บทที่608 นี่คือผลกรรมของคุณ

สมิทธิ์และศุทธาทั้งสองคนก็นิ่งอึ้งไปทันทีตรงจุดนั้น รอยยิ้มบน ใบหน้าก็หายไป

“หัว…… หัวหน้า คุณก็อย่ามาล้อผมเล่นเลย ผมทำอยู่ใต้การ บังคับบัญชาของคุณมาหลายปีขนาดนี้ คุณยังไม่รู้จักผมอีกเห รอ? ทำไมจู่ๆเจ้าถึงปลดตำแหน่งผมล่ะ?”สีหน้าของสมิทธิ์ดู กังวลอย่างเห็นได้ชัด

ฉันท์ทัตส่งเสียงเย็นชา แล้วพูดว่า “ก็เพราะว่ารู้จักนายไง ดัง นั้นถึงรู้ว่านายเป็นคนแบบไหน สมิทธิ์ นายควรไตร่ตรองถึง ความผิดพลาดของตัวเองดีๆ การแจ้งปลดตำแหน่งจะแจ้งไปใน ไม่ช้านี้ นายรีบดำเนินการส่งมอบตำแหน่งให้เสร็จสิ้น โดยเร็ว ที่สุด”

“หัวหน้า ฉันทำงานกับคุณมาหลายปีขนาดนี้ ไม่มีความดี ความชอบก็มีการทุ่มเทความจริงใจ ไม่ใช่ว่าคุณบอกว่าจะเลิก จ้างก็เลิกจ้างเลย ที่สำคัญก็ควรจะมีเหตุผลด้วย หรือเป็นเพราะ เรื่องของครอบครัวในธรรม สภาพของครอบครัวพวกเขาเป็น อย่างไรคุณก็รู้ไม่ใช่เหรอ ไม่เห็นจะต้องไปช่วยพวกเขาเลย” สมิทธิ์แทบจะระเบิดความโกรธออกมา

เขาที่เมื่อกี้ยังโอ้อวดภาคภูมิใจอยู่ตรงหน้าครอบครัวอาใส่ ธรรม แต่ปรากฏว่าในพริบตาเดียวฉันท์ทัตบอกเขาว่าเขาถูก ปลดตำแหน่งแล้ว ความหดหู่ใจแบบนี้ แทบจะเร็วเหมือนกับรถไฟเหาะ เป็นเรื่องที่ไม่สามารถยอมรับได้เป็นธรรมดา

ในเวลานี้ครอบครัวของอาใฝ่ธรรมทั้งสามก็ตกอยู่ในความ งุนงง เดิมทีพวกเขาคิดว่าไม่ว่ายังไงฉันท์ทัตก็ต้องช่วยสมิทธิ์ แต่ สิ่งที่ทำให้พวกเขาไม่คาดคิดคือ สมิทธิ์ถูกปลดตำแหน่ง

และสิ่งที่ทำให้พวกเขาตกใจมากที่สุดก็คือ ฉันท์ทัตต้องการ ให้อาใฝ่ธรรมดำรงตำแหน่งผู้อำนวยการคนใหม่ของสำนักงาน จัดการมัคคุเทศก์ นี่สำหรับครอบครัวอาใฝ่ธรรมแล้ว เป็นเรื่องที่ ไม่กล้าแม้แต่จะคิด

ในไม่ช้า พวกเขาก็เดาได้ว่า เรื่องนี้จะต้องเป็นเพราะรพีพงษ์ แน่ๆถึงกลายเป็นเช่นนี้ ไม่อย่างนั้นสถานะครอบครัวของพวกเขา อยู่บนเกาะพระจันทร์ จะไม่มีทางได้รับการปฏิบัติเช่นนี้

ทั้งสามคนในครอบครัวมองไปที่รพีพงษ์อย่างซาบซึ้งและอา ใฝ่คุณธรรมก็เกิดความรู้ผิดในใจ ตอนนั้นเขายังระแวงอยู่เลย ว่ารพีพงษ์ไม่มีทางช่วยพวกเขาจัดการเรื่องนี้ได้สำเร็จ ยังจะ ร้องขอความเมตตากับศุทธา ตอนนี้ถึงได้รู้ว่าความคิดของตัว เองโง่แค่ไหน

ฉันท์ทัตมองไปที่สมิทธิ์อย่างเย็นชา แล้วพูดว่า “เรื่องนี้ไม่ข้อ ต่อรอง นายอย่าเสียเวลาอยู่ที่นี่เลย รีบเก็บข้าวของของนาย แล้วไสหัวออกไปซะ”

สมิทธิ์เต็มไปด้วยความกังวล เขาจึงมองไปทางรพีพงษ์ เพราะ รพีพงษ์ก็เดินออกมาจากในห้องสำนักงานด้วย ดังนั้นสมิทธิ์จึง เดาได้ว่าเรื่องนี้ต้องเป็นเพราะรพีพงษ์ถึงได้กลายเป็นแบบนี้
“นายใช้วิธีอะไรกันแน่ ทำไมเขาถึงได้ปลดฉันออกจาก ตำแหน่ง ไอ้เหี้ย แกมีสิทธิ์อะไรทำแบบนี้ แกรู้ไหมว่าฉันไม่มีงาน นี้แล้ว ครอบครัวของฉันอยากไม่จะกินอยู่แล้ว!”สมิทธิ์ตะโกน ใส่รพีพงษ์

รพีพงษ์เบะปากใส่เขา แล้วพูดว่า “ดังนั้นคุณใช้อำนาจใน ทางที่ผิด ทำให้ครอบครัวของอาใฝ่ธรรมอดอยากไม่มีจะกิน นี่ก็ คือตามที่ควรเหรอ? นี่คือผลกรรมของคุณ คุณจะโทษใครไม่ได้”

ใบหน้าของสมิทธิ์ซีดเซียวด้วยความหดหู และศุทธาที่อยู่ข้าง หลังเขาก็ยิ่งไม่เชื่อ แล้วพูดว่า “ลุงทัต เขาเป็นแค่นักท่องเที่ยว ชาวต่างจังหวัด ทำไมลุงต้องช่วยเขาด้วยล่ะ? หรือว่ามิตรภาพ หลายปีมานี้ระหว่างพ่อผมและลุงยังสู้คนต่างจังหวัดอย่างเขาไม่ ได้เหรอ?”

รพีพงษ์หัวเราะขึ้นมา และพูดกับศุทธาว่า “ฉันและลุงทัตของ นายไม่ได้มีมิตรภาพอะไรกันจริงๆ พ่อของนายถูกปลดตำแหน่ง คือฉันใช้เงินซื้อมาเอง

ดวงตาของสุทธาเบิกกว้างทันที และรีบพูดกับฉันท์ทัตว่า: “ลุง ทัต เขาให้เงินลุงเท่าไหร่? ครอบครัวเราก็สามารถให้เงินลุงได้ ขอร้องลุงล่ะอย่าได้ช่วยคนต่างจังหวัดเลยนะ!

รพีพงษ์มองไปที่ศุทธา แล้วพูดว่า “ฉันให้เขาสามสิบล้าน นายมีปัญญาเอาออกมาได้มั้ย?”

ทันใดนั้นร่างกายของศุทธาก็แข็งทื่อ สมิทธิ์ก็ถอนหายใจ สามสิบล้าน ตัวเลขนี้สำหรับเขาแล้ว เป็นตัวเลขมหาศาล
ครอบครัวของอาใฝ่ธรรมทั้งสามคนก็ตกใจกับจำนวนที่ร พงษ์พูดออกมา ยังไงพวกเขาก็คิดไม่ถึง รพีพงษ์เพื่อช่วยพวกเขา จัดการเรื่องนี้ จะใช้เงินไปสามสิบล้าน

“รพีพงษ์ ไม่สามารถทำได้ พวกเรากับนายไม่ได้เป็นญาติกัน นายไม่จำเป็นต้องใช้เงินมากมายแบบนี้เพื่อเรา สามสิบล้าน มากเกินไปจริงๆ ตำแหน่งผู้อำนวยการนี้ ฉันไม่สามารถรับมันไว้ ได้”อาใฝ่ธรรมพูดกับรพีพงษ์ด้วยน้ำเสียงสั่น

รพีพงษ์ยิ้มให้อาใฝ่ธรรม แล้วเอ่ยปากว่า: “ครอบครัวของคุณ ต้อนรับผมและภรรยาของผมอย่างอบอุ่น ณัทยังพาเราไปเที่ยว เล่นสถานที่สนุกมากมาย ที่สำคัญเรื่องนี้ก็เป็นความรับผิดชอบ ของผม ผมทำแบบนี้ก็สมควรแล้ว สามสิบล้านเท่านั้นเอง มันคุ้ม ค่ากับการต้อนรับที่พวกคุณมอบให้ผมและภรรยาของผม

ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ตกตะลึง แม้แต่ฉันท์ทัตก็ยังอิจฉา

เพียงเพราะครอบครัวของอาใฝ่ธรรมทั้งสามคนต้อนรับร พงษ์อย่างอบอุ่น รพีพงษ์ก็เต็มใจที่จะเอาสามสิบล้านมาช่วย จัดการเรื่องให้พวกเขา นี่คงจะเป็นความใจกว้างของคนรวย อย่างแท้จริง

ท้ายที่สุดแล้วสามสิบล้านสำหรับรพีพงษ์แล้ว ก็เป็นเพียงแค่ เงินซื้อเสื้อไม่กี่ชุด

สมิทธิ์และศุทธาทั้งสองคนต่างก็สิ้นหวัง ในใจของพวกเขาก็รู้ ดีว่า ความสัมพันธ์ของมนุษย์นั้นขึ้นอยู่กับผลประโยชน์ ไม่ว่า ความสัมพันธ์จะดีแค่ไหน ก็สู้ที่เขาให้มากกว่าไม่ไหว
รพีพงษ์จ้องไปที่ฉันท์ทัต แล้วเอ่ยถามว่า “สมิทธิ์คนนี้ละเลย การปฏิบัติต่อหน้าที่ของตัวเองในระหว่างดำรงตำแหน่ง ใช้ อำนาจส่วนตัวในทางที่ผิด เกรงว่าเพียงแค่ปลดตำแหน่งคงยัง ไม่พอ น่าจะยังมีบทลงโทษใช่มั้ย?

ในตอนนี้ฉันท์ทัตมองไปที่รพีพงษ์ราวกับว่ากำลังมองไปที่รูป มนุษย์แท่งทองคำ ท่าทีก็เป็นมิตรอย่างยิ่ง หลังจากได้ยินคำถาม ของรพีพงษ์ ก็ยิ้มทันทีและพูด “แน่นอนว่าต้องมีบทลงโทษเป็น ธรรมดาอยู่แล้ว พวกเขาทำผิดขนาดนี้ ฉันไม่ได้ขับไล่พวกเขา ออกจากเกาะพระจันทร์ทันทีก็ไม่เลวแล้ว ฉันจะลงโทษพวกเขาไม่ ให้ทำกิจกรรมทางการค้าใดๆบนเกาะพระจันทร์ รับงานส่วนตัวก็ ไม่ได้ ถ้าหากจับได้ ค่าปรับหนึ่งล้าน เป็นอย่างไร?”

รพีพงษ์พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ ไม่มีความเห็นเกี่ยวกับ การลงโทษ

เมื่อสมิทธิ์ได้ยินสิ่งที่พูดของศุทธา ก็เอ่ยปากพูดอย่างรวดเร็ว ว่า “หัวหน้า ขอร้องคุณล่ะ อย่าทำแบบนี้เลย แบบนี้คนใน ครอบครัวของเราก็อยู่บนเกาะต่อไปอีกไม่ได้แล้ว”

“ทำไม นายทำแบบนี้กับคนอื่นได้ คนอื่นทำแบบนี้กับนายก็ไม่ ได้เหรอ? นายนี่มันหน้าด้านจริงๆ รีบไสหัวออกไปซะ ไม่อย่างนั้น ฉันจะหาคนจับมานายเดี๋ยวนี้เลย! “ฉันท์ทัตพูดอย่างไม่เกรงใจ สมิทธิ์ไม่โกรธในทันที และไม่กล้าขอความเมตตากับฉันท์ทัต อีกต่อไป

รพีพงษ์เหลือบมองไปที่ครอบครัวทั้งสามคนของอาใฝ่ธรรมแล้วพูดว่า: “พวกเรากลับกันเถอะ”

ทั้งสามพยักหน้าอย่างรวดเร็ว และตอนนี้รพีพงษ์อยู่ในใจของ พวกเขา ก็คือผู้มีพระคุณ ไม่ว่ารพีพงษ์พูดอะไร พวกเขาก็เห็น ด้วย

หลายคนเดินออกไปด้านนอกอาคารสำนักงานพร้อมกัน ฉันท์

ทัตยังตั้งใจตามออกไปส่งด้วย

สมิทธิ์และศุทธาทั้งสองคนยังยืนอยู่ที่เดิม ต่างก็ไม่รู้จะทำ อย่างไร เพียงในเวลาครึ่งชั่วโมงสั้นๆ พวกเขาก็ตกจากสวรรค์ กระแทกลงไปในเหว รู้สึกอย่างไร แค่คิดก็รู้แล้ว

“พ่อ ครอบครัวเรา ก็จบเห่แบบนี้เลยเหรอ?”ศุทธาเอ่ยปาก กาม

สมิทธิ์ยกมือขึ้นทันที แล้วตบลงไปที่หน้าสุทธาอย่างรุนแรง หนึ่งครั้ง แล้วด่าว่า: “แม่งก็เป็นเพราะไอ้เหี้ยอย่างแก แกไม่มี อะไรทำไปรังแกคนอื่นทำไม ตอนนี้เป็นไง ครอบครัวเราถูกแก ทำร้าย จากวันนี้เป็นต้นไป ฉันและแม่ของแก ต้องอดอยากไม่มี จะกินไปกับแก!”