บทที่601 หลงใหล

“มะ….มหาเศรษฐีหมื่นล้านเหรอ?” เมื่อกุลดิลกได้ยินคำพูดของ พิธีกร รู้สึกเหมือนหูของตัวเองอื้อ หัวสมองของเขาก็มึนงงขึ้นมา

เขาหันไปมองรพีพงษ์ ใบหน้าซีดเซียวราวกับกระดาษ ในชีวิต นี้ของเขา ทํางานหนักแทบเป็นแทบตาย และใช้ความพยายาม นับไม่ถ้วน เดิมพันด้วยโชคที่ไม่มีที่สิ้นสุด ถึงได้มีกรรมสิทธิ์ มรดกห้าร้อยล้าน

และนี่ เป็นความภาคภูมิใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขาเ ขาเสมอมา เขา รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่ประสบความสำเร็จ และเป็นผู้นำของรุ่น น้องที่อายุน้อย

แต่ตอนนี้พิธีกรกลับบอกเขาว่า ในการ์ดใบนี้ของรพีพงษ์ อย่างน้อยมีหมื่นล้าน ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาต้องพยายามดิ้นรนเป็น ยี่สิบเท่า ถึงจะสามารถดิ้นรนจำนวนนี้ออกมาได้

“คุณ…..คุณพูดผิดหรือเปล่า? ในการ์ดใบนี้ของเขาจะมีเงิน มากมายขนาดนี้ได้อย่างไร?”กุลดิลกพึมพำโดยไม่รู้ตัว

รพีพงษ์ยิ้มให้กุลดิลกเล็กน้อย แล้วพูดว่า: “เขาพูดผิดจริงๆ”

ดวงตาของกุลดิลกก็เปล่งประกายขึ้นมาทันที โดยคิดว่าใน ที่สุดท้ายรพีพงษ์ก็ไม่สามารถเสแสร้งต่อไปได้ เขาจะมีเงินหมื่น ล้านในการ์ดใบนี้ได้อย่างไร

ในเวลานี้รพีพงษ์กล่าวต่อไปว่า “ความจริงแล้วการ์ดใบนี้ของฉันมีหนึ่งแสนล้าน

กุลดิลกราวกับถูกฟ้าผ่าทันใด และทั้งร่างกายที่แข็งที่อ

เขามองไปที่รพีพงษ์ด้วยความไม่เชื่อ ในตอนนี้เขาไม่แน่ใจว่า รพีพงษ์เพื่อเอาชนะเขาแล้วถึงได้พูดแบบนี้ หรือว่า ในการ์ดใบนี้ ของเขามีหนึ่งแสนล้านจริงๆ

เมื่อรพีพงษ์เห็นท่าทางการแสดงออกของกุลดิลก ดูพอใจมาก หลังจากยิ้มแล้ว ก็พูดกับพิธีกรว่า “ส่งเสื้อผ้าพวกนี้ไปที่ชั้นบน สุดด้วย”

พิธีกรก็ตอบรับทันที ท่าทางที่มีต่อรพีพงษ์ราวกับพ่อของตัว เอง การแสดงเครื่องแต่งกายทุกครั้ง เขาจะได้รับค่านายหน้า จากเสื้อผ้าที่ขายออกไปได้ และในครั้งนี้ค่านายหน้าจากเสื้อผ้าที่ ขายออกไปได้เหล่านี้ เพียงพอที่จะทำให้เขาไร้กังวลเรื่องอาหาร การกินอยู่ไปตลอดชีวิต

หลังจากพูดเสร็จ รพีพงษ์จึงเดินไปหาอารียา

เนื่องจากผู้ชมเหล่านี้ที่อยู่ในเหตุการณ์อยู่ห่างไกล ดังนั้นจึง ไม่รู้ว่าเมื่อกี้นี้เกิดอะไรขึ้น เห็นเพียงแต่ใบหน้าของกุลดิลก เปลี่ยนจากความมีชัยไปเป็นหน้าเขียว และซีดเซียว

พิธีกรหลังจากที่รพีพงษ์หันหลังกลับไป ก็ยากที่จะอดกลั้น ความตื่นเต้นของตัวเองไว้ ในขณะเดียวกันเพื่อให้การแสดง เครื่องแต่งกายในครั้งนี้ของพวกเขามีชื่อเสียง เขาหยิบ ไมโครโฟนขึ้นมาทันที แล้วพูดว่า “ทุกท่านๆ เมื่อสักครู่นี้เอง คุณผู้ชายท่านนี้ จากราคายี่สิบสามล้านห้าแสน ซื้อเสื้อผ้าสิบเก้าชุดของพวกเรา นี่คือลูกค้าที่ซื้อเสื้อผ้าของพวกเราที่นี่มากที่สุด ในประวัติศาสตร์

“เพื่อเป็นการแสดงความขอบคุณต่อลูกค้าท่านนี้ จากนี้ไป ลูกค้าท่านนี้จะกลายเป็นสมาชิกกิตติมศักดิ์ที่นี่ของพวกเราไป ตลอดชีวิต ถ้าจากนี้ไปมาซื้อเสื้อผ้าที่นี่อีก จะลดราคาให้สิบ

เปอร์เซ็นต์!”

ทันทีที่เสียงของพิธีกรลดลง ผู้ชมทั้งหมดก็แตกตื่นทันที และ ทุกคนก็ตกใจกับราคาที่พิธีกรพูดออกมา

“โอ้แม่เจ้า ยี่สิบล้านกว่า ซื้อเสื้อผ้าแค่ไม่กี่ชุด จริงๆเลย โคตร มีเงินเลยจริงๆ!”

“แม่งเอ๊ย เมื่อก่อนฉันยังคิดว่าฉันอยู่รอบข้างพวกเราถือเป็น

คนรวยคนหนึ่ง จนกระทั่งฉันมาถึงเรือสำราญนี้ ฉันถึงได้รู้ว่า ฉัน

แม่งก็เป็นแค่คนยากจนคนหนึ่ง

“เสื้อผ้าสิบเก้าชุด แพงกว่าข้าวของทั้งหมดในบ้านฉันสักอีก น้ำตาแทบไหล ต่อให้ฉันจะพยายามดิ้นรนเป็นร้อยชั่วโคตร คงจะหาเงินมากมายขนาดนี้มาไม่ได้”

อารียาก็คาดไม่ถึงว่ารพีพงษ์ซื้อเสื้อผ้าที่เดียวมากมายขนาดนี้ ยี่สิบกว่าล้าน จะใช้ก็ใช้จ่ายออกไปเลย ราคานี้ เป็นมูลค่าตลาด ของบริษัทของตระกูลฉัตรมงคล ในเมื่อก่อนนี้

เมื่อเห็นว่ารพีพงษ์เดินมาอยู่ตรงหน้าตัวเอง อารียาเหลือบมองไปที่รพีพงษ์อย่างตำหนิทันที แล้วพูดว่า “นายชื่อมากมายขนาด นี้ทำไม ฉันใส่ไม่หมด

“หนึ่งวัน ใส่หนึ่งชุด ที่ใส่แล้วก็โยนทิ้ง ก็ใส่หมดแล้ว”รพีพงษ์ กล่าวด้วยรอยยิ้ม

อารียาจ้องมองไปที่รพีพงษ์ทันที แล้วพูดว่า “ฟุ่มเฟือยมาก ฟุ่มเฟือยมากเลยจริงๆ”

รพีพงษ์แลบลิ้นใส่อารียา แล้วพูดว่า “แค่ล้อเล่นเอง เมื่อฉัน เห็นว่าเธอชอบเสื้อผ้าเหล่านี้มาก ดังนั้นก็เลยซื้อมันมาทั้งหมด อารียากลอกตาไปมา เห็นได้ชัดว่าไม่อยากสนใจรพีพงษ์แล้ว

“พวกเราขึ้นไปกันเถอะ เสื้อผ้าก็ซื้อเสร็จแล้ว ถ้าครั้งนี้ฉันทำ เสื้อผ้าเธอขาดอีก เธอห้ามโกรธแล้วนะ”รพีพงษ์กล่าวด้วยรอย

ยิ้ม

อารียามองไปที่รพีพงษ์อย่างทำอะไรไม่ถูก ลุกขึ้นจากโซฟา ควงแขนของรพีพงษ์อย่างธรรมดา แล้วเดินตามเขาไปที่ลิฟต์

ทุกคนมองทั้งสองคนด้วยความอิจฉา หลายคนมองไปที่ร พงษ์ ราวกับว่ามองATMเครื่องหนึ่งที่เคลื่อนที่ได้

มีเพียงกุลดิลกที่ยืนอยู่ที่นั่นคนเดียวอย่างมึนงง เสียงของร พงษ์สะท้อนอยู่ในหัวของเขาไม่หยุด

ชั้นบนสุด ในห้องนอน

อารียาลองเสื้อผ้าที่รพีพงษ์ซื้อให้อย่างมีความสุข ตอนนี้เธอไม่สนใจว่ารพีพงษ์ยังอยู่ในห้องเลยแม้แต่น้อย ก็สามารถ เปลี่ยนเสื้อผ้าได้

รพีพงษ์มองไปที่อารียาที่เปลี่ยนเสื้อผ้าไม่หยุด ก็ นกระหาย

เป็นเวลานาน อารียาเปลี่ยนใส่เสื้อผ้าชุดสุดท้าย จากนั้นเดิน ไปตรงหน้ารพีพงษ์ จ้องมองด้วยดวงตากลมโตสองข้าง และเอ่ย ปากถามว่า: “รพีพงษ์ ตกลงว่านายมีเงินเท่าไหร่กันแน่?

รพีพงษ์ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง และกล่าวว่า “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน

ไม่สามารถนับได้

อารียาถามอีกครั้ง: “งั้นในการ์ดใบนั้นของนายมีอยู่เท่า ไหร่?”

“เดิมที่มันมีอยู่หนึ่งแสนล้าน แต่ว่าวันนี้ใช้จ่ายไปเล็กน้อย

เหลือเพียงเก้าหมื่นกว่าล้าน”รพีพงษ์พูดเสร็จ ก็หยิบการ์ด

ธนาคารออกมา ยื่นให้กับอารียา

“ภรรยา จากนี้ไปเธอก็ดูแลเงินไป แบบนี้ฉันก็ไม่สามารถ ฟุ่มเฟือยได้แล้ว”

อารียาหน้าบูดบึงอย่างทะนงตัวทันที และคืนการ์ด ให้รพีพงษ์ แล้วพูดว่า “ฉันไม่เอาด้วยหรอก เงินทองมันทำให้ฉันหลงใหล ฉันไม่ต้องการแบกรับน้ำหนักของตัวเลขเหล่านี้

รพีพงษ์รู้สึกขบขันกับคำตอบของอารียา โดยคิดว่าใครถือไว้ ก็เหมือนกันอยู่ดี ถึงยังไงตลอดชีวิตนี้เขา ก็มีอารียาเป็นภรรยา เพียงคนเดียว
เกาะพระจันทร์

ในคลับเฮาส์บ่อน้ำพุร้อนสุดหรู

บนตัวสวมชุดกิโมโน เกล้าผมขึ้น ขาเรียวยาวที่สวยงามทั้ง สองข้างที่กำลังแช่อยู่ในบ่อน้ำร้อนของฝนสุดากำลังจ้องมองที่ เท้าของตัวเองในบ่อน้ำพุร้อนอย่างเบื่อหน่าย นึกถึงตอนที่อยู่ที่ เทือกเขากิสนา ภาพตอนที่รพีพงษ์จักจี้เท้าของเธอ

ผ่านไปเป็นเวลานาน ฝนสุดาก็หัวเราะอย่างมีเลศนัยออกมา ใบหน้าเต็มไปด้วยความอ่อนหวาน หญิงสาวที่นั่งข้างๆฝนสุดาเห็นว่าจู่ๆฝนสุดาก็หัวเราะขึ้นมา จึง

พูดว่า: “คุณหนู คุณหลงผู้ชายอีกแล้ว”

“เธอไม่ต้องยุ่ง ฉันชอบฝนสุดาเงยหน้าขึ้นอย่างเย่อหยิ่ง

หญิงสาวส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ และพูดว่า: “คุณหนู ผู้ชาย คนนั้นที่ชื่อรพีพงษ์ ดีมากขนาดนั้นเลยเหรอ ถึงทำให้คุณหนู คิดถึงทั้งวันทั้งคืน”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฝนสุดาทำอะไรไม่ถูก ตั้งแต่ที่เทือกเขาสนา ในใจของฝนสุดา ก็มีเงาของรพีพงษ์ปรากฏตัวขึ้นเสมอ ไม่ สามารถควบคุมมันได้ ตามที่แม่ของเธอบอกมา เธอคงจะหลงรัก รพีพงษ์เข้าแล้ว

“เรือสำราญของพวกเขายังต้องใช้เวลานานแค่ไหนถึงจะมา ถึงที่เกาะพระจันทร์? ตามข่าวที่เราได้รับ ตอนนี้พวกเขาน่าจะอยู่บนเรือสําราญแล้ว”ฝนสุดาถาม

“ยังมีเวลาอีกสองวัน แต่ว่าคุณหนู ครั้ง รพีพงษ์มาพร้อมกับ ภรรยาของเขา คุณหนู ทำไมคุณถึงหลงใหลผู้ชายที่มีภรรยาอยู่ แล้วล่ะ?”หญิงสาวมองไปที่ฝนสุดาด้วยใบหน้างงงวย

ฝนสุดาไม่สนใจ แล้วพูดว่า “มีภรรยาแล้วยังไง นี่ก็ไม่ สามารถห้ามให้ฉันชอบเขาได้ คนก็ไม่ใช่ว่าจะเปลี่ยนแปลงไม่ได้ แต่งงานแล้ว ก็หย่ากันได้ เพียงแค่ฉันริเริ่ม ก็มีโอกาสทำให้เขา ชอบฉันได้”

“คุณหนู ดูเหมือนว่าศีลธรรมของทางโลก ยังไม่สามารถยับยั้ง คุณได้”หญิงสาวกล่าวด้วยทอดถอนใจ

ฝนสุดายิ้มแฮะๆ และพูดว่า “นั่นคือเธอยังเจอกับคนที่ชอบ

จริงๆ เมื่อเธอมีคนแบบนี้อยู่ในใจ เธอก็จะเข้าใจว่ากฎศีลธรรม

ทางใดก็ไม่สําคัญแล้ว”

“ถึงตอนนั้น สิ่งที่เธอคิด ก็คือการที่ได้อยู่กับเขา