรงแรมดับลง คนจํานวนไม่น้อยเริ่ม

หวาดผวา สามวินาทีให้หลัง ไฟมา แขกที่มาในงานล้วนสงสัย ไม่รู้ว่า

เมื่อกี้ที่จู่ๆไฟดับนั้นหมายความว่าอะไร

แต่ตอนนี้สิ่งที่คนของตระกูลใหญ่รับรู้นั้นไม่เหมือนพวกเขา ข้างๆพวกเขาทุกคน ล้วนมีชายชุดดราวกับปีศาจยืนประกบอยู่ ในมือของคนเหล่านี้ถือกริชไว้ จ่อไว้ข้างๆคอของพวกเขา

ความเย็นจากร่างของคนตระกูลใหญ่เริ่มออกมา แต่พวกเขา ไม่กล้าขยับตัว เพราะเมื่อตอนที่ไฟดับ พวกเขาได้ยินเสียงที่ดัง ข้างๆหูจนทําให้ขนลุกว่า “ขยับ แล้วตาย”

ข้างๆทามันและพวกทั้งสี่คนล้วนมีชายนักฆ่าชุดดำประกบอยู่ พวกเขาล้วนคิดไม่ถึง ว่าไม่นาน คนของตระกูลใหญ่ จะถูกคน กุมชีวิตไว้

ผู้ที่มาร่วมงานเลี้ยงล้วนหวาดผวา ผู้หญิงจำนวนไม่น้อยเริ่ม กรีดร้อง พวกเขาล้วนถอยหลังไปรอบๆ ไม่นาน ตรงกลางของ ห้องโถงก็เหลือแค่คนของตระกูลใหญ่และนักฆ่าชุดดำเหล่านั้น

“พวกแก เป็นคนของลอบสังหาร! ทำไม!” ทามันสังเกตเห็นจุด เด่นของคนพวกนี้ แว็บเดียวก็รู้ว่าพวกเขาเป็นใคร

ในขณะนี้ครองภพเดินเข้ามาจากด้านนอก มองไปยังคนของตระกูลใหญ่พวกนั้นด้วยรอยยิ้ม ยิ้มพลางกล่าวว่า “ไม่เลวไม่เลว ไม่พลาดสักคน ชื่นชมๆ”

หลังจากที่ทามันเห็นครองภพแล้วนั้น ก็สงสัยขึ้นมา จึงถาม “พวกเราตกลงกันแล้วไม่ใช่หรอ พวกแกลอบฆ่าคนของเทือกเขา กิสนา แล้วพวกเราจะให้เงินจำนวนห้าหมื่นล้านดอลล่าร์เป็น รางวัล ทําไมตอนนี้คนของแกมาลงมือกับเราได้?”

ครองภพยิ้มกับเขา กล่าว “ขอโทษนะ เงินจำนวนห้าหมื่นล้าน ดอลล่าร์นั้นฉันไม่ต้องการแล้ว แกเก็บไว้เองก็แล้วกัน”

พูดจบ เขาหันไปมองรพีพงษ์ คำนับรพีพงษ์ กล่าวอย่างเคารพ ว่า “นายท่าน สิ่งที่ท่านสั่งไว้ผมได้จัดการแล้ว คนเหล่านี้ของ ตระกูลใหญ่จะเป็นหรือตาย อยู่ที่ท่านเพียงผู้เดียว

รพีพงษ์พยักหน้า

ทามันมึนงง กล่าว “นายท่าน? แกคือเจ้าสำนักของลอบ สังหาร? เป็น……เป็นไปได้ไง ทำไม? แกก็แค่เด็กยี่สิบกว่าปี ไม่ใช่หรอ ทําไมถึงมีตัวตนมากขนาดนี้?”

เห็นทามันมึนงง รพีพงษ์ก็อธิบายให้เขาฟังว่า “โชคค่อนข้างดี ไม่ทันได้ตั้งตัวก็เป็นเจ้าสำนักลอบสังหารแล้ว ทำได้แค่โทษที่ พวกคุณโชคร้ายเอง”

ทามันเกือบสลักตายเพราะคำพูดนี้ของรพีพงษ์ สีหน้าขาวซีด

“แก……ถ้าแกลงมือกับพวกเรา ปรมาจารย์เน่ยจิ้งจะไม่ปล่อย แกไว้แน่” ทามันพูดอีกครั้ง
รพีพงษ์โบกมือให้เขา กล่าว “ผมบอกแล้วว่าผมไม่ลงมือ ถ้า ลงมือ ก็เป็นคนของลอบสังหารที่ลงมือ พวกคุณสามารถหาสอบ สังหารลอบฆ่าคนของเทือกเขาสนาได้ งั้นกลับกันเทือกเขา สนาให้ลอบสังหารลอบฆ่าพวกคุณ ก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรนะ?”