บทที่626 ชาตินี้ทั้งชาติ มีเธอคนเดียว

ฝนสุดา ใจเบาหวิวชั่วขณะ เธอไอขึ้นเบาๆสองที แล้วจงใจละเลย คำถามของรพีพงษ์ไป หมุนตัวกลับแล้วเดินออกจากประตู

“น้องดา รีบพาหมอเข้ามาเถอะ เขาตื่นแล้วล่ะ”ฝนสุดาเอ่ย ปาก

รพีพงษ์เห็นทีท่าของฝนสุดา ยิ่งรู้สึกว่าวิธีการป้อนน้ำแบบนี้ไม่ ธรรมดาเลยเสียจริง เพียงแต่ตอนนั้นสติเขาเลือนลางไปหน่อย จึงจำได้แต่เพียงสัมผัสอ่อนโยนอันเลือนราง นอก เหนือจากนั้น เขานึกอะไรไม่ออกจริงๆ

ในเวลานี้เองน้องดาพาชายชราเขามาคนหนึ่ง เมื่อเห็นว่าร พงษ์ตื่นแล้ว น้องดาจึงรีบประเมินสายตาดู จากนั้นจึงพูดขึ้น อย่างผิดหวัง”พี่ฝนสุดา เขาก็ดูธรรมดานี่นา พี่สวยงาม ราวกับ สาวน้อยแรกแย้ม ทำไมถึงได้ชอบเขาล่ะ”

ฝนสุดาจ้องน้องดาถมึงทึง พูดว่า “เด็กกะโปโลอย่างเจ้าจะไป รู้เรื่องอะไร”

จากนั้นเธอจึงเอ่ยปากพูดกับรพีพงษ์ว่า “นี่คือดามา ลูกสาว ของอาดุลที่ช่วยชีวิตพวกเราไว้ไม่กี่วันนี้ยัยหนูช่วยเหลือฉันได้ ไม่น้อย”

รพีพงษ์ไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของดามาเมื่อครู่ หากแต่มอง หล่อนด้วยความขอบคุณ “ขอบใจนะ”
“คนที่คุณควรขอบคุณไม่ใช่หนูหรอกนะ แต่เป็นพี่ฝนสุดาต่าง หากคุณไม่รู้หรอก สองสามวันที่คุณสลบไป พี่ฝนสุดาได้นอนวัน ละสามชั่วโมงเอง เวลาที่เหลือเธอคอยเฝ้าคุณอยู่ ตลอด คอยดู สายน้ำเกลือให้ เปลี่ยนเสื้อผ้าเช็ดหน้า เช็ดตัวให้ คุณเจ็บจนส่ง เสียงร้องประหลาด พี่ฝนสุดาก็คอยลูบหน้าผากคุณ จนกระทั่ง คุณสงบลง ในตอนที่คุณพ่อพาพวกคุณกลับมา มือของพี่ฝนสุดา สวยมากเลยนะ ดูก็รู้ว่าเป็นมือของพวกคุณหนู แต่เธอกลับ ตรากตรำทำอะไรให้คุณมากมาย จนมือแตกยับไปไม่รู้กี่ครั้ง ต่อ ไปพี่ต้องตีกับพี่ฝนสุดาให้มากนะ” ดามาพูดกับรพีพงษ์

“แหม น้องดา พูดเรื่องนี้ทำไมกันฝนสุดามองดามาอย่าง

ดามาทําหน้าทะเล้นใส่ฝนสุดา พูดว่า”ก็หนูกลัวว่าเขาจะไม่รู้

ความดีของพี่นี่นา หนูรู้สึกว่าถ้าคนที่นอนราบบนเตียงเป็นคุณพ่อ

คุณแม่ยังทำไม่ได้ขนาดนี้เลยนะ

รพีพงษ์มองฝนสุดาอย่างสับสน คิดไม่ถึงว่า ในวันที่ตัวเอง สลบไสลไม่ได้สติ ฝนสุดาได้ทำอะไรมากมายเพื่อเขาถึงขนาดนี้ รพีพงษ์รู้ดีว่าฝนสุดาเป็นคุณหนูตระกูลก้องวณิชกุลที่ได้รับการ พะเน้าพะนอเอาใจ เขาจึงเกิดความรู้สึกประหลาดอยู่เบื้องลึก ยากที่จะเอื้อนเอ่ย

ฝนสุดาจงใจหลบหลีกสายตาของรพีพงษ์ มองไปทางคุณหมอ ที่ดามาแล้วพูดว่า “รีบให้คุณหมอตรวจเถอะนะ เมื่อกี้เขาเจ็บ จนลุกไม่ขึ้น ถ้าอาการหนัก ฉันจะหาทางพาเขาไปรักษากับหมอ ในเมืองหลวง”
ตามาพยักหน้า จากนั้นจึงให้คุณหมอตรวจอาการพิพงษ์

คุณหมอหยิบหูฟังออกมา กับเครื่องมือที่ใช้รักษา แล้ววางลง ข้างตัว เขานั่งอยู่ขอบเตียง จับชีพจร ให้รพีพงษ์เป็นอันดับแรก

เมื่อวินิจฉัยออกมาแล้ว คุณหมอยิ่งขมุ่นคิ้วแน่นขึ้น สบตาร พงษ์ด้วยแววตาประหลาดใจ ฝนสุดาที่ดีใจเพราะพีพงษ์ฟื้นขึ้น หลังจากที่เห็นสีหน้าของคุณหมอ ในใจจึงเกิด ความรู้สึกที่ไม่ สงบ

บรรยากาศในห้องอึมครึมขึ้นมาทันที นอกจากเสียงลม หายใจของคุณหมอ ไม่มีใครกล้าส่งเสียงอะไรอีก

ในที่สุด คุณหมอจึงวางเครื่องมือในมือลง จ้องมองรพีพงษ์ แล้วพูดขึ้น ผมเป็นหมอมานานหลายปี เป็นครั้งแรกที่เห็นคนเจ็บ หนักขนาดนี้ แต่ยังมีชีวิตรอด ถ้าผมเดาไม่ผิด หน้าอกของคุณคง โดนของหนักกระทุ้งเข้าอย่างแรง ถ้าเป็นคนปกติธรรมดา การ โจมตีที่แรงขนาดนี้ คงสลายไปถึงวิญญาณแล้วล่ะ”

“ผมได้ตรวจดูกระดูกคุณเมื่อครู่แล้ว กระดูกคุณแข็งกว่าคน ทั่วไปมาก ซึ่งอาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้คุณรอดชีวิตมาได้ก็ได้”

“เพียงแต่เครื่องในทั้งห้าของคุณได้รับการบาดเจ็บหนักก็ เท่านั้น ถึงขนาดไฟชีวิต ใกล้มอดเลยทีเดียว ต่อให้เป็นเครื่องมือ ที่ทันสมัยที่สุด เกรงว่าก็คงไม่น่าจะทำให้คุณหายดีเหมือนเดิมได้ ผมทำนายว่าคุณมีอายุอยู่ได้อีกแค่เดือนสองเดือนเท่านั้น

“สองเดือนที่เหลือนี้ทำในสิ่งที่ตัวเองชอบเถอะ ผมหมดหนทาง รักษาแล้ว”
คุณหมอพูดจบ จึงลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้

ฝนสุดาฟังคำพูดของหมอ น้ำตาหยดลงดิ่งๆ จากเบ้า เธอยืน ตรงหน้าหมออย่างร้อนรน พูดขึ้น คุณหมอคะ คุณหมอดูผิดหรือ เปล่าคะ เขาก็ยังดีๆ จะเหลือเวลาอีกแค่สองเดือนได้ไง ขอร้องล่ะ ค่ะ คุณหมอดูใหม่ได้ไหมคะ เขาจะตายง่ายๆแบบนี้ไม่ได้นะคะ”

คุณหมอส่ายหน้า พูดเขาบาดเจ็บถึงขนาดี้ ต่อให้ผมแก่จน ตาลาย ก็ดูไม่ผิดหรอก ไม่ว่าจะเป็นแพทย์แผนจีน หรือ แพทย์ แผนตะวันตก ต่อให้แพทย์ที่ล้ำเลิศที่สุดอย่างฮาทัวยังมีชีวิตอยู่ ถ้าได้มาเห็นบาดแผลเขา ก็คงสรุปแบบผมนี่แหละ”

ฝนสุดาน้ำตาไหลพรากทันที “เป็นไปไม่ได้! คุณหมอดูผิด แน่นอน”

“พี่ฝนสุดา คุณหมอคนนี้เก่งที่สุดในเมืองปากของเราแล้ว นะ มาตรฐานการตรวจของเขา เหลือล้ำกว่าพวกหมอตามโรง พยาบาลอีก เขาดูไม่ผิดหรอก พี่อย่าตีโพยตีพายไป”ดามา มองฝนสุดาอย่างเห็นใจ

คุณหมอเองก็ถอนหายใจออกมาอย่างอ่อนใจ จากนั้นจึงเดิน ออกจากห้องไป

รพีพงษ์ก็นึกไม่ถึงว่าหมอจะสรุปผลการตรวจของเขามาแบบนี้ ในเมื่อเหลือเวลาชีวิตอีกเพียงหนึ่งถึงสองเดือน สําหรับเขาแล้ว ถือว่าเป็นข่าวสายฟ้าฟาดข่าวหนึ่งเลยทีเดียว

แต่ว่าเขาไม่ได้ตื่นตระหนกแบบฝนสุดา ต่อให้ต้องเผชิญหน้า กับความตาย รพีพงษ์ก็ยังคงสงบนิ่ง
ตามาจ้องมองรพีพงษ์กับฝนสุดา แล้วเริ่มพูด”คือว่า หนูออก ไปก่อนนะคะ พี่ฝนสุดา อย่าตื่นตระหนกจนเกินไปนะคะ คุณหมอ อาจจะยังไม่ฟันธงก็ได้ เราอาจจะมีวิธีอื่นก็ได้

พูดจบ ดามาจึงเดินออกจากห้อง แล้วปิดประตู

ฝนสุดาน้ำตาไหลไม่หยุด เธอจ้องมองรพีพงษ์ครู่หนึ่ง เห็นร พงษ์นอนจ้องเพดานเหม่อลอย จากนั้นยืนขึ้น เช็ดน้ำตา เดินออก จากห้องไป

ผ่านไปไม่นานนัก ฝนสุดาเดินกลับเข้ามาจากข้างนอก ในมือ ถือ โทรศัพท์มาด้วย นั่งลงข้างรพีพงษ์

“ฉันรู้ว่าตอนนี้นายคิดถึงแคลร์ นายคงอยากจะโทรหาเธอ สินะ นายบอกเบอร์ฉันมา ฉันโทรให้”ฝนสุดากลืนก้อนแข็งลง คอ

ในหัวรพีพงษ์เกิดภาพในอดีตขึ้นมาเป็นฉากๆ เขาคิดไม่ถึงว่า แม้ว่าตัวเองจะพ้นเคราะห์รอดตายมาได้ แต่ก็เหลือเวลาเพียงแค่ สองเดือนเท่านั้น

เขาเห็นฝนสุดาถือ โทรศัพท์เดินมา ใจเขาอยากจะโทรหาอารี ยาจริงๆนั่นแหละ

แต่เขาเหลือเวลาเพียงสองเดือนเท่านั้น ตอนนี้เกรงว่าอารียา คงคิดว่าเขาตายไปแล้ว ถ้าเขาโทรศัพท์ไปตอนนี้ อารียาอาจจะ ดีใจ แต่สองเดือนหลังจากนี้ เธอคงจะต้องหัวใจล่ม สลายอย่าง หนัก
รพีพงษ์เป็นหนักขนาดนี้แล้ว เขาไม่อยากให้อารียาที่กำลังตั้ง ครรภ์ต้องได้รับความกระทบกระเทือนอะไรอีก จึงส่ายหน้า แล้ว พูดขึ้นไม่โทรดีกว่า ในเมื่อเรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว จะไปสร้าง ความหวังให้เธอทําไมกัน

“ตาบ้า นายจะยอมแพ้ง่ายๆแบบนี้หรือ! ฉันไม่ยอม! ก่อนที่ นายจะชอบฉัน นายตายไม่ได้! “จู่ๆฝนสุดาตะโกนขึ้น จนร พงษ์ตกใจ

รพีพงษ์ยิ้มขึ้น แล้วพูดขึ้น”ฉันเป็นขนาดนั้นด้วย เธอไม่จําเป็น ต้องมาคําชับให้ฉันไม่ยอมแพ้หรอก”

“หึ นายอย่ามาใช้คำพูดแบบนี้กับฉันหน่อยเลย จะบอกนาย ให้ ต่อให้นายเหลือชีวิตอีกแค่สองเดือน ฉันก็จะใช้เวลาสอง เดือนที่เหลือ ทำให้นายชอบฉันให้ได้”ฝนสุดาพูดพลางร้องไห้

รพีพงษ์ยิ้มส่ายหน้า ในเวลาแบบนี้ เขาไม่คิดจะถือสาหา นิยายอะไรกับฝนสุดาอีกแล้วล่ะ ชีวิตของเขา ฝนสุดาเป็นคน ช่วยเอาไว้ก่อนไป ก็ทำให้เธอสมปรารถนาหน่อยดีกว่า ถือว่า เป็นการตอบแทนน้ำใจฝนสุดา

“ตกลง ถ้าเธอทำให้ฉันชอบเธอได้ ฉันก็จะคิดดูกัดฟันทนยืด ชีวิตตัวเองออกไปอีกสองสามเดือนรพีพงษ์ยิ้มแล้วพูด

ฝนสุดาฮึดฮัดมองรพีพงษ์ พูดขึ้นอย่าดูแคลนเสน่ห์ของคุณ หนูอย่างฉันจนเกินไป ชาตินี้ทั้งชาติ มีเธอคนเดียว ต่อให้เธอ ตาย ฉันก็จะสลักชื่อเธอลงไปที่ก้นบึ้งของหัวใจ