บทที่640 ผมคือเจ้าของที่นี่

หลังจากที่ช่วยดามาซื้อชุดแล้วนั้น รพีพงษ์และฝนสุดาทั้งสอง ได้พาเธอไปซื้อกางเกงใหม่และรองเท้าใหม่ แล้วเลือกทั้งชุด ให้ ดามาเปลี่ยน แล้วเอาชุดเก่าทิ้งไป

ฝนสุดาฉุกคิดขึ้นมาได้ในทันที จึงได้ไปซื้อเครื่องสำอางที่จุด เครื่องสําอาง แต่งหน้าให้ดามาจนสวย บวกกับเพิ่งซื้อชุดใหม่ ดามาเปลี่ยนทั้งตัว จนกลายเป็นสาวสวย

มองไปที่กระจกเปรียบเทียบกับที่ผ่านมาของตนเองไม่เหมือน กันเลยสักนิด แม้แต่ดามาก็เริ่มสงสัยว่าคนในกระจกนี้ เป็นตัว เองจริงๆหรอ? ทำไมถึงได้สวยขนาดนี้?

ฝนสุดารู้สึก ดาฌิมาเป็นวัยรุ่น วัยที่กำลังสวยงาม เป็นวัยที่ ต้องแต่งตัว ดังนั้นเธอจึงให้รพีพงษ์ช่วยซื้อเครื่องสําอางมากมาย ให้ดาฌิมา กลับไปแล้วค่อยสอนดา มาแต่งหน้า

ดามาไม่เคยช็อปปิ้งอย่างบ้าคลั่งขนาดนี้ เห็นรพีพงษ์และ ฝนสุดาจ่ายเงินราวกับกระดาษ ชอบอะไร ก็ซื้อ เธอรู้สึกว่าตัวเอง กำลังอยู่ในความฝัน

เพราะพีพงษ์จ่ายเงินมาก มากเกินกว่าที่เธอคิดไว้ ดังนั้นเธอ จึงได้ขัดขวางรพีพงษ์อยู่บ้าง แต่ทว่ารพีพงษ์และฝนสุดาไม่ คิดมากเรื่องเงิน จึงไม่ฟังคำขอใดๆของเธอ

หลังจากที่ช็อปปิ้งเสร็จแล้วนั้น เกือบจะเที่ยงแล้ว รพีพงษ์ได้พาทั้งสองไปร้านอาหารที่ดีที่สุดในห้าง ให้ดามาได้กินอิ่มสัก

หลังจากที่กินข้าวเสร็จแล้ว ทั้งสามก็ไปที่โซนเกมส์ รพีพงษ์ใช้ ทักษะอันล้ำลึกจับตุ๊กตาให้สองสาว จนทั้งคู่มีความสุขอย่างมาก ตั้งแต่เล็กจนโต ดามาไม่เคยมีความสุขแบบนี้มาก่อน รู้สึก

ซาบซึ้งใจต่อรพีพงษ์และฝนสุดา คิดว่าต่อไปตัวเองต้องขยัน

แล้วตอบแทนพวกเขาทั้งสอง

หลังจากที่กินเล่นแล้ว ทั้งสามเริ่มเหนื่อย คิดที่จะกลับบ้าน เดินไปที่ทางออก

ระหว่างไปถึงทางออกนั้นข้างทางเต็มไปด้วยร้านทอง ร้าน เครื่องประดับแล้วซ้ำเล่า ลูกค้าเดินเข้าเดินออก ล้วนต้องผ่าน ตรงนี้ ทางห้างต้องการให้มันดูเปิดเผย

ปกติลูกค้าที่เดินห้างเสร็จแล้ว จำนวนไม่น้อยที่มาดูเครื่อง

ประดับทองคําที่นี่

รพีพงษ์ทั้งสามเดินตรงไปที่ประตูทางออก ฝนสุดาจ้องไปที่ เครื่องประดับสองข้างทางอย่างแปลกใจ รู้สึกว่าเครื่องประดับที่ นี่ค่อนข้างอลังการ ไม่เหมาะกับเธอ

และดามามีความคิดต่อเครื่องประดับเหล่านี้ว่า แพง

ในขณะที่ทั้งสามเดินอย่างช้าๆอยู่นั้น หญิงวัยกลางคนที่สวม ใส่ชุดฟอร์มของห้างเดินมาที่ทั้งสาม จากนั้นก็ชนไปที่ดามา อย่างตั้งใจ
ดามารีบขอโทษคนนั้น หญิงวัยกลางคนนั้นจ้องไปที่ดามา อย่างเกรี้ยวกราด แล้วตะคอกว่า “แกไอ้หัวขโมย รีบเอา สร้อยทองของร้านเราคืนมาเดี๋ยวนี้นะ แกชั่งกล้า กล้ามาขโมย ของร้านเรา อย่าคิดว่าฉันมองไม่เห็นนะ!”

ดามาชะงัก ไม่คาดคิดว่าหญิงวัยกลางคนจะพูดแบบนี้ออก

มา

“ฉัน………ไม่ได้ขโมย..……….

“แกไม่ได้ขโมยอะไร ฉันเห็นอยู่ แกรีบเอาสร้อยทองนั้นคืนมา ให้ฉันนะ นั่นมันเป็นทองราคาเป็นแสนเป็นสร้อยคอนะ อย่า คิดจะเอาออกไป” หญิงวัยกลางคนกล่าวอย่างรุนแรง

คนนี้คือป้าของเทพกวัน ก่อนหน้านี้เทพกวันและญาณิศาได้ ตกลงกับเธอไว้เรียบร้อยแล้ว เตรียมจะหลอกสามคน เงินที่ หลอกมาได้แบ่งเป็นสามส่วน

เทพภวันบอกป้าของเขาว่าพวกดามาเป็นคนจน ไม่มีอะไร แต่ในมือของรพีพงษ์น่าจะมีเงินจำนวนไม่น้อย พวกเขาเพียงแค่ ย้ำว่าดา มาขโมยสร้อยทองจากร้านไป ให้พวกเขาชดใช้เงิน ไม่งั้นจะไม่ให้พวกเขาไป ดังนั้นสุดท้ายที่ดามาทั้งสามทำอะไร ไม่ได้แล้ว ก็ทำได้เพียงจ่ายเงิน

รพีพงษ์จ้องไปที่หญิงวัยกลางคน แล้วกล่าว “เมื่อกี้คุณชนเธอ ทําไมถึงได้เป็นขโมยสร้อยได้ล่ะ?”

“เมื่อกี้สร้อยอยู่ในมือฉัน แล้วเด็กชนฉัน สร้อยก็ไม่มีแล้ว หล่อนตั้งใจแน่นอน ฉวยโอกาสขโมยสร้อยฉัน!” หญิงวัยกลางคนกล่าว

ขณะนี้คนรอบๆจำนวนไม่น้อยเริ่มล้อมเข้ามา เทพภวันและ ญาณิศาอยู่ในนั้นด้วย จ้องไปที่ดามาทั้งสามอย่างสะใจ

“ดามา คิดไม่ถึงจริงๆว่าแกจะเป็นคนแบบนี้ ฉันก็ว่าอยู่พวก แกเอาเงินมาจากไหนตั้งมากมายไปซื้อชุด ที่แท้ก็ขโมยมา ญาณิศาตะโกนออกมา

“ทุกคน หญิงคนนี้คือเพื่อนของฉัน ครอบครัวยากจน แต่เมื่อกี้ พวกเขาซื้อชุดไปแสนกว่า ตอนแรกฉันก็งงว่าเอาเงินมาจากไหน ตั้งมากมาย ตอนนี้ดูๆแล้ว น่าจะขโมยมาแล้วล่ะ!” เทพภวันปั้น น้ำเป็นตัว

หญิงวัยกลางคนแสดงท่าทางเสียเปรียบออกมา แล้วตะโกน “ทุกคนต้องช่วยฉันนะ ไอ้เด็กนี่เห็นฉันถือสร้อยทอง ก็ตั้งใจวิ่งมา ชนฉัน ฉวยโอกาสขโมยสร้อย แล้วตอนนี้ยังไม่ยอมรับอีก ร้าน เล็กๆของฉัน สร้อยคอหายไปหนึ่งเส้น ตั้งใจทำมาหนึ่งปีก็ เหมือนไม่ได้อะไรเลย!”

ทุกคนเริ่มว่ากล่าวรพีพงษ์ทั้งสาม คนจำนวนไม่น้อยบอกว่าให้ เรียกรปภ.มาจับ

หลังจากที่รพีพงษ์ได้ยินเสียงของเทพภวันและญาณิศาแล้วนั้น

ก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแล้ว

“เขาดูแคลน มองไปที่หญิงวัยกลางคน แล้วถาม “คุณบอกว่า เธอขโมยสร้อยคอของคุณ คุณมีหลักฐานไหม?”
“สร้อย ในมือของฉันไม่มีแล้ว นี่ไม่ใช่หลักฐานสำคัญหรอ? พวกแกต้องทําเป็นนิจแล้ว แล้วจะทิ้งหลักฐานให้ฉันได้ไงกัน หญิงวัยกลางคนกล่าว

รพีพงษ์ชี้ไปที่กล้องวงจรปิดไม่ไกล แล้วกล่าว “ตรงนั้นมีกล้อง วงจรปิดหนิ พวกเราไปดูกัน ก็น่าจะรู้แล้วหนิว่าสร้อยคอของคุณ โดนพวกเราขโมยหรือเปล่า?”

หญิงวัยกลางคนรู้ว่าพวกเขาจะต้องขอดูกล้องวงจรปิด เธอได้ คิดวิธีการต่อกลอนไว้แล้ว

“ทุกท่าน พวกคุณน่าจะรู้แล้ว ว่ากล้องวงจรปิดของห้างเรามี เพียงเจ้าของเท่านั้นที่ดูได้ พวกเขาน่าจะรู้อยู่บ้าง ก่อนหน้าที่จะ ขโมยสร้อยคอของฉัน ได้เตรียมการไว้แล้ว เจ้าของห้างคงไม่มี ทางมีที่ห้างเพราะเรื่องเล็กๆแบบนี้หรอก และไม่แน่ฉันอาจโดน ไล่ออกจากห้างเพราะเรื่องนี้ก็ได้

“เมื่อกี้พวกคุณก็ได้ยินแล้วหนี ว่าฐานะของครอบครัวพวกเขา ไม่ดี แต่มาห้าง กลับซื้อเสื้อผ้าเป็นแสนๆ เงินนี้นอกจากขโมยมา ฉันก็หาที่มาอื่นไม่เจอ แล้วครั้งหนึ่งใช้จ่ายเยอะขนาดนี้ มันขโมย มาชัดๆ”

“ตอนนี้ถึงแม้พวกมันจะเอาสร้อยทองออกมาได้ ฉันก็ไม่แน่ใจ ว่ามันจะเป็นของจริง ดังนั้นฉันจึงทำได้เพียงให้พวกมันชดใช้ เงิน”

กำลังพูดอยู่ หญิงวัยกลางคนก็มองไปที่รพีพงษ์ แล้วกล่าว “ขอร้องพวกแกดีๆ ฉันยังมีลูกต้องเลี้ยงดู ในเมื่อพวกแกคิดจะลงมือกับฉัน ฉันก็จะไม่ให้พวกแกเสียเปรียบ สร้อยคอนั้นราคา แสนกว่า พวกแกให้ฉันแปดหมื่นก็พอ ที่เหลืออีกสองแสน ถือว่า เป็นค่าดูแลที่ฉันให้พวกแก

ทุกคนฟังคําพูดของหญิงวัยกลางคนจบ ก็รู้สึกว่ามีเหตุผล บวกกับที่เทพภวันและญาณิศาตะโกนออกมา ทุกคนจึงตะโกน ให้รพีพงษ์ทั้งสามชดใช้เงิน

ดามาหวาดกลัว ไม่รู้ว่าจะรับมือกับเหตุการณ์นี้ได้อย่างไร

ฝนสุดาไม่เคยเจอคนงามหน้าแบบนี้มาก่อน แม้จะมีคนอยาก หลอกเธอ ก็ถูกคนของตระกูลก้องวณิชกุลจัดการไปเสียก่อน ดัง นั้นก็ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี

ทั้งสองล้วนมองไปที่รพีพงษ์ ตอนนี้ ทำได้เพียงพึ่งรพีพงษ์ใน การแก้ไขปัญหานี้แล้ว

รพีพงษ์สงบนิ่ง บนใบหน้ายังคงมีรอยยิ้มอยู่ หลายปีมานี้ที่ เขาล้มลุกคลุกคลาน สำหรับเรื่องนี้ รู้สึกเฉยๆไปแล้ว แล้วยังรู้อีก ว่าอีกฝั่งคิดจะทำอะไร

ได้ยินทุกคนตะโกนให้พวกเขาชดใช้เงิน รพีพงษ์ปรบมือ เพื่อ

ให้ทุกคนเงียบ

“เด็กน้อย ขอร้องเถอะนะ แม้จะดูกล้องวงจรปิด พวกแกก็ ขโมยสร้อยของฉัน ชดใช้เงินมาเสียเถอะ” หญิงวัยกลางคน กล่าวอย่างน่าสงสารอีกครั้ง

รพีพงษ์ยิ้ม แล้วกล่าว
“กล้องวงจรปิดจะเป็นผมและคุณที่ดู มิเช่นนั้นจะพิสูจน์ความ บริสุทธิ์ของเราได้ไงกัน และคุณก็ไม่ต้องกังวลเรื่องกล้องวงจรปิด และไม่ต้องกังวลว่าเจ้าของจะไล่คุณออก แน่นอนว่าคุณต้องไม่ โกหกก่อน เพราะ……..ผมนี่แหละเจ้าของ