บทที่639 ยืดอก

* บัตรทองไม่ใช่หรอ ทำไมถึงเป็นบัตรธนาคารธรรมดาได้ล่ะ? เมื่อคุณบอกว่าเอามาทุกแบบอย่างละหนึ่งนะ รวมๆกันก็น่าจะ แสนกว่าๆ ฉันไม่เชื่อว่าในบัตรจะมีเงินขนาดนั้น” ญาณิศาพูด อย่างหยามเหยียด

ดามาเห็นเรื่องราวมาถึงจุดนี้ เดี๋ยวถ้าในบัตรของรพีพงษ์ ไม่มีเงินมากขนาดนั้น เกรงว่าจะถูกไล่ออกจากห้างแน่ๆ เธอจะ รับไม่ได้เป็นอย่างมาก

ดังนั้นเธอจึงพูดกับฝนสุดาว่า “พี่สุดาช่างมันเถอะ อย่าทำให้ เป็นเรื่องใหญ่อีกเลย ถึงเวลานั้นเราจะเสียหน้ามากนะ”

ฝนสุดาปลอบโยนดาฌิมา “สบายใจได้ดา บัตรทองทรพีพงษ์

พูดนั้นพี่ทิ้งมันไปแล้วจริงๆ แต่เงินในบัตรนี้มากกว่าอีก ไม่มีทาง

ทำให้เธอเสียหน้าหรอก”

ดามาถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย ไม่รู้จะพูดอะไรดีแล้ว พนักงานจ้องไปที่บัตรธนาคารของรพีพงษ์ แล้วถาม “คุรแน่ใจ นะว่าในบัตรมีเงิน?”

“รูดเดี๋ยวก็รู้เอง” รพีพงษ์กล่าว

พนักงานไม่ถามต่อ รับบัตรธนาคารมา แล้วไปเช็คบิลที่เคาท์เตอร์
“ฉันล่ะอยากจะรู้ว่าเดี๋ยวเงินในบัตรไม่พอ พวกแกจะหาข้อ อ้างอะไรอีก” เทพกวันดูแคลน

รพีพงษ์ไม่สนใจเขา แล้วมองไปที่ฝนสุดา กล่าว “คุณทิ้งบัตร นั้นทำไม แม้คุณจะไม่เอา ก็ให้ดาได้หนิ” ฝนสุดารู้สึกผิด แล้วกล่าวอย่างกลัวๆ “ก็ตอนนั้นฉันโมโหหน

เลยไม่ได้ใส่ใจบัตรนั่น

รพีพงษ์ยิ้มอย่างเซ็ง แล้วไม่พูดอะไรอีก ด้วยนิสัยของฝนสุดา แน่นอนว่าไม่ใส่ใจบัตรทองของห้างอยู่แล้ว

ไม่นาน พนักงานคิดเงินเสร็จ แล้วให้รพีพงษใส่รหัสบัตร

รพีพงษ์เดินไปที่เคาน์เตอร์ ใส่รหัส หลังจากที่พนักงานเห็น ชำระสำเร็จแล้วนั้น ก็ตื่นตาตื่นใจขึ้นมา

“คุณ…..คุณผู้ชาย ชำระเงินสำเร็จแล้ว ฉันจะไปจัดการให้

เดี๋ยวนี้ กรุณาให้อภัยกับท่าทีของฉันก่อนหน้านี้ด้วย” ท่าทาง

ของพนักงานเปลี่ยนไป เป็นอ่อนน้อมถ่อมตนและให้เกียรติ

“อะไรนะ! คุณบอกว่าชำระสำเร็จ? เป็นไปได้ไง!” เทพภวันและ ญาณิศาทั้งคู่ตาโตขึ้นมา

พนักงานมองไปที่ทั้งสอง แล้วกล่าว “กรุณาให้เกียรติกับ ลูกค้าคนสำคัญของร้านเราด้วยนะ มิเช่นนั้นฉันทำได้เพียงไม่ พวกคุณทั้งสองออกไป

เทพกวันทั้งสองงงงวย เห็นแบบนี้ แต่รพีพงษ์ก็ชำระเงินสำเร็จแล้ว
ดามามีนงง เธอคิดว่าถ้าบัตรของรพีพงษ์ไม่มีเงินแล้ว พนักงานร้านนี้ จะเกรี้ยวกราดอย่างมาก แล้วเรียกรปภ.มาไล่ พวกเขาออกไป กลับคาดไม่ถึงว่าสิ่งที่เธอคิดไว้กับความเป็นจริง จะสลับกัน

ฝนสุดากระพริบตา ให้ดามา ยิ้มพลางกล่าว “พี่ไม่ได้หลอก เธอ”

ดามาพยักหน้า ถาม “เขา……เขาจ่ายเงินไปเท่าไหร่?

“คุณผู้ชายได้ซื้อชุดไปทั้งหมดในราคาหนึ่งแสนเจ็ดหมื่นแปด พันสามร้อยหยวน ได้รับบริการส่งของถึงบ้าน มิทราบว่าต้องการ ให้ส่งของให้ไหมคะ” พนักงานกล่าว

รพีพงษ์ไม่อยากถือถุงเล็ก ใหญ่เดินห้างต่ออยู่แล้ว จึงได้เอาที่ อยู่ของดามาให้พนักงานไป

“บ้าปะ แค่เสื้อผ้าจ่ายไปแสนเจ็ดเลยหรอ? ดามา แกแน่ใจ หรอว่าญาติแกคนนี้ไม่ได้ขโมยบัตรธนาคารของใครมา?” ญาณิ สากล่าวอย่างรับไม่ได้

“ญาณิศา อย่าเกินไปนะ ถ้าขโมยมา เขาจะรู้รหัสหรอ?” ดาณิ มาตะคอกไปที่ญาณิศา

พนักงานเห็นเหตุการณ์รีบเดินไปด้านหน้าของญาณิศาและ เทพภวัน กล่าว “พวกคุณทั้งสองอยู่ในร้านมาตั้งนาน ไม่ซื้อ เสื้อผ้าก็แล้วไป แต่ยังพูดเสียดสีลูกค้าของร้านเราอีก กรุณาออก ไปเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันจะเรียกรปภ.แล้วนะ!”
เทพกวันแล้วญาณิศาสีหน้าทะมึน ไม่คาดคิดว่าสุดท้ายแล้วจะ เป็นพวกเขาที่โดนไล่ออกจากร้าน

“แก!” ญาณิศาไม่พอใจ จะทะเลาะกับพนักงานร้าน

เทพภวันรีบลากชุดของเธอ นี่คือห้างสรรพสินค้าเซร์สิง มี ปัญหาที่นี่ คนที่เสียเปรียบก็คือพวกเขา

“พอแล้ว พวกเราไปเถอะ รู้ว่าเงินมันมาจากไหน พวกเรา

อย่าไปสนใจมัน

จากนั้นเทพภวันลากญาณิศาจากไปอย่างคอตก

ดามาเพิ่งจะรู้สึกหายโกรธก็ตอนนี้ เห็นเทพภวันและญาณ ศาเดินไปอย่างคอตก ก็รู้สึกผ่อนคลายอย่างมาก

จากนั้นเธอหันหน้าไปมองรพีพงษ์และฝนสุดา น้ำตาก็ไหลออก

“พี่สุดา พีรพีพงษ์ ขอบคุณพวกคุณนะ

ตั้งแต่เข้าเรียน เธอถูกญาณิศาดูถูกมาตลอด แค่มีโอกาส ญาณิศาก็จะหยามเหยียดเธอต่อหน้าเพื่อนๆ ทำให้เธอขายหน้า

ฐานะของบ้านเธอไม่ดี เพราะว่ากลัวจะมีปัญหา จึงได้อดกลั้น ผ่านมานาน สุดท้ายเธอก็ยืดอกต่อหน้าญาณิศาได้เสียที เพราะ ได้สลัดความน้อยเนื้อต่ำใจทิ้งไป จึงทำให้ควบคุมน้ำตาไว้ไม่อยู่

ฝนสุดายิ้มแล้วลูบไปที่หลัง กล่าว “พอแล้ว ไม่ต้องร้องแล้ว ซื้อชุดใหม่ หนูต้องดีใจถึงจะถูกสิ
ตามาสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามที่จะไม่ร้อง จากนั้นเธอก็ มองไปที่รพีพงษ์ “พรพิพงษ์ ฉัน…ฉันเข้าใจคุณผิดไป คุณจะ โกรธฉันไหม?”

“ไม่มีทาง รีบเช็ดน้ำตา เดี๋ยวพวกเราไปเดินที่อื่นกัน” รพีพงษ์ ยิ้มพลางกล่าว

ดามาพยักหน้า แล้วใช้มือเช็ดน้ำตาจนแห้ง

หลังจากที่เทพภวันและญาณิศาออกไปร้านไปแล้วนั้น ก็บูดบึง วันนี้กะว่าจะทำให้ดามาอับอาย กลับไม่คาดคิดว่าจะโดนตบ หน้าอย่างรุนแรงได้ขนาดนี้

ใช้เงินแสนกว่าซื้อเสื้อผ้า ในสายตาพวกเขา เป็นเรื่องที่คิดไม่ ถึงจริงๆ

แต่เรื่องนี้ กลับเกิดขึ้นกับลูกเป็ดขี้เหร่ในสายตาของพวกเขา

“ซึ่งน่าโมโหจริงๆ ดูไอ้ดามาสะใจ คิดว่าตัวเองซื้อชุด แล้ว จะดูดีขึ้นมางั้นหรอ ไม่รู้จริงๆว่าชายคนนั้นเอาเงินมาจากไหน ใส่ เสื้อผ้าปอนๆ แต่มีเงินเป็นแสนๆ ญาณิศาพิมพ์

“ไม่แน่ว่าเพื่อโอ้อวดจึงได้ซื้อทุกแบบเอาไว้ แต่ผมไม่เชื่อว่า มันเป็นคนรวย” เทพภวันกล่าว

“ไม่ได้ ฉันยอมไม่ได้ ต้องหาวิธีล้างแค้น เห็นดามาสะใจฉัน รับไม่ได้” ญาณิศากัดฟัน
เทพภวันมองไปรอบๆ ด้วยรอยยิ้มอย่างมีเลศนัย แล้วกล่าว “ความจริงที่ผมเรียกคุณมา ก็เพื่อล้างแค้น ป้าของผมเปิดร้าน ทองที่นี่ ตั้งอยู่ที่ตรงแถวๆทางเข้า ผมคิดวิธีต่อกลอนกับพวกมัน ออกแล้ว พวกเราไปที่ป้าผมตรงนั้นก่อน รอให้พวกมันออกไป แล้วค่อยให้มันรู้ถึงความร้ายกาจของพวกเรา!”

ญาณิศาตาเป็นประกาย แล้วยิ้มอย่างมีเลศนัยออกมา เดินไป ร้านทองพร้อมกับเทพวัน