บทที่711 งั้นฉันก็จะรออยู่ที่นี่

รพีพงษ์เข้าสู่คุกที่ห้าในวันที่สอง

ในบ้านหลังเล็กหน้าประตูเรือนจำ โกรพกำลังนอนหลับอยู่ ใน

ขณะนี้ มีเสียงลมพัดแรงดังมา โกรพในฐานะที่เป็นยอดฝีมือเย จึงแม้ว่ากำลังนอนหลับอยู่ ก็ยังคงมีความระแวดระวัง เขาลืมตา ขึ้นมาทันที มองออกไปนอกหน้าต่าง มองเห็นเพียงร่างหนึ่งกำลังพุ่งเข้าหาเขาด้วยความเร็วที่เหนือ

จินตนาการ และเสียงลมตีที่เกิดจากตอนที่คนคนนี้บินพุ่งมา

โกรพรู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนของบนพื้นเล็กน้อย และใบไม้บน ต้นไม้ทั้งสองข้างก็เกิดเสียงดังกร๊อบแกร๊บ

คนหนึ่งคน เพียงแค่บินพุ่งมา ก็สามารถสร้างการ เปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในสภาพแวดล้อมโดยรอบได้ เพียงแค่ คิดก็รู้แล้วว่าบุคคลนี้น่ากลัวเพียงใด

โกรพลุกขึ้นยืน เอื้อมมือไปกดปุ่มบนโต๊ะ แล้วจากนั้นก็เดิน ออกจากบ้านหลังเล็ก

บุคคลที่เข้ามานั้นไม่ธรรมดา เขาเป็นยอดฝีมือเนี่ยจิ้งชั้น กลาง รู้สึกถึงแรงผลักดันของบุคคลที่เข้ามา หัวใจก็สั่นไหวอย่าง ฉับพลัน อย่างนั้นความแข็งแกร่งของคนคนนี้จะบรรลุถึงระดับใด มีเพียงคำตอบเดียวที่เหลืออยู่ในหัวใจของโกรพ

ปรมาจารย์!
“ดูเหมือนว่า จะมาในทางไม่ดีนะ หรือว่ามาปล้นคุกเหรอ? โอ้ พระเจ้าช่วย หวังว่าเขาคงจะไม่ใช่คนประเภทที่จะชอบฆ่าคน ตามใจชอบ ไม่งั้นหน้าที่ที่คนแก่อย่างฉันได้รับมอบหมาย ในวัน นี้ก็อยู่ที่นี่”

โกรพรู้สึกกังวลในใจ เขาเฝ้าดูประตูที่นี่มาหลายปีแล้ว ไม่ เคยเผชิญกับสถานการณ์ที่ปรมาจารย์มาเป็นด้วยตัวเอง

ร่างนั้นหยุดเมื่อเข้าใกล้ประตูเหล็ก เสื้อผ้าบนร่างกายของเขา ห้อยลงอย่างช้าๆ ไม่มีความยุ่งเหยิงที่เกิดจากการบินเมื่อกี้นี้เลย

ใบไม้ที่เกิดเสียงกร๊อบแกรบก็เงียบลงเพราะร่างนี้สงบลงมา

โกรพรู้สึกถึงบรรยากาศนี้ ใบหน้าเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม

“ไม่ทราบว่าท่านมาที่นี่ ด้วยเรื่องอันใด?” หลังจากหายใจเข้า ลึกๆ โกรธจ้องมองไปคนคนนั้นแวบหนึ่ง แสร้งทำเป็นสงบ

“ฆ่าคน เปิดประตู”เสียงชายคนนั้นแหบแห้งเล็กน้อย

“ท่านอย่าล้อเล่นเลย ที่นี่คือคุกที่ห้า ต่อให้คนที่ท่านจะฆ่าอยู่ ข้างใน ฉันก็ไม่มีทางปล่อยให้ท่านเข้าไป” โกรพเอ่ยปาก

ชายคนนั้นจ้องมองโกรพแวบเดียว เอ่ยปากว่า “ลูกศิษย์ของ ฉันถูกคนฆ่า ฉันเพิ่งรีบกลับมาเมื่อไม่กี่วันก่อน ได้ยินมาว่าคนคน นั้นฆ่าทุกคนในตระกูลของลูกศิษย์ฉันทั้งหมด จากนั้นก็ถูกขังไว้ที่ นี่ ฉันชินาธิปชาตินี้เคยรับลูกศิษย์เพียงแค่คนเดียว ฉันคิดว่าเขา จะสืบทอดวิชาของฉัน คาดไม่ถึงกลับถูกฆาตกรรม ดังนั้นฉัน จำเป็นต้องฆ่าคนคนนี้ เพื่อล้างแค้นให้กับลูกศิษย์ของฉัน”
โกรพเบิกตากว้าง ชินาธิปซ่อนี้ เรียกได้ว่ามีชื่อเสียงที่โด่งดัง เขาจะไม่เคยได้ยินมาก่อนได้อย่างไร

“ท่าน…..ท่านคือชินาธิป ปรมาจารย์ชินาธิปเหรอ?” โกรพ

พิมพา

“ใช่แล้ว”ซินาธิปตอบ

โกรพหายใจเข้าลึกๆ ไม่คาดคิดว่าคนที่มาถึงจะเป็นคนใหญ่ คนโตที่มีชื่อเสียงในโลกศิลปะการต่อสู้โบราณ

สิ่งที่เขาไม่คาดคิดก็คือ คนที่ชินาธิปมาหา คือรพีพงษ์ที่เพิ่งถูก

คุมขังเข้าไปเมื่อวานนี้

ตอนแรกเขายังรู้สึกว่ารพีพงษ์ยังอายุน้อยและความสามารถ มากขนาดนี้ ก็ถูกจับเข้าคุกแล้ว น่าเสียดายมาก เมื่อตอนนี้รู้ว่า รพีพงษ์ได้ฆ่าลูกศิษย์ของปรมาจารย์ และยังถูกปรมาจารย์ตาม มาหาถึงที่ จู่ๆเขาก็รู้สึกว่าเหตุผลที่รพีพงษ์มาที่นี่ ก็เพื่อหลีกเลี่ยง การถูกไล่ฆ่าจากปรมาจารย์

“เด็กนี้ทำให้คนทึ่งจริงๆเลย ฆ่าลูกศิษย์ของปรมาจารย์ และ ตอนนี้ถูกขังอยู่ในคุกนี้ที่ไม่สามารถออกมาได้ ไม่รู้ว่าควรจะว่า ให้เขาโง่หรือว่าเขาฉลาดดี” โกรพทอดถอนใจ

“ปรมาจารย์ชินาธิป ฉันรู้ว่าท่านมีตำแหน่งสูงส่งในโลกศิลปะ การต่อสู้โบราณ แต่กฎของคุกที่ห้า หลายปีมานี้ไม่เคยมีคน ทำลายมาก่อน และการเข้าสู่คุกที่ห้านั้น ความจริงไม่แตกต่าง จากโทษประหารมากนัก ไม่แน่คนที่ท่านต้องการจะฆ่าทิ้งพรุ่งนี้ อาจจะตายด้วยเงื้อมมือของคนข้างใน ดังนั้นได้โปรดกลับไปก่อนเถอะโกร มองไปที่ชนาธิปแล้วเอ่ยปาก

ชินาธิปส่งเสียงเย็นชา เอ่ยปากว่า “ไม่ฆ่าเขาทิ้ง ก็ยากที่จะ คลี่คลายความคับแค้นในใจของฉันได้

โกรพรู้สึกประหม่าขึ้นมาฉับพลัน กลัวว่าชนาธิปจะโกรธ แล้ว ฆ่าเขาไปด้วย

เมื่อทั้งสองอยู่ในทางตัน ร่างหลายสิบคนก็รีบวิ่งพุ่งออกมา จากอาคารตรงนั้น และล้อมรอบ ชินาธิปไว้อย่างรวดเร็ว

ในหมู่คนเหล่านี้มีหลายคนรู้จักชินาธิป และหลังจากที่ได้เห็น

เขา ต่างก็แสดงสีหน้าประหลาดใจ

ชนาธิปจ้องมองคนเหล่านั้นแวบหนึ่ง พูดอย่างเย็นชา “ทำไม หรือว่าพวกคุณคิดว่าแบบนี้ ก็สามารถขัดขวางฉันได้เหรอ?”

“ปรมาจารย์ชินาธิป พวกเราเพียงแค่ปฏิบัติตามกฎ ท่านได้

โปรดเข้าใจด้วย” โกรพเอ่ยปาก

“หึ ความแค้นของลูกศิษย์ฉัน จำเป็นต้องชำระ ฉันสัญญากับ

พวกคุณ ฉันจะฆ่าเขาเพียงแค่คนเดียวเท่านั้น ฆ่าเสร็จก็ไป”ชินา ธิปพูดอย่างเย็นชา ทุกคนดูเคร่งขรึม และถ้าหากยอดฝีมือปรมาจารย์ยืนกรานที่

จะบุกรุก อย่างพวกเขา เกรงว่าคงจะไม่มีทางขวางมันไว้ได้จริงๆ

ในขณะที่พวกเขากำลังกังวลในใจอยู่ มีร่างหนึ่งพุ่งข้ามผ่าน มา ชายคนนั้นเดินบนหลังคาอาคาร จากนั้นก็กระโดด เหยียบ กิ่งไม้เบาๆ แล้วค่อยๆลงมาอยู่ต่อหน้าทุกคน
“ศิษย์พี่ชินาธิป ท่านน่าจะรู้ดีว่าในยอดฝีมือเนยจึงมีกฎเกณฑ์ แบบไหน ความแข็งแกร่งของท่านมีพลังมาก พวกเราอาจไม่ สามารถควบคุมได้มากขนาดนั้น แต่ถ้าหากท่านยืนกรานที่จะ ทำลายกฎของพวกเรา ก็ไม่ค่อยจะไม่สมเหตุสมผลนะ”

คนที่พูดสวมเสื้อคลุมขาวดำ เกล้าผมขึ้นและมัดรวมเป็นจุกไว้ กลางหัว ผมของเขาก็เป็นสีดำขาว ซึ่งดูคล้ายกับความงามที่ เป็นอมตะ

โกรพและคนอื่นๆเมื่อเห็นบุคคลนี้ปรากฏตัวขึ้น แอบถอน หายใจด้วยความโล่งอก เพราะคนคนนี้เป็นผู้คุมคุกที่ห้า ส่งควน ซึ่งเป็นยอดฝีมือปรมาจารย์ตัวจริงสมน้ำสมเนื้อเช่นเดียวกัน

ชนาธิปจ้องไปที่สงควนตรงหน้าแวบหนึ่ง และเอ่ยปากว่า “สง ควน ไม่เจอกันหลายปี พลังอานุภาพของท่าน แข็งแกร่งขึ้นไม่ น้อยเลย ดูเหมือนว่าหลายปีที่ผ่านมานี้ความแข็งแกร่งเพิ่มขึ้นไม่ ช้าเลยนะ”

สงควนยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดว่า “ศิษย์พี่ชินาธิปก็พูดเกินไป ฉัน เข้าสู่แดนปรมาจารย์ช้าไปกว่าท่านหลายปี เมื่อเทียบกับการ สะสมที่ลึกซึ้งของศิษย์พี่ชินาธิป ฉันยังห่างไกลอีกมาก

ชินาธิปไม่ได้ใส่ใจกับคำชมของสงควน เอ่ยปากต่อไปว่า “ท่านก็น่าจะรู้นิสัยของฉันดี ลูกศิษย์ของฉันถูกคนฆ่าตาย ตอนนี้ เขาก็อยู่ในคุกนี้ของพวกท่าน ในเมื่อเป็นคนที่ถูกขังเข้าไปในคุก แล้ว ต่อให้ปล่อยให้ฉันไปฆ่าทิ้ง ก็ไม่มีอะไร หวังว่าจะได้รับการ ผ่อนผัน”
สงควนไม่ได้เป็นเพราะชินาธิปกลายเป็นปรมาจารย์ที่มีชื่อ เสียงมานานหลายปี เกิดความรู้สึกด้อยค่าในใจ หลังจากที่ ได้ยินคำพูดของชินาธิป เพียงแค่ยิ้มบางเบา แล้วพูดว่า: “ศิษย์พี่ ชนาธิป กฎเกณฑ์ไม่สามารถทำลายได้ตามใจชอบ ที่พวกเรายัง อยู่ มีคนไม่น้อยก็ตกเป็นเป้าเพ่งเล็งของยอดฝีมือปรมาจารย์ แต่ ไม่เคยมีปรมาจารย์คนไหนเข้าไปฆ่าคนมาก่อน

“ถ้าฉันเปิดโอกาสให้กับท่าน กลัวว่าในอนาคตจะมีคนมา หาอย่างต่อเนื่องไม่หยุด ถึงตอนนั้นชื่อเสียงคุกที่ห้าของฉันก็ รักษาไว้ไม่ได้ และฉันผู้คุมคุกนี้ ก็เป็นไม่ได้แล้ว ดังนั้นขอให้ศิษย์ พี่ชินาธิปยกโทษให้ด้วย

เมื่อเห็นการปฏิเสธของสงควน ชินาธิปรู้ดีว่าตัวเองไม่มีทาง บุกรุกเข้าไปฆ่ารพีพงษ์ได้ สงควนรวมกับยอดฝีมือสิบกว่าคนที่ อยู่ในนี้ ถ้าต่อสู้กันขึ้นมา เขาอาจตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบ

หลังจากนั้นไม่นาน ชินาธิปส่งเสียงเย็นชา จากนั้นนั้นก็นั่งขัด สมาธิบนพื้น

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นฉันก็จะรออยู่ที่นี่ ถ้าเด็กคนนั้นไม่ตาย ฉันก็จะไม่ไปจากที่นี่!”