บทที่708 ทางเลือกของรพีพงษ์

หลังจากที่โศศจและชาลิสาทั้งสองคนได้ยินคำพูดรพีพงษ์ ต่างก็ นิ่งอึ้ง จากนั้นชาลิสาก็รีบพูดว่า “รพีพงษ์ ไม่ควรไปคุกที่ห้านั้น หลังจากเข้าไปแล้ว นายก็จะออกมาไม่ได้อีก

รพีพงษ์เล็กน้อย แล้วพูดว่า “ถ้าไม่ไป ก็จะถูกปรมาจารย์ไล่ ฆ่า ตอนนี้ฉันคงจะอยู่ในบัญชีดำของชินาธิป แล้วถ้ามี ปรมาจารย์เพิ่มมาอีกคน ฉันก็จะตายเร็วขึ้นเท่านั้น สู้ไปซ่อนตัว อยู่ในคุกที่ห้าดีกว่า”

เมื่อได้ยินสิ่งที่รพีพงษ์ ชาลิสาก็ไม่รู้จะพูดอะไรไปชั่วขณะ ด้วย สถานการณ์ปัจจุบันของรพีพงษ์ ถูกส่งเข้าไปที่คุกที่ห้า ไม่แน่อาจ ปลอดภัยกว่าอยู่ข้างนอก

รพีพงษ์พูดแบบนี้ ก็ไม่ได้ล้อเล่น ท้ายที่สุดแล้วตัดสินจาก ความแข็งแกร่งในปัจจุบันของเขา การเผชิญหน้ากับปรมาจารย์ คือต้องตายอย่างแน่นอน แต่คุกที่ห้าแม้ฟังดูแล้วว่าเข้าไปแล้วจะ ออกมาไม่ได้ แต่ก็ยังมีความหวังอยู่เล็กน้อย

ศรัณย์และคนอื่นๆคิดไม่ถึงว่ารพีพงษ์จะให้ความร่วมมือขนาด นี้ พวกเขากำลังเตรียมการต่อสู้อยู่แล้ว ตอนนี้รพีพงษ์พูดแบบนี้ พวกเขาก็ทําอะไรไม่ถูก

“ก่อนที่พวกคุณจะพาตัวฉันไป ฉันมีสองคำถาม รพีพงษ์เอ่ย ปาก
“ถามมา ศรัณย์ตอบกลับ

“ข้างในคุกที่ห้านี้ มียอดฝีมือปรมาจารย์มั้ย?” พีพงษ์เอ่ย ปากกาม

“นอกจากผู้คุมของคุกที่ห้าที่เป็นปรมาจารย์แล้ว คนที่ แข็งแกร่งที่สุดที่ขังอยู่ในนั้นก็เป็นเพียงแค่เนยจึงขั้นกลาง แต่ว่า เนยจึงขั้นกลางที่มีความแตกต่าง มียอดฝีมือเนยจิ้งชั้นกลาง บาง คนความแข็งแกร่งที่ไม่ได้อ่อนแอไปกว่าปรมาจารย์” ศรัณย์ตอบ

รพีพงษ์พยักหน้า แล้วถามต่อ: “งั้นปรมาจารย์เข้าไปที่คุกที่ห้า ตามใจชอบได้หรือเปล่า?”

“ไม่ได้ ฉันรู้ว่านายกังวล ในคุกที่ห้า คนที่ยั่ว โทสะปรมาจารย์ อยู่จำนวนไม่น้อย แต่ว่าปรมาจารย์ไม่เคยมาที่นั่นเพื่อหาทาง แก้แค้นพวกเขา มีผู้คุมอยู่ ต่อให้มีปรมาจารย์บุกรุกเข้าไป ก็ต้อง ไตร่ตรองดูว่าคุ้มหรือไม่คุ้ม ศรัณย์เอ่ยปาก

เมื่อฟังคำตอบของศรัณย์แล้ว รพีพงษ์ส่งเสียงอึมคำหนึ่ง แล้ว พูดว่า: “ฉันไม่มีอะไรจะถามแล้ว พวกคุณสามารถพาฉันไปที่คุณ ที่ห้าได้แล้ว”

ทั้งชาลิสาและโศศุจก็จ้องไปที่รพีพงษ์อย่างเคร่งเครียด นี่ ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยเลย เนื่องจากสิ่งที่เกี่ยวข้องกับอนาคตตลอด ชีวิตของรพีพงษ์ แต่รพีพงษ์กลับดูเหมือนไม่สนใจ ทำให้พวกเขา ต่างก็มีความกังวล

“รพีพงษ์ นาย…..นายต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป กิสนายังต้องการ ถ้าเจ้านายรู้ว่านายถูกจับตัวไปที่คุกที่ห้า คงจะเป็นห่วงนายอย่างมาก ชาลิสาเอ่ยปาก

รพีพงษ์มองไปที่หล่อนแวบเดียว กล่าวด้วยรอยยิ้ม: “อย่า กังวลมากเกินไปเลย ช่วงนี้ฉันเอาแต่อ่านหนังสือกลยุทธ์ มี ข้อมูลเชิงลึกอยู่บ้าง ถ้าหากฉันสามารถเข้าใจหนังสือกลยุทธ์ เล่มนี้ได้ ความแข็งแกร่งก็น่าจะมีอานุภาพเพิ่มขึ้น ถึงเวลานั้นจะ ทำให้ทุกคนในคุกที่ห้าโหวตคะแนนให้ฉัน น่าจะไม่ใช่เรื่องยาก อะไร”

ซาลิสานิ่งอึ้งไปชั่วขณะ หล่อนไม่คาดคิดว่าเหตุผลที่รพีพงษ์ ใจเย็น เป็นเพราะหนังสือกลยุทธ์เล่มนั้น

ที่สำคัญคำพูดของรพีพงษ์ทำให้หล่อนดึงสติกลับมาไม่ได้ ตอนนี้รพีพงษ์เป็นเน่ยจิ้งขั้นกลางแล้ว ถ้าหากอานุภาพของ ความแข็งแกร่งเพิ่มขึ้น งั้นก็คงจะ กลายเป็นปรมาจารย์ไม่ใช่เห รอ?

ปรมาจารย์ที่ยี่สิบกว่า หล่อนยังไม่ได้ยินมาก่อน

“นายพูดจริงเหรอ?”ชาลิสาจ้องไปที่รพีพงษ์แล้วถาม รพีพงษ์ยิ้ม โดยไม่พูดอะไร และไม่ได้ตอบชาลิสา เดินตรงไป ทางศรัณย์พวกเขา

ศรัณย์พวกเขาทั้งเจ็ดคนไม่ได้เพิกเฉยที่รพีพงษ์มีท่าทีแบบนี้ พวกเขากังวลว่ารพีพงษ์กำลังหลอกพวกเขา ความร่วมมือตอนนี้ อาจจะเสแสร้งออกมา ดังนั้นจึงยังคงเฝ้าระวังอยู่เสมอ

มองดูรพีพงษ์ที่ถูกศรัณย์พาตัวไป โศศจถอนหายใจอย่างจนใจ พิมพ์ว่า: “ช่างเป็นต้นกล้าที่ดี น่าเสียดาย ที่หุนหันพลันแล่น เกินไปบ้าง ถ้าหากไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ในอนาคต ในแวดวง ศิลปะการต่อสู้ของประเทศจีนทั้งหมด ก็จะมีพื้นที่ของเขาอย่าง แน่นอน”

“พ่อ พ่อคิดว่าทุกที่ห้านั้น สามารถกักขังจับรพีพงษ์ไว้ได้จริงเห รอ?”ชาลิสาเอ่ยปากถาม

โศศจถูกคำพูดของชาลิสาถามตรงจุดทันที ใช่แล้ว ถ้าหาก เปลี่ยนเป็นคนที่มีความสามารถทั่วไป เขาทอดถอนหายใจแบบ นี้บางทีอาจจะไม่มีปัญญาอะไร แต่ตอนนี้คนที่ถูกจับตัวไปคือรพี พงษ์ เด็กคนนี้ที่ทำให้เขาทึ่งมากมาย ไม่สามารถตัดสินยึดตาม เหตุผลทั่วไป

“ไม่แน่เขาอาจจะสามารถฝ่าเส้นทางสายเลือดสู่เส้นทางชีวิต ใหม่ในคุกที่ห้านั้นได้ แค่ให้เรารอคอยไปสักพัก” โศศจพึมพำ ชาลิสาพยักหน้าอย่างจริงจัง

“แต่จะว่าไปแล้ว ลิสา แกชอบเด็กนี้ใช่มั้ย?” โศศุจเปลี่ยน หัวข้อสนทนา หันไปถามชาติสา

ใบหน้าของชาลิสาแดงขึ้นทันที เขม็งตาใส่โศศุจ แล้วพูดว่า: “ผีนะถึงจะชอบเขา พ่อ พ่อก็อย่ามาล้อเล่นกับหนูเลย”

โศศจหัวเราะ และพูดว่า “ในใจแกมีผีหรือเปล่า ฉันก็ไม่รู้นะ

เทือกเขาร็อกกีในอเมริกา
ยอดเขาหลายยอดติดๆกัน ร่างเล็กๆหลายคนกำลังเดินไปที่ เชิงเขา เมื่อเทียบกับยอดเขาสูงตระหง่านเหล่านี้ ร่างเหล่านี้ เหมือนราวกับมด มองลงมาจากยอดเขา สามารถมองเห็นจุดด่า เล็กๆเพียงไม่กี่จุดเท่านั้น

คนกลุ่มนี้ เป็นเจ็ดคนของทีมปรมาจารย์เนี่ยจิ้งไชน่าทาวน์ใน อเมริกาที่พารพีพงษ์ไปส่ง หลังจากผ่านไปหนึ่งวัน ในที่สุดศรัณย์ พวกเขาก็ส่งรพีพงษ์มาถึงที่นี่

มันเป็นดินแดนที่ไม่มีผู้คนอยู่ แต่คุกที่ห้าชื่อเสียงโด่งดัง ก็ตั้ง อยู่ในสถานที่แห่งนี้

ห่างออกไป ก็สามารถมองเห็นยอดเขาเหล่านี้ติดๆกันล้อม รอบด้วยไปกําแพงสูงประมาณ สามสิบเมตร ภายในกำแพง ทั้งหมด เป็นของคุกที่ห้า

และกำแพงนี้ เป็นกำแพงกั้นไม่ให้คนที่อยู่ข้างในหนีออกไปได้ เหนือกำแพง มีไฟฟ้าแรงสูงสามแสนโวลต์ แม้แต่ปรมาจารย์ชั้น เซียน ต้องการปีนกำแพง ก็พิจารณาด้วยว่าตัวเองจะถูกไฟฟ้าดูด เป็นหมูหันทันทีหรือไม่

กลุ่มคนมาถึงสถานที่เดียวที่สามารถเข้าสู่คุกที่หาได้ นี่คือ อาคารใหญ่ที่ซ่อนอยู่ ปกติแล้วเจ้าหน้าที่รักษาการที่วงเวียนอยู่ ในคุกที่ห้า จะพักอาศัยอยู่ที่อาคารใหญ่นี้

และที่อยู่ของผู้คุมปรมาจารย์ท่านนี้ ก็พักอยู่ในอาคารใหญ่นี้ เช่นกัน แน่นอนว่า รพีพงษ์ยังไม่ถึงขั้นที่ต้องให้ผู้คุมออกมารับ หน้าที่ด้วยตนเอง ดังนั้น ในครั้งนี้จึงไม่มีโอกาสได้เจอผู้คุม
ในไม่ช้า ศรัณย์พวกเขาพารพีพงษ์ไปที่ประตูเหล็กขนาดใหญ่ ข้างอาคารใหญ่ ตรงหน้าประตูบ้านหลังเล็กอยู่ และชายชราผม ขาวไปเกือบครึ่งหัวกำลังนอนหลับอยู่ในบ้านหลังเล็ก

ศรัณย์เดินไปตรงหน้าประตูบ้านหลังนั้น ยื่นมือออกไปเคาะ ประตู แล้วพูดว่า: “สวัสดีครับ พวกเรามาส่งมอบคน มีบุคคล อันตรายที่ระดับรซึ่งตอนนี้ต้องถูกคุมขังในคุกที่ห้า รบกวนเปิด ประตูให้เขาเข้าไปด้วย

ชายชราลืมตาขึ้นด้วยความสะลึมสะลือ หลังจากเห็นศรัณย์ ก็ เอ่ยปากว่า: “ที่แท้ศรัณย์นี่เอง พวกนายจับบุคคลอันตราย ระดับได้เหรอ? ไม่ธรรมดาเลย พาคนคนนั้นมาให้ฉันดู

วิกรานต์พารพีพงษ์เดินไปด้านหน้า ในเวลานี้มีโซ่ผูกติดกับ มือของรพีพงษ์ นี่เป็นการร้องขอครั้งแล้วครั้งเล่าของศรัณย์

ชายชรามองรพีพงษ์ตั้งแต่หัวจรดเท้า จากนั้นหัวเราะเยาะ และ เอ่ยปาก: “ศรัณย์ นายคงจะไม่ใช่ว่าสมองมีปัญหานะ ผู้ชายคนนี้ ดูไปแล้วก็อายุแค่ยี่สิบว่า เขาจะเป็นคนที่อันตรายระดับได้เห รอ? ฉันว่าเขายังไม่อันตรายเท่ากับหมาป่าภูเขาตรงข้ามเลย พวกนายก็อย่ามาล้อเล่นกับคนแก่อย่างฉันเลย”