บทที่545 จะสอนให้ว่าควรพูดจายังไง

รพีพงษ์จ้องไปที่ขนมปัง แล้วถามอย่างเยือกเย็นว่า “คุณหนูของ แกให้แกมาหรอ?”

ขนมปังรู้สึกไม่ดี ที่พาคนมาหารพีพงษ์ในวันนี้ ก็เป็นเพราะเธอ โมโห แล้วยังหาโอกาสที่จะรังแกคนได้ตามใจชอบแบบนี้ได้ยาก แน่นอนว่าเธอไม่อยากปล่อยมันไป

หลังจากที่รู้ว่ารพีพงษ์เช่าห้องอยู่ร่วมกับคนอื่นแล้วนั้น เธอยิ่ง ไม่เห็นรพีพงษ์อยู่ในสายตา ใช้อำนาจของตระกูลพงศ์ธนธดา สั่ง สอนรพีพงษ์อย่างรุนแรงสักตั้ง

เธอยังไม่รู้เรื่องที่รพีพงษ์บริจาคเงินให้มหาวิทยาลัยฟูตัน

จํานวนพันล้าน

“แกไม่ต้องมาสนใจว่าใช่คุณหนูของฉันมาหรือไม่ คุณนาย ใหญ่สั่งให้ฉันจัดการเรื่องนี้ แกคิดว่าถ้าแกมีปัญหากับคุณหนู ตระกูลพงศ์ธนธิดาของฉันแล้ว จะจบง่ายๆงั้นหรอ?” ขนมปัง กล่าวอย่างเกรี้ยวกราด

“หรอ? งั้นแกจะตัดการกับเรื่องนี้ยังไงล่ะ?” รพีพงษ์ถาม

ขนมปังได้ยินคำพูดนี้ของรพีพงษ์ ก็นึกอะไรออก แล้วกล่าว “คุณนายใหญ่ของฉันไม่อยากเห็นแกในเมืองเซี่ยงไฮ้นอีก เมื่อ ก่อนที่แกทำให้คุณหนูไม่พอใจ ความจริงต้องตาย ตอนนี้ฉันใจ กว้าง ไม่ต้องการชีวิตของแก แต่แกต้องคำนับ ให้ฉันสิบครั้ง แล้วพูดขอบคุณครับเจลิบครั้ง จากนั้นก็ไสหัวไปจากเมืองเซี่ยงไฮ้ซะ แล้วฉันจะไม่เอาเรื่องแกอีก”

รพีพงษ์ได้ยินคําพูดของขนมปัง ก็ปืนปากในทันที ไม่คาดคิด ว่าสาวใช้ข้างกายอารียาจะร้ายกาจได้ขนาดนี้ แล้วมองออก อย่างชัดเจนว่านี่เป็นสิ่งที่เธออยากทำเองทั้งนั้นจึงได้พูดออกมา

นิษฐาที่อยู่ในคอนโดเห็นเหตุการณ์ด้านนอก ก็มีความสุขที่ได้ เห็นเหตุการณ์ในครั้งนี้ เธอกำลังโมโหอยู่พอดี อยากเห็นรพีพงษ์ พ่ายแพ้

สิ่งสำคัญที่สุดคือ คนที่มาหาเรื่องรพีพงษ์ เป็นคนของตระกูล พงศ์ธนธิดาพอดี นิษฐามองว่า แม้รพีพงษ์มีเงินร้อยล้าน และไม่มี ทางเป็นศัตรูของตระกูลพงศ์ธนธดาได้แน่นอน วันนี้เขาต้องถูก ดนของตระกูลพงศ์ธนธิดาที่มาสั่งสอนอย่างเจ็บแสบแน่นอน

เธอนั่งรอดูสิ่งที่จะเกิดขึ้นอยู่บนโซฟา กำลังรอให้รพีพงษ์ คุกเข่าอ้อนวอนขอคนเหล่านี้ของตนะกูลพงศ์ธนธดา เธอถึงขึ้น หยิบมือถือขึ้นมา เปิดวิดีโอ อยากจะอัดคลิปตอนที่รพีพงษ์ คุกเข่าไว้ ถึงเวลานั้นไม่แน่เธออาจสามารถเอาคลิปนี้ไว้ แบล็คเมล์รพีพงษ์ก็ได้

“เร็วๆ ฉันไม่ได้มีเวลามากนักนะ ถ้าแกคุกเข้าไม่ได้ หลังฉันสามารถช่วยแกได้” ขนมปังเห็นรพีพงษ์ไม่มีปฏิกิริยา ใดๆ จึงพูดอย่างรําคาญออกไป

“งั้นแกก็ให้พวกมันลองดู” รพีพงษ์กล่าว

ขนมปังไม่คิดว่ารพีพงษ์จะกล้าขนาดนี้ ไม่ฟังคำพูดของเธอ ยิ่งโมโหมากเข้าไปอีก

เธอกัดฟันมองไปที่รพีพงษ์ แล้วกล่าว “แกรนหาเรื่องเองนะ แล้วอย่ามาเสียใจทีหลังล่ะ!

พูดจบ ขนมปังถอยหลังไปสองก้าว แล้วตะโกนไปที่ชายเหล่า

นั้น “จัดการมันซะ จากนั้นให้มันมาคุกเข่าคำนับต่อหน้าฉัน

ชายเหล่านั้นไม่ลังเล หลังจากได้รับคำสั่งแล้ว ก็ก้าวไปข้าง หน้า จะลงมือต่อรพีพงษ์

นิษฐาเห็นดังนั้น ก็รีบตะโกนไปที่รพีพงษ์ “รพีพงษ์ จนตอนนี้ แล้ว แกยังไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีอีกหรอ แกคิดว่าคนของตระกูล พงศ์ธนธดาสามารถยั่วโมโหได้ง่ายๆหรอ ฉันอยากให้แกฟังเค้า พูดนะ ถึงเวลานั้นมันจะไม่ใช่แค่เสียใจอย่างเดียวแล้วล่ะสิ”

แน่นอนว่ารพีพงษ์ไม่มีทางฟังคำพูดของนิษฐา เขาจ้องไปที่ ผู้ชายเหล่านั้น เห็นมีคนเริ่มปล่อยหมัดมาที่เขาแล้ว ก็ยกขาขึ้น แล้วถีบไปที่คนนั้น

ถึงแม้คนนี้จะเป็นอันธพาลที่ตระกูลพงศ์ธนธิดาฝึกฝนมา แต่ สำหรับรพีพงษ์แล้ว ก็แค่ลูกแมวเท่านั้น จัดการง่ายดาย

ขนมปังเห็นรพีพงษ์กล้าต่อกลอนกับอันธพาลของตระกูลพงศ์ ธนธดา ก็ยิ้มดูแคลนออกมา คิดในใจว่าเดี๋ยวอีกสักพักไอ้นี่ก็จะ ได้ลิ้มลองความเก่งกาจของตระกูลพงศ์ธนธิดาแล้ว

แต่ทว่า หลังจากที่เห็นรพีพงษ์ถีบอันธพาลคนหนึ่งของตระกูล พงศ์ธนธดาไปติดกับกำแพงแล้วนั้น ขนมปังก็งงงวยขึ้นทันที
ท่วงท่าการต่อสู้ของรพีพงษ์เปรียบเสมือนสายน้ำไหลตาม ธรรมชาติ ความเร็วในการออกท่วงท่า พลังที่มหาศาล ท่วงท่าที ชำนาญ ใช้ท่วงทําติดต่อกันจัดการชายเหล่านั้น เมื่อปล่อยหมัด ออกมา ชายเหล่านั้นก็ล้มลงไปนอนอยู่บนพื้นแล้ว

นิษฐามองรพีพงษ์อย่างอ้างปากค้าง เธอรู้ว่ารพีพงษ์ชกต่อย เป็น แต่เธอไม่คาดคิดว่ารพีพงษ์จะกล้าต่อยคนของตระกูลพงศ์ ธนธดาได้ ความขัดแย้งในครั้งนี้ระหว่างรพีพงษ์และตระกูลพงศ์ ธนธดา เกรงว่าจะจบลงแล้วจริงๆ

“แก…..แกกล้าลงมือกับคนของตระกูลพงศ์ธนธดา แกไม่ อยากมีชีวิตอีกแล้วใช่ไหม? แกรีบคุกเข่าขอโทษฉันเดี๋ยวนี้นะ มิ เช่นนั้นฉันคนของตระกูลพงศ์ธนธิดาจะไม่มีทางปล่อยแกไว้แน่!” ขนมปังรีบมองไปที่รพีพงษ์อย่างซีเรียส

“ทำไม อนุญาตให้แค่คนของตระกูลพงศ์ธนธดาลงมือกับฉัน แต่ไม่อนุญาตให้ลงมือกับคนของตระกูลพงศ์ธนธดา พวกแก เอาแต่ใจตัวเองไปเปล่า!” รพีพงษ์กล่าวอย่างเยือกเย็น

“ตระกูลพงศ์ธนธิดาของฉันมีอำนาจและความสามารถใน เมืองเซี่ยงไฮ้ ลงมือกับแกแล้วไง แกก็เป็นแค่ไอ้ขอทานใน สายตาของฉัน แกมีสิทธิ์อะไรต่อกลอน!” ขนมปังตะคอกรพีพงษ์

รพีพงษ์ได้ยินคำพูดนี้ของเธอ ก็หลับตาลง แล้วเดินไปข้างหน้า จากนั้นก็ยกมือขึ้นแล้วตบไปที่ขนมปังหนึ่งฉาด

แกมันก็แค่สาวใช้คนหนึ่งของตระกูลพงศ์ธนธดา มีสิทธิ์อะไร มาพูดแบบนี้กับฉัน?” ความจริงรพีพงษ์ยังให้เกียรติที่เธอเป็นสาวใช้ของอารียา สั่งสอนนิดหน่อยก็พอแล้ว แต่นิสัยทั้งหมดที่ ขนมปังแสดงออกมา ทำให้รพีพงษ์รู้สึกต่อต้าน เขาไม่รู้ว่าคน แบบนี้อยู่ข้างๆอารียาแล้ว จะสร้างปัญหาให้อารียาหรือไม่ ดัง นั้นจึงสั่งสอนเธอสักหน่อย ให้เธอรู้ถึงปัญหาของตัวเอง

ขนมปังจบหน้าตัวเอง เมื่อกี้ที่รพีพงษ์ตบไปยังไม่ถือว่าแรง

มาก แต่ก็มากพอที่จะทำให้หน้าของขนมปังบวมขึ้นมาได้ “แก……แกกล้าตบฉัน! แกไอ้อัปรีย์ แกเป็นใครกล้าลงมือกับ

ฉัน ฉันจะเล่นงานแก!” ขนมปังยื่นมือไปจับหน้าของรพีพงษ์ รพีพงษ์จับข้อมือเธอไว้ อีกมือหนึ่งตบไปที่หน้าของเธออีกฉาด

ขนมปังแทบจะแตกสลาย แม้เธอจะเป็นเพียงสาวใช้ของ ตระกูลพงศ์ธนธดา แต่ตั้งแต่เล็กจนโต นอกจากพวกเจ้านาย เหล่านั้น ก็ไม่มีใครเคยด่าเธออีกเลย

ตอนนี้รพีพงษ์ตบเธอไปสองฉาด เธอจะยอมรับเรื่องนี้ได้ อย่างไรกัน

“แกต้องตาย! ฉันจะทำให้แกตายทั้งเป็น! แกไอ้สัตว์ เดรัจฉาน!”

รพีพงษ์ตบไปที่หน้าของขนมปังอีกฉาด ด้วยความไม่เกรงใจ

“วันนี้ฉันจะสั่งสอนแกแทนคุณหนูของแกว่าควรจะพูดอย่างไร ถ้าแกยังไม่มีมารยาทกับฉันอีก ฉันก็จะตบไปเรื่อยๆ!” รพีพงษ์ กล่าวอย่างเยือกเย็น

เอางี้ ทุกครั้งที่ขนมปังด่า รพีพงษ์ก็จะตบลงไปหนึ่งฉาด ตบติดต่อกันไป บา

สุดท้ายหน้าของขนมปังเริ่มไม่มีความรู้สึก จนกระทั่งตอนนี้ เธอถึงรับรู้ว่าคนที่อยู่ตรงหน้า ไม่ว่าเธอเป็นคนของตระกูลไหน ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป เธอต้องโดนตบจนตายแน่ๆ

สุดท้าย ขนมปังก็ทนกับแรงกดดันของรพีพงษ์ไม่ไหว ในขณะ ที่รพีพงษ์จะตบเธอนั้น ก็พยายามพูดออกมาว่า “ฉัน……..ฉันผิดไป แล้ว”

รพีพงษ์หยุดมือหง้างไว้ลง

เขากลายมืออีกมือหนึ่งที่จับข้อมือของขนมปังเอาไว้ แล้ว กล่าว “ต่อไปจะพูดอะไรหัดมีมารยาทบ้าง มิเช่นนั้นแกก็จะโดน ตบอีก”

ขนมปังจ้องไปที่รพีพงษ์อย่างใจ จากนั้นก็รีบหันหลัง วิ่งไป

ที่ลิฟต์

“ฝากไว้ก่อนเถอะ ฉันจะไปฟ้องคุณนายใหญ่ เรื่องนี้ไม่จบ ง่ายๆแน่!”

รพีพงษ์ส่ายหน้าอย่างเซ็ง รู้ว่าการที่จะดัดนิสัยคนแบบนี้โดย การตบนั้น มันเป็นไปได้ยาก

เขาก้มหน้ามองไปที่ชายเหล่านั้นที่ล้มลงกองอยู่กับพื้น ไม่ได้ ใส่ใจอะไรอีก ในขณะที่นิษฐากำลังตะลึงอยู่นั้น ก็ได้เดินไปที่ ลิฟต์

ขนมปังเห็นรพีพงษ์เดินมา แต่ลิฟต์ยังไปขึ้นไป ก็ร้อ ก็ร้อนรนสุดท้ายก็ยอมไม่ขึ้นลิฟต์ วิ่งไปขึ้นบันไดอย่างเร็ว

ต้องรู้ก่อนว่าคอนโดรพีพงษ์พวกเขานี้อยู่ชั้นที่ยี่สิบสาม ขนมปังลงบันไดมา ก็ไม่กลัวตัวเองเหนื่อย

แต่ขนมปังจะคิดยังไง รพีพงษ์ก็ไม่ใส่ใจ เธอจะลงมายังไง ไม่

เกี่ยวข้องใดๆกับรพีพงษ์

ตอนนี้เขาจะไปบริษัทลานคอนกรุ๊ป ไปหาวิไลพรเพื่อปรึกษาว่า จะพาอารียาออกจากตระกูลพงศ์ธนธิดาได้อย่างไร

ณ คฤหาสน์ตระกูลพงศ์ธนธดา

ขนมปังแบกหน้าที่บวมเฉงอย่างกับขนมปังกลับมาที่นี่ เมื่อเธอ กลับมาเรื่องแรกที่ทำ ก็คือไปหาชลาธิปที่ห้องสมุด

ขณะนี้ชลาธิปกำลังดูเอกสารอยู่ในห้องสมุด เห็นขนมปังเดิน

เข้ามาอย่างร้อนรน ก็ขมวดคิ้วในทันที

แต่เมื่อเขาเห็นใบหน้าของขนมปังแล้วนั้น ก็เกิดสงสัยขึ้นมา แล้วถาม “ขนมปัง หน้าแกไปโดนอะไรมา?”

ขนมปังมาถึงด้านหน้าของชลาธิป ก็นั่งลงกับพื้น แล้วร้องออก มาอย่างน่าสงสาร

“คุณนายใหญ่ ท่านต้องช่วยขนมปังนะ วันนี้ขนมปังทำตามที่ คุณนายใหญ่บอก ไปจัดการไอ้โรคจิตที่ระรานคุณหนู ความจริง ขนมปังอยากคุยกับเขาอย่างสมานฉันท์ ให้เขารู้ถึงความผิดของ ตัวเอง แต่ปรากฏว่ามันยังบอกว่าคุณหนูคือภรรยาของมัน แล้ว ยังพูดเหยียดหยามชื่อเสียงของคุณหนู สุดท้ายเขาก็ได้เหยียดหยามถึงคุณท่านอีกด้วย ขนมปังโมโหมาก ก็ตะคอกมันไป

“ใครจะรู้ว่าไอ้นั่นจู่ๆมันจะลงไม้ลงมือกับขนมปัง ทำจน ขนมปังกลายเป็นแบบนี้ มันชำนาญด้านการต่อสู้ หนูพาคนไป ด้วยหลายคนแต่ก็โดนมันจัดการ ตอนนี้หนีกลับมาไม่ได้ คุณนายใหญ่ ท่านต้องช่วยขนมปังด้วยนะ ขนมปังเองโดยตบไม่ เท่าไหร่ แต่นี่ทำให้ตระกูลพงศ์ธนธดาเสียชื่อเสียงเลยนะ”

ชลาธิปได้ยินขนมปังกล่าวอย่างน่าสงสาร บวกกับการที่ ขนมปังโดนตบจนเป็นรอยมือ จึงโกรธจนยืนขึ้นจากเก้าอี้ แล้ว เกรี้ยวกราดว่า “ในเมืองเซี่ยงไฮ้ ยังมีคนยโสโอหัง ที่ไม่สนใจ ตระกูลพงศ์ธนธดา เรื่องนี้แกไม่ต้องสนใจล่ะ แกไปหาหมอ แล้วไปหาคนดูแลบ้านรับเงินเดือนสองเดือน รักษาบาดแผลไป ก่อน”

“ไอ้นั่นที่ระรานคุณหนู เดี๋ยวฉันจัดการมันเอง”

ขนมปังได้ยินคำพูดนี้ของชลาธิป ก็ยิ้มอย่างดูแคลนออกมา คิดว่านายใหญ่ของตระกูลพงศ์ธนธดาลงมือเอง แม้ไอนั่นมันจะ เก่งอาจ ก็ต้องวิบัติแน่

แต่เธอยังคงแสดงอาการน่าสงสารออกมา ตกลงกับชลาธิป หนึ่งคำ จากนั้นก็ยืนขึ้น ออกไปจากห้องสมุด

ความจริงเธออยากไปหาคนดูแลบ้านเพื่อรับเงิน แต่ตอนนี้เธอ ได้เข้าไปดูในห้องของอารียา ดูไปรอบๆ แล้วฉวยโอกาสตอนที่ หน้ายังเป็นรอยมือ ร้องไห้ต่อหน้าคุณหนูสักฉาก ไม่แน่อาจได้ อะไรดีๆมาก็เป็นได้เมื่อติดเสร็จ ก็เดินไปที่ห้องของอารีย