บทที่461 ล้างบางตระกูลวัชรากิจกุล

นรชัยมึนงง หลังจากที่มองไปที่นนทภู แล้วถามทันทีว่า “ แกพูดไร้สาระอะไร! ตระกูลวัชรากิจกุลของฉันเป็นตระกูล ใหญ่ จะหายไปในพริบตาได้ไงกัน!”

“ คุณท่าน ทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลวัชรากิจกุลถูก อายัดหมดแล้ว ตระกูลคู่ค้าและนักธุรกิจเหล่านั้น ล้วนเรียก ร้องให้ยกเลิกสัญญา ธนาคารโลกก็ไม่ปล่อยกู้ให้พวกเราอีก แล้ว เงินหมุนเวียนในตระกูลก็ขาดมือ ตอนนี้คนในตระกูล กำลังเก็บของเพื่อหนี!” คนดูแลบ้านพูดออกมาด้วยน้ำเสียง เหงาหงอย

นรชัยถอยหลังไปสองก้าว ด้วยสีหน้าสิ้นหวัง

ธนเทพเห็นปฏิกิริยาของบิดา เริ่มรู้สึกได้ถึงความไม่สงบ รีบถามขึ้นในทันใดว่า “พ่อ เกิดอะไรขึ้น?”

นรชัยหันไปหาธนเทพ ด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย เขาเอามือถือที่อยู่ในมือทำลายต่อหน้าธนเทพ จากนั้นก็ ถีบ แล้วดึงคอธนเทพมา ตบไปที่หน้าของธนเทพอย่างรุนแรง หนึ่งฉาด

“แกไอ้เลว ธุรกิจของตระกูลวัชรากิจกุลของฉัน โดน ทำลายด้วยมือของแก! แกมันเป็นคนทำลายตระกูลวัชรากิจ กุล!” ธนเทพได้ยินคำพูดของนรชัย ตัวสั่นขึ้นมา แล้วถาม “พ่อ พ่อ…..ความหมายพ่อคือ ตระกูลวัชรากิจกุลของเรา หมดสิ้นแล้ว?”

“ เป็นเพราะแกไอ้ต่ำช้า! ไม่งั้นตระกูลวัชรากิจกุลของฉัน จะถึงจุดต่ำขนาดนี้หรอ แกมันสมควรตาย!” นรชัยโมโกจน หน้าดำคร่ำเครียด นัยน์ตาแดงก่ำ เขายืนมือออกไปตบธน เทพอีกฉาด จากนั้นก็หลับตาลง นอนลงไปด้านหลัง เขาชักบนพื้นสองครั้ง แล้วไม่ขยับอีก ลูกน้องคนหนึ่งของนนทภูเดินไปดู เช็คสภาพร่างกาย ของนรชัย จากนั้นเงยหน้าขึ้นมา แล้วกล่าว “เจ้านาย เขาตาย

แล้ว”

นรชัย โมโหลูกชายจนเสียชีวิตไปแล้ว!

นนทภูไม่มีความรู้สึกใดๆ สำหรับเขาแล้วการตายของ นรชัย ไม่มีค่าอะไร

ธนเทพดูเหตุการณ์นี้อย่างคาดไม่ถึง เขารีบไปที่นรชัย พบว่านรชัยตายแล้ว ตาที่สองข้างยังคงเปิดอยู่ ชัดเจนว่า ตายอย่างไม่สงบ

“………….ไปได้ไง ไม่ใช่ ต้องไม่ใช่แบบนี้” ธนเทพหัน ไปมองนนทภู “เทือกเขากิสนาของพวกคุณเป็นแค่ที่พักร้อน ไฮคลาสไม่ใช่หรอ? ทำไมถึงได้เก่งกาจขนาดนี้? ทำไม ตระกูลวัชรากิจกุลโดนทำลายง่ายขนาดนี้?”

“ถ้าฉันมีความคิดแบบแกล่ะก็ บางทีเทือกเขากิสนาอาจ เป็นอย่างที่แกคิดไว้ตลอดไป เป็นแค่ที่พักร้อนไฮคบาส เท่านั้น” นนทภูกบ่าวอย่างเยือกเย็น

“จัดการเขาซะ เอาคนที่มาพร้อมกับพ่อลูกสองคนนี้ไป ขังไว้ในคุกใต้ดิน เรื่องวันนี้ อย่าเอ็ดไป”

“ครับ!” ลูกน้องของนนทภูตอบรับอย่างเร็ว จากนั้นก็ดึง

ธนเทพและคนเหล่านั้นไป

ธนเทพต่อต้าน เสียดายที่ไม่มีใครสนเขา ไม่นาน เขาก็ โดนพาออกจากที่นี่ จากวันนี้ไป จะไม่มีธนเทพคนนี้อีกต่อไป

ฝนสุดาที่ดูอยู่ข้างๆเห็นตระกูลวัชรากิจกุลไม่ถึงสิบนาที ก็ไร้ตัวตน พ่อลูกทั้งสองของครอบครัวตระกูลวัชรากิจกุลถูก ฆ่าเฉกเช่นมดตัวหนึ่ง ตายก็คือตาย แม้จะรู้ว่าเทือกเขากิสนาไม่ธรรมดา สถานที่นี่มีกำลัง พอที่จะต่อต้านกับตระกูลระดับแนวหน้าของโลก หลังจากที่ เห็นนนทภูจัดการตระกูลวัชรากิจกุลได้อย่างง่ายดายแล้วนั้น เธอรู้สึกตื่นตกใจจนบอกไม่ถูก

ครอบครัวตระกูลก้องวณิชกุลเก่งกาจกว่าครอบครัว ตระกูลวัชรากิจกุล แต่ความสามารถของตระกูลก้องวณิชกุล จะทำลายตระกูลวัชรากิจกุลในเวลาอันสั้นนั้น เป็นไปไม่ได้ เลย

พูดอีกอย่างคือ ตระกูลก้องวณิชกุลทำได้เพียงนำหน้า ตระกูลวัชรากิจกุลเท่านั้น แต่ไม่มีความสามารถที่จะทำลาย ตระกูลวณิชกุลได้ นี่เป็นอีกเหตุผลว่าทำไมแม้ฝนสุดาจะ รำคาญธนเทพ แต่ก็ไม่มีทางทำอะไรเขาได้

นนทภูมองไปที่ฝนสุดา ฝนสุดาที่ตอนนี้กำลังเหม่อลอย ก็รู้สึกหัวร้อนขึ้นมา แล้วรู้สึกตัวขึ้นมาทันที ก้มหน้าอย่างไม่รู้ ตัว

“ เรื่องของวันนี้ อย่าเอ็ดไป รวมถึงเรื่องที่รพีพงษ์เป็นลูก ของฉัน” นนทภูกล่าว

ฝนสุดารีบพยักหน้าให้กับนนทภู แล้วกล่าว “ค่ะ อาเทพ

สังหาร”

เพราะตระกูลก้องวณิชกุลกับเทือกเขากิสนามี สัมพันธไมตรีที่ดีต่อกัน ฝนสุดาจึงไม่กังวลว่าการที่ตนเอง

เห็นเหตุการณ์การทำลายตระกูลวัชรากิจกุล แล้วจะถูก ลงโทษ “ดูเหมือนหนูจะรู้สึกดีต่อลูกชายฉัน?” นนทภูเปลี่ยนน้ำ

เสียงทันใด แล้วถามฝนสุดา ฝนสุดาหน้าแดงเขินอายหัวใจเต้นแรง เธอไม่คาดคิด ว่านนทภูจะดูออก ที่สำคัญคือนนทภูคือพ่อของรพีพงษ์ เธอ เลยไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไร

แหะๆ คุณลุง คุณน่าจะเข้าใจผิด หนู……หนูเพิ่งจะรู้จัก รพีพงษ์ไม่นาน จะ…… ฝนสุดาหาข้ออ้าง

“ฉันรู้เรื่องที่หนูพารพีพงษ์กลับวิลล่าแล้วนะ กล่าว ” นนทภู

ฝนสุดารู้สึกเหมือนโดนรู้ทัน กัดปากตัวเองอย่าง เคร่งเครียด

“ฉันไม่รู้ว่าหลายปีมานี้รพีพงษ์ใช้ชีวิตยังไง ไม่รู้ว่าเขา ชอบผู้หญิงแบบไหน ในความคิดฉันหนูเป็นผู้หญิงที่ไม่เลว เลยทีเดียว ถ้าหนูชอบรพีพงษ์ ลองดูก็ได้นะ แน่นอน รพีพงษ์ จะชอบหนูหรือไม่นั้น ต้องทำเอาเองนะ” นนทภูกล่าว

ฝนสุดาตื่นเต้นนิดหน่อย นนทภูพูดแบบนี้ เหมือนกับ ตกลงให้เธอกับรพีพงษ์คบกันแล้ว แต่จะจีบรพีพงษ์ได้หรือไม่ นั้น เธอต้องหาวิธีเอง

“ขอบคุณค่ะคุณลุง หนูจะทำให้เต็มที่ค่ะ” ฝนสุดาพูด อย่างเขิลอาย

นนทภูพยักหน้า ไม่พูดอะไรต่อ ยืนขึ้นแล้วเดินออกไป

นอกหอการแข่งขัน

ฝนสุดาจ้องไปที่เวทีด้านล่างอีกครั้ง จากนั้นเหมือนคิด อะไรออก แววตาเป็นประกาย

ถ้ารพีพงษ์ไปจากเทือกเขากิสนา ก็น่าจะไปเกียวโต หลายปีแล้วที่ฉันไม่ได้ไปที่นั่น บอกพ่อสักหน่อยดีกว่า ว่าจะ ไปเกียวโต

เมืองริเวอร์ ชุมชนคำแหง ณ บ้านของศศินัดดา ศศินัดดาและศักดากำลังนั่งอยู่บน โซฟาอย่างบึ้งตึง ธฤตญาณและไตรทศทั้งสองยืนอยู่ด้าน หน้าของพวกเขา ด้วยสีหน้าไม่ดี

“ความหมายของพวกแกคือ ลูกสาวฉันหายไปแล้ว? หาไม่เจอแล้ว?” ศศินัดดาชักตาไปที่ธฤตญาณ ด้วยสีหน้า โกรธแค้น

“พวกเราได้หาทุกที่ที่หาได้แล้ว นอกจากร้านริมทาง ที่ อื่นๆที่มีเบาะแสของอารียาก็หาไม่เจอ สถานที่เกิดเหตุไม่มี กล้องวงจรปิด พวกเราให้คนดูกล้องวงจรปิดบริเวณรอบๆ แล้ว มีเพียงรถตู้สีดำที่ต้องสงสัยอยู่ แต่หลังจากวันนั้นรถคัน นั้น หายไปอย่างไร้ร่องรอย หาไม่เจอ” ธฤตญาณอธิบาย

ศศินัดดาโมโห แล้วตะคอกไปที่ธฤตญาณ “พวกแก ทำงานประสาอะไร! ลูกสาวฉันหายไปทั้งคน พวกแกรู้จักคน เยอะไม่ใช่หรอ ทำไมหาคนไม่เจอ เอาลูกสาวฉันคืนมา!”

ธฤตญาณขมวดคิ้ว วันนี้เขามารายงานสถานการณ์ ไม่ คาดคิดว่าศศินัดดาจะกล่าวโทษพวกเขาซะงั้น ที่พวกเขารู้ วันนี้ที่อารียาออกไป เดินไปไกลขนาดนั้น ก็เพราะทะเลาะกับ ศศินัดดา

แต่ตอนนี้กลับทำเหมือนเรื่องที่เกิดขึ้นไม่เกี่ยวข้องใดๆ กับเธอ แต่กลับโทษคนอื่น ช่างน่ารังเกียจจริงๆ

ธฤตญาณรู้ความใจดำของศศินัดดาจากรพีพงษ์มานาน แล้ว วันนี้เพิ่งจะเห็นความหน้าด้านที่แท้จริงของแม่ยายที่แท้ จริง

พวกแกรีบไปหาลูกสาวของฉันเดี๋ยวนี้ ถ้าหาไม่เจอฉัน จะไม่อภัยแก นี่ต้องเป็นเพราะรพีพงษ์แน่ๆ พวกแก ไอ้ตัวซวย พวกที่รู้จักกับรพีพงษ์ ไม่มีใครดีเลยสักคน! อย่างเกรี้ยวกราด ” ศศินัดดากล่าว “ ถ้าผมเข้าใจไม่ผิด วันนี้คุณเป็นคนทำให้เธอเสียใจ จึง ให้เธอไปในที่ไกลๆแบบนั้น หรือเรื่องนี้คุณไม่มีส่วนต้อง รับผิดชอบ?” ธฤตญาณถาม

ศศินัดดาพูดไม่ออก รีบพูดเสียงดังขึ้น ตะโกนว่า “แก พูดมั่วอะไร! เรื่องทั้งหมดเป็นเพราะรพีพงษ์ แล้วก็พวกตัว ซวยอย่างพวกแก ถ้าไม่มีพวกแก ลูกสาวฉันก็ไม่เป็นแบบนี้!”

ธฤตญาณไม่พูดอะไร ศักดาที่เคร่งเครียดที่นั่งข้างศศิ นัดดาก็ยืนขึ้นมา แล้วตะคอก “พอแล้ว! ทุกครั้งคุณมักจะโยน ความผิดให้รพีพงษ์ คุณรู้ไหมเป็นเพราะคุณลูกสาวถึงได้ ลำบาก? เมื่อไหร่คุณถึงจะรู้ปัญหาของตัวเอง!”

เก็บมาหลายปี สุดท้ายศักดาก็อดไว้ไม่อยู่ ระเบิดออกมา