บทที่ 827 ยังจะได้พบกันอีกครั้งมั้ย

ในฐานะที่เป็นตระกูลระดับโลก ตระกูลฮารุฮิยังดำรงตำแหน่ง สำคัญในประเทศญี่ปุ่น แต่เมื่อเทียบกับตระกูลอุเอสิ่งที่สำคัญ และควบคุมครึ่งหนึ่งของประเทศญี่ปุ่นเป็นหลัก ตระกูลฮารุฮิยัง คงห่างไกลมาก

ที่สำคัญมีผลประโยชน์เกี่ยวข้อง มีหลายครั้งที่ตระกูลฮารุฮิ จําเป็นต้องพึ่งพาตระกูลอุเอสึงิ ถึงจะสามารถรักษาตำแหน่งของ ตระกูลฮารุฮิให้มั่นคงอยู่ในรูปแบบโลกที่เปลี่ยนแปลงอยู่ตลอด เวลา

ดังนั้นนายใหญ่ของตระกูลอุเอง แม้ว่าจะอายุห้าสิบกว่า เกือบหกสิบแล้ว ชอบคุณหนูของตระกูลฮารุฮิ ตระกูลฮารุฮิก็ต้อง รีบส่งตัวคุณหนูของตระกูลตัวเองไปยังตระกูลอุเอสึงิ แบบนี้ถึงจะ แสดงให้เห็นว่าความเคารพที่ตระกูลฮารุฮิมีต่อตระกูลอุเอสึงได้

ยิ่งไปกว่านั้น สำหรับลูกในตระกูลใหญ่แบบนี้แล้ว การ แต่งงานเป็นเครื่องมือของผลประโยชน์ เพื่อเพียงพอที่จะแลก เปลี่ยนกับผลประโยชน์ที่มากขึ้น พวกเขาก็ไม่รังเกียจคู่ชีวิตใน อนาคตของลูกๆจะเป็นใคร

คฤหาสน์ตระกูลฮารุฮิ

ในห้องรับแขก บรรยากาศตึงเครียด

ในตอนนี้ฮารุฮิ สินนายใหญ่ของตระกูลฮารุฮิและทาจิมะ ฮิซาโกะภรรยาของเขากำลังนั่งอยู่บนโซฟา สีหน้าของทั้งสองคน โกรธข็งไม่พอใจ จ้องมองคนที่กำลังก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ ฝน สุดาที่ไม่สนใจพวกเขาทั้งสองคน

“เป็นสัมพันธ์ไมตรีกับตระกูลอุเองในตอนนี้เป็นที่พึ่งพา อาศัยที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของตระกูลฮารุฮิของเรา ถ้าหากตัดขาด ความสัมพันธ์กับตระกูลอุเอสึงิ ตระกูลฮารุฮิของเราจะต้อง ประสบกับหายนะครั้งใหญ่ หรือแกจะทนเห็นทุกอย่างของตระกูล ฮารุฮิพังพินาศย่อยยับเหรอ?”ฮารุฮิ สินเอ่ยปาก

ฝนสุดาหยุดกดโทรศัพท์ เงยหน้าขึ้นมองฮารุฮิ สิ่งแวบหนึ่ง แล้วพูดว่า “ตระกูลฮารุฮิพังพินาศย่อยยับ ก็เป็นเพราะว่านาย ใหญ่อย่างพ่อที่ไร้ความสามารถ แล้วเกี่ยวอะไรกับหนู หนูบอก แล้วว่าไม่มีทางที่จะเป็นภรรยาน้อยของนายใหญ่ตระกูลอุเอง ก็ ไม่มีทางอยู่แล้ว!”

เมื่อฮารุฮิ สินได้ยินสิ่งที่ฝนสุดาพูด ก็กำหมัดแน่นด้วยความ โกรธ และลุกขึ้นยืนจากโซฟา จะลงมือสั่งสอนฝนสุดา

ทาจิมะ ฮิซาโกะที่อยู่ข้างๆเมื่อเห็นเช่นนี้ก็รีบห้ามฮารุฮิ สิน จากนั้นหันหน้าไปพูดกับฝนสุดาว่า “สุดา ลูกก็อย่าต่อปากต่อ ค่เลย ลูกไม่รู้ว่ามีผู้คนมากมายอยากเป็นภรรยาน้อยของนาย ใหญ่ตระกูลอุเอง แต่นายใหญ่ตระกูลอุเองก็ไม่ชอบ

“แม้ว่านายใหญ่ตระกูลอุเอสึงอายุจะหกสิบแล้ว แต่ความ แข็งแกร่งของเขาก็น่ากลัวมาก คนทั้งคนดูไปแล้วก็สี่สิบกว่า เท่านั้นเอง ลูกแต่งงานเป็นภรรยาน้อยของเขา ไม่เพียงแต่นำผลประโยชน์มาสู่ตระกูลฮารุฮิไม่รู้จบ แต่สำหรับตัวลูกเอง ก็ถือว่า เป็นประโยชน์ที่ดีมากเช่นกัน

ฝนสตาเบะปาก แล้วพูดว่า: “มีประโยชน์กับฉันเหรอ? ฉันว่านี่ เป็นความต้องการของพวกคุณมากกว่า พวกคุณไม่เคยนึกถึง ความรู้สึกของหนู!”

ฮารุฮิ สินส่งเสียงเย็นชาทันที เอ่ยปากว่า “แกในฐานะสมาชิก คนหนึ่งของตระกูลฮารุฮิ นี่เป็นภาระหน้าที่ของแก สิ่งนี้เกี่ยวอะไร กับความรู้สึกของแก อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าในใจแกคิดถึงแต่เด็ก ประเทศจีนคนนั้น”

“แกก็อายุมากขนาดนี้แล้ว ยังมีเรื่องบางอย่างที่ต้องให้ฉันมา สอนแกด้วยตัวเองอีกเหรอ? เด็กประเทศจีนคนนั้นมีอะไรดี? เขา มีตรงไหนที่เทียบกับนายใหญ่ของตระกูลอุเอสึงได้เหรอ? คน ประเทศจีนเทียบจากสายเลือดก็สู้คนประเทศญี่ปุ่นอย่างเราไม่ได้ เขาไม่คู่ควรกับแกเลย!”

เมื่อฝนสุดาได้ยินคำพูดของฮารุฮิ สิน ก็รีบลุกขึ้นยืนอย่างรีบ ร้อน ตะโกนว่า “ผู้ชายที่คิดอะไรตื้นๆอย่างพ่อ สาเหตุที่การ พัฒนาตระกูลฮารุฮิต้องพึ่งพาคนอื่นเพื่อความอยู่รอด ทั้งหมด เป็นเพราะความโง่เขลาของนายใหญ่อย่างพ่อ

เพราะรู้ว่าระหว่างตัวเองและรพีพงษ์ไม่มีทางมีจุดจบ ดังนั้น หล่อนไม่เคยบอกพ่อแม่ตัวเองว่ารพีพงษ์มีฐานะเป็นนายน้อยขอ งกิสนา

ทั้งฮารุฮิ สินและทาจิมะ ฮิซาโกะรู้ดีว่าฝนสุดาเป็นเพราะหลงไหลผู้ชายประเทศจีนคนหนึ่ง แต่ไม่รู้ว่าผู้ชายประเทศจีนคน นี้เป็นใคร รวมทั้งพวกเขาไม่เคยได้ยินชื่อของรพีพงษ์มาก่อน ดัง นั้นจึงคิดไปเองว่ารพีพงษ์เป็นคนที่ไม่มีภูมิหลังที่แข็งแกร่ง ดอกฟ้ากับหมาวัด คนหลอกลวงที่ดีแต่หลอกหญิงสาว

หลังจากที่ฮารุฮิ สินได้ยินสิ่งนี้ ไม่สามารถทนความโกรธในใจ ได้อีกต่อไป ฟาดฝ่ามือตบไปที่หน้าฝนสุดาทันที

เสียงเพี้ยะดังขึ้นมา

ห้องรับแขกทั้งห้องเงียบลงมาในทันที ทาจิมะ ฮิซาโกะมองฝน สุดาอย่างจนใจ และไม่ได้ห้ามฮารุฮิ สินอีกต่อไป

ฝนสุดากุมใบหน้าของตัวเอง ดวงตาทั้งสองข้างจับจ้องมองไป ที่ฮารุฮิ สิน ในแววตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

“ฉันไม่สนใจว่าแกจะยอมหรือไม่ยอม แล้วก็ไม่สนใจว่าคนใน ใจของแกเป็นใคร เรื่องที่แกจะต้องแต่งงานไปเป็นภรรยาน้อย ของนายใหญ่ตระกูลอุเอสึงิ ไม่มีพื้นที่สำหรับการต่อรองกันอีก ฝั่งตระกูลอุเองก็ส่งข่าวมาแล้ว หวังว่าจะได้จัดงานแต่งงานขึ้น โดยเร็วที่สุด เรื่องนี้แกไม่มีสิทธิ์ ตระกูลฮารุฮิ ฉันเป็นใหญ่ ระงับ อารมณ์ของแกด้วย หลายปีมานี้ฉันตามใจแกมากเกินพอแล้ว ตอนนี้แกก็ควรมีส่วนร่วมในการช่วยเหลือตระกูลบ้าง

ฮารุฮิ สินพูดกับฝนสุดาด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด จากนั้นก็หัน กลับไปที่ห้อง

ทาจิมะ ฮิซาโกะจ้องไปที่ฝนสุดา และเอ่ยปากว่า “ลูกสาว คิด ดูให้ดีๆ มีเพียงแต่งงานกับนายใหญ่ตระกูลอุเอสึงลูกถึงจะมีอนาคตได้

หลังจากพูดจบ หล่อนก็หันหลังและจากไป

ฝนสุดาก้มหน้าลงอย่างใจหดหู หันหลังเดินไปที่ชั้นบนที่ห้อง นอนของตัวเอง

เปิดประตูห้อง แล้วเดินเข้าไปในห้องนอน ฝนสุดามองไปที่ ผนังข้างเตียงของตัวเอง

ด้านบนติดภาพสเก็ตช์ที่หล่อนวาดไว้ ในภาพสเก็ตซ์ ทั้งหมด เป็นรูปลักษณ์ของรพีพงษ์ ในนั้นมีมากมาย เป็นเหตุการณ์ที่เกิด ขึ้นเมื่อตอนนั้นที่หล่อนอยู่กับรพีพงษ์

นั่นเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดในชีวิตของหล่อน

แม้จะถูกพ่อตบหล่อนก็ไม่ร้องไห้ แต่หลังจากที่เห็นภาพสเก็ตช์ บนผนัง น้ำตาก็ไหลออกมาจากดวงตาอย่างอดกลั้นไม่ไหว

“รพีพงษ์ พวกเรายังจะได้พบกันอีกครั้งมั้ย?”

สํานักเทพยาเซียน ในเวลากลางคืน ดวงจันทร์สว่างดวงดาว

เบาบาง

อุเอสึงิ ฮารุนั่งอย่างเบื่อหน่ายอยู่บนก้อนหินขนาดใหญ่ข้าง บ่อน้ำ เท้าทั้งสองข้างหย่อนลงมา แกว่งเบาๆ

แสงพระจันทร์ที่สาดส่องบนผิวของอุเอสึงิ ฮารขาวราวกับหิมะ ทำให้หล่อนยิ่งดูดีมีราศีขึ้น ขึ้นมาก ราวกับนางฟ้าบนท้องฟ้าจริงๆทําให้คนไม่อาจละสายตาไปได้

“คุณชาย พวกเขาบอกว่าถ้าหากพรุ่งนี้คุณยังไม่ตื่นขึ้นมา ก็จะ ปลุกคุณคนมาทันที ความจริงแล้วฉันก็ชอบแบบนี้ คุณชายไม่ตื่น ฉันก็สามารถมองดูคุณชายอย่างอิสระไปตลอดแบบนี้ ยัง สามารถพูดจาเรื่อยเปื่อยอยู่ตรงหน้าคุณชายได้ สิ่งที่สำคัญที่สุด ก็คือ ยังสามารถชื่นชมรูปร่างที่ดูดีของคุณชายได้ แฮะๆ ถ้าเกิด คุณตื่นขึ้นมา ฉันก็จะไม่มีโอกาสแบบนี้แล้ว

ขณะที่อุเอสึงิ ฮารจ้องมองที่รพีพงษ์ แล้วพูดกับตัวเอง

“แต่คุณชายตื่นขึ้นมาก็ดีกว่า เนื่องจากผ่านไปหลายวันแล้ว ถ้าคุณชายยังไม่ตื่นอีก ไม่แน่อาจจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นจริงๆ

ทันทีที่เสียงของอุเอสึงิ ฮารุเพิ่งลดลง เสียงแปลกๆก็ดังขึ้นใน บ่อน้ำ

อุเอสึงิ ฮารุนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ก็รีบมองสังเกตไปด้านข้างของร

พงษ์ พบว่าน้ำในบ่อรอบตัวรพีพงษ์ กลับเริ่มเดือดขึ้นมา

หล่อนอุทานทันที และกระโดดลงจากหินอย่างรวดเร็ว จ้อง มองไปที่รพีพงษ์ที่อยู่ในบ่อน้ำอย่างกังวล

ความร้อนระหว่างรอบร่างกายของรพีพงษ์เพิ่มขึ้น ผิวหน้าบน ตัวเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างรวดเร็ว พลังอานุภาพที่มองไม่ เห็นได้ปะทุออกมาจากร่างกายของรพีพงษ์ บีบคั้นให้อุเอสึงิ ฮารุ จําเป็นต้องถอยหลังไป

หลังจากนั้นไม่นาน รอยแดงบนผิวหนังของรพีพงษ์ก็ค่อยๆลดลง และน้ำในบ่อที่เดือดก็สงบลง ต่อจากนั้น เขาก็ลืมตาขึ้นมา มีแสงไฟส่องสว่างสองดวงออกมา จากนั้นก็มีเสียงดังขึ้น ลุกขึ้น มา และตกลงไปด้านนอกบ่อน้ำ

เขายกฝ่ามือขึ้น มีแสงปรากฏขึ้นบนฝ่ามือของเขา แสงนั้น ตกกระทบลงบนก้อนหินขนาดใหญ่ตรงหน้าเขา

มีเสียงโครมดังขึ้นมา ในเวลาต่อมา ก้อนหินก้อนนั้นก็แตกออกกระจายไปทั่ว ไม่มีอยู่อีกต่อไป