บทที่ 865 เพื่อนเก่าพบกัน

เมื่อรพีพงษ์เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั้นบนใบหน้านีรนุช กอดตัวสั่น ไม่ได้ ไม่เข้าใจว่าเมื่อหล่อนได้ยินว่าตัวเองจะเข้าห้องน้ำทำไม ต้องตื่นเต้นขนาดนั้น

แต่เขาอยากเข้าห้องน้ำมากจริงๆ ดังนั้นจึงไม่ได้พูดอะไร เดิน

ตามณีรนุชเข้าไปในวิลล่า

ในไม่ช้า รพีพงษ์ก็เห็นห้องน้ำอยู่ข้างหน้า จึงเดินเข้าไป ตั้งใจ ที่จะปล่อยน้า

แต่สิ่งที่เขาไม่คาดคิดคือ ณีรนุชก็เดินเข้ามาพร้อมกับเขา สิ่งนี้ ทำให้เขารู้สึกขนลุกจริงๆ

“เธอตามเข้ามาทำไม?”รพีพงษ์จ้องมองหล่อนแล้วถาม

ณีรนุชพูดอย่างละอายว่า “โธ่เอ๊ย พี่ก็เข้าห้องน้ำของพี่ไป ไม่

ต้องสนใจฉัน”

รพีพงษ์มองไปที่หล่อนอย่างพูดไม่ออก ผู้หญิงคนหนึ่งเฝ้าดู จากด้านข้าง เขาจะกล้าเข้าห้องน้ำได้อย่างไร

ตอนนี้ในใจของรพีพงษ์เริ่มสงสัยผู้หญิงคนนี้เคยถูกกระตุ้นมา ก่อนหรือเปล่า ดังนั้นถึงได้เกิดติดเป็นนิสัยพิเศษแบบนี้

“หญิงสาว เธอออกไปเถอะ เธออยู่ที่นี่ฉันเข้าห้องน้ำไม่ได้ “ทำไมพี่เข้าห้องน้ำชักช้าจัง ทำไมถึงเข้าไม่ได้? คงจะไม่ใช่ว่ามีอะไรผิดปกติ? ให้ฉันช่วยพี่มั้ย?”

ณีรนุชพูดอยู่ สายตาก็มองไปที่ช่วงล่าง

รพีพงษ์พูดไม่ออก เมื่อเห็นณีรนุชไม่ได้มีความตั้งใจที่จะออก ไปแม้แต่น้อย จึงเอื้อมมือตรงไปจับแขนของหล่อน จับหล่อนออก ไปจากห้องน้ำ เมื่อเห็นต้นไม้ใหญ่ที่ด้านข้างของห้องน้ำ จึงก้าว กระโดดขึ้นไป และแขวนณีรนุชไว้กิ่งไม้ที่ถือได้ว่าค่อนข้างแข็ง แรง

ณีรนุชก็ตะโกนขึ้นมาในทันที รพีพงษ์ไม่สนใจหล่อนเลย และ รีบเข้าไปในห้องน้ำ

ตอนที่รพีพงษ์เดินออกมาจากห้องน้ำ ณีรนุชก็ลงมาจากบน ต้นไม้ด้วยตัวเองได้แล้ว หล่อนเป็นลูกศิษย์เพื่อนเก่าของรัชธรรม ก็ต้องมีความแข็งแกร่งอยู่บ้างเป็นธรรมดา

ณีรนุชในเวลานี้กำลังมองไปที่รพีพงษ์ด้วยใบหน้าที่ไม่พอใจ

ความอาฆาตปรากฏในแววตา แทบจะยื่นมือออกไปหยิกร

พงษ์ให้ตาย

“ขัดใจแล้ว”รพีพงษ์สองมือประสานคำนับให้ณีรนุช จากนั้น เดินไปยังสถานที่ที่ธัชธรรมอยู่

“เหอะ ผู้ชายน่ารังเกียจ ใจแคบจริงๆ ที่นี่เป็นถิ่นของฉัน ทำให้ ฉันไม่พอใจ ฉันไม่มีทางปล่อยให้นายอยู่ดีแน่!”ณีรนุชกัดฟัน

ธัชธรรมยังคงรออยู่ที่สวนลานบ้านที่เพิ่งเข้าไปเมื่อกี้นี้ เมื่อ เห็นรพีพงษ์เดินมา ณีรนุชก็เดินตามมาด้วยความไม่พอใจ จึงถามด้วยความสงสัย: “ทำไมสีหน้าของหล่อนดูไม่ดีขนาดนี้?

รพีพงษ์มองไปที่ธัชธรรมอย่างอารมณ์ไม่ดี คิดในใจว่าชาย ชราคนนี้อายุร้อยห้าสิบกว่าปีแล้ว กลับยังไร้สาระขนาดนี้ จึงไม่ ได้สนใจเขา

หลังจากนั้นภายใต้การนำของณีรนุช ทั้งสองคนก็เดินไปที่ สวนลานภายในวิลล่า เข้าไปในบริเวณกว้าง หลังจากสวนลาน บ้านที่มีเนินเขาเทียมและสระน้ำแล้ว รพีพงษ์มองเห็นชายชราคน หนึ่งกำลังนอนตากแดดอยู่บนเก้าอี้โยกไม่ไกล

และตอนนี้มีหลายคนนั่งขัดสมาธิอยู่ต่อหน้าเขา ดูเหมือน

กําลังฝึกวิชาหายใจออกอยู่

ไม่รู้ว่าทำไม ทันทีที่รพีพงษ์เข้ามาในสวนลานบ้านนี้ รู้สึกถึง ความเย็นที่ทิ่มแทงกระดูกเล็กน้อย มันกลับไม่ใช่ความเย็นทาง จิตใจ แต่อุณหภูมิทางกายภาพที่แท้จริงลดลงอย่างกะทันหัน ซึ่ง แปลกมาก

หลังจากที่ธัชธรรมเห็นชายคนนั้นนอนอยู่บนเก้าอี้โยก บน ใบหน้าก็ปรากฏรอยยิ้มขึ้นมา เอ่ยปากว่า “ไม่ได้เจอกันมา หลายปี นายก็ยังใช้ชีวิตสบายดีแบบนี้

คนที่นอนอยู่บนเก้าอี้โยกลืมตาทันที ลุกขึ้นนั่งและมองไปทาง ธัชธรรม กล่าวเสียงเรียบ: “ระลึกความหลังกันได้อยู่ ขอสิ่งของ ไม่มี”

ธัชธรรมหัวเราะเสียงดัง แล้วพูดว่า “ ให้เกียรติกันด้วย ครั้งนี้ ที่ฉันมา เป็นเพราะอยากจะระลึกความหลังกับนายจริงๆด้วย ไม่ได้ตั้งใจว่าอยากจะขอสิ่งของ”

ชายชราคนนั้นเสียงเย็นชา แล้วพูดว่า “อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่า นายคิดยังไง ฉันกับนายรู้กันมาหนึ่งร้อยปีกว่าแล้ว ความคิดของ นายเป็นไปได้เหรอที่ฉันจะยังไม่รู้?”

ธัชธรรมรู้สึกกระอักกระอ่วนในทันที รู้ว่าความคิดที่จะ พยายามตีสนิทของตัวเองใช้ไม่ได้

ชายชราที่นอนอยู่บนเก้าอี้โยกมีชื่อว่านิรภัฏ เป็นคนยุคสมัย เดียวกันกับธัชธรรม คนในยุคสมัยอย่างพวกเขา มีชีวิตอยู่ถึง ตอนนี้ ก็มีเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้น

รพีพงษ์จ้องมองไปที่นิรภัฏอย่างละเอียดแวบหนึ่ง ชายชราคน นี้สามารถพูดคุยกับธัชธรรมซึ่งเป็นเจ้านายของกลุ่มสิงโตได้ ภูมิ หลังคงจะไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน ที่สำคัญประโยคเดียวที่บอก ว่ารู้จักกันมาหนึ่งร้อยปีกว่า รพีพงษ์ก็รู้เขาเป็นสัตว์ประหลาดเก่า แก่ที่มีชีวิตมามากกว่าหนึ่งร้อยปี

คิดว่าความแข็งแกร่งน่าจะเทียบเท่ากับธัชธรรม ไม่อย่างนั้น คงจะไม่กล้าที่จะไม่ให้เกียรติธัชธรรมขนาดนี้

ณีรนุชเดินไปตรงหน้านิรภัฏ เอ่ยปากว่า “ท่านปู่ทวด ท่าน อย่าได้ให้เกียรติอะไรกับพวกเขา เมื่อกี้ในระหว่างทาง ลูกศิษย์ ของเขารังแกฉัน ตั้งแต่เด็กจนโตนุชไม่เคยถูกรังแกแบบนี้มา ก่อน ถ้าหากไม่เห็นแก่ที่ท่านนั้นเป็นเพื่อนเก่าของท่าน นุชให้ ท่านปู่ทวดลงมือสั่งสอนลูกศิษย์คนนั้นของเขาไปตั้งนานแล้ว”

เมื่อนิรภัฏได้ยินคำพูดของณีรนุช ดวงตาก็เบิกกว้างในทันทีเอ่ยปากว่า “ธัชธรรม! นายกล้าให้ลูกศิษย์ของนายรังแกเหลน สาวของฉันเหรอ ดูเหมือนว่านายไม่จะเอาชายแก่อย่างฉันไว้ใน สายตาเลยใช่มั้ย วันนี้หากไม่ตัดสินผลแพ้ชนะออกมา นายคงจะ ถือว่าฉันนิรภัฏรังแกได้ง่ายๆ!”

รพีพงษ์มองไปที่ณีรนุชอย่างหมดคำพูด คาดไม่ถึงว่าหล่อน กลับใช้วิธีนี้มาจัดการตัวเอง

ธัชธรรมมองไปที่ณีรนุชด้วยความตกตะลึง คิดไม่ถึงว่ายัยเด็ก คนนี้กลับยุแยงตะแคงรั่ว

“ฉันไม่เคยให้เขารังแกเหลนสาวคนนี้ของนาย เหลนสาวของ นายเป็นคนพารพีพงษ์ไปเข้าห้องน้ำเอง เกิดอะไรขึ้นระหว่างพวก เขาสองคน ฉันไม่รู้”ธัชธรรมอธิบาย

“อะไรนะ! หรือเด็กคนนี้ทำมิดีมิร้ายเหลนสาวของฉันอยู่ใน ห้องน้ำ!”นิรภัฏเขม็งตาใส่รพีพงษ์

ผู้คนที่นั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้นต่างก็เบิกตากว้าง มองไปที่ร พงษ์อย่างยินดีกับความโชคร้าย พวกเขาต่างก็รู้อุปนิสัยของณี รนุชดี เมื่อได้ยินธัชธรรมบอกว่านีรนุชพารพีพงษ์ไปเข้าห้องน้ำ ก็รู้แล้วว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น เนื่องจากพวกเขาเคยผ่าน ประสบการณ์นี้มาก่อน

เพียงแต่ในสายตาของนิรภัฏ เหลนสาวของเขาคนนี้น่าเอ็นดู เหมือนราวกับแมวตัวน้อย ตอนนี้หล่อนยังบอกว่าตัวเองถูก รังแก ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ใช่ปัญหาของณีรนุช

เดิมทีณีรนุชก็อยากจะสั่งสอนรพีพงษ์ ตอนนี้นิรภัฏพูดแบบนี้ ก็รีบพูดอย่างลำบากใจว่า: “ท่านปู่ทวดพูดได้ตรงประเด็น หลัง จากที่คนอื่นเขาพาไอ้หมอนี่ไปเข้าห้องน้ำไปตรงนั้น เขาก็จะลาก คนอื่นเขาเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกัน ยังคิดที่จะกระทำกับคนอื่น

ก่อนที่หล่อนจะพูดจบ นิรภัฏก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้โยก และต้องไป ทีรพีพงษ์อย่างโกรธเกรี้ยว พลังอานุภาพมหึมาห่อหุ้มกลืนกินร พงษ์ในทันที

“ไอ้เด็กเปรต กล้าลงมือกับเหลนสาวของฉันในถิ่นของฉัน วัน นี้ต่อให้แกจะเป็นลูกศิษย์ของโจรเก่าอย่างธัชธรรม ฉันก็จะสั่ง สอนแก!”

หลังจากพูดจบ นิรภัฏก็โบกสะบัดมือทันที และลมแรงที่จับ ต้องได้ก็พัดเข้าหาบนตัวรพีพงษ์

รพีพงษ์เห็นลมแรงขนาดนี้ มีใบมีดลมจำนวนนับไม่ถ้วน ถ้า

หากถูกโจมตี วันนี้เขาคงจะกลายเป็นตะแกรง

สีหน้าของเขาแน่วแน่ รีบจับมุรามาสะไว้อย่างแน่ และถอย กลับไปด้านหลังอย่างรวดเร็ว